Sempre Afogou Máis Xente No Interior Dos Vasos Ca No Mar. A Longa Noite Dos Escrequenados Caranguexos

Pasadas as 8 da noite os Macabros afinaban os instrumentos. Na proba de son os ritmos motorfolk alternaran co punk de garaxe de letras escatolóxicas. Os concorrentes ían enchendo o local. O Main, no seu lugar reservado, contra a fiestra de vidreira de liñas góticas e debuxos de corvos e lobos nórdicos. Apuraba de xeito viril, máis con aire trivial, case descoidado, a súa terceira pinta. Ou sería a quinta?. Fora esmorecían os derradeiros raios de sol. De costas á ventá, coa faciana apenas distinguible, aínda que todos os presentes sabían que era Él. Quen ía ser? Ninguén máis ousaba ocupar naquela mesa.

O balbordo habitual interrompeuse bruscamente polos berros dos mozos peiteados, louros eunucos de camisa negra, marca no peito bordada en vermello, pantalóns cinguidos e botas de montar. Os lapabroas espetábanlle barbaridades a dúas raparigas que acababan de entrar no local e que tomaron rapidamente o camiño de volta. Un vello de bigote cano, sentado nun tallo canda a porta, ríalles as grazas, mentres a súa dona dáballe co cóbado nas costas e pedíalle que calase.

Na taberna soaban os primeiros compases. Apenas uns rasgueos de guitarra xunto o punteo do baixo. Ritmo lento, decaído. Arrancaba un ostinato en D seguido de A e Bm, F♯m, G, D, G, A, moi recoñecible. Previsible. – “O puto canon”!!, marmurou alguén. E de seguido as primeiras letras:    

“Rematou a miña espera, Maruxiña meu amor,

durou demasiados meses, este estado de excepción,

vou velar a miña espada, teño todo preparado,

a doutrina da manada, a biblia do Porco Bravo”.  

No rostro do Main debuxábase un medio sorriso. Apurou o grolo e pediu outra. Aquelas letras, noutrora  improvisadas no Fat Cat, callaran nunha parte do porcobravismo, converténdose en icónicas. Case un  himno. O persoal anímase.  

“Ao abrente partiremos, a estrela do Main nos guía,

dende o Teucro, ata o Berbés, co cheiro da marusía.

Imos profana-la terra, da cidade ferralleira,

cantarase nos furanchos, esta Noite das Fogueiras.”

Os golpes de baqueta viran o ritmo da peza. Máis inconformista, rompe de xeito violento a batería, chimpan os vasos nas mesas, soben os decibelios e o tempo. Estira as cordas o baixista.  “Lumeeee!!! Berran dende algún velador de mármore desvencellado. Arrufan ós músicos...     

“Máis se o cáliz non abonda, e so me estas preguntando,

polas orfas, polas birras, se a volta me está matando?,

se aparquei algún tractore, se fodín cunha malaia?,

se me prestou, miña rula, que gañara o Lois Alfaia?”.

“Que che dean Maruxiña, son un bébedo fervente,

enredei na Anglogalician, levo os hábitos dun crente.

Son así, estou prendido, nesta esmorga borracheira,

que árbore que nace torta, tarde ou nunca se endereita”.

Ninguén reparara de que a media brazada de muchachotes tomaran posicións diante do estrado. A faciana seria. Aire insolente. Dentes e puños apertados e pose marcial.

- “Eh tu!, greñas!!!! -berrou un par de veces o mais rufo do grupete, mesmo por riba do balbordo.

- A ver, marica!!!

- Que ostias es eso!!!? , “No sabeis nada en cristiano?!! Aquí se habla español cagondiós!!

Non me lembro moi ben do que aconteceu a continuación. Os músicos deixaron de tocar. O local enmudeceu. Dende a mesa da ventá, o Main acenou livián. Alguén, coa tatuaxe “O Burás” pechou a porta do local cun tremendo golpe de brazo. Os ferros asomaron baixo os gabáns, canivetes e navallas saíron das chambras, do interior dos petos, das mangas das camisas. O inferno abatéuselles sobre as cabezas dos raparigos sen darlles tempo de se acovardar.... Alguén, no fondo, comezou unha rexouba e todos os demais seguírono...

