header-photo

I Have a Rendezvous with Tractorville. A Esmorga Do Mar Ao Norde By Manuel P. Lourido

In Memoriam Julian Batty



Foi Cunqueiro un fabulador fabuloso. Os seus inimigos, que os tiña, e eran teimudos, noxentos e a maioría barbilampiños, dicían del que só era un mentireiro compulsivo e que fixera carreira coa súa patoloxía. Digo eu que de seres así o mérito do mindoniense sería dobre. Mudou a terapia en literatura.

Cóntase de Cunqueiro que chegou ao extremo e deu volta pero antes, xa que estaba alí, decidiu ir á Comisaría de Policía. Quería que lle puxeran no DNI que a súa profesión era fabulador. Pero os da policía non se andaban con chiquitas, que eran máis de vaso de tubo, de toda a vida, e dixéronlle que nones, que non lle podían poñer iso, nin mentireiro compulsivo nin nada semellante. A policía éche moi curta de miras aínda que simule o contrario. A vinganza de Cunqueiro foi fabular aínda máis e deixar o seu nome de pía en herdanza a centos de fillos de madrileños que virían a pasar o verán en Sanxenxo e Bueu. Dise tamén, e isto é un segredo a voces que vai sendo hora de que alguén sen prexuízos revele publicamente, que as derradeiras palabras de Álvaro Cunqueiro foron para a invocación dunha teima que mantivo na privacidade e que xurdiu durante os derradeiros anos da súa existencia. Coma Orson Welles, que antes de morrer en Citizen Kane no pelexo de Charles Foster Kane, volvendo ás lembranzas da súa nenez pronuncia o nome de Rosebud, Cunqueiro o que fixo foi proxectarse ao futuro dende o pasado e deixar no ar aquela palabra máxica que daba nome a un mundo marabilloso que xa non sería quen de chegar a ver. Por iso foi que antes de finar dixo en voz alta: Tractorville.

Un día de verán de mediados dos setenta, na viguesa rúa Marqués de Valladares, moi preto do hotel onde residía, atopouse Eduardo Blanco Amor co seu amigo Cunqueiro e remataron diante da barra da taberna do Rulo, a douscentos metros en dirección suroeste. O mindoniense viña de publicar unha irónica recensión da Spartacus Gay Guide de aquel ano, una coñecida e recoñecida guía dos lugares de encontro para homosexuais en máis de oitocentas cidades de cen países diferentes. No seu artigo, recollido en Sábado Gráfico, poñía en dúbida algunhas recomendacións dos autores da guía, que advertían, entre outras cousas, da actividade represiva da garda civil con respecto do colectivo. Pensaba Cunqueiro que o seu colega quería comentarlle algo relacionado con aqueles textos, a guía e o seu artigo. Pero o que fixo Blanco Amor foi falarlle dun soño recorrente, dos seus problemas cardíacos e dos cartos que precisaba para levar a vida que alguén coma el suponse que tiña que levar. Cunqueiro asentía cansina e cachazudamente, ata que o relato do soño conseguiu espertalo.

Contou despois don Álvaro, que xa é hora de chamalo polo seu nome, que Blanco Amor transformouse cando comezou a falar diso. Aínda máis: foi sempre un transformista da realidade, un presumido e bolboreteiro. E agora, con grande amaneiramento, comezou a narrarlle a historia soñada dunha terra de porcos bravos moinantes. Unha especie de lenda que lle visitaba polas noites e que viña a Galicia procedente dunha terra ignota chamada Tractorville. Unha lenda impregnada de rock&roll telepático que as veces interpretaba tamén un home misterioso que se facía chamar Querido Trasno. Cunqueiro pediu outra rolda e a narración proseguiu, deslavazada, caótica, etílica e soberbia. Cando saíron a rúa as primeiras luces da noite bicaban Vigo.

Eduardo, o petimetre, e Álvaro, o dionisíaco, foron as figuras claves no aggiornamento deste culto atávico que é o porcobravismo visceral da Anglogalician Cup. Por suposto, medran debaixo das pedras autores, bufóns, canónicos e culturetas que sairán a poñer en tela de xuízo canto aquí se ten escrito. Sempre haberá quen goce mexando contra o vento. Porén, os bos e xenerosos coñecerán e recoñecerán as faíscas do lume antigo, a voz bravía que atravesou séculos e mares e fundou unha estirpe que non será esquecida.



429 comentarios:

«A máis antiga   ‹Máis antiga   1 – 200 de 429   Máis recente ›   A máis nova»
  1. Willy S. dixo...
  2. Primeira entrada de 2015. Cumprindo co complicado deber de manter quente o blog mentras non dan chegado as datas incendiarias da competición. Poden ler máis do autor aquí: galpón das choivas

  3. Dormirse en los laureles dixo...
  4. Bagatelas para una masacre

  5. Cunqueiro, Blanco Amor e a Galician Gay Question dixo...
  6. No corazón da rúa Marqués de Valladares, á beira do teatro García Barbón, na porta do Hotel Inffinit (o que foi noutrora o Hotel Nilo), unha placa debería advertir: “Aquí se deron a man a morte e Eduardo Blanco Amor“. Foi un 30 de novembro de 1979. O corazón falloulle na habitación do seu Marienbad vigués e levárono nun taxi, “nada de panos polo cristal, por favor”, á clinica do doutor Toscano, no Calvario, onde finou. No outro extremo da rúa, no número 20, fronte a un soar no que foron achados restos de salinas romanas e pegado a un predio racionalista do arquitecto Francisco Castro, si hai unha placa. “Álvaro Cunqueiro viviu e traballou nesta casa de 1962 a 1981″. Máis nada. Dous escritores, dous amigos, unidos por unha mesma rúa, por unha carta de 1949 que expresa unha vivencia común da soedade e por un singular artigo de Cunqueiro sobre a Gay Question, publicado en Sábado Gráfico en 1976; un tempo no que amar a quen un quería era habitar nas marxes da lei e no corazón dos parques, aínda que Cunqueiro non o comprendera. Saiban cantos estas cartas viren… Álvaro Cunqueiro e Alberto Casal (1955-1961) fai o número XXIII dos Cadernos Ramón Piñeiro. O volume, ao coidado de Luís Cochón, compila o carteo de Cunqueiro co notario vigués e amigo da alma do escritor, Alberto Casal, con despacho na rúa Reconquista, a mesma da Editorial Galaxia, perpendicular a Marqués de Valladares. As cartas son, en por si, un prodixio literario e unha fonte de coñecemento diverso, a destilación de dous intelectos nada comúns. Confesións persoais, lecturas, anécdotas familiares, descricións de procesos creativos e editorais, amargura polo devir das cousas, complicidade e cariño. Todo iso.

