header-photo

O Derradeiro Esquío De Gogburgh



Es este instante exclusivo y asombroso que apunta la escopeta del destino,
por eso comprendo el color de la ley violenta,
las piedras afiladas, los sin sombra, la enfermedad del acero y del andrajo, las cicatrices, las espesuras de mástiles de los barcos fantasmas de Whitby,
la orquesta colérica del terremoto, tan sincero y tan soberbio, la risa ebria del tractor, levantándole los vestidos a las colinas galesas;
recuerdo el estilo de la vieja que vendía marihuana con ojos profundos, y el chófer del microbús cruzando aquel puente
ahora soy quien define los brezos, también los edificios, las tonadas definitivas, y el gesto en agua inmóvil de los cinco arroyos de Sheffield;
lo mismo desembarcan del recuerdo aquellas enfermeras violetas; o las ovejas profanadas de Escocia, o ando buscando al Main desde las alturas del mal, y, aunque me encuentro en sus obras de pesadilla, en los cromos y en las sepulturas de Yardley Gobion, soy lo errante, lo montaraz, lo ausente,
soy el octavo pasajero del viaje, la rueda andariega, ya no tan extranjera, untada de países celtas, la sirena patológica del Mar Germano, arrinconada en las distancias desmejoradas del pretérito, con las cejas llovidas de gaitas; aterrizó en el minuto de los penaltis despellejada, y cerró los ojos,
Ahora, adentro del invierno, y el momento del hueso inútil y abandonado; agarro mi recuerdo, y es frío , agarro mi palabra,
y mi osamenta no ignora cómo se anda andando, para llegar con mi sangre a los muelles de Liverpool







Fue tiempo de canciones en Bristol y Newcastle,
de decapitados en Leeds,
y la ardilla de ceniza, acebo en Worcester y grosella negra
sol plomizo de herrumbre, Crookes Road, en la caída estrafalaria, cosas de locos,
pubs  con mucha tibia, mucha paja,
y un paraguas incontestable para detener excusas,
goteado de siglos y gestos de revoluciones industriales,
volcán en Lincoln,
manada de héroes
 vestida de GRIS confederado,
manada de tribulaciones que engendraron la Causa,
recuerdo que hubo ediciones
en que pedí prestada la danza al diablo
y a los dioses del Norte el valor
hoy  no vendo la Ronnie Farras por quince silencios,
y este juramento negro
que se pasa comiendo estrellas y asuntos,
y bebiéndose, a cada año,
todas las cosechas del lúpulo feroz;
inventar una Anglogalician
echársela a la espalda, en vértice, con toda su Grandeza
y sentir el manto púrpura;
voy a degollar este canto con mi burla;
asumo toda las bajas  atribuidas;
por eso escribo, desde las plataformas de Gogburh, los varios estados trascendentales,
mandato de existir y devenir testarudo;
he aquí que yo corono de laurel las glorias antiguas y futuras, francamente;
además, digo por joder: 3-0, digo: XVI is coming, digo: GALIZALBION PREVALECE ,
y la verdad colosal levanta la cabeza desde Land's End a John o' Groats,
como si se le hubiesen roto las cañerías a la conciencia;
mi sueño define, UNO, con bayonetas, con  heliotropos, en la eternidad honorable u honorable; con Honor se duerme mejor
soy yo, y no van a sollozar las atmósferas por esto, aunque se le perdieron los estilos matemáticos a los agoreros, los estilos que van del ocho para los galaicos al siete para los ingleses; me voy haciendo a la mar, una vez más
y mi tranca talla la estatua innominada a los cobardes







Luces Y Sombras De Un Trovador En El Camino


Bajo el cielo norteño hay una turba precoz de iluminados.
Hoy es noche de concierto en Cleaton Moor, villa fronteriza de los páramos de Galizalbion.
Tengo una entrevista que hacer al hombre elegante y delgado que es cabeza de cartel.
Porque nuestra obligación es ser testigos, aunque sepamos exactamente de qué.




I. Alas, my dear stranger, (said I)

Rusty James, Flip Corale, Querido Extraño, The Moledor. ¿Qué historia hay detrás de tus heterónimos?

Rusty James fue el mocoso que empezó todo ésto, profanando sin respeto ninguno sagrados cancioneros del rock y escupiéndolos a bocajarra de cerveza de taberna en taberna.

Querido Extraño es la escisión o forúnculo que, con material propio, le salió por la siniestra al otrora jovenzuelo Rusty, y que centra sus historias en el interior de una Galiza Máxica, Horrorífica e Pro-Fonda(s). Country, western, rock, folk y garage a gogó.

Flip Corale es la otra escisión, la portuaria, la de los piratas del Cabo Udra que ululan motörfölk por tascas de mala muerte con olor a salitre y raciones de kraken y marrajo pasados de mercurio.

De The Moledor no te puedo decir nada aún, en todo caso tú estás más indicado para hacerlo, ya que lo viste en acción en uno de tus viajes al futuro a lomos de tus píldoras del Dragón para la gota.


¿Cómo juzgarías tu carrera musical hasta el momento?. ¿De que canción estás más orgulloso?. ¿Dónde te ves en diez años?

De fracaso premeditado y alevoso... But I like it! Es lo que hay con el rock desde que los japos se tomaron la revancha y ganaron la guerra al imperio analógico a principios de los 80s.

Casi todas mis canciones llevan incorporadas personajes bizarros que conforman una fauna que me acompaña allá a dónde vaya. Como buen padre de la criatura, si Warhol tenía su Factory, John Waters su banda de freaks, y Charles Manson su familia, yo tengo mi pantanoso Club de la Charca. No podría decantarme por ninguno de ellos, estoy orgulloso y los odio a partes iguales.

Nos encontramos en el cubil "La Langosta se ha posado", rodeados de voces de cenicero y miradas vacías. Tocas a las 21.19. Te voy a entretener hasta esa hora. El ambiente me recuerda a Bristol, 2013, en The Velindra. Excelente concierto: ¿Qué fue de Apu?

Una extraña nebulosa de alcohol y azufre envuelve y difumina ese recuerdo (dazed and confused). Quizás la proximidad a los muelles de los que tropecientos años antes partieron Morgan y Long John Silver en busca de fortuna tuvo algo que ver. No recuerdo / No me consta / actué por amor, pero NO a Apu, de cuyas garras amarillentas de curry y pis me salvasteis. A pesar de todo, un buen tipo, eso sí.

Música de hoy: Triunfitos, trap, reguetón y demás mierda. ¿Qué opinas de tal escenario?

Satán siempre estuvo entre nosotros, pero sinceramente, nunca fue tan hortera.

Como punta de lanza del Buskerismo Zanfogriento de la Anglogalician: ¿Qué opinas de la escena musical de Galizabion? Hablo de Ten Beers After, Tora al Cubo, Gog y las Hienas Telepáticas, Pantano, The Larry Bowles Red Band, The Pánico,  Ronnie Farras& The Psicopompos, Los Leprosos del Lérez, Somormujo Buckley y Nihil Old & The Beaten Victorians entre otros

Como decía Hank Chinaski: "1941, la guerra iba bien... al menos para Hitler"
Como decía Josu Eskorbuto: "Nuestras vidas se consumen, los cerebros se destruyen"
Como decía mi tío Julián: "El jamón, el vino y el pan"
Qué querés que le diga, que nos quiten lo bailao, que no fue poco. Pero por el camino nos lo pasamos teta, así que no hace falta un fin mientras siga habiendo carretera y one for the road, por supuesto.
Éso sí, toda esta escena subterránea, mutagénica y recalcitrante no hubiese existido como tal sin las aportaciones químicas de las chimeneas de Celulosas Pontevedra , las limaduras de peltre de las copas robadas de la vajilla personal del cochinote Enrique VIII, que nos confieren ese Saturnismo tan coñero y de las tortillas egg-pañolas de la madre de nuestro amado Main, que son droga pura. Oooooh sí!!!!

Si la Anglogalician fuera o fuese un género musical: ¿Cuál sería?

Sin duda Psycho-Dark Beer Folk on the Rock


II. Drang Nach England


Lincoln 2009. Debutas con los porcos bravos bajo cielo inglés.
Todo te sonaba a The Kinks Are the Village Green Preservation Society.

¿A qué te suena y te huele hoy por hoy Inglaterra?


A Something Else, a Musswell Hillbillies, a Lola vs the Powerman, a Kontroversy e incluso un poquito de Arthur or the decline and fall of the British Empire bien aderezado, eso sí, en delicias Ronnie Lane.

Usted que comparte: ¿Mejor compañero de habitación en, por ahora, tus seis viajes a Inglaterra?

Joer qué pregunta F.M.!!!
Pues en Marzo de 2010, en King´s Lynn (Norfolk) hicimos noche en uno de esos famosos hoteles con fantasma incluido, y creo que a mí me tocó la habitación señalada porque olía a azufre cosa fina, se oían voces y las tablas del suelo crujían que daba gusto, encendí la luz y se me ocurrió abrir la mesilla... ¿Qué había allí??? Pues una Holy Bible, cómo no!!! A bocajarro, leí el primer salmo que encontré, y mano de santo tú! Lo que allí hubiera o hubiese dejó de hacer el gañán y me respetó toda la noche. Pa que luego rajéis de la iglesia inglesa, pecadores del carallo! (Habelas Hainas).

¿Una anécdota confesable de tus viajes?

No os lo vais a creer, pero volviendo al asunto "compañero de habitación",  no diré su nombre, solamente que vino de ultramar che!:

Once upon a night in Rugby, horas después de una cena picantona en un Indio, cuando ya llevábamos unas horas durmiendo, me despiertan unos quejidos en arameo, y me encuentro al susodicho con un "apretón " de diez pares intentando abrir la puerta del wc. que se había quedado totalmente bloqueada. Intenté ayudarlo, pero aquello era imposible, la cosa no pintaba nada bien, y el pibe ya estaba amarillo, sudando tinta china, y a punto de entrar en ignición ante lo cual me separé buscando una papelera que pudiera ejercer la función de inodoro improvisado, o en su defecto (o defeco) abrir una ventana para que sacase el culo fuera y comenzase la guerra sucia. Fue entonces cuando sucedió lo increíble, porque en ese preciso momento me encuentro en el suelo un puto clip de esos que sujetan papeles, y claaaaaro, como todo el mundo haría, a lo McGyver, lo estiré y lo metí por el agujero de la puerta, que en menos de dos segundos SE ABRIÓ MILAGROSAMENTE!!!, dejándome petrificado, pero sólo por una fracción de segundo porque al momento el boludo me empujó contra la pared y entró en el váter como una exhalación para dar comienzo a la mascletá.