- “Eu son, eu son,  Maruxiña, eu son, si son, eu son, Porco Bravo son!!!”

O cántico prolongouse durante un bo rato. De seguido Os Macabros, indiferentes á masacre que tivera lugar diante do escenario, comezaran a rañar as cordas co preludio de "Buena Fortuna", o seu post-retranqueiro comentario, aferrollado no hieratismo habitual da banda. O teclado deixou paso aos ouveos de saúda da banda. O respectable volveu aos seus asentos, atrapados uns nunhas nasas alegóricas e os máis, noutras máis reais. Daquela masa sanguenta que quedara diante do escenario, ergueuse un corpo aterrecido, que, tras tres segundos de dúbidas abateu cun ruído xordo. A fotocopia dun espectro, se é que estes tiveran a posibilidade de que lles fixeran tal cousa. O corpo comezou a cobrear polo chan tratando de apartar o que quedaba dos que foran, había cinco minutos, os seus amigos.

Os Macabros retornaron ao seu disco aquel de 2012, atacando cun tempo por riba do normal, "El fantasma de la botella". Dende o seu posto o Main reparou unha centésima de segundo na esnaquizada figura que trataba de achegarse á barra entre laios apenas perceptibles. Apartou do seu pensamento algunhas das ideas asasinas habituais naquelas horas, mentres a súa cabeza facía contas dos adestramentos que ía perder o porcobravismo de seguir así a historia do coronavirus ese que estaba arrasando a capital da Meseta. Algúns miraban de esguello co sorriso de quen agarda a segunda parte co partido nove a cero en The Pines. Porcos Bravos orixinais e boniatos de toda a vida mesturados nese momento con veteranos de Yardley Gobion atrapados no seu bucle dende facía tanto. O corpo gabeou como puido ata a barra e deitouse sobre ela. O Main mirou de novo a escena e algo parecido a algo que semellaba un sorriso agromou brevemente na súa faciana. Porén, non moveu ningún músculo agás os necesarios para rematar a súa pinta e retornar aos seus pensamentos. O último raio de sol do día reflectiu na súa xerra.

Os restos carnosos da barra trataban de barallar algo. Un esputo de sangue competía por saír dende os seus beizos hinchados coas palabras.

- u-uu-u-na cvezaa prrrr babbbbbor

O “barman” mirou con xesto escéptico cara a ventá de vidreira de liñas góticas. Cun imperceptible aceno de cellas, o Main cuspiu:

- tonto do cú, dise "unha nasa"

Empezou a soar "Na mesma pedra"

- u-uu-n-a qué

- unha nasa, burrán!!!

A masa viscosa miraba espantado co que lle quedaba do ollo esquerdo. O “barman” tirou unha caña perfecta trala cal limpou a barra de restos orgánicos co xesto mesmo aburrido de quen fai esa clase de cousas a miúdo. O tipo levou a cervexa á boca e deu un grolo prolongado. "Ostia", escapóuselle alto e claro atraendo de miradas dalgúns parroquianos. Agardando outra malleira, mantivo en tensión a ciclópea mirada. Daquela non chegou a producirse. A música seguía soando. Pasados varios minutos de encollemento progresivo, consagrouse a inspeccionar con calma e discretamente a rateira na que se meteran el e os seus desafortunados colegas. Entre o milleiro de obxectos que había no local chamoulle a atención unha vitrina dedicada en exclusiva a conter unha xerra de cervexa chea de inscricións. O “ghicho” soltou outro "ostia" pero ben baixiño, non era cuestión de tentar máis o que lle quedaba de fortuna. A xerra non tiña característica singular ningunha pero irradiaba un algo que non era capaz de identificar. "Algún tipo de fetiche colectivo?", pensou, mentres o único ollo deambulaba polos debuxos de corvos e lobos nórdicos da vidreira da entrada. A figura da mesa do recanto devolveu a mirada obrigando ao espectro a humillar a vista de contado. Un pánico de orde superior á dor física anterior agromaba baixo os incipientes coágulos. O tipo tiña o pulso a mil. "Joder, que ostia pasa aquí?", pensou brevemente.