  7. Cunqueiro, Blanco Amor e a Galician Gay Question II dixo...
  8. No inicio desa compilación Cochón incluiu a única carta conservada entre Cunqueiro e Eduardo Blanco Amor, cedida por César Cunqueiro. É unha carta de EBA a Álvaro, singular polo achegamento que revela entre os dous e porque Eduardo se bota a falar de amor e sentimentos íntimos. Está datada en Baiona un 30 de xullo de 1949 e foi escrita á beira do mar. “En seguida, al anochecer, me bañaré y nadaré entre las rocas, sobre ese abismo impreciso de luz verde entre tinieblas”. Di Blanco Amor:

    “Cuando venía, pensaba en mí. Y en ti, los dos estamos solos -tú más que yo- interiormente y yo aún lo estaré más, como si en mi soledad cada vez más perfecta fuese a encontrar aquello que mi alma anhela y que reiteradamente la vida nos negó: amor, permanencia…, que sé yo, acaso una luz -una llama, dices tú, mejor- apretada a nuestros labios que no anhelarían nada más que un contacto glorioso, su quemante beso”.

    Blanco Amor cóntalle a Cunqueiro que nese mesmo ano asistiu ao fracaso de dous sentimentos, o amor e a amizade, “después de su más cumplida culminación”. E continúa máis adiante:

    “Muchos, ante la esquivez de las cosas, ante su duro y frío existir, ya no quieren amar más. Pero ¿pueden decirte que viven, siempre en estado de defensa o tan fríos, tan cáusticos por la vida y sus zarpazos que parecen no tener corazón?”.

    Ao mellor equivócome pero o carácter desprexuiciado e algo arrogante de Blanco Amor -pagán, hedonista, intelixente, provocador e pouco dado a se ocultar- propicia unha misiva que destaca pola súa expresión certa e sen voltas, algo moi raro, abofé, na pudorosa produción dos literatos galegos, seareiros do rigor expresivo no que as cousas do corpo e do peito se refire. Por algo Blanco Amor bateu tantas veces co lapis vermello da censura

  9. Cunqueiro, Blanco Amor e a Galician Gay Question III dixo...
  10. Cunqueiro sabía, de certo, que eses amores do Eduardo nada tiñan a ver coa heterosexualidade normativa que ditaba a tradición patriarcal e, naquel tempo, mesmo a lei. E iso engádelle máis valor ás súas confesións mutuas. Así que cavilando eu nesa faceta de amigo dos seus amigos batín cun texto moi sorprendente do señor de Mondoñedo. É un artigo publicado en 1976 en Sábado Gráfico e fai parte da compilación que vén de publicar o selo Follas Novas das colaboracións do autor nesa revista durante a Transición. Titúlase Spartacus Gay Guide e glosa, con ironía e un distanciamento arraiano do sarcasmo crítico, a publicación ese ano da guía gay máis internacional, que “nos da 5000 direcciones que interesan a los chicos, y no chicos, de la banda, en 850 ciudades de cien países diferentes”. Os enderezos, apunta, non son decote enderezos senón “una algo vaga indicación de posibles encuentros fortuítos”. E sinala:

  11. Cunqueiro, Blanco Amor e a Galician Gay Question IV dixo...
  12. “Como, por ejemplo, en Vigo, donde resido, se asegura que pueden darse tales encuentros en los jardines de orillamar, donde llamamos las Avenidas, o en los jardines de la Comandancia de Marina, que llamamos muy respetuosamente Jardines del Obispo Eijo Garay”.A Cunqueiro, cunha ironía demasiado fina que denota certo disgusto, parece sorprenderlle que a Guía Gay lembre a existencia en España (estamos en 1976, democracia, si) de “tres campos de concentración para internar exclusivamente homosexuales españoles” e faise eco das recomendacións dos editores da guía, que aconsellan non viaxar a España, en parte para protestar pola represión e en parte porque a Garda Civil “cito textualmente -di Cunqueiro- dispara sobre más de cinco personas por día, bajo el pretexto, por ejemplo, de que ponen en peligro la moral pública”.

    Cunqueiro acha frívola e redutora a listaxe de bares, saunas, cines, clubes e espazos de ligue. Critica a superficialidade coa que a guía aborda “el gran problema de la homosexualidad, un serio problema (…) que quizá deba y pueda ser solucionado” e apela aos gays literarios que ten a man: Gide, Green, Montherlant. “Ni Óscar Wilde querría eso, y mucho menos Aschenbach contemplando a Tadzio en la playa del Lido veneciano”. Morte en Venecia, un clásico. Querse dicer: o platonismo homosexual, en canto drama persoal, é apto, digno de consideración: o desenfreo, o vicio e a visibilidade semella que non. Ignoro se esa estrita marxe tamén a aplicaba Cunqueiro á vivencia da heterosexualidade en xeral, ou á súa propia, pero sospeito que non.

