A década prodixiosa: standstill & fight. Unha crónica non futbolística dunha paixón compartida

Unha biografía é, no fundamental, a narración dos fracasos que constitúen calquera vida. Unha enumeración das oportunidades perdidas e un catálogo de eleccións erradas. Nese amontoamento inconexo de pequenas catástrofes contidas a duras penas tamén hai sitio para os acertos, para os trens collidos no momento xusto, para a gran onda que algún enfila correctamente cando xa todos os demais cansaran de esperar en balde. Unha biografía é unha receita de cociña na que case sempre os pratos quéimanse ou andan escasos ou pasados de sal, un chiste malo repetido mil veces que a mil unha fai rir a un par de rapaces ao fondo da sala. Malia todo isto e tendo de mantra vital aquilo tan becketiano de “Tentáchelo. Fracasaches. Non importa. Téntao de novo. Fracasa outra vez. Fracasa mellor” un aínda pode levar sorpresas no devenir da súa existencia e sentir a aspiración do tren que pasa a carón dun mesmo e, levado dela, saltar e agarrarse ao tren aínda a risco de estomballarse contra as vías.

Era 2007 e por aquel entón o PSOE de Rodríguez Zapatero estaba á fronte do goberno do estado expañol. Galiza vivía os únicos catro anos da súa historia gobernada por algo que non fora a herdanza sociolóxica do franquismo. Aínda non sabiamos que coño eran Goldman Sachs, Merryl Lynch, os Lehman Brothers, Fanny Mae, Freddie Mac, as hipotecas NINJA ou os SWAPS a non ser que un se adicara ao turbio mundo das finanzas internacionais ou aos créditos hipotecarios. As vivendas de nova construción florecían como regadas por unha riada de cemento fresco e créditos baratos espallándose polo territorio grazas ao grifo das caixas de aforro aberto a toda potencia. Por aquel entón un traballador da construción podía levantarse uns 3000 € ao mes sen demasiado problema. Tamén, se tiñas un contrato de seis meses e unha nómina de 600-700 € tiñas acceso seguro a un crédito de 150.000 € (“so a casa? veña ho, poñemos tamén o coche!” escoitábase cada día deceas de veces en cada sucursal bancaria do estado). A vida presentábasenos baixo a forma un catálogo interminable de produtos a disposición de todo aquel que tivera un mínimo de liquidez. A promesa capitalista de riqueza infinita semellaba realizarse. Entre Fukuyama e Aynd Rand, poñéndolles velas aos economistas da escola de Viena e os seus discípulos de Chicago, declarando a súa paixón por aqueles sociópatas chamados Reagan e Tatcher, certa clase social concluiu que a utopía capitalista estaba realizada na terra. Aos excluidos do reparto, aos pobres, aos descontentos en xeral podían darlles moito. 

Pero era 2007. O mundo empezaba a emitir as alarmas temperás de que algo ía realmente mal na esfera económica. Na Galiza, o ruido dos Audis e os BMWs e os Mercedes mercado cos créditos hipotecarios inflados impedía escoitar o rumor que estaba a propagarse. O “capitalismo popular” estaba a piques de implotar e de levar por diante á clase media occidental. As élites financieiras proclamaban o seu credo: créditos baratos, moral calvinista de quita e pon, smartphones para todo o mundo e vacacións en Benidorm ou Magaluf: que máis podedes pedirlle á vida?

Mentras tanto, alleos (ou non tanto) a todo isto, nalgún intre do outono dese ano un feixe de afortunados asistíamos a unha voda singular na provincia de Pontevedra (omitiremos datos para manter a intimidade dos protagonistas). Se ben a historia deses días foi contada xa neste blog, retrospectivamente, e para ser aproximadamente exactos, quizais poderiamos dicir que a orixe da AGC, o seu indeterminable momento cero cuántico, podería sitúase nese punto estraño calculable facendo a media aritmética do 30 de abril, do día desta voda e o do 23 de setembro de 2007. Dous partidos de fútbol e un casamento foron precisos, pois, para que a competición puidera arrancar.

[No campo de The Pines seguía xogándose aquel verán de 2007 a piñon fixo, como nas tres décadas anteriores, sen descanso, malia o declive da estirpe futboleira das marcas boniatas nos torneos do Morrazo. As camisetas do Birra´s Klav gardadas en caixóns pechados fai tempo esmorecían sen uso dende facía anos.]

Era 2007, sincronías e reverberacións inundaban o ar. Algunhas biografías arrancaban un capitulo novo cunha perspectiva incerta. Unha ponte invisible entre Galiza e Inglaterra era construída entre vos de avión, partidos de fútbol e tours turísticos por localidades dun e doutro lado entre toneladas de comida e miles de litros de cervexa. O tren arrancaba por unha vía nova, a onda que asomaba polo horizonte estaba lista para ser collida, só había que saber vela no horizonte. Un feixe de escollidos secundaron a chamada coa inconsciencia dos pioneros, con algo de vento en contra pero coa convicción de estar sendo reclutados para algo que sería importante nas súas vidas.