Recollido coma un repolo, unicamente concentrado en contar os segundos que pasaban infinitamente lentos, non foi quen de escoitar os pasos ás costas. Os Turbios, en pleno frenesí wall-of-sound, cunha combinación de ouvidos i electricidade, tampouco axudaban moito a escoitar ningunha outra cousa. Catro brazos levantárono no ar sen dificultade e levárono cara a mesa onde a figura silenciosa continuaba concentrada nos seus pensamentos. Guindárono sobre unha cadeira rectangular e chea de arestas que se lle fenderon nas costas abertas. A madeira estaba fría e fora xa esmoreceran os derradeiros raios de sol. De esguello, ollou o montón de carne amontoada como unha ofrenda aos pes dos músicos. Tivo un segundo de arcada que reprimiu nos beizos. O seu interlocutor comezou a miralo co interese que acostumaba amosar nas moscas que ás veces voaban cerca da súa mesa. Transcorridos algúns minutos interminables, escoitou como o home dirixíase a el en ton calmo, máis aburrido que outra cousa.

- Home, mírate, vaia pintas traes

- ...

- Entras na miña taberna cos teus amigos berrando como tolos. Molestades a esta humilde xente cos vosos comentarios e o voso aspecto ridículo e, finalmente, deixádesme todo cheo de merda.

- ...

- Non, non, non. Isto non está ben.

- ...

- Teño que esixirte unha compensación, non? Un quid pro quo, se a túa ignorancia permíteche saber de que falo.

- ...

- Estás moi falador, por certo

- ...

A música detívose. Algúns aplausos febles saudaron o set de temas que acababan de soar e o fungar habitual da parroquia comezou a inundar o local. Naquel momento o sitio parecía estar ocupado moi por riba do seu aforo real. A xente amoreábase e facía brincadeiras ao tempo que se baleiraban as pintas. Alguén arrincouse a tocar "Relouca Petote" mentres escoitábase o soar dunha gaita e un tamboril. O motor-folk deixou paso ao folk a secas. O rebumbio aumentou o seu volume.

- Puedo explicarlo todo.- A voz emerxeu entre a boca fanada. O seu castelán soaba máis raro do que el mesmo esperaba.

- Non me interesan as túas explicacións.- O Main levantara inusitadamente o seu habitual ton de voz. Varias cabezas xiraron na súa dirección e a música baixou automaticamente de volume. O antigo propietario dunha dentadura completa baixou a cabeza de novo e preparouse para o peor.

- Ves de interromper a miña quinta pinta coa túa aldraxante presenza. Por non falar da planificación do meu estrito calendario de adestramentos da AGC...

- de que? -outra interrupción, pero disto non foi consciente

O silencio impúxose no local. Agora moitos dos tallos xiraron na mesma dirección que o fixeran as cabezas.

O Main pechou os ollos.

Un sorriso como unha coitelada atravesou a súa faciana. As súas pupilas contraéronse ata converterse en  dúas cabezas de alfinete. O suspiro reflectía unha especie de cansazo cósmico. Aínda así, con voz grave e pedagóxico ademán,  comezou o seu relato:

- a AGC é a competición balompédica máis importante de Europa. Cada ano - cada seis meses nos mellores tempos- unha selección de futbolistas galegos auto-nomeada "Porcos Bravos" enfróntase con outra selección de ingleses que se fan chamar "Stags". Viaxamos ao país dos outros, bebemos cervexas, algún aparca tractores, organizamos concertos ad hoc, xogamos, bebemos máis cervexas e emprazámonos para o seguinte “match”. Iso que ves alí -sinalando con xesto fatigado a vitrina que o visitante examinara antes- é o noso trofeo. Máis dunha década de enfrontamentos a cara de can saúdan a nosa copa, símbolo da afouteza, do valor, da coraxe e da forza de todo un pobo. Nin ouses mirar para el!!!.