En fin, ahí queda éso, nunca mejor dicho. No tenéis que creerme, después de todo y como decía el gran Nikki Sudden "la verdad no importa".

¿Con qué ciudad de las visitas en las Islas te quedas, a cuál no volverías y a cuál de las no visitadas te gustaría ir?

Whitby, of course. Lo reúne todo, vampiros, piratas, Spitfires, ruinas góticas y playas surferas, el caldo de cultivo para el bueno y viejo Rock.
De todas formas, siempre volvería gustoso a cualquier ciudad de Britania.
Pendientes de visita Liverpool y Madchester (Beatles meets Joy Division)

 

 III. The Anglogalician como promesa del Reino


¿Qué pasó en Yardley Gobion?
¿Qué no pasó en Yardley Gobion?
¿Quién pasó en Yardley Gobion?
¿Quién pasó de Yardley Gobion?
¿Quién dio el paso en Yardley Gobion?
¿Cómo pasó lo que pasó en Yardley Gobion?
¿Kim Passò en Yardley Gobion?
Who the fuck is Yardley Gobion?

Ni Iker Jiménez hasta las trancas de ayahuasca fue capaz de descifrar el gran enigma anglogalicioso.

Owl or Blade?

Sheffield blade with golden owls in its handle. Me río de la Tizona y Hattori Hanzo. Soy blade y como blade jugué una Folerpa

¿Qué podemos rastrear de Jim Goad y qué del Corto Maltés en las sendas de The Anglogalician?

De todo hubo un poco, bajamos pintas entre rednecks desdentados y working class hoolingans a la hora del recreo en pueblos perdidos de campiña y páramo; pero también estuvimos entre lobos de mar, Long Johnnies y rasputines en tabernas portuarias de Bristol, Scarborough y Whitby.

Dos de tus aficiones son la memorabilia militar y visitar cementerios. Expláyate sobre ello

Sobre el rollito milita poca cosa, tres o cuatro objetos fetiche (cuchillos gurkha ,parches de baja visibilidad yankees, cascos prusianos, escudos y lanzas zulúes...). Por cierto, menuda regresión a la segunda Gran Guerra experimentamos en Pickering!!!
De la cuestión necrofílica de los graveyards supongo que a más de uno le atrae eso, ¿no? ¿Quién se puede resistir a la punzante y decadente belleza de tumbas de más de dos siglos a la deriva, con sus góticas y rúnicas cruces inclinadas envueltas en hiedra y telarañas? O esas lápidas cubiertas de hojarasca muerta que invitan a recostarse y marcarse una "pequeña siesta eterna".

Si alguien te pidiese que le recomendases un libro, un disco y una película, ¿cuáles serían tus opciones y por qué?

Mis opciones serían dos:
1. Decirle que se buscase una pregunta más original.
2. Decirle que ante preguntas de tal calibre disparo a discreción lo primero que me venga a la quijotera: El Poder y la Gloria (G. Greene), Robespierre´s Velvet Basement (Jacobites) y The Innocents (Jack Clayton) ¿Y el porqué? Pues porque cumbres de tal magnitud confieren superpoderes que no te van a servir de nada en este mundo putrefacto y fake pero sí en el otro, el eterno, al que sólo irán los que sepan valorar joyas como éstas. Los demás, simplemente, dejarán de existir para siempre. Os lo digo yo, que estuve al final del túnel, en Calais.

¿Brunas o blondas?

¡Joan Jett y Debbie Harry por supuesto!

Qué opinas del Enorme Aparato Mediático. ¿Te gusta, te abruma, te aburre, qué...?

Las tres cosas a la vez, depende del día. Por cierto, ¿aún le siguen llamando "enorme"??? Jajajaja (risa a lo Errol Flynn, con las manos en la cintura y mirando para arriba).

¿Es excesivo el culto a la personalidad al Main en el multiverso anglogalicioso?

Ningún culto al Main es excesivo ni suficiente.

¿Hay futuro para este chorromoco después del 3-0 de la XV y todos sus lodos?

Son inescrutables los caprichos del Main. Who knows?

Eres el creador de Ronnie Farras, emblema y tótem del porcobravismo rampante. ¿Tus trazas son más de R. Crumb, de G. Shelton, de Tex Avery o de Chuck Jones?

Soy evidentemente más de todos ésos que nombras que de cualquier superhéroe blandengue del intocable Stan Lee. Podemos sumar a la lista, si quieres, a Bernie Wrightson, Richard Corben, Daniel Clowes, Charles Burns, Adrian Tomine, o por tirar pa la tierra Mauro Entrialgo y Álvarez Rabo.

Tengo dos peticiones para el concierto que está a punto de empezar. Una es que le dediques el "Rey Rana" a Froggie Boasorte. La otra es que toques "Carrusel". ¿Pueden ser?

Si hoy pudiéramos decirnos las verdades y cantar los dos a un mismo tono...


Que suban los que sufren la tentación del Norte. En tanto que la música resbala a través de un paladar inmenso y las campanas alcanzan los lejanos vertederos. Y nuestro Norte es un mar perdido pero sigue siendo nuestro.

El Lento Desangrar Del Elefante Caído En Un Calabazar



Quemarse es resistir, ¿no deberíamos tirar un fósforo a nuestros trajes de madera?



La otra crónica, la escrita según el tradicional método galeguidade ao pao, informa:


Os Porcos Bravos 3 - Sheffield Stags 0


El Mañana Está A Una Pesadilla De Distancia. Agora O Barbeito Páceno Os Cervos

Aquí debería aparecer un toque a rebato


Aquí debería fecharse un Programa Oficial


Pero resulta que los Stags de Sheffield han sido incapaces de organizar el viaje a Galiza correspondiente a la edición de 2.018.
Y eso que la XIV se disputó el 2 de Abril de 2.017. Por falta de tiempo no es.
Albión por fin ha bailado “la danza perezosa de la dejación de funciones”.


Por lo tanto, a falta de confirmación oficial, Os Porcos Bravos van a ganar la XV por 3 a 0.


Y el hombre justo se enfurece en los bosques por los que vaga el León

Algernon Mouse Merca Queixo Galego Nos Ultramarinos De Galizalbion



In this blog we interview Charlie Gordon aka Steve McCartney, a relatively recent convert to the AG Cup multi-verse. The questions have been set by Porcos Bravos themselves. Here goes:



1) Blades or Owls? I don’t like shaving so it’s got to be the wise owls!

2) Brunettes or Blondes? As long as it’s frothy for a good head and hoppy for an alluring and satisfying body. I like to savour the smoothness and slightly tart bitterness that proves a seductive combination. After enough socialising with blonde and/or brunette, I am usually inebriated enough to recite a couple of lines of a John Keats poem. Then I’ll be looking for a draught to cool my inflamed ardour. If I am feeling frivolous, it’s a blonde, sometimes called Leffe, if I am more serious, it has got to be a stout brunette so I can get lost in bluesy shadows.

3) Ten Beers After or Gog and the Telepathic Hyienas? After ten beers I often think I’m a telepathic hyena because I smile so much before, during and after listening to excellent music.

4) Is Sunderland the best team in the North East? No. Is there a team in Sunderland?. I’d say, on a good day, they might be the fourth best in the north east behind Middlesbrough, Newcastle and Marske United.

5) What happened at Yardley Gabion? As far as I can remember, we all became much bigger than we thought possible, and communally enjoyed the feeling.

6) What is your favourite pub in England? The Golden Smog, Stockton on Tees... A superbly atmospheric micro pub down a little conduit called Hambletonian Yard. If you don’t get the feeling you are in a Dickensian narrative before you go in, you certainly will after you have partaken of the convivial chat with strangers whilst imbibing some ecclesiastical gems from Belgian monastic recipes. You will gladly rub shoulders with Stockton’s finest hoi polloi, especially when there are more than twenty-three people in the diminutive yet vibrant space. I’ve witnessed some skilled beer-belly dancing to get to the bar. The owner is very discerning so the atmosphere is one of mutual appreciation of socialising with an alcoholic glow in your heart, your pancreas, and your liver.

7) Favourite pub in Sheffield? Fagan’s. Well known to AGCup, The music room is a wonder to behold.



8) What do you think of Brexit? A political obfuscation designed to allow the right wing of the Tory party to shed its skin, to emerge as even more extreme, using the turmoil as an excuse to be dismally elitist in their approach to class politics, whilst abandoning The Human Rights Act.

9) Can the lack of diversity in the Anglogalician cup be considered racism? No. The intent of the AGC is to enjoy other cultures through the earnestness of sport.

10) The Richard III banner was a Wild Boar because he supported the Porcos Bravos? Quite possible. If he’d met the people who constitute Porcos Bravos, he would have embraced them and exalted their humanism.

11) Should there be an independent Scotland? Yes. Their approach to welfare and society is radically different to Westminster.

12) Which football team do you hate the most? Any team that cheats. If I want to watch diving I’d go to the National Theatre or Ponds Forge in Sheffield during an appropriate aquatic event. Also, if I want to see a better result of drug induced genius, I replay music videos from the 60s. Modern sportsmen and women let everyone down when they chose to win by any means. It is an indictment of a culture when it exalts those taking part in chicanery and legerdemain as heroes and worthy of respect, when they perpetrate acts of simulation -what a euphemism- in order to better an opponent. Sadly, so-called top-class football is leading the way, even though a couple of high-profile Aussie cricketers have brought the game into disrepute recently. You only need to watch the English first division -laughingly called the premiership for advertising and marketing purposes- for a short time and you will see some form of deception through simulating injury or faking impedance from the least amount of contact. I chose to watch non-league football in order to get away from such dismal behaviour and even more disappointing punditry from the elite so-called experts in TV studios. If we can’t play sport for the pleasure of earnest competition, then maybe we should play online games instead, where the randomness of event would surely not include deliberate acts of desperation to win without integrity.