    Para pechar o artigo Cunqueiro fai unha referencia a Galicia e á “gay question” no que, fóra da conveniencia ou non do seu contido, é, ao meu ver, unha das citas máis explícitas arredor da homosexualidade da man dun autor galego do século pasado:

    “En Galicia, tradicionalmente, nunca se le ha dado la menor importancia a los homosexuales. Si salía alguno en una aldea la gente se reía. Mi querido amigo, el gran escultor Faílde, creía que se trataba de una invención de París, y que tal tipo no podía haberlo. (…) Ahora parece que en las ciudades algunos más se muestran, pero en la Galicia rural y marinera es muy difícil señalar a uno con el dedo, aun reduciéndose a sospechar. Quizá porque en Galicia Los nietos de los celtas, que tituló en una novela muy mala, pero que resultó polémica, el señor López de Haro, han gozado siempre de una alegre libertad sexual, han vivido el enorme misterio del sexo con naturalidad. Todo lo contrario de los guiados por la Gay Guide. No quiero llevar a tragedia griega el problema, aunque hay casos extremos, pero sospecho que más de uno del mundo de las amistades particulares rechazara el jolgorio mundial de esta guía. Que no sé donde colocar. Si al lado de una guía de canarios, tipos tan fornicadores a mediodía en la soleada primavera de sus jaulas”

    Seguramente se Blanco Amor chegou a ler esta crónica do seu amigo riría con suficiencia, el que pateou, coa súa fasquía de dandy, rúas, prazas, parques e alamedas á procura do amor, moi seguramente tamén os xardíns das Avenidas, o mesmo ca un paxaro, aí tiña razón Cunqueiro, na solleira primavera da súa gaiola.

  13. Vou ó Carniceiro dixo...
  14. Prohíbese, con razón, toda sátira que o censor entenda.

  15. The Great Malcolm Swindle dixo...
  16. And the curlews faintly crying mid the wastes of Galizalbion

  17. Xandor Korzybskin dixo...
  18. Temed los silencios de la Bestia.
    Mi apuesta: 410 piontas.
    Y poca polémica acerca del Vacuum Realism. Muy poca.
    En estas fechas, el Rodillarato está apuntando más al Norte.

  19. Freixanes dixo...
  20. Hai tres pes insustituibles na literatura galega. ¿?, Álvaro Cunqueiro e Eduardo Blanco Amor son os tres pes insustituibles da nosa literatura. O resto facemos variantes cos argumentos fundamentais que eles crearon
    ¿? é quen ti queras..por agora

  21. Roi Liorta dixo...
  22. Main, perdóaos porque saben o que fan

  23. O Derradeiro Xabarín Ceibe dixo...
  24. Un poema é bo até que se sabe de quen é. Atopábase entre a bóla de cristal e o espello, e ficou mudo.

  25. El Heterodoxo dixo...
  26. Para que el evento más banal se vuelva una aventura, basta con empezar a contarlo

  27. Obstinado como un Jabalí dixo...
  28. Renace una nueva escuela de trovadores, que no debe acabar, que está siendo necesaria, que tiene continuadores de grandes posibilidades, que es su verdadera y auténtica expresión real, que está llena de Galicia por todo su contorno, y sobre todo que sujetaría en la tierra y en la verdad a aquellos que por buscar nuevos horizontes olvidan el propio, el entrañable camino de la tierra

  29. Pero Meogo, el trovador de los ciervos y los culo-pera dixo...
  30. Él toma la imagen del ciervo y el fondo misterioso que envuelve la escena; y para enriquecer la carga sensual añade otro elemento: el agua, que lleva implícita la función de elemento conductor de la pasión erótica. El diálogo madre / hija es sustituido por el de enamorado (cazador) / amiga (cierva), cambiando los personajes y la situación en que se encuentran: es el amor del amigo el que hiere a la cierva, un cambio sin importancia aparente pero que encierra una alteración fundamental en lo que respecta a la poética medieval, pues nuca un trovador puede reconocer, bajo pena de alterar los principios del amor cortés, que fue capaz de enamorar a su dama.

  31. Cuando morir de pie no es suficiente dixo...
  32. alguien se quedo sin la final soñada

  33. O BichoBola dixo...
  34. No es esa la única paradoja de esta celebración festiva. En la propia designación de MP Lourido para abrir el 2.015 en el blog, se esconde otra, situada a medio camino entre el oportunismo y el cinismo. «Todo vale para el convento», dijo el fraile, y todo engorda la Causa. Pero ¿cómo calificar el hecho de que un escritor tan Vacuum Realism como Lourido, de obra y gustos tan antiRodillarato acabe fagocitado por el Rodillo? ¿No es el suyo un destino demasiado sarcástico? ¿Es lícito apropiarse de lo que no nos pertenece, incluido algún que otro francotirador? Quizá sí. Quizá no.

  35. The Binge dixo...
  36. ¿Cómo explicar el significado de “esmorga” a quien no ha mamado desde pequeño la lengua de Castelao y Rosalía? ¿Cómo ilustrarlo siquiera? Rechacen la simplificación de diccionarios y traductores automáticos. El concepto de “esmorga” va mucho más allá de la “parranda” con la que malamente se tradujo la primera adaptación de la obra maestra de Eduardo Blanco Amor. A las consecuencias de una “esmorga” no hay resacón que las iguale, ni en la peor de estas noches que se nos van de las manos, por las que (casi) todos hemos pasado alguna u otra vez cuando salíamos sólo a tomar una cerveza, con la intención de retirarse pronto.

  37. Perkele Maljanne dixo...
  38. Soy un soñador.
    La mitad del ser humano es sueño.
    O más. El hombre se muere,
    lo matan, cuando deja de soñar

  39. Ronnie Farras dixo...
  40. La foto de Cunqueiro conmigo fue tomada en La taberna de Galiana. conste

  41. Mil Cunqueiros más dixo...
  42. El interlocutor le pide que explique el concepto de la memoria deformante y él responde con serenidad, sin quebrarse: "Tengo un sentimiento de contemporaneidad a todo. La sensación de que todo está vivo, en cierto modo presente, y que muchas de las cosas que están enterradas no están muertas"

    Hay un momento en que en la entrevista irrumpe la voz de Eligio, el tabernero que forma parte ya en la mitología del vino de ribeiro y de la ciudad de Vigo. Y lo hace para una elegía improvisada: "Este hombre tiene un mundo metido en la cabeza. Si usted le pregunta algo, él responde con algo que refleja algo que usted tenía la necesidad de saber. En fin, ¡sigue así, Cunqueiriño!".

