header-photo

A Volta Do Fillo Pródigo Ao Ovil. Una Pinta Bisiesta.

A lager.

A lager, a madera vieja y a humedad. En cuanto abres la diminuta puerta de The Crazy Bird, esos son los olores que te llegan, se te pegan y pasan a formar parte de la atmósfera en la que te mueves, de tu ropa, de ti mismo.

Es el típico pub de burgo, con su fachada revocada en madera y ventanales divididos en pequeños cuadros de vidrio. El cartel con el dibujo de un sol amarillo flotando por encima de una montaña verde que no pega con el nombre, y que podría estar diseñado por mi sobrina de trece años, señala la entrada, un hueco que se abre hacia un pasillito estrecho que desemboca en la puerta, el cutre tirador de latón permite acceder hacia lo que se podría definir como el decorado perfecto de una comedia costumbrista de la BBC.

Lembranzas do barrio. Ensanche de aluvión de cando o éxodo escapando da aldea, traidores do arado. Rúas grises de calzada de formigón e beirarrúas de placa prensada. Edificios de cinco pisos sen ascensor e sen calefación. Casas de corredor longo e estreito que vai dando paso ás distintas estancias coma se fose un vagón de tren dos de antes. Ventás de carpintería de madeira que deixan correr o aire no inverno. Debaixo, ao lado do portal, a tenda e a taberna.

Entras. La barra enfrente y mesas a ambos lados, a la izquierda el pequeño hall que da acceso a la subida hacia las habitaciones del hostal, o posada, o como se quiera definir, y a la derecha el billar, la diana de dardos y las teles donde permanentemente emiten canales deportivos, fútbol y cricket la mayoría del tiempo.

Tus pasos rechinan en el suelo, de madera sucia, gastada y que hace tiempo que no ha visto un lijado y barnizado, al menos no es moqueta, no es moqueta meada, mientras te diriges a la barra.
La mayoría de las mesas están ocupadas por parroquianos fijos de plantilla, de esos que llaman locals, que ya han interrumpido su conversación y te miran sin disimulo, escrutándote y clasificándote como elemento extraño a su ecosistema, eso al menos al principio, luego con la repetición de apariciones y la costumbre pasas a formar parte de la fauna regular, ajena todavía, pero consentida por el escalafón superior de la pirámide trófica del lugar.

A taberna coma centro social. Barra de inox, relucente, e mesas e cadeiras de formica. Cuncas, vasos de duralex e fichas de dominó. A banda sonora das partidas de dominó ou tute dos vellos, o son das fichas na mesa e das cuncas na barra, e máis tarde a tele e as tragacartos. A transición de ir cos pais a ir cos amigos. As primeiras borracheiras de viño barato do país en xerras e de cubatas en vaso de tubo. Agora xa case non quedan tabernas, foron substituidas por bares e cafeterías decorados con vinilos e neóns de cores chillóns, podes dicir que é o mesmo mais non.

En la mesa de la esquina del fondo, al fondo a la derecha, se sitúan siempre un grupo de mujeres mayores, como si por algún pacto tácito que nunca nadie te va a explicar tuviesen un ancestral derecho a ella para su tertulia diaria, entre la hora de las tareas hogareñas matinales y la de la cena vespertina.
Fuera no brilla el sol, solo hay lluvia; el cielo azul es negro, los amarillos son todo violetas...
Pides tu pinta de lager (¡qué darías por una Octopus!) lo que provoca ya alguna mirada de reojo del que está apoyado en la barra dando palique al tabernero, mientras esperas pacientemente a que la sirva, vas echando un ojo a las mesas a ver como está la situación y en donde vas a asentar el campamento. Decides que lo más lejos posible de la mesa de las ladies, no sabes por qué pero es así, igual quieren tu pelo, y hacia esa distancia te diriges.
Nos sentamos, en la superficie de la mesa os reciben varios posavasos rancios esparcidos al azar y el inevitable tríptico plastificado con la lista de beers and meals disponibles en el local.

- E logo, como acabaches a noite onte?
- Xa sabes o pesada que se pon Constance cando bebe. Fomos á súa casa, tres rúas mais aló da de Oliver. Xa sei que así vai ser pior, pero que queres...
- Ti saberás o que fas. Cando eu larguei xa levabas unha boa, si.

La tele sigue con sus 24 horas de futbol en bucle y un cebado Nigel Clough parece que farfulla algo en una rueda de prensa sobre la AngloGalician y sus simetrías.

- Non volvo beber, oiches?
- Sempre dis o mesmo...
- Xa sei, pero esta foi moito, teño unha resaca que morro.
- E a birra é boa para resaca, non?
- Que queres? Eche o que hai.

Doulle outro trago á pinta, apoio o vaso na mesa e collo o folleto plastificado e roñento de graxa, con desgana, visto e lido mil veces antes, por facer algo. Na mesa do lado un tipo levántase a por outra pinta, penso que non é mala idea, remato a miña e dispóñome a imitalo.

- Queres outra?
- Non oh, logo.

Volto con novos suministros e novos folgos.

- Entón, cantos días che quedan de curro esta semana?
- Mañán e pasado, para a seguinte trocámolo turno e aínda non sei.
- Veñes ó partido o sábado, entón?
- Non o sei, cóntocho cando sepa fixo como vai a cousa.

Silencio.
Cada un bebe do seu, o antergo rito dos pubs e tabernas de concentrarte na túa bebida como se de súpeto fora a descubrirche como será o teu futuro ou fora a responderche algún dos misterios da vida.

- Daste conta que se estiveramos na casa falariamos entre nós en castelán?
- Seguro, pode ser, a mín eiquí sáeme así, eu que sei...
- Xa.

Dous de cidade, de cidades distintas, de familias castelán falantes. Educados en castelán e que o único galego que ouvimos con certa regularidade foi o do mestre de língua e o do Xabarín. Gayoso, Arale, o carteiro Pat, Silvia Superstar, Pemán, Víctor Coyote ou Os Eskornabois son os nosos referentes. Bilingües, ou diglósicos, como nos queiran chamar, ao final da igual a definición lingüística ou a etiqueta formal ou filolóxica que nos queiran poñer, eiquí estamos, nun pobo das Midlands onde din que parou D.H. Lawrence, a dous mil kilómetros da terra falando galego cando caseque nunca o falaramos.
Agora o que remata a pinta é o outro. A eterna sincronía das tabernas e dos porcos bravos.

-Pídoche outra? Lager?

En realidade debezo por unha ale, pero o costume é máis forte ca min.

-Mmmm, veña, xa que estamos.

Ao final rematamos bebendo sempre a mesma merda ca eles.

Y más al final, siempre vuelves a casa caminando deprisa por el empedrado, bajo el crepúsculo opresivo de un pueblo vacío, en el Norte de Inglaterra.
¿O es Galiza?