13) What is your favourite book? A really difficult choice: Flowers For Algernon by Daniel Keyes. It is a charming and engaging tale of enhanced intelligence that has a fleeting lifespan, seen through the eyes and mind of a man of low intelligence who has aspirations to be a genius. The novel superbly tracks the ascent to hyper-intelligence and the agonising descent back to his former state of slow-wittedness, and has the eponymous white mouse as his major companion through the interesting and ultimately tragic journey. It’s a science-fiction narrative with a heart of gold.

14) What is your favourite movie? Another dilemma: Manhattan by Woody Allen. The funny fellow gets so many aspects of storytelling and cinema right in this film, from the black & white nostalgia for classic drama to the brilliant humour throughout. There’s one of the best comedy scenes of all time when the leading character is berating his friend over changing his mind about taking up with the Diane Keaton character, Mary. The dialogue is sharp, witty, poetic at times and all the wonderful music of George Gershwin. Another scene where Woody is dictating into an old-fashioned tape recorder, and listing what he thinks makes life worth living is a tremendous piece of pathos. The whole film is a masterpiece wherein you can luxuriate in the bathos.

15) Old England is dead? Sadly, no. The old anachronistic institutions are still far too influential in suppressing STEM: Freedom of speech, thought, expression and movement.

16) What do you think of AGCup blog and connected blogs? I’m fascinated by the diversity of imagination the blogs offer. A number of blogs that are rendered in grand poetry and prose evoke feelings of being in a nether world akin to Middle Earth. There are so many interesting voices in what I call the world of word craft to make any need for electronically rendered adventure games redundant.

17) Why in England do you eat so badly? Infantilisation and a lack of sense of authentic self.

18) If you could resurrect a famous English person who would it be? In the absence of a plethora of talented Irish folk -who talk to me through their literature- and any bold donkeys with one hind leg missing, TS Eliot so I can ask him, in a psychoanalytical interview in a local pub, just what the fluff was The Wasteland about!

19) What place or places would you recommend for the Porcos Bravos to visit next year? The Pembrokeshire coast in Wales -the cliffs in the Gower Peninsular are spectacular, and Tenby is particularly beautiful. A visit to Laugharne, where Dylan Thomas wrote poetry is recommended; Durham, for its old-world architecture and beautiful river walks; York has so many points of interest, from its museums and ancient wall walks to its theatres and pubs; North Yorks Moors Railway routes. The ride on an authentic steam train is a rare delight; Knaresborough is another wonderful place to visit. It has an old world tenor and Mother Shipton’s Cave is fascinating; The Scottish Isle of Arran is really interesting -you could walk the whole extent of the island in a couple of days; also, I have it on good authority that Cheddar Gorge in Somerset is well worth a visit...

20) Do you win a lot playing Santa Claus when Christmas is coming? Sadly, no. I lack presence, have no gifts and cannot convince even ingenuous children with my Ho Ho Ho!


Mirando Escocia con ollos galegos: crónica dunha visita apresurada a un país que envexamos


Quizais unha das cousas que máis sorprenden ao turista (galego) que visita por primeira vez terras escocesas sexa a proliferación de monumentos en memoria dos soldados caídos nas diversas guerras nas que participou o país ao longo da súa historia. En particular, os memoriais relacionados coa primeira guerra mundial chaman a atención pola súa abundancia e pola intensidade que desprenden os textos adicados aos caídos. Xunto a eles, case en cada vila do país hai un cemiterio adicado en exclusiva a estes soldados mortos. En Stirling, xunto ao castelo, varias parcelas de extensión considerable albergan centos de tumbas en cuxas lápidas lémbrase a todos estes homes. O turista, paseando entre o silencio destes campos de pedra, non pode evitar interrogarse sobre a forza misteriosa que levou a un país sitúado na periferia da Europa Occidental a enviar a frontes remotas aos seus mozos. Mesturando a defensa dunha idea abstracta da liberdade coa obrigada participación nas guerras colonais do amo inglés e engadindo ese punto de idealismo belicoso -tan en boga a principios do século XX- que entende a guerra como unha especie de forxa de caracteres no que se pon a proba a alma humana, un pode entender de forma racional ese pulo case animal que fai que alguén entende que ir a matar estranos a cinco mil quilómetros de distancia é a forma suprema de heroicidade.

Entre todos os monumentos conmemorativos, ao turista impresiónanlle especialmente dous: o primeiro é o museo adicado aos reximentos de HIghlanders ubicado no castelo de Stirling. Sostido por una asociación de voluntarios, o museo é en realidade un conxunto de microsalas de exposicións no cal o prato forte é o uniforme que deu nome ao episodio de The Thin Red Line na guerra de Crimea. Xunto á consabida lista de caídos, unha reproducción do célebre cadro de Robert Gibb no que se recolle a (aínda máis célebre) acción militar do 93º reximento de Sutherland Highlanders fronte á carga da cabalería rusa. Rodeado dos utensilios destes soldados -dende o chisqueiro para o tabaco ata a botella para o whisky de malta que portaban con eles-, un empápase da lenda que acompaña a estes homes e do orgullo dos seus compatriotas. O Duque de Wellington que acostumaba describir aos seus soldados ingleses como "the very scum of the earth" (basicamente pola súa orixe social) falaba dos Highlanders como "the children of respectable farmers", "connected by strong ties of neighborhood and even of relationship", "a sort of family corps". Unha sorte de elite militar no seo do exército inglés de mediados do século XIX e principios do XX.



O segundo é unha placa que se atopa na base do castelo de Eilean Donan. Nela poden lerse os nomes de todos os caídos do clan Mcrae durante a primeira guerra mundial. Por riba da placa, o lema do clan Mcrae (McRaith en gaélico, "son of grace"), FORTITUDE NEC CURO NEC CAREO ("With Courage I Shall Have No Want Or Care"), aparece acompañado do lema do clan Mckenzie LUCEO NON URO ("I Shine, Not Burn"). Por debaixo da listaxe dos soldados mortos, catro versos do poema "In Flanders Fields" do teniente coronel de artillería canadiense  John Mcrae din:

We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved and were loved, and now we lie
In Flanders fields.



O conxunto, flanqueado por dous cañóns de artillería e presidido pola fachada do castelo, xenera unha poderosa atmosfera de sacralidade non relixiosa, levando aos visitantes a entregarse a un silencio que é mostra de respecto e mesmo de admiración por todo o significado que agocha o monumento funerario. En efecto, máis alá do inevitable eloxio dos actos bélicos como fonte de realización humana, un atopa unha reverencia cara aos mortos (propios) nas guerras que se expresa de forma elegante, mesmo recurrindo á poesía e a arte na súa configuración. O pasado, nestas terras, non é un borrón esvaído que apenas merece respecto a non ser que dea algún rédito turístico (sóalles?), senón o elemento troncal dunha cultura e dun país que ten conciencia de ser tal cousa.

Eliean Donan Castle


Cando o turista pasa por Stirling non queda soamente abraiado coa propia vila, co castelo e co museo dos Argyll e Sutherland Highlanders. O monumento a William Wallace que preside a zona, -unha especie de torre do de finais do século XIX que compite co propio castelo en relevancia-, fai pensar na lembraza que persoaxes de parecida impronta teñen en outras partes do mundo (na terra do turista, por exemplo). Quizais de toda a historia do levantamento de William Wallace contra o rei inglés Eduardo I, o que máis chama a atención foi o trato que este deu ao corpo do escocés rebelde tras o seu apresamento en 1305, traizoado anos despois da súa derrota en Falkirk en 1298. Torturado, emasculado, eviscerado e finalmente aforcado e decapitado, o seu corpo foi desmembrado e repartido por Inglaterra: a cabeza rematou nunha pica na ponte de Londres,  o seu brazo dereito en Newcastle, o seu brazo esquerdo en Berwick, o seu pé dereito en Perth e o seu pé esquerdo en Aberdeen. A mensaxe dos ingleses aos rebeldes escoceses foi clara, e dá unha idea do tipo de relacións que, en adiante, manterían os dous países.



Tratando de ser fiel ao seu papel, o turista chega a Edimburgo co obxectivo de ser bó no seu. A cidade abraia coa súa riqueza patrimonial e co convulso da súa propia historia. Ao igual que no resto dos lugares polos que ten pasado, o turista observa, algo irritado, a abundancia de carteis do tipo "aquí rodouse a escea tal da película cal de Harry Potter". Visitados os lugares que todo turista debe percorrer e case todos os pubs que van con recomendación do Main (o Kenilworth, o Abbotsford ou o Café Royal), o turista toma distancia co castelo -en realidade case unha pequena vila amurallada-, coa Royal Mile e con Princess Street para achegarse andando ata Leith. E neste barrio o visitante galaico atopa aos herdeiros dos Scotish Highlanders e de William Wallace en forma de habitantes dunha mazá de edificios ameazados pola gentrificación e a turistificación da cidade ao cal un contribúe co corazón partío. O Leith Walk é famoso por ser parte fundamental do Trainspotting de Irvine Welsh (malia isto, a película correspondente rodouse case toda en Glasgow co conseguinte cabreo dos habitantes) e da súa continuación, Porno. De feito, hai rutas que che permiten pasar un par de horas facendo o que fan os fans de Harry Potter pero sentíndote perigoso e canalla como os protagonistas dos libros de Irvine Welsh.