O tipo baixou a cabeza instintivamente. Había un punto místico no discurso que acababa de escoitar que non lle cadraba co ambiente eminentemente tabernario do local.

- puedo hacer una pregunta?-, dixo sen levantar a cabeza

- unha nada máis!!!

- toda esta gente, tiene algo que ver con lo que me acabas de contar?

O Main sorriu de novo. Pechou os ollos un intre, sorteando o fastío.

- por suposto que si, estamos en pleno corazón do territorio coñecido como Galizalbion. Somos habitantes dun país máis real que o teu.

O tipo pensou "¿qué?" pero prudentemente quedou calado. A historia que acababa de escoitar non tiña pes nin cabeza. O torneo futbolístico máis importante de Europa? Pero de que falaba este pavo, se ese torneo era a “Champions”, competición que gañaba puntualmente o Glorioso, o “Noble y bélico adalid,” (“tres en cinco anos, “tres de cinco” lembraba ao tempo que se deixaba levar por aquela húmida onírica sensación, a imaxe  de S.R. o “Apolo de Camas”, recen saído da perruquería, alzando o trofeo unha vez máis... si..., tres de cinco) . Porén, o conto estaba comezando a gustarlle e decidiu arriscarse....

- ¿puedo preguntar otra cosa?

En silencio, a faciana del Main mantívose inexpresiva. Alzou levemente as cenllas, o que o seu interlocutor interpretou coma unha invitación...

- ¿cualquiera puede unirse a los Porcos Bravos esos? Soy un buen lateral derecho. Defiendo duro, como un argentino de la vieja escuela, y subo con alegría pero no descuido la posición. Me gusta el plan que me has contado. Inglaterra, cervezas, tractores -¿de que ostia falaría o pavo aquel cando se refería aos tractores? pensou-, fiesta, trofeos, fama! Creo que encajaría bastante bien. Soy buena compañía viajando, me adapto facilmente a todo.

A inicial mirada acovardada deu paso a outra máis confiada, ansiosa, se cadra lixeiramente retadora, se non fora polas circunstancias, a boca fanada, a cabeza do tamaño e a forma dunha cabaza de xenerosas dimensións, o corpo esbandallado. Sorprendentemente asomou un leve sorriso. 

O Main ollou para o fulano de novo. Cunha mestura de curiosidade non exenta de impaciencia.

- Por suposto, para ser Porco Bravo so hai que cumprir o que din os estatutos. Non é difícil.

O tipo mirou ao Main . Estaba claro, -os estatutos, velaí está, hai normas nesta movida, matinou!"

- Vale, ¿dónde encuentro los estatutos esos? ¡Quiero presentar mi candidatura a Porco Bravo!

Unha xerra bateu co chan, se cadra varias. E un silencio perfectamente sincronizado instalouse nas gorxas de todos os presentes na cantina. Un silencio profundo, coma ese que se escoita cando tiras unha moeda a un pozo sen fondo. A puta mosca que andara amolando ao Main dende ben cedo, deu dúas voltas arredor da cabeza do aspirante a Porco Bravo. Naquel calamento o seu zunzún soaba coma un rosario de lóstregos. Unha pingadeira de suor esvararou pola fronte do aspirante. -"Merda, algo fixen mal, pero ¿qué?", pensou-.

O Main examinouno detidamente. Estaba terriblemente concentrado no seu calendario de adestramentos e aquel puto pesado impedíalle pechalo tranquilamente. Con xesto preguiceiro ergueu a xerra e logo incorporouse ceremoniosamente.