    -Ya queda poco... ¿Qué traías?

    -Hice una perdiz guisada para ti, pero no sé si puedes tomarla.

    -Mira, tengo un papel del médico que dice: volátiles todas.

  43. Merlín e Porkallada dixo...
  44. Nunca galano coma iste, digo eu, lle foi
    feito a un rapaz, e, coma dun corno
    maravilloso, eu tiro fita tras fita, conto tras
    conto, e cos meus propios ollos miro pasar
    toda aquela troupada profana que a Merlín
    acudía i aos seus sete saberes: en Merlín
    anúncianse, tal as liñas dun xastre invisibre,
    tódolos camiños do trasmundo. Il, o mestre,
    facía o nó que lle pedían. Xa o veredes.

  45. Para García Márquez, Cunqueiro debería haber ganado el Nobel. Nosotros también lo creemos. dixo...
  46. El escritor que nos ocupa era un surrealista gallego (lo que le convierte en doblemente surrealista) y un burlón redomado..
    White-Love era más gaya ciencia.
    No es tema de hablar de eso en un blog BHC's

  47. Las Raíces Profundas de Don Catrín Da Fachenda dixo...
  48. El continuo vaivén entre la certeza y la duda es el tic-tac que pone en marcha el motor creativo. Cuando la duda alcanza su grado máximo diluye al individuo. Cuando la certeza tiene que compensar esa disolución se hace totalitaria. El individuo queda entonces aprisionado en una lucha de titanes.

  49. En los últimos tiempos, para atenuar los padecimientos de la enfermedad, ha sustituido los analgésicos y el alcohol por la morfina y la heroína. dixo...
  50. Y entonces, con esplendor y gloria, nació la gran idea: sería escritor. Sería uno de esos ojos a través de los cuales ve el mundo, uno de los oídos a través
    de los cuales el mundo oye, uno de los
    corazones con que el mundo palpita

  51. Mandragora Bardot dixo...
  52. Estoy segura de que me vuelvo loca de nuevo por el blog. Creo que no puedo pasar por otra de esas espantosas temporadas. Esta vez no voy a recuperarme. Empiezo a oír voces y no puedo concentrarme. Así que estoy haciendo lo que me parece mejor. Me has dado la mayor felicidad posible. Has sido en todos los aspectos todo lo que se puede ser. No creo que dos personas puedan haber sido más felices hasta que esta terrible enfermedad apareció. No puedo luchar más. Sé que estoy destrozando tu vida, que sin mí podrías trabajar. Y sé que lo harás. Verás que ni siquiera puedo escribir esto adecuadamente. No puedo leer. Lo que quiero decir es que te debo toda la felicidad de mi vida. Has sido totalmente paciente conmigo e increíblemente bueno. Quiero decirte que… Todo el mundo lo sabe. Si alguien pudiera haberme salvado, habrías sido tú. No me queda nada excepto la certeza de tu bondad. No puedo seguir destrozando tu vida por más tiempo.
    No creo que dos personas pudieran haber sido más felices de lo que lo hemos sido nosotros. Igual Cunqueiro y Blanco Amor se acercaron.

  53. Emilio "Mapache" dixo...
  54. Nostalgias de la Galicia infinita. Demasiado tequila. Noches de puro tomar y broncos amaneceres

  55. Cabalgando con el Diablo dixo...
  56. al fondo del cuadro, atisbamos un judío haciendo una tabla de gimnasia

  57. Cenedl Heb Iaith, Cenedl Heb Galon. Cousas da Porcallada by Manuel P. Lourido dixo...
  58. Muy buena.

  59. Nandiño dixo...
  60. "Chovía tanto, tanto e tan seguido, que calisquer aínda non mui avisado, mantinaría que viña o Diluvio Universal. E falando do Diluvio cun veciño por mor daquela choiva lenta, espesa, quente, que viña ás costas do vendaval muxidor en foulas mestas, lembreime de Lomas do pontigo, un muiñeiro co que eu, cando andaba nos quince anos, tiven moito trato". Artigo necesario, imprescindible pra demoucar os prexuizos sobre a verdadeira raigame de ise ser estar que a Anglogalician é...

  61. Eddy y los urinarios públicos dixo...
  62. Pues no sé.
    @ 28 Where is the jew?
    Además, White Love era muy maricón de Crom. A mí, después del infierno canadiense me vale cualquier cosa, aunque, uff
    fuck yeahhhhhhhhhhhhhhh

  63. El Balón Perdido de Nivea dixo...
  64. Ambas literaturas de lamento, excepto cuando por arte de Cunqueiro (esta vez sí) bucean tan profundo que olvidan que huyen de algo y terminan viviendo para siempre a la solana de la tarde, en una Magna Grecia de tascas mindonienses.

  65. enciclopedista en prácticas dixo...
  66. "El término español «petimetre» proviene, según la RAE, del francés petit maître ("pequeño señor", "señorito") y significa 'persona que se preocupa mucho de su compostura y de seguir las modas'.1 En sentido parecido pero más coloquial, el término «pisaverde», con el significado de 'hombre presumido y afeminado, que no conoce más ocupación que la de acicalarse, perfumarse y andar vagando todo el día en busca de galanteos'.2 En la segunda mitad del siglo XVIII era un estereotipo social objeto de crítica, especialmente por su ociosidad y su seguimiento acrítico de las modas francesas y en general de todo lo francés, llegando a extremos ridículos (incluso en la adulteración de la lengua -mezclada con la española- o la cultura francesa -especialmente vulgarizaciones de enciclopedistas y philosophes-)"

    Era Eduardo Blanco Amor un petimetre? Seriously?