Na actualidade, a compañía escocesa Drum Property ten todo listo para arruar unha mazá completa de edificios de dúas plantas dos anos vinte do século XX do Leith Walk para construir no seu lugar residencias para estudantes, apartamentos turísticos e un hotel. Tería sido unha simetría demasiado escandalosa que a compañía responsable fora inglesa, pero, malia non darse o caso, un non pode evitar atopar na resistencia furibunda dos veciños contra a hipsterización do seu barrio unha actualización do espírito combativo e resistente dos escoceses das clases populares. Nese fragmento do barrio de Leith a piques de desaparecer atópase un lugar emblemático da cultura popular edimburguesa, o Leith Depot, refuxio desas músicas que non se escoitan nas radiofórmulas nin teñen centos de millóns de visitas en Youtube. Para entendernos, o típico pub no cal un imaxina perfectamente ao sector buskerista-zanfogriento da AGC tocando himnos etílicos ata altas horas da madrugada edimburguesa para os Renton, Sick Boy Begbie e compañía. Dende este local, unha activa campaña de resistencia ao mellor estilo William Wallace ten mobilizado a todo o artisteo local e e gran parte da cidadanía a través da campaña "Save Leith Walk", tendo chegado ao punto de que, agora mesmo, a viabilidade do proxecto está en cuestión e non se sabe se preoseguirá a súa marcha ou non. Este turista, nun arrebato de culpable sensiblería galaico-escocesa non dubidou en mercar unha das bolsas co lema para apoiar á causa. Sirva a cara de asombro da camareira do Leith Depot como garantía de que, polo menos, unha cousa fixo ben durante a viaxe.

The Proclaimers proclamando "Save Leith Walk"

Houbo outros lugares, outras cidades e outros pubs, claro (sempre seguindo a imprescindible Main-guía que circula subterráneamente entre os habitantes de Galizalbion), pero quedan no tinteiro á espera do momento axeitado (se tal cousa existe realmente).

Finalmente, cando o turista (galego) volta para casa non pode evitar certa tristura polo que leva de volta na súa memoria. Sendo considerables os parecidos entre ambos países, un par de detalles marcan as diferencias de forma palmaria dende fai séculos. O primeiro, a loita permanente dos escoceses contra a voracidade imperialista inglesa e cuxo último episodio é ese referendo de independencia perdido polos pelos en 2014 (en Galicia atopamos, pola contra, unha bolsa de españolismo furibunda que compite en número e intensidade co propio nacionalismo español máis rancio que un poida imaxinar na península ibérica). Esta loita evidencia un conflicto sen resolver entre a nación escocesa sen estado e o vello imperio anglosaxón que está, a estas alturas da historia absolutamente vivo, manifestándose por exemplo nas celebracións que este turista presenciou cando Inglaterra foi eliminada no mundial de Rusia. O segundo detalle diferencial é a impronta da revolución industrial no territorio escocés (a cantidade e a calidade dos científicos e inventores escoceses durante o século XIX só é comparable coa dos propios ingleses ou a dos alemáns) así como o peso das ideas da Ilustración no país. Lembremos que mentras Escocia nese século XIX era un faro de civilización e desenvolvemento democrático, Galicia era un territorio principalmente agrícola e gandeiro postrado aos pes desa España semiabsolutista pechada en si mesma e que cheiraba a sacristía, a mexados reais e a caciquismo rancio.

Así pois, chegados a este punto, ao turista non lle queda outra que solicitar ao Main a instauración dunha variante da competición: a Albagaliciancup, a celebrar a doble volta Edimburgo-Pontevedra, con protocolos de confraternización ben establecidos, solicitando o apadriñamento de Irvine Welsh e pedindo cita no Leith Depot para celebrar alí os concertos. Ademáis pode aproveitarse o feito de que algúns dos clans escoceses máis importantes presentan no seu escudo un cervo, co cal podería seguir manténdose a guerra gráfica stags-porcos bravos. Aí queda a proposta.

We Fought The Bear Before. Zapoi in Mother Russia


Toporom Stukat
 
Billy Britain’s World Cup Willies

Nah then, I’ve just finished a stretch at Her Majesties pleasure in Pentonville Mansions. We’d have got away with that Post Office job if “Fingers” hadn’t have sung like a canary to the Old Bill. Bastard. Still I’m out in time to watch the football but given England’s chances I’d have been better off doing more porridge. Ok then you waaankers listen up and learn something from an expert. I’ll be down the bookies to put a brick on my predictions so I can buy a new sheepskin jacket and a Purdie. To be honest I’ve never heard of half the “teams” who have qualified. I’m sure they were all part of the Empire at one time but here goes.

Group A

Russia - Let’s be honest Vlad the Vampires lads are a shower of shite. If they hadn’t been hosting they wouldn’t have got within a mile of the finals. Mind you their hooligans are top class. Those thick as pig shit tractor drivers are a bit minty in a bundle though the Brits are still the most feared “supporters” gawd bless em. Expect more action off the field than on it from the Commie bastards who are as defensive as Zhukov at Stalingrad. Their best player is their goalkeeper which says it all.

Saudi Arabia – Richest country on Earth but they are still a bunch of Camel Fuckers to me mate. TE Lawrence had the right idea. Get the lazy bastards to do some graft then stab them in the back, Sweet. No amount of cash will get them to the next stage unless they bung the other teams to take a dive. Bent as a nine-bob note. They have fired more coaches than National Express. The latest took over on Tuesday. They’ll probably chop off his balls when they get eliminated.

Egypt – One-man team and he’s been crocked by that dirty Spanish bastard Sergio Ramsden. That Maureen Salad is a tasty player though, just a shame he plays for those thieving Skally twats. Sign for the Hammers you muppet. I actually think these boy buggerers will make it past this stage but no further. I’m sure they learnt their counter attacking from Monty at El Alamein bless em.

Uruguay – Didn’t these fuckers let the Graf Spee hide in Montevideo during WW2?? Bastards. Not quite as shite as the others in a piss poor group they should win this stage despite having the animal Hannibal Lecter Suarez. Hope the other team’s defenders have had their tetanus jabs. Cavani is a bit tasty too so expect Suarez to take a bite out of him as well. Actually these dagoes could surprise a few this time round.


Group B

Portugal – How the fuck these boring jammy bastards won the Euros is beyond me. I’ve had more excitement on holiday on a wet weekend in Margate. Still you have to hand it to the prancing pony. For a man who spends all his time in the hairdressers Ronnie is still dangerous. And before you ask, of course he’s as gay as Danny La Ru. They will qualify from the group with three nil nils knowing these bland bastards.

Spain – What the jolly old fuck is going on here?!? They sack the manager days before the start? These Spaniards are better comedy value than Manuel out of Fawlty Towers. At least he wasn't from Madrid I suppose. Mind you I could manage this lot. tactics - hold onto the ball and pass in circles until the opposition get well bored, score a goal then defend like hell, meaning kick the fuck out of anyone getting in your half and start diving to kill the clock with 30 minutes to go. Simples.

Morocco – More sodding Camel fuckers. These useless bastards will be out of their heads on the finest hash. Can’t see them doing anything, ever the feckless shits. Apparently, they are well organised and play fast attacking football. Do me a lemon. Carlos Queiroz will be wishing he stayed in England managing a decent team – like Barnsley.

Iran – What the fuck? This must be some sort of sick joke. Have these Persian ponces even heard of the noble game? How did they go unbeaten in the qualifiers, did they bomb the other teams in the qualifying group and who did they beat Scotland?? Their best player Azmoun plays in Russia so at least he won’t have far to carry his bags home when they get knocked out.


Group C

France – These Gallic goons are all style over substance. They go in more circles that the Paris Metro. My old nan is quicker than Paul Pogba for fucks sake and she’s in a wheelchair. They will qualify from another piss poor group but as always buckle under pressure against the better teams like England. They haven’t had any backbone since Zidane chinned that Itie bastard. Like Enerys ‘Ammer that was. Deschamps hasn’t won a trophy with these big headed bastards. That’s not gonna change.

Australia – The only ball tampering going on here will be the Aussie defenders scratching their balls while the opposition run rings round the wallaby wankers. Complete waste of a plane journey sending these cheating bastards to this competition. Stick to what you are good at, training dingoes to steal babies you Colonial jailbird nonces. These idiots don’t even have a coach yet. What the fuck?

Peru – I’ve got a soft spot for these lads since they stuffed the Sweaty Socks back in ’78. Ally’s Tartan Army ha ha ha ha ha. I was wearing a Peru shirt down the rub a dub for weeks after that I can tell you. They had a good run up to qualifying and I think they’ll make it from the group but no further. No shite like the Scots to play this time, sorry lads.

Denmark – Used to look forward to watching the Danes in major competitions. They used to attack like Eric the Red pillaging a Monastery. They are probably still a bunch of Monk fuckers but the longship has more holes than my socks. Not the swashbuckling Vikings of old this mob will go out with a whimper, though kudos for fucking the Micks 5-1 in the play offs but they have shot their bolt.


Group D

Argentina – I’ve never forgiven the fat coke headed twat Maradona for his cheating against the Three Lions. Hand of God my arse it was the Hand of Satan. Add that to the Falklands shenanigans and these lads aren’t my favourite foreigners. Still credit where it’s due. The bastards have the best player in the World (apart from Harry Kane) in Lionel Messy. He’s got some skill for a little cunt though not sure he would survive in the Premier League on a frosty night at the Olympic Stadium. Group winners and may go some way. Despite our rocky past I’d support these lads against the Germans any day of the week.

Iceland – I still can’t believe we lost against this shower of numb nuts in the Euros. One fucking shot on target then parked the bus like Jose at the Car of the Year Show. There can’t be much to get excited about in those long winter nights if their supporters think this brand of football is entertaining. I’d rather shop for frozen pizza at Iceland Foods than watch this lot. Their best player plays for Cardiff City and their coach is a dentist fer chrissakes. I rest my case.

Croatia – This sad bunch of sheep-herders only just scraped it into the competition despite having a few top class club players like Mandzukic and Rakatic. They were probably distracted by a tax man in the crowd looking for Modric. He should be in jail, the tax avoiding toe-rag. They will get through the group but that’s is. Couldn’t happen to a nicer set of twats, good riddance.

Nigeria – Super Eagles? Get stuffed. Their kit looks like it was designed by a partially sighted clown riding in the Tour de France. What’s wrong with plain green for fucksake. They’ll have more success trying to cheat some old lady out of their savings on some telephone scam, corrupt fuckwits. They do have some decent players, mainly ex-Chelsea but they are getting on a bit so they’ll run out of legs like a Cockney after a few too many Watney’s Red Barrel.