- Cabaleiro, déame un minuto. Prométolle que en breve resolverei todas as súas dúbidas.

Camiño da barra as voces eleváronse ao unísono. O barman agardou coma sempre a que o Main aloumiñara o mármore da barra e levantase e xerra como tiña feito centos, tal vez, milleiros de veces. Arrimou a cambota de onde penduraba o candil de carburo e o rostro do Main iluminouse cunha cor dourada. O sorriso, xovial, como a piques de asubiar unha melodía. Os Turbios regresaron ao escenario. Pasaron por riba dos restos dos mozos que estaban esparexidos polo chan. Conectaron as guitarras e escoitáronse os engastes habituais. Estaban listos para atacar a segunda parte do set.

A cervexa do Main estaba lista. Coa xerra na man regresou perezosamente á súa mesa. Ficou de pé xunto ao aspirante a Porco Bravo, o cal para miralo precisaba facer un escorzo que o rebentaba coa dor.

- Cabaleiro, -dixo cun ton cerimonioso- ser Porco Bravo non é igual que xogar nalgún equipo deses nos que seguramente xogue vostede. Non é "facer deporte" coa intención de coidar a liña -escoitáronse algunhas risas afogadas- ou estar san. Tampouco é facer “pachangas” cos colegas. Ser Porco Bravo é unha chamada do destino. Unha que poucos escoitan e menos aínda están en condicións de responder. É unirse a un exército para o que nunca hai batalla final, agás a que vai xusto antes da cruz de ferro. É estar listo a invadir un país e a defender o propio. É ter Fe nos designios do Main e saber que Él sempre ten a razón. Ser un Porco Bravo non é unha elección, é a competición a que te escolle a ti...

O Main deulle un grolo á súa nasa. Soou, unha vez máis o ostinato en D seguido de toda a secuencia (A e Bm, F♯m, G, D, G, A), co que arrincara a tarde noite. O paifoco trataba de sorrir despois do discurso do Main, o cal resultoulle incomprensible. Un terror incontrolable comezaba a gabear polas súas costas. Algo non ía ben.

- Cabaleiro, debe saber que en cada despedida hai unha imaxe de morte. Brindemos por iso!!. Non vos aconsello o traballo senón a loita. Non vos aconsello a paz senón a vitoria. Sexa voso traballo unha loita, sexa vosa paz unha vitoria!

Dun segundo grolo a pinta esfumouse completamente. O lapabroas estaba petrificado nun xiro imposible mirando como os ollos do Main entraban en combustión espontánea.

- Vouche dicir algo. Será Porco Bravo quen decida o Main que o sexa. Esa é a doutrina.

"El Main??? De que ostia fala este pavo???"-, o pensamento pasou fugazmente pola súa cabeza mentres aquel papán contemplaba como, ao ralentí, a xerra valeira batía no que quedaba do seu ollo menos fodido unha, dúas, tres e ata catro veces. O arrepiante alarido apareceu acender os ánimos de non menos dez persoas  que arrodearon ao infeliz. Erguérono entre todos, deitárono sobre o mármore do mesado da barra, e lentamente, con exquisita e cirúrxica destreza, comezaron a relevarse na dura tarefa de comunicarlle ao tipo que non, que non podía ser Porco Bravo. Tampouco ia ser nada máis nos minutos que lle quedaban de vida. O Main, no seu estilo teatral que tan ben controlaba, botaba máis leña ao lume: "quid pro quo, quid pro quo!!!!". Os Turbios, nese momento, atacaron o retrouso unha vez máis, coa súa fodida mestría :

“Eu son, eu son,  Maruxiña, eu son, si son, eu son, Porco Bravo son!!!”

“Eu son, eu son,  Maruxiña, eu son, si son, eu son, Porco Bravo son!!!”

“Eu son, eu son,  Maruxiña, eu son, si son, eu son, Porco Bravo son!!!”

“Eu son, eu son,  Maruxiña, eu son, si son, eu son, Porco Bravo son!!!”