Pasado ese ano as cousas precipitáronse. Mentras a economía norteamericana despeñábase da man das hipotecas subprime e o pánico financieiro entre 2008 e 2010, as relación anglo-galaicas ían cristalizando nunha rede de actividades que entremezclaban concertos e presencia en internet. O nacemento do EAM o 10 de febreiro de 2008 non é unha data menor: a mitoloxía anglogalaica precisaba dunha narración, dun léxico e dunha iconografía. A construción do mito foi levantada entre toques a rebato, programas oficiais e crónicas irrefutabeis. Polo medio, plumas recoñecidas das letras galaicas e mercenarios (mal)(ben)intencionados contribuían a levantar o edificio anglogalicioso na súa vertente comunicacional-literaria en internet. Algúns termos comezaron a espallarse de forma infecciosa: rodillarato, main porco, Ronnie Farras, delfines, piontas, tractores, orfas, yardley gobion, orange plank road, deturpado, ctónico: escribirei a lenda e esta pertenecerame. A besta crecía mes a mes alimentada por un batallón de lansquenetes del odio, por unha poboación estable de usuarios únicos e por mil e un perfís falsos e verdadeiros que xurdían coma se un outono interminable deixara unha estela de cogumelos na xungla de internet.

En 2009 Barack Hussein Obama II acada a presidencia dos Estados Unidos. Dende ese ano inxectará case 800.000 millóns de dólares para estimular a economía norteamericana. Mentras, en Europa, as políticas económicas baseadas na inxección salvaxe de liquidez na banca, o recorte brutal do gasto público e as esixencias de privatizacións farán que nos vindeiros anos as resacosas economías post-burbulla inmobiliaria do Sur de Europa entren nunha das peores crises da súa historia. Malia todo isto, os xogadores anglogalegos resisten. Sacando fondos dos seus aforros e recortando doutros gastos, perseveran na ronda bianual ata que a cousa deixa de ser sostible. Si, a crise, finalmente, afectará á AGC reducindo os partidos de dous anuais a soamente un. Mentras tanto proliferan as entrevistas no blog aos protagonistas do invento. Institúense premios aos mellores xogadores de cada bando. As autoridades de Pontevedra e Sheffield entran na roda de recoñecementos e a influencia da Cup espállase paseniñamente pero sen pausa por todo o globo. Os usuarios únicos e os poboadores oficiais de Galizalbion dispáranse entre 2010 e 2012. As guías de pubs de Londres e Liverpool imprímense en recunchos de toda a península ibérica e pasan de man en man como unha especie de biblia segreda necesaria para introducirse no culto cervecero nas illas británicas.

ruling the world

No 2011 acontece o 15M, preludio do que será un cambio no reparto de poder partidista a nivel estatal uns anos despois. O PSOE de Zapatero é derrotado nas urnas en novembro polo PP. Á fronte do goberno atoparemos a un grisáceo rexistrador da propiedade chamado Mariano Rajoy, casualidades da vida, pontevedrés de boa familia e fillo directo daquel franquismo sociolóxico que segue a gobernar a Galiza. A AGC, pola súa banda experimenta novas convulsións a partires de 2013 coa aparición de Cisco&Miño, terroristas gráficos sen patrón coñecido adicados a provocar polémicas necesarias e das outras coas súa gráfica de vocación dinamitera. En pouco tempo convertiranse en referente fundamental do aparato de propaganda da Cup, producindo dende carteis de concertos ata simples postais desbordantes de furia, mala baba e intelixencia a partes iguais. 

Arredor do EAM aparecerán o blog Podzemne (abril de 2013) -onde atoparán acomodo moitas escritas do bando stag-  así como Os Arquivos Stout, auténtica memoria da competición, e outros produtos inclasificabeis como Os Chorromocos Descarrilados (xullo de 2014), o Diario dun Porco Bravo (novembro de 2014) ou as Patadas Sajonas y Coces Celtas (xaneiro de 2016). Un 2016 que, por certo, viu á edición máis polémica da Cup en Bueu, nun partido que todo o mundo tratou de esquecer o máis rapidamente posible. De novo, nunha estraña sincronía, será este un ano especialmente complicado na política expañola, permanecendo o país sen goberno durante case un ano. Máis alá das nosas fronteiras, un persoaxe saído dalgunha web de caricaturas sobre tópicos da extrema dereita acadará a presidencia dos Estados Unidos. A Anglogalician Cup fun

É 2017 e non é fácil mirar cara atrás. Acumúlanse os partidos, as viaxes de ida e volta, os concertos, as crónicas, os toques a rebato, as entradas polémicas e as insubstanciais, as deceas de miles de comentarios, os artigos en prensa as presentacións públicas de cervexas e as batallas coas normas de uso de facebook e a súa tendencia a rebaixar likes aleatoriamente. A Cup cabalga desatada cara outros dez anos facendo o mesmo envolta no seu halo de cripticismo retranqueiro. A Cup surfea sobre miles de liñas de corta e pega excavadas trasteando en google, material para outros tantos miles de comentarios incomprensibles ou menos. A Cup é un incendio cuxo frente expándese sen dar sinais de consumirse. A Cup, en fin, son dúas bandas de colegas sudando baixo un sol criminal ou unha cortina de chuvia ata que o corpo aguante tras noites de troula por todos os bares de Galicia e Inglaterra xuntos.

O grupo que deu inicio a todo isto en 2007 salvou a cara na edición XIV en Sheffield, pero a conciencia dun fin de etapa é evidente para todos eles. Os porcos bravos atópanse nunha encrucillada: a competición está no seu mellor momento pero o equipo precisa dunha renovación que non dá chegado. O tren que arrancou fai unha década móvese a ritmo de AVE mentras a súa tripulación galega está cun pé na xubilación. Os ollos de moitos están postos no Main: se en 2007 foi capaz de poñer a andar todo este tinglado, que terá preparado para saír adiante neste momento? Agardamos, así, por outra década de prodixios se o mundo é quen de aguanta ata entón. Porque outros dez anos de crise financieira e de gobernos criminais por todo o planeta poden ser demais incluso para un invento tan sólido como a Cup.