Group E

Brazil – I must admit I pissed my pants when these set of arrogant tossers got royally fucked by the Krauts last World Cup but this time out they are favourites to win the lot. It’s about time Neymar proved why he’s the most expensive player in the world rather than tossing it off in the French League which is the equivalent of the Dagenham and District Women’s Second Division. I think every footie fan wants to see a return to the cocksure flair of the seventies Brazilian side, but can this lot deliver? I think they’ll blow it big style but what do I know?

Switzerland – Another dull as fucking ditch water team who couldn’t score in a brothel with a ”pony” strapped round your dick. Stick to clock making and being “neutral” you boring bastards. If there is any justice they will go out without scoring a goal after cheating Northern Ireland in the play offs. Which Swiss Bank account did the ref get his bung sent to I wonder. Twats.

Costa Rica – Fuck me this is getting silly. I’m sure I could get 11 lads from the pub to give these a game. I know nothing about Costa Rica except some mugs are happy to pay well over the odds for their coffee at Starbucks. Also, I hear their last coach got fired after a post-match dust up. What a fucking cretin.

Serbia – No nonsense hard as nails mother fuckers. They will kick their way out of the group no probs but fail when they have to play some positive football. Like a couple of other teams in this World Cup they sacked their coach after qualification. Un-be-fucking-leaveable. If we qualify the boss gets a knighthood from er majesty gawd bless er.


Group F 

Germany – I hate to say this, but the Krauts always seem to be there or thereabouts in the major competitions. They won all 10 of their qualifiers and have quality if over paid players at every position, rear gunner, pilot, bomb aimer. I think this one will be no different as they jackboot their way to the semis at least. Not sure who can stop the fuckers blitzkrieg there way through. I hope it’s England……… on penalties.

Mexico – A few people fancy these Chilli munchers to make an impression at this World Cup. They may scrape past the group, but they will eventually cave in like a piñata at a kids party. Their best player is called Jesus and they will need a fucking miracle to get through. I do like their manager though. Osorio is as mad as a hat stand so look out for fireworks on the side-lines as there won’t be any on the pitch with these useless gets.

Sweden – I wish Ibrahimović was still playing. I loved the big-headed bastard. He talked the talk like a stall holder in Brick Lane, but he always delivered. Loved it when they knocked the Italians out as well, Ha ha ha ha. I’m afraid without Ibra they would have more chance if they played Benny, Bjorn, Agnetha and Ana-Frid up front. Mamma fuckin Mia indeed.

South Korea – Well knock me down wiv a feather. This bunch has qualified for every World Cup since 1986. Why do we forget that? Cos they are shite that’s why. They do have some players in the best league in the world with players at Tottingham, Crystal Palace and, cough, Swansea so will they do well? No fucking chance mate. These lads will be back in the paddy fields before you can say Supercalifragilisticexpialidocious.





Group G

Belgium – A team packed with talent who continually fail to deliver on the big occasion, bricking it like an Italian under fire. How can a team with Hazard, De Bruyne and Courtois in it fail to progress in major competitions? Your guess is as good as mine, but I think they will do well this time out. When you can make beer as well as these cunts you deserve something.

Panama – First time qualifying for the World Cup proper, but I know fuck all about them and their piss poor country. Nice cigars with a touch of scotch down the Gentlemen’s Club but that’s all I’ve got about this bunch of no-name no hopers. You’ll forget they were ever in it. Total waste of time.

Tunisia – How many farking Arab teams have made it this time around? The French Foreign Legion will be worried about being surrounded by hundreds of bastard Tuaregs. It’s bloody Beau Guest all over again. Still remember these lads beating the Krauts back in the day so not all bad but England will tear them a new arse hole. Eagles of Carthage? Fuck me they will be buried and forgotten just like Carthage of old.

England – Footballs Coming Home etc etc. They are not the boys of 66 but we have a young squad who could upset someone along the way to inevitable heartache. Sir ‘Arry Kane is one dangerous hombre. We also have a few quality divers like Deli and Raheem who could win us a few penalties. Mind you I’m worried about the number of double barrelled chinless wonders in the squad – Loftus-Cheek, Alexander-Arnold? Where did we recruit these upper-class twits, Eton? We’ll walk this group (as second obviously). Anything else will be a bonus. All together now “Three Lions on me shirt………”


Group H

Poland – Looked like a decent side in the qualifiers, playing possession football – though it’s difficult to be a decent side without possession fergawdsake. It will be the last time for Lewandowski to make a mark and I think he will bag a couple to help them past the group stages, but it will all end in heartache. Just like in all their history, the rest of the world will gang up and fuck them over big style. What a bunch of losers.

Senegal – I remember these boys turning over the Frogs in a previous World Cup. Get in you beauty. They made the finals in a bit of controversy having a match against the South Africans played again after a match fixing allegation. But there will be no such shock this time round I’m afraid. This poor excuse for a football team will get properly shagged.

Colombia – Why the fuck would you play for Colombia? As if playing in a major competition isn’t pressure enough the players know if the results in their games aren’t what the Drug Cartels expect they can expect to be on the end of a lead sandwich. Crazy Coke heads. Best player James Rodriguez will be hoping he performs better in this that his time at Real Madrid. If you can’t make it in a team of “superstars” where the refs give you every decision you may as well give up. Put yer money on them getting out of this group but no further then duck for cover as the shooting starts.

Japan – The Nips don’t have any “stars” and play as a team. Which means they are shite with no standout players. Don’t worry lads if you are losing you can all put on a white head band, get pissed on Saki and Kamikaze your way into the penalty area looking for a spot kick. Their manager is the well Japanese sounding Vahid Halilhodzic. You couldn’t make this shit up.



Porter, Labirintos e Corvos by Isaac Xubín




- Quen nos ía dicir que botaríamos de menos o labirinto aquel!
- …
- Polo menos antes aparecían de cando en vez na televisión nun cemiterio e con cara triste… agora só vexo tristes aos meus… Semella que a liña da resistencia baixou un estrato e somos nós agora os que temos que tirar de poema para defendelo todo. E non creas que está a situación para botar foguetes,…
- ...
- Eu estou convencida de que todo iso que comentades do nivel da nosa poesía… é o canto do cisne, hostia!… Pero ninguén se quere decatar. É máis doado mirar para outro lado e ir predicar ao deserto.
- …
- Se un festival estranxeiro convida á túa organización a dar unha conferencia para que expliques a situación do teu eido de especialización na túa sociedade e mandas a alguén que non fala a lingua do país e, polo tanto, acabas falando para a pouca xente que hai alí que te entende e que polo tanto xa coñece cal é a situación… non é iso predicar no deserto?
- …
- Si, totalmente,... non é difícil claudicar. E menos se pensas que París é América. Pasamos de ter unha literatura universal a unha literatura por deus e pola patria… non se pode caer máis baixo... pero aí os tes, aplaudindo coas orellas,
- …
- Abofé que son culpables!
- …
- A entrevista!… O xornalista díxome que se aburriu coa miña novela.
-…
- Como cho conto! Coas mesmas palabras!… Penso que nin sequera chegou a rematala.
- …
- Foi onte á tarde. Dixo que a entrevista tiña que facela xa, inmediatamente, porque hoxe á mañá marchaba de vacacións. Que fillo de puta! Que carallo me importan a min as razón polas que ten que facerme a entrevista ás sete da tarde e ás présas? Coa cantidade de xornalistas serios no paro e este tipo que non me coñece de nada…
-…
- Si, a ver se temos sorte e vai á merda e queda por alí.
-…
- Non, abofé que non a teremos, os parvos sempre volven, e con máis forza.
-…
- Non, non llo teño en conta, non vaias pensar. A culpa é de quen o puxo aí. Agora estou encirrada porque aconteceu onte, aínda estou quente e admito que teño a pel finiña, aféctame todo moi axiña, xa me coñeces.
- …
- E das poucas preguntas que me fixo puxo como titular algo que dixen ao final sobre a miña vida cotiá, unha carallada que nada ten que ver coa novela.
-….
- Eu creo que foi unha entrevista encargada…
-…
- Quero dicir que alguén da dirección do xornal, por chamarlle dalgún xeito a iso…
-…
- Si, si,… alguén lle sinalou que debía facerme a min a entrevista e el prefería facerlla a alguén de quen puidese tirar algún rédito… notábase moitísimo que non lle prestaba nada ter que falar comigo.
-…
- Non, non é por iso, non te alporices porque non funciona así.
-…
- Non é persoal, para nada, podes estar seguro de que non é algo contra min e moito menos unha especie de complot…
-…
- Escoita. Faime caso, isto funciona así. O asunto é que neste negocio hai un pastel. Ese pastel ten unhas medidas concretas e non dá para todos. Non é que non queiran que eu colla parte do pastel, é que se eu collo algo do pastel, entón non dá para ninguén…
-…
- Ti cres que isto me afecta máis aló do cabreo que teño agora? Mañá non o lembro deste xeito,…
-…
- E dálle, xa tardabas en dicirme algo…
-…
- É a segunda pinta, si, a segunda.
-…
- Vale… debe ser a cuarta, tes razón, é a cuarta.
-…
- Xa sabes que non, non comín nada… comer é facer trampa! Ti tes fame?
-…
- Pero por que non me deixarás beber tranquila?
-…
- Sabes por que os partidos de fútbol duran tanto?
-…
- Noventa minutos! Noventa minutazos!… teñen que dar tempo a que a pase algo, joder!
-…
- Non te ofendas, ho! Que sodes uns católicos con pantalón curto…
-…
- Si, novos católicos, si, saídes da resignación do púlpito para caer na resignación dos estadios. O fútbol é fútbol, o fútbol é como a vida… virxe santísima, canta trola! No evanxeo, se a buscas, aínda hai certa mensaxe liberadora, pero no fútbol, machiño…
-…
- Pois cambia de tema se non che gusta que fale das túas crenzas!
-…
- Se me convidas a outra pinta dígoche onde estiven onte á noite.
-…
- Si, despois de que me chamase o petardo do xornal.
-…
- Non! Agarda! Creo que vou cambiar… Píllame unha botella de Anchor Porter,… se lles queda algunha, claro.
-…
- Fun ao acto do colexio de arquitectos, vaia,… o que patrocina o colexio de arquitectos.
-…
- Pois cando cheguei alí xa estaban os dous arquitecto-revelación sentados, pero pensaba que habería máis xente, pensei que terían máis audiencia. Había sitio atrás, bastante, pero sentei na primeira ringleira para que me visen ben a cariña feitiña que teño.
-…
- Efectivamente, así tal cal era a linguaxe corporal daqueles elementos. Se che digo a verdade dígoche que eu non quería ir, convenceume miña nai…
-…
- Ben. Como sempre, a verdade é que está moi ben… Xubílase nun par de anos… así que aínda quedan dúas promocións de estudantes de filoloxía inglesa que terán que escoitar as súas teimas sobre Ted Hughes…
-…
- Xa che digo! … Os dous arquitectos? Os que vin eu onte? Eses dous non é que non lesen a Hughes, eses creo que nin sequera chegaron a estar nun cuarto onde houbese un exemplar del pousado nun andel… Pero ti sabes como ía vestido un deles o outro día?
-…
- A ti paréceche normal levar unha camiseta dos Sex Pistols por debaixo dunha camisiña e botar pola boca todas aquelas parvadas que dixo con aquel puto acento da capital? Pódese ser máis pijo? O outro aínda mantivo a compostura, marchou á capital porque realmente o necesitaba, alí os pasteis son máis grandes… tamén os dos arquitectos… agora volve como se fose un misioneiro…
-…
- Mentres se limite a falarnos e non nos dea polo cu… pero vaia, a colonización é o que ten, fódente e danche unha biblia… iso non cho quita ninguén.
-…
-Pois el tentaba seguir o fío da conversa con dignidade, aguantaba a compostura e o nivel do seu discurso porque o pijo co que tiña que falar non lle facilitaba a prédica, non lle daba bos pés para demostrar que xa non é un arquitecto de provincias… creo que nalgún momento sentía que estaba a quedar en evidencia… nalgún momento estaba como Johnny Rotten dentro da camisa do pijo, desexando liberarse daquela prisión…
-…
-Vaites! Dás en óso tamén con este tema!
-….
- Todos dicides sempre a mesma merda! É incrible. Que é un bo arquitecto! Si, claro, con caralla grande ben se fode! Se o meu papaíño me puxese a traballar no estudio da familia con dezaseis aniños agora con corenta putos anos tamén faría unhas pontes que te cagas…
-…
- Mira, imos falar doutra cousa, si? Paréceche?
-…
- De verdade que cho agradezo, cheguei hai un par de días e parece que desta volta todo o mundo está confabulado para tocarme a cona a dúas mans.
-…
- Pero como podes dicir que é un dos poucos grupos de punk en que o baixo leva o temón?
-…
- Perdoa que cambie eu de tema agora, é que acabo de ter unha visión marabillosa. Estou a pensar que se aqueles parvos metidos a arquitectos revelación estivesen algunha vez nun lugar onde houbese un exemplar de Tales from Ovid o libro cobraría vida, transformaríase en corvo e comeríalles os ollos.
-…
- Si, outra porter, outra botella de fermosísima cervexa porter,… mesta e negra coma os labirintos e os corvos de Yorkshire… Lástima, carallo, lástima!