  67. El amor turco de Lorca dixo...
  68. White Love era un bujarra de tomo y lomo. De Mordor.
    Álvarito, un lucense cambiachaquetas con exceso de imaginación.
    Crom, divinidad ad nauseam de enanos de distinto pelaje, preguntaba a pingüino argie en una entrevista pésima,por la tendencia a dar por culo en este circo:
    "- No, somos blancos y heterosexuales".

    Oh, mis putos cojones.

  69. Laszlo Vadja contra las alma mater del chorromoco dixo...
  70. Cebo fácil. Después de romperle el culo a la zorra canadiense, The Rodillo resucita a MPL, prohombre del Vacumm Realism para rematar la faena. No cuenten conmigo, estoy cansado de tanta farsa

  71. Lolo Revilla dixo...
  72. @ 31 Está en el Cono Sur. Cono, no coño.
    Bueno, la entrada que me ha reconciliado con Manolo Pe Lourido. Entrañable texto lleno de verdades.

  73. Vuelva usted mañana dixo...
  74. En un artículo sobre el Holandés Errante recogido en su “Fábulas y leyendas de la mar” Alvaro Cunqueiro toma del romántico Aloysious Bertrand –y transforma en prosa- el siguiente poema sobre Harlem (la ciudad holandesa, no el barrio neoyorquino): “Harlem, esta admirable fantasía que resume la escuela flamenca. Harlem pintada por Jean Breughel, Peeter Nef, David Tèniers y Pablo Rembrandt; y el canal donde el agua azul tiembla, y la iglesia donde el vitral de oro flamea, y el balcón de piedra donde se seca la ropa blanca al sol, y los tejados verdes de lúpulo; y la cigüeña que bate sus alas alrededor del reloj de la ciudad, tendiendo el cuello al aire y recibiendo en su pico las gotas de lluvia; y el inquieto burgomaestre que acaricia con la mano su doble papada, y la enamorada florista, que enflaquece contemplando un tulipán; y la gitana que ensueña tocando su mandolina, y el viejo que toca el pandero, y el niño que infla una vejiga; y los bebedores que fuman en el estrecho portal, y la sirvienta de la posada que cuelga de la ventana un faisán muerto”.

    El párrafo, que hubiese podido ser del mismo Cunqueiro (con él y con Borges, vampiros elegantes, siempre subyace esa impresión), usa una superposición de elementos típicos de un entorno burgués que ofrecen una quieta impresión de domesticidad, de seguridad, de paz social, de “costumbrista” viejo mundo donde las cosas son “como deben ser”. El resultado es romántico en el sentido, en efecto, más burgués del término: es la estilización poética de los supuestos logros de la burguesía, que mira al pico de la cigüeña, al paisaje calmosamente incendiado y a los borrachos de la tasca y lo ve todo ello transido de una luz propia, y piensa: todo esto lo he hecho yo, lo hemos hecho nosotros”. Un yo y un nosotros que no significan “la humanidad”, sino “los hombres de bien”.

    Curiosamente, como cualquier estilización romántica, el párrafo no es una descripción, sino un deseo y una añoranza que se mezclan: “así, como Harlem me la presenta en este momento fugaz, debería ser la vida”, viene a decir, “y así fue alguna vez, en la niñez, o en los cuentos de mi padre, o en el tiempo en que el hombre habitaba el Jardín del Eden. Este Harlem me recuerda esa perfección que ya no está”. Para el burgués el Jardín del Eden es, en efecto, un lugar donde cada uno acepta su sitio con una socarrona tranquilidad casi zen; un lugar iluminado y al tiempo congelado. Por supuesto el burgués sabe que la realidad no es así: hay en ese Bertrand y en todo Cunqueiro un deseo y una nostalgia de algo que acaso nunca existió. Y quizá, sin embargo, también algo de verdad, ya que esa capacidad (o incapacidad) que permite mirar paisaje y gentes como quien observa complacido una construcción propia e ideal sí es en cierto modo un hallazgo burgués.

    “(…) en los tiempos burgueses (es decir, clásicos y románticos)…” dice Barthes en algún lugar de su libro “El grado cero de la escritura”. Quizá habría que añadir que el romanticismo es siempre una nostalgia y que cuando lo es de un clasicismo de cuarta mano, es, sí, prototípicamente burguesa. Porque el burgués no consume ni en el mejor de los casos intuiciones, sino literatura aceptable, es decir, pastiche. Cunqueiro, que me gusta y mucho, es pese a ello un perfecto ejemplo de ese talante: bajo la apariencia de tratarlo, esquiva siempre lo grande, lo heroico, lo que pueda alterar la paz social, lo iracundo, lo tumultuoso, lo terrible o miserable, lo conflictivo, en suma. Su literatura es una foto fija que amalgama épocas en un elogio de la pasividad: todo en él es una refundición de taberna –deliciosa eso sí, con ese talante de señorito que gusta de bajar a los márgenes y se lo permite, ¿por qué no?- en la que esa luz de reconocimiento prestada del Harlem de Bertrand invade el cuadro e ilumina internamente a unos personajes populares que pasan a formar parte de eso, de un cuadro.

  75. Vuelva usted mañana II dixo...
  76. Cunqueiro ama a sus personajes y es condescendiente con ellos. Pero sólo los ama, precisamente, porque puede ser condescendiente con ellos. Por lo demás, los trata con ligereza como si en lugar de hombres fueran hermosos recortables, que es lo que al cabo son. Cunqueiro es un paraíso caprichosamente imaginado y tallado en la marginalia de un ideal antiguo régimen: añora un Edén que se le deshace entre las manos y cree reencontrarlo no ya en esos tipos populares a los que a menudo describe magistralmente, sino en su propia postura ante ellos.