Oraje De Carnajes En El Lubricán Ígneo




Ve donde fueron aquellos hasta el linde oscuro
tras el peltre de la nada tu última recompensa

ve enhiesto entre los que están de rodillas
entre los que vuelven la espalda y los derribados en el polvo

te salvaste no para olvidar
tienes poco tiempo para el lamento
has de dar testimonio en el pub y
has de entrenar duro y fuerte

sé valiente cuando la razón desfallezca sé valiente
en el cómputo final esto es lo único que cuenta

y qué tu Ira sea como el mar embravecido
cada vez que escuches la voz de caídos en Yardley Gobion

que no te abandonen tus hermanos el Desprecio y el Odio
para los delatores verdugos cobardes - ellos que creen que vencerán
que prepararán tu entierro y con alivio imaginan una crónica de tu derrota

y no perdones en verdad no está en tu poder
perdonar en nombre de los traicionados al alba
y de los héroes de la Causa

guárdate sin embargo del orgullo innecesario
contempla en el espejo tu rostro de porco bravo
repite: fui reclutado - ¿acaso no había mejores?

huye del corazón árido protege a la huérfana
el cuervo en el roble invernal
la antorcha sobre el muro el esplendor del cielo
ellos sólo existen para decirte: nadie te consolará cuando caigas

vigila -cuando la luz en las montañas dé la señal- levántate y ve
mientras la sangre dé vueltas al Ronnie Farras en tu pecho

repite los viejos conjuros de la Anglogalician sus cuentos y leyendas
pues así conquistarás el bien que no conquistarás
repite y extiende las grandes palabras repítelas con terquedad
como quienes marcharon al Norte y honraron el Legado
y por ello te premiarán con lo que tengan a mano
con una zurra de risas con un homicidio deportivo en el basurero

ve pues solo así serás aceptado en el sexto círculo de las frías calaveras
en el círculo de tus antecesores: de los jinetes grises de las XIV ediciones
de los defensores del Reino sin límites y la ciudad fría de las cenizas y los tractores.

Sé fiel.
Ve


Playa y Código

Anglogalician Cup



La metáfora definitiva sobre la crisis de los cuarenta, para mí, está consignada en esa película prodigiosa e infravalorada que es Pat Garret & Billy the Kid, de Sam Peckinpah. Si no la entiendes sólo tienes que esperar. Un día cualquiera, mientras aún mascullas para ti mismo que todo va bien, comprenderás de pronto que te has convertido al tiempo en los dos personajes principales (que como todo el mundo sabe son sólo uno). Verás entonces, en un instante congelado, que las fugas hacia delante llevan al desastre, cuando no al ridículo, y que las retiradas estratégicas no conducen ya más que a la infamia. En todo caso, el tema será la huida. No el de la película, el de la vida. Siempre lo es: el plan de fuga, su casi inevitable fracaso, la quimera de su éxito posible, el amargor del no intento. Siempre lo fue: simplemente, después de los cuarenta engañarse al respecto es ya imposible.

Y aunque tal tema ha punteado de modo endémico la historia del arte desde el romanticismo, ha sido el Rock&Roll, es decir, el pop en su expresión definitiva, inflamable, aparentemente perecedera y adolescente, la manifestación artística que más ha hablado de tal fuga. Porque el pop rechaza y corre. El pop cree y seguirá creyendo para siempre que la fuga es posible, y por ello gran parte de su danza terrible culmina en símbolos que la representan. O empieza en ellos.

Así, los infectados por ese virus anglófilo y patético, por ese residuo del romanticismo feroz que es el pop en su versión más instintiva y gutural, tenemos también más posibilidades de seguir intentando escapar a edades tardías, a trompicones. O de sufrir, agudizada, la nostalgia de las vidas posibles que malogramos en el trayecto. Educados en el paradigma de la huida como triunfo, como posibilidad efectiva, hijos pródigos vocacionales sin vuelta atrás, la repetición en la que acaba encallada la existencia común se nos hace a menudo intolerable. Lo digo con frialdad, porque es un hecho frío: frio como un niño miope que atraviesa una invisible puerta de cristal.

Pienso en ello esta tarde desapacible, mientras observo una vez más esas dos fotos de Iggy que me fascinan, con una punzada de envidia que aún recuerda al deseo. Y pienso que no en vano Iggy se apellida, por decisión propia, POP. Nada es gratuito en el mundo de los sueños.



La primera imagen es el símbolo cerrado y total de ese deseo de fuga en positivo del que hablamos: la iguana veinteañera surfea sobre la crew, empapada en mantequilla de cacahuete, a torso desnudo, con guantes plateados de un futuro de mercadillo, refinando para siempre una versión postnuclear del Moises que abre el mar rojo para una legión de runaways; de Cristo que señala hacia un mundo nuevo mientras el sueño de la contracultura se cae, en torno, a trozos y es dinamitado para siempre.

Ese guía sexualmente ambiguo e hiperpotente que camina sobre una ola humana hacia la orilla es esencialmente una imagen polisémica; una redefinición –una fijación más, especialmente precisa- de la liberadora pesadilla dionisíaca. En ella confluyen ríos mitológicos gemelos, tradiciones inmemoriales pero reconocibles: nada ha de envidiar a los Dioses, que como él son arquetipos ajustados de un sueño primigenio y no dominable por la razón.

Como imagen arcana de sí mismo, Iggy ha viajado desde el trailer park hacia la inmolación ritual que implica el éxito, pero al tiempo dista mucho del icono nihilista que algunos han querido ver en él: es en realidad un hippy de libro con corazón de bomba atómica, una versión actualizada de un arquetipo colectivo y pseudoconsciente, el príncipe renovador y al tiempo aniquilador. Es una versión, eso sí, contagiada por ese optimismo natural, cerril, definitivo, que se da en los americanos a menudo porque es la paradójica esencia de su cultura. Quiere otro mundo y lo quiere ahora y está convencido de que queda a un pico de distancia, allí. Aquí. En la playa, en la última frontera de la que acababa de volver con el oceánico y ácido Funhouse bajo el brazo.




La segunda imagen es menos evidente, pero más importante para mí. Está tomada por una novia, Esther Friedman, y retrata a un Iggy distinto, pese a que ni siquiera ha transcurrido una década. Al borde de un mar egipcio, la iguana mira de reojo desde una silla, mientras un barco de vela latina, antiguo como el mundo, cruza el plano. Encuentro mejor, en ella, al deseo de mí mismo, quizá porque junto al abandono contiene también algo consciente y reflexivo. Está ahí gran parte de lo que hubiese querido ser y no sé si he sido. Está también uno de los finales de ese viaje que Iggy afirmaba posible y al que apuntaba, cuando levitaba en una ola de carne sudorosa: un hombre solo frente al mar, el extraño triunfo de haber sobrevivido, el olvido, los lugares perdidos donde uno no es nadie ni lo necesita, la sonrisa apuntada sobre la cicatriz, los sueños vagos. El hombre que ha conseguido huir y que acarrea las cojeras que lo guiaron hasta esa estancia, a medio camino de la vida. ¿Era esto el éxito? Si se lo considera como via crucis, muy probablemente sí.

A mí me faltó empuje para ser todas esas cosas, o alguna de ellas, y sin embargo a mi modo, como todos, he acabado siendo la segunda: el hombre solo frente al mar al que una novia fugaz roba una foto. Pero me falta el mar. Miro en torno: diez mil confiterías en el ágora del patio de vecinas. Una ciudad que sestea harta de empanada, un escritorio sepultado en libros que vampirizo tratando de escribir yo mismo un libro. Ese es mi mar, parece. Desde su orilla multiplico el error de la creación, pese a que lo que la vida demanda, lo sé, es el cero, el alegre zen de la carne abandonada, las playas desiertas de un futuro donde explicarse sea ya innecesario.



Polisemia intravenosa

El pop puede ser ocasionalmente narración, sin morir, pero es esencialmente código, especialmente en su vertiente menos narrativa (en canciones como, digamos “Penetration”, por citar una de The Stooges, paradigmática). Sus escenas son arquetípicas e intercambiables, aluden a la rebeldía primigenia y son consignadas mediante fórmulas largamente gestadas, por mucho que se quieran nuevas. Son un rayo que viene de muy lejos, aunque no dejan de ser un rayo que te derriba.

El pop es, sí, un tipo complejo de código fuente intrahistórico que atraviesa y sintetiza mitologías y lo hace a través de la imagen, del slogan y, sobre todo, de la canción. En otros sitios he hablado ya de mi fascinación por ese elemento, la canción, que arranca siendo casi un grito unicelular y milenios después permanece en todo su esplendor, compitiendo con el libro como tecnología punta humana definitiva. A menudo he argumentado que sólo una eficacia extrema ha permitido esa lozanía antinatural, esa permanencia. Y es su condición de código la que lleva a tal eficacia. El pop permite comprimir líneas de idea humana de siglos de recorrido en píldoras de tres minutos sin que la esencia se degrade en el proceso. Es una transmigración ejecutada por niños en sótanos desolados y representada por instinto. Es una alquimia tecnológica, una nanotecnología a grito pelado, también. Ese código al tiempo crea las canciones y viaja en ellas. Las canciones, en efecto, pueden parecer extraordinariamente simples para unos y ser percibidas como terriblemente complejas por otros, pero ni la ceguera de los primeros ni la excesiva reflexión de los segundos les impedirá experimentarlas como una explosión, un rayo, una ceguera: es decir, como la sobredosis de iluminación que provoca una inyección masiva de código.

No se trata, pues, de un método de aprendizaje, sino de un modo de conocimiento inmediato no lógico. Sabemos, sin necesidad de explicárnoslo, que en un gruñido y un giro de cadera de Iggy hay más información sobre la sexualidad de la que jamás te transmitirá el padre más comprometido con la causa. Notamos, sin intermediarios, que en el ritmo que abre “Waiting for the Man”, antes aún de que irrumpa la voz, hay más información sobre la droga de la que jamás te transmitirá una historia universal de la mandanga. Reconocemos sin lugar a duda que en cualquier buena canción de carretera está todo lo que el guerrero joven debe saber cuando sale, ritualmente, de los pobres límites de su tribu para transformarse en hombre. Podría seguir eternamente poniendo ejemplos de esa evidencia común y social, de esa huella antropológica viva. El pop permite saber, con los desastres que eso conlleva; adquirir sabiduría eterna en un mundo que se esfuerza en olvidarla y en borrarla para siempre. Y saber ahora, y saber ya. De ahí el regusto a éxtasis. Siendo así, se constituye también en uno de los elementos más acabados de lucha contra la muerte que conozco. O al menos contra el recuerdo de la muerte, que es lo mismo.


Cuando fichó por los Stags


Frente al espasmódico baile de la polisemia, claro, puede ponerse ejemplos casi opuestos, o al menos mixtos, que no dejan de ser pop. Cale y Reed, por ejemplo -desde la Velvet Underground hasta, por ejemplo, ese disco clave que es Songs for Drella, donde rinden homenaje a su mentor Andy Warhol- pretenden defragmentar el código al tiempo que lo acuñan, pero sólo lo consiguen en lo musical. En lo lírico retornan a una narrativa mucho más llana y tradicional. Una narrativa espléndida sin duda, pero que pretende ser más refinada que el aullido y sólo consigue ser hasta cierto punto más cínica. El código, hay que recordarlo, está consignado más en cómo se dice algo que en aquello que se dice, porque aquello que se dice no varía a través de las épocas. Es normal, en todo caso, que Reed y Cale homenajeen a Warhol, que es un teórico muy lúcido del capitalismo salvaje, y el hecho confirma que ambos pertenecen a una dinastía distinta a la de Iggy. Por mucho que coincidencias no falten, por mucho que a menudo parezcan descender por el mismo stream de vicio frío, Iggy será siempre un Pan, un dios primigenio y priápico, un Dionisos que cree en la existencia real de la playa final de la victoria. Lou, por su parte, no cree en nada, y acabará adecuadamente encharcado en zen después de sembrar el cancionero más nihilista que se recuerda. Cale probablemente crea en sí mismo y en Dylan Thomas, por ese orden. Son (gloriosa) carnaza post Freud, un tipo al que la Iguana ni conoce ni conocerá.

La fuga está en ellos, también, claro, pero de un modo más pensado y racional, que casi podría encabezar un ensayo, como cuando Lou canta en “Small Town”:

There’s only one good thing about a small town

There’s only one good use for a small town

There’s only one good thing about a small town

You know that you want to get out

When you’re growing up in a small town

You know you’ll grow down in a small town

There’s only one good use for a small town

You hate it – And you’ll know you have to leave.



ENSAYO Y LOCURA

Si el pop es encriptado, síntesis, transmisión histórico-mitológica, dique contra la muerte, liberación, lucha contra la locura a través de un chip consignado en un espasmo, existe su opuesto casi exacto: el ensayo literario. El ensayo, pura labor de desencriptado y explicación de lo inefable: no hay nada más irracional bajo el sol. Su aura de legalidad, razón y sistemática es un chiste sardónico.

De todos los géneros literarios, en efecto, el ensayo es el más peligroso para quien lo manipula. Quien lo recibe, en los casos mejores, apreciará en él una aclaración de la vida, un esquema lúcido que ilumina senderos antes oscuros y hace más claro el camino de ida (hacia la playa) y de vuelta (de la playa). Una ficción, en fin, que hace que la vida, por un instante, parezca tener algo de cartesiano. El que lo escribe, sin embargo, trabaja por extracción. Toda la claridad que dona le es extirpada. Todo el orden que consigue o inventa para los demás se convierte en desorden para él, se le cobra en salud mental. Los desafíos a la esencia natural no pasan sin precio. Y el desorden, ya se sabe, tiene formas diversas: la lucidez es una de ellas. La lucidez organizada es el hueco que queda después del desafío, una gran sala diáfana perfectamente vacía de ser.

Asi, el pop es en gran parte síntesis que evita la locura, un modo eficaz de trabajar con lo inefable, mientras el ensayo es un intento de explicación que se acerca peligrosamente a esa locura. Hace tiempo que comprendí, y eso me sorprendió al principio, que aquello del caballero que enloquecía por leer demasiados libros de caballerías no tenía nada de chanza. El ensayo es, a menudo, una puesta en limpio de ese progreso hacia la disolución mental, aunque rara vez pueda percibirlo el lector. “(…) y comprendiendo, comprendiendo, iré a parar al manicomio”, dejó escrito Stephen King. Él se cuidó bien de mantener en sus libros el misterio intacto, de no intentar un destripamiento que al final termina por ser siempre el propio.

“En algún momento de mi vida llegué a la conclusión”, escribí hace poco, en esa línea, “de que el misterio no se debía desentrañar, porque eso lo desactivaba; la conclusión de que el misterio era efectivo sólo como tal y de que solucionado se disolvía, cesaba su efecto (por lo general benéfico) y su desaparición nos dejaba para siempre una sensación indefinible de orfandad. Más adelante he llegado a una conclusión distinta, que anula la anterior o la convierte en mero paso intermedio: no es que el misterio no se deba desentrañar, es que NO SE PUEDE: cualquier supuesta caída del velo es sólo una puerta a un misterio mayor. El hombre sensible pronto deja, pues, esa sensación de orfandad para abrazar el campo superior y más incognoscible en el que aquel misterio supuestamente rematado se contenía. Es vivir EN el misterio (como hacen de modo permanente los animales, o eso espero) lo que nos aporta algún tipo de plenitud. La ilusión de resolverlo es apenas una degradación burguesa que juzga que la forma es la esencia; la estúpida confusión de la luz con un crucigrama. Es por eso también (aunque esto son simples y miserables daños colaterales) que determinados fingimientos de misterio creados por nosotros -digamos, por ejemplo la religión o la realeza de sangre (que en el caso de los cristianos son lo mismo)- pierden por completo su efecto y su poder cuando tratamos de racionalizarlos y explicarlos a lo que torpemente consideramos ‘el hombre común’ (¿hay alguno no común?); cuando intentamos adaptarlos a nuestra época de supuesta racionalidad, despojándolos de su esencia no explicable, pero sí vivible. Digo ‘fingimientos’ porque efectivamente hay, al menos dos tipos de misterios. Uno, el preexistente, otro el creado artesanalmente -aunque sea creado con guijarros y ramitas procedentes de lo desconocido-. Quizá sea, paradójicamente, este segundo, esta recreación infantil y cruenta, la que más interés tenga para el que se comienza a preguntarse al respecto”.