    Otro hombre, otro escritor, otra visión, trataría el mismo sustrato sin duda de otro modo, quizá opuesto, buscando, y por tanto encontrando, otras cosas.

    Pongamos por ejemplo a Xosé Luis Méndez Ferrín, que viene de otras tierras pero también de la misma, en cierto modo. Quizá el Vigo que ambos vivieron los une, al de Mondoñedo y al de Ourense, no lo sé, pero por lo demás, todo es separación: los personajes de Ferrín, aflorando inevitablemente del mismo espejo, no pueden ser sin embargo más distintos a los de Cunqueiro. En él, esa desabrida oscuridad de ceniza que permea su obra maestra “Arrabaldo do norte” los cala a ellos también, hasta la médula. Donde en Cunqueiro había conformidad hay un descontento nuclear, una lluvia pesada y persistente de desastre. Donde había paz social hay guerra, aunque sea en la forma de la mueca de quien tiene una bota sobre el cuello. Donde había un cuadro capturado en el ambar de un kistch casi medieval, un pudibundo dibujo de la inmortalidad, hay ahora un deseo de movimiento castrado, un deseo de dignidad que se traduce en un grito inarticulado, un grito que proviene del núcleo mismo del miedo y de la ofensa. También una percepción de la degradación y de la perversión humana cuyo detalle y cuyo relieve Cunqueiro no hubiese tolerado.

    Me es difícil -aunque necesario- hablar de Ferrín aquí porque siento que no he explorado su obra con la seriedad que probablemente requiere: me ha influido y me ha afectado, pero sin análisis organizado por mi parte. “Percival e outras historias”, “Arrabaldo do norte”, el incontestable volumen de cuentos que es “Arraianos”, “Retorno a Tagen Ata”, “Bretaña esmeraldina”, “Con pólvora e magnolias”... Todos esos ejemplos de un canon erizado, irregular, muy brillante en ocasiones, oscuro, político, que no elude el conflicto, los he leído con placer en épocas distintas en las que no pretendía yo más que entretenerme en el sentido más sencillo del término. Ahora siento que quizá les debo una relectura colectiva que me haga más perspicaz sobre su interior común.

    En todo caso, y a riesgo de decir disparates, diré lo que pienso:

    Cunqueiro es un costumbrista semi-panorámico -al estilo del Bertrand que se entrevé en el párrafo con el que abro este artículo-, y su “panorama” de lo popular está entretejido con anécdotas y es de calado periodístico y conversacional. Lo popular en Ferrín, a cambio, es político y existencialista. El orensano –no desdeñemos la influencia de Poe en la literatura gallega, aunque sea añadiéndole después a algunos franceses- es un ambientalista poético y existencial: gran parte de su idea misma es transmitida por la atmósfera difícilmente respirable que atenaza sus mejores obras, y esa atmósfera funciona con la misma eficacia que en Camus hubiese tenido una nítida pregunta. No está tan lejos, en eso, las tasca del arrabal del norte de la incierta casa de Usher: su “panorama” es una especie de implosión hacia un círculo del infierno personal; su "panorama" es el resultado catastrófico de una injusticia incomprensible y casi cósmica que, paradójicamente, funciona como metáfora de lo terreno y lo actual.

    El paisaje (entendamos la descripción de lo popular y lo social también como paisaje) es siempre en los grandes escritores un tono moral, y por tanto, en sí, una postura ética e inevitablemente política. El de Cunqueiro y el de Ferrín son diametralmente opuestos.

  77. Vuelva usted mañana III dixo...
  78. A veces, pocas, en libros imperfectos pero serios, como "Bretaña, Esmeraldina", Ferrín se me antoja también una especie de Stevenson arrasado y circular, que hubiese atravesado el infierno. Curioso que lo sienta así, porque en principio el de Edimburgo pareciera tener más contacto con Cunqueiro. Pero no. En Stevenson hay una disconformidad de fondo que, si se lee con cuidado, resuena en el interior de su prosa económica, elegante, casi perfecta y por tanto, engañosa. Esa disconformidad, que lleva al afán por la aventura, late poderosamente en Ferrín, mientras que Cunqueiro, por decirlo así, vive en casa, confortablemente. Su metafísica es de encaje, de broma culta. Sus defensores argumentarán que no le hace falta salir del cascarón para imaginar. Que al hombre no le hace falta mover un dedo para sufrir e interrogarse. No seré yo quien lo niegue.

    Sea como sea, creemos saber cual es el deseo y la nostalgia que mueven a Cunqueiro. Pero, ¿cuáles son los que mueven a Ferrín?

    Esa es una buena pregunta.



    Para escribir como Cunqueiro, además de un talento inusual y propio, se necesita ser presa profunda de una ilusión, o de varias. Presa de la nostalgia de un paraíso pasado que jamás fue. Es el mismo paraiso falaz que, con mucho menos tino y menos belleza, la burguesía construye siempre, desastrosamente, a contra de la historia.

    Para escribir como Ferrín, además de otro talento probablemente comparable, que no igual, se necesita ser presa profunda de una ilusión, pero distinta. En su caso la nostalgia es, probablemente, de un futuro por lo demás igual de incierto que el pasado del otro, pero, como todo lo futuro, aparentemente posible mientras la realidad no nos explique lo contrario.

    Cunqueiro es una rueda de Molino, cuyos cazos devuelven el agua, unos metros atrás, al mismo río. Un río y una rueda, y un molino, eso sí, hermosísimos. Ferrín es el agua de un embalse, su centro angustiado, profundo, oleaginoso, que se consume en el ansia de una libertad con la que, si le fuese concedida, acaso no sabría qué hacer.

    Incluso en el gusto que comparten por una “materia de Bretaña” entendida en sentido laxo, o en su común talante referencial, ambos escriben separados por un foso insalvable que, en realidad, separa siglos, y que separa también el deseo de inacción del deseo de acción.