Ignorando esta evidencia, que apunta al pop y a la vida esencial, el ensayista prosigue su autodestripamiento sin hacer caso a nadie. Al principio la cosa parece simplemente tediosa. Lectura, saturación, acumulación de referencias, síndrome de rata de biblioteca. En algún momento posterior, en cambio, deviene extrañamente mágica, en esa fase que yo he llamado “todos los libros el libro” en la cual cualquier cosa que uno lea remite al trabajo que se intenta; cualquier imagen que uno vea ofrece una conexión profunda y misteriosa con el tema y casi cualquier movimiento de la vida misma está hilado con la obra.

Es sin embargo la fase intermedia entre ambas la más peligrosa: una temporada de disgregación mental en la que las ideas brotan como quistes líquidos, demasiadas para reconducirlas, y descienden como lava fría, separándose en lugar de unirse. Ese enramado que crece hace que uno mismo de desintegre, lentamente, amenazado por el mundo del arquetipo y el sueño. En esa fase no sólo fluyen las ideas, las conexiones más o menos refinadas que prevén la fase tercera: es también la temporada alucinatoria. Yo, por ejemplo, tengo últimamente una visión recurrente, durante la vigilia: veo a un tucán gigante con hermosísimos ojos de vaca que parpadea lentamente, una y otra vez, plantado frente a mí en una eterna planicie amarillenta. ¿Significa algo? Con total seguridad sí, pero el Tucán de la planicie no puede ser tratado con la lógica del ensayo. Sólo puede ser tratado con la ilógica del pop. Es un elemento de pop mitológico/onírico/irracional que brota en medio del pensamiento organizado, como si la vida misma se rebelase ante un intento de clasificación que va contra ella y su esencia. Algo de pastor hay que tener para evitar la dispersión de ese rebaño que es uno mismo. Para no entregarse al tucán.



Remedios caseros

De las pocas cosas buenas que he encontrado, en todo caso, en esta crisis al modo Peckinpah, en esta comparativa entre exabrupto pop y ensayo de combate como hermanos enfrentados que es metáfora de la propia vida, una es la comprobación de que un veneno puede rebajarse con otro, obteniendo un equilibrio precario pero cierto.

“¿por qué cantamos?”. A la espera de soluciones a esa pregunta que me ronda a diario, me he dedicado yo mismo al canto, en ratos libres, y he redescubierto su esencia curativa. También he descubierto que después de décadas de esclavismo pop, uno obedece de modo inconsciente a impulsos contrapuestos y a dinastías diversas. Escribí, por ejemplo, una canción que se llamaba “New town”, y que, revisada, no deja de ser un intento de acercarse al citado “Small Town” de Songs for Drella. Mutada, si se quiere; inferior, si se quiere, pero idénticamente narrativa y no simbólica. Conectada también con un viejo poema mío que garabateé, acaso previendo esta cruenta masacre de la mediana edad:



A la que te descuidas un par de décadas

el pueblo pequeño te ha heredado

y ha obrado en ti todas las

reformas necesarias

para que no salgas ni regreses jamás.

Nunca otra vida.

Ha tirado los muros de carga.

Y ha visto caer todo menos la fachada.

Y el interior se ha cubierto de gato sobre

la viga podrida, las latas,

la zarza, los bricks,

el correo bancario, el óxido de orina

y la perplejidad de un sueño a

letra diez, con mucho grano.

Los niños que miraban por la reja

se han ido volviendo viejos fracasados

y bailan en nebulosa marcial y somnolienta

como una vía perezosa de leche desnatada.

“Nunca otra vida”, se dicen.

“¿Para qué la querría?”, se contestan.

Y detestan la palabra sin entender la idea,

palpando, con las encías apenas, algo luminoso

embarrancado allí en recuerdo de todas las galaxias

prometidas.

Sin rastro, sin señal, ajeno,

ni más indicación que un aliento al fondo con

voz nadando en sombra,

así irás,

dorado y ya de polvo, quieto

como un patio de agosto contempla

una palabra.

Nunca otra vida,

susurran entre sí las fuentes y el

agua que se bebe.

Nunca otra vida, dicen los camareros

agradeciendo la propina que hoy has

vuelto a dar, honradamente.

A la que te descuidas unos veinte años todo

ha cambiado y sigue igual

y eres tu pobre padre

para solaz de las funcionarias que inventaron el sarcasmo

y para placer de los poetas futuristas del rebaño

y para alborozo de todos los amantes iletrados

y todas las matronas ahorradoras y fóbicas

y todos los fabricantes de zapatos.

Según su sencilla palabra se ha hecho en ti,

e igual que las termitas en palacio

el pueblo pequeño ha sido

(cruel, indiferente y)

soberano.



Escribí otra canción, en cambio, que era casi su opuesto heroico. Me la inspiró mi amigo R., que, barrial e intoxicado como era, no difería tanto de Aquiles o de la Iguana. Uno de esos héroes del Rock&Roll preconsciente que todos hemos encontrado y querido. La última vez que lo vi me contó que había tenido un hijo, y sospecho que ya no se dedica a saltar por los tejados de Madrid, pero yo lo conservo en ese ámbar de distorsión, reinando sobre la barra de tugurios cuyo nombre perdí.

E igual que esta, tengo otra que se llama, premonitoriamente, “I Wanna go to the Beach”. Es una canción curiosa, situada al final de un disco, aparentemente menor. Dudo que nadie le haga mucho caso, y sin embargo en ella vive (independientemente de mi voluntad) esa fuga nuclear que nos aqueja. Ese mar como límite del deseo y reintegración.

Iggy no es por supuesto, un elemento aislado. Al contrario, su arquetipo es habitualísimo, aunque no siempre tan bien definido. Pertenece a una línea dionisíaca/chamánica que inmediatamente antes había dado a Jim Morrison y no mucho después nos dio a gente como David Yow (The Jesus Lizard) o Perry Farrel (Jane’s Addiction). Príncipes depravados e idealistas. Mefistofélicos de américa, limpios y suicidas. Rimbauds y Baudelaires simplificados para comprensión de la chusma necesaria. Magos estúpidos de puro sagrado. Hábiles, sin embargo para no aceptar nunca del todo la corona -para seguir en eso más a Dylan que a Jimbo-, porque nada causa más horror a un príncipe que la posibilidad tangible de ser rey. Los reyes son sacrificados: los príncipes, es sabido, viven para siempre.

Cuando jugaba con los Porcos Bravos


Mitológicamente, Farrel, en concreto, es casi la consecuencia natural del Iggy que apunta a la playa, igual que Iggy es la de Morrison. Como ellos, Perry ejemplifica con nitidez desenfocada un hecho irrebatible: nuestra huida es siempre hacia el mar, real o metafórico. Quizá por una nostalgia del primigenio caldo mitocondrial, quizá porque el último sueño pionero con territorio propio, el americano, el que creo el Rock&Roll, termina precisamente ahí, se estrella contra las olas en el Venice Beach de los heroinómanos. Quizá porque el mar es el símbolo total, vida y muerte, y como decía una amiga “frente al mar no hay nada que decir” (quizá si algo que canturrear, quizá sí algo que bailar). Sueño amniótico, limes contracultural, comunión última con el principio natural, madre magmática… Farrel lo abraza con la risa del loco sagrado y el baile del chamán adolescente, del niño terrible, usando esa voz que un crítico definió una vez a la perfección como de “ángel al borde del estupro”.

Se le podría acusar, sin duda, de usar sin sonrojo la descerebrada naturalidad atlética del surfero: mística barata, drogas blandas y una ficción de libertad tolerada y facilona. Un código simple. De nuevo, hay que rascar un poco para entender que los príncipes no crean mensajes nuevos, sino que portan mensajes antiquísimos y los enuncian con la vivacidad de aquel primer día, cuando el mundo era nuevo. Emiten código, SON, ellos mismos, código. La complejidad intelectual es, desde ese punto, perfectamente prescindible. También inevitable.

Como en mi modesta aportación, en ese “I Wanna go to the Beach” donde sí estoy (uno no está siempre en sus canciones), el código del que hablamos ha sido emitido a menudo desde una playa o desde su deseo. La playa es el triunfo y el fracaso del pop, desde las melodías hiladas de los putos Beach Boys hasta el sagrado “Beaches and Canyons” de Black Dice, donde un viento de átomos barre la playa vacía y definitiva del futuro bajo aullidos de pixel.

Veo a Iggy, hoy, que ya es otro distinto al de las dos fotos y que se ha hecho casi playa en sí mismo: una playa hortera y despreocupada de viejo socarrón y rijoso en bañador, que se carcajea de su propio mundo, del tuyo y de todos los demás, mientras prepara una barbacoa. Pero sigo viendo también otras imágenes de un triunfo tentativo que pasa por el retiro y el olvido. Dylan pescando un pez en la borda del Water Pearl bajo un viento caribe. Shane descalzo en Pataya Beach, desdentado pirata opiómano de fin de semana. Neil Young mirando al agua eterna en ese disco sagrado que es On the Beach. Nikki Sudden subiéndose a los barcos embarrancados en una playa de O Grove, hace un eón. Diez millones de generaciones chocando, enloquecidas y estáticas, contra la línea de costa.

Esas imágenes se suceden en mi retina y en mi oído como un ruido de fondo, una estática, un mar, un deseo. Un deseo de liberación a través de la nada. Tomen pues estas reflexiones deshilachadas como eso, meros apuntes al hilo de un ronroneo lejano, de un oleaje perpetuo que nos llama. Preguntas que no hace falta, acaso, responder, más que con la vida. Hay quien quiere estar aquí para siempre, ser un cyborg eterno, y esa gente tendrá también sus canciones, acaso más maquinales y precisas. Yo, Iggy, Farrel, Morrison y compañía nos conformamos, por ahora, con ser las canciones en lugar de tenerlas. Canturreo, ruido difuso del alma, invocación.

“Investigamos a través de ecos”, escribí también, el otro día. “Es así siempre como empezamos a investigar. Y eso es todo lo que tendremos, al final”.

Ecos son las canciones, ciertamente.

Y eco es el resol de la playa que espera, al otro lado de esta página.