    Los siglos aquí en Galicia tienen un correr extraño. Y lo de la acción y la inacción daría para unos cuantos libros.

    Me quedo pensando en todo ello y en mi propia idea de Galicia, aquí, al borde del Miño, sentado en el único café que ha decidido no poner comida para los turistas (ese es un gesto inconsciente muy mío), y me pregunto si toda narrativa nace del deseo de un imposible. Quizá sea así. Si fueran posibles esos deseos acaso estaríamos ocupados realizándolos en lugar de cubrirlos con literatura; huyendo campo a través en lugar de escribir poemas en la pared de la celda. O quizá eso sea lo que hacemos.

    Dice Juan Forn (a quien no he leído) en una reciente entrevista para Revista Paco, lo siguiente: "Lo que tiene la literatura es que a vos te pueden gustar con locura tipos que son completamente opuestos y que se odian entre sí o que se hubieran odiado, si se hubieran conocido. Sin embargo, los dos te nutren mucho y de hecho vos si sentís que ellos son tus maestros, creés que sos coherente con los dos".

    No sé si Cunqueiro y ferrín se conocieron, supongo que sí. No sé si se odiaron o se quisieron. Ambos, en todo caso, me han "nutrido" y me han procurado largas tardes de placer, ayudando a afilar un poco mis ideas; y, por opuestos que sean, es cierto que creo que mi aprecio por ambos es coherente. Decidí hace tiempo no tener "maestros", pero les debo a cada cual lo suyo.

    Quizá se lo pague, alguna vez.

  79. No soy Larra dixo...
  80. Pueden leer el padre del corta y pega en miércoles, 17 de septiembre de 2014
    Cunqueiro y Ferrín (una aproximación) en el irregular blog de VUELVA USTED MAÑANA

  81. The Carteiro dixo...
  82. FILTRACIONES CULTURALES DEL BASURERO GLOBAL PARA CONSIDERAR [] CONTRA LA HIPOCRESÍA, LA INFAMIA Y LA REPRESIÓN. LA CULTURA APESTA, YO EL PEOR. ETICA Fétida. by Nihil Nemo

  83. Don Ron Mr Clayton dixo...
  84. This latest blog entry from our Galician chums proves yet again what an erudite bunch they are. The painting is the 13th Battalion of the London Regiment at Laventie in France -painted by Eric Kennington who is in the picture and became an official war artist. Note the Picklehaube - German officers helmet- carried on a Tommy's webbing/belt-acquired possibly as the result of use of the finest military bolt action rifle ever produced- the short magazine lee enfield no 3 or smellie-during the famous mad minute in which thirty rounds of aimed fire was the required standard of Tommy Atkins.

    Notice no British tin hats are carried as this is probably dated pre or early 1915 and the Brodie helmet has not yet been issued.Thousands of these were made in Sheffield and I have one in my possession.

    Who the poetic chap below is I don't know -looks a bit fat for Phillip Larkin-the bloke who said -'your parents fuck you up' and that 'sexual intercourse began in 1963' -it was a bit later for me.

    This all goes to show what [hopefully] a clever bastard I am.

  85. Un Gaviero Bizarro cabalando vuestro piélago de calamidades dixo...
  86. La burbuja negra reventó hacia arriba.

  87. El Grito de Gypo Nolan dixo...
  88. Eric Henri Kennington RA fue un artista polifacético inglés, escultor, pintor e ilustrador. Gravemente herido en el Frente de Somme, dónde combatió en el 13th (Kensington) Battalion London Regiment, tiene que ser hospitalizado siete meses antes de ser liberado de sus deberes militares. Durante su convalecencia pinta el cuadro The Kensingtons at Laventie, Winter 1914 (Los del Kensington en Laventie, invierno 1914), que representa a un grupo de soldados exhaustos de su regimiento (Kennington es el tercero a la izquierda, con el pasamontañas). Expuesto en 1916, el cuadro causo mucha impresión. A partir de diciembre de 1916, Kennington regresa al frente, pero como artista oficial. Recorrerá las líneas de frente hasta marzo de 1918, produciendo cerca de 170 dibujos al carbón, pasteles y acuarelas, que se pueden contemplar en el Imperial War Museum. Entre las dos guerras, además de conocer a T.E. Lawrence y de realizar varias ilustraciones para The Seven Pillars of Wisdom, creará varias esculturas expuestas en lugares públicos en Estados Unidos. Atravesará la Segunda Guerra Mundial con un contrato del departamento gubernamental encargado de las fuerzas aéreas para retratar a los protagonistas, pilotos y altos cargos, de la Royal Air Force. Kennington falleció en 1960

  89. O Vadío Da Brétema dixo...
  90. "Por suposto, medran debaixo das pedras autores, bufóns, canónicos e culturetas que sairán a poñer en tela de xuízo canto aquí se ten escrito."

    - Non é o caso de MPL, autor imprescindíbel da Nova Vaga do porcobravismo feniano máis cívico.
    Un post avasalador.

  91. Conde de Lérezmont y Dragón dixo...
  92. Trágico embrollo de historias góticas, chascarrillos de taberna y lectores porcos. Inmenso malentendido, monumental desaguisado

  93. Mike Barja, pionero con Cunqueiro dixo...
  94. “(…) que el origen de la disputa se encontraba en un retruécano verbal que Beckett había lanzado a Joyce. La anécdota se refiere todavía en las tabernas de Tractorville como cosa cierta, y dice que Joyce se negó a servir a un cliente con un abrupto “yo no tengo sed, ¿por qué habría de tenerla usted?”, a lo que Beckett, que secaba vasos a su lado, añadió el famoso “yo también” que provocaría la ruptura definitiva de su relación profesional. Unos meses después, Samuel Beckett abría su propio negocio a escasos metros del de Joyce, en el número 17 del Pasaje Orange Plank, a la sombra de un viejo ciprés que señalaba la frontera con el territorio stag(…)”.

    Eugene Philip Coetzee, Crónica de la violación de una mañana de otoño entre las siete colinas de Tractorville.

    El sol languidece detrás de las nubes sobre los muelles de Tractorville. James Joyce pasea taciturno, demorando un poco la hora de apertura. El día ha sido muy fatigoso para los porcos, querrán beber sin descanso hasta bien entrada la noche. Cerdos sedientos, más frustrados todavía, apagados sus espíritus por culpa de una nueva derrota en las calles frente a los stags. Sobre el adoquinado en torno al ciprés que divide en dos Tractorville, la sangre de porcos bravos, única huella visible de la penúltima batalla. Joyce se agacha para mojar las yemas de sus dedos en uno de los charcos. Un escalofrío le recorre la espalda. “¿Cuándo volveremos a ganar?”.

    "¡Devolvednos lo que es nuestro!"

    Desde el interior del local de Beckett, Don Ramón del Valle-Inclán observa con atención a Joyce a través de la ventana. Le pega un trago interminable a su pinta y consulta su reloj de bolsillo. “Hoy hace dieciséis años que ganamos por última vez”. Beckett emerge de detrás de la barra y ve a Joyce en el exterior lamiéndose las manos. Don Ramón continua: “Esta mañana vinieron los más jóvenes; sanos, fuertes. Antes de entablar combate pararon en la Sede a depositar sus esperanzas en el hueco reservado para la Cup. Notitas con preces y cosas de esas. La mayoría de ellos ni siquiera ha visto nunca el trofeo, por todos los santos. Uno se echó a llorar cuando el capitán tuvo que retirar, avergonzado, una telaraña que recorría el estante de lado a lado. Ya ni saben por qué luchan”. Beckett se encoge de hombros y pincha un tema de Cabaret Voltaire. Don Ramón se revuelve en su banqueta con gesto airado y pide otra pinta.

    Álvaro Cunqueiro y Julián Ríos trotan calle abajo cogidos de la mano. Se detienen al llegar a la altura de Joyce. Cunqueiro: “No has abierto todavía”. Joyce: “Hemos perdido el Morrazo. Solo sirvo cerveza de importación”. Ríos: “Miente, Don Álvaro, solo quiere confundirnos”. Cunqueiro: “A mí me gustan grandes”. Valle-Inclán, uniéndose al grupo desde el interior del local: “Tenemos una derrota que celebrar. Entren o váyanse al infierno”. Ríos: “Con usted quería yo hablar. Explíqueme qué hago aquí”, y entra. Cunqueiro: “¿Non ten sede, James?”. Joyce: “Teño, mais vacía”. Cunqueiro: “Haberá que enchela, logo”.

    La puerta se cierra tras ellos justo cuando desde el lado stag de Tractorville empiezan a llegar los ecos de los tambores de guerra, otra vez, un desafío que reverbera en el fondo de los carolinos y aviva las pasiones de un puñado de locos.

  95. Roi Liorta dixo...
  96. Álvaro Cunqueiro meteuse de vez nos asuntos públicos e políticos e, con todo, nunca se comprometeu verdadeiramente. Cunqueiro viviu a súa vida como unha fantasía, ese é o único modo de comprender a aquel home novo que viña de ser un galeguista conspicuo transformado en meses nun olímpico fascista de bando cruel, fardado de bota, fusta e correaxe por Burgos. Seguramente estaba a vivir unha fantasía bizarra, as fantasías daquel meniño que no canto de xogar cos outros rapaces e rillotes de Mondoñedo lía apartado noveliñas e xa escribía historias. Cunqueiro medrou e fíxose maior fantaseando. O que caracteriza ás persoas adultas é a renuncia a soñar. Facérmonos adultos é aceptar unha vida que chamamos "a normalidade" baseada nesa renuncia. Cunqueiro nunca aceptou ese trato para facerse home e foi un Peter Pan nun tempo moi cruel, a facer por voar e enredando as ás nas silveiras.

    Realmente os escritores do soñar fan un oficio. Cunqueiro era incapaz de limitarse a soñar por horas e viviu nun estadio de vida imaxinaria estupefaciente. Non se fugaba da realidade, simplemente permaneceu dentro dunha boia transparente, na súa realidade particular e nun tempo histórico propio no que convivían figuras doutros séculos e libros de todas as épocas. Aí diante e ao redor, a guerra, a posguerra, os sputniks e os paradores de turismo. Cantos miles de artigos de prensa escribiu Cunqueiro? Cada artigo, cada ensoño, cada fantasear, cada día, varios no día. A imaxe das persoas públicas abondas veces é unha máscara que oculta o semblante contrario, o caso do escritor que deixou unha imaxe de home popular, entre xente común a mexer nos queixos, freixós, pementos, viños brancos, empanadas... Cunqueiro amaba iso, filtrado a través da literatura.

    A súa obra é para si, non para os demais. Pódese dicir iso da obra de calquera autor que exprese a súa propia visión e, con todo, case sempre hai unha conexión a través das emocións co lector. E na obra de Cunqueiro falta esa ponte. A nosa literatura é moi característica, é o verdadeiramente argumento colectivo, marcada dramáticamente pola ética. Secomasí, os maiores logros literarios teñen unha conexión fonda coa xente do noso pobo, os poemas da Rosalía ou a prosa do Castelao, que rebordan empatía, compaixón e cariño. Literatura quente. Non tal a de Cunqueiro, beleza morna ou fría. E, con todo, é un cume literario. A mornura é o ton de conxunto da súa obra, non sendo o resaibo amargo que dá a conciencia do paso do tempo e o tributo da morte, areas de lucidez que salferen os seus textos, sempre serenos e amábeis.

    Cóstanos imaxinar como persoas aos seus personaxes, figuras incorpóreas como fantasmas ou leves como sombras. A súa idea de Galiza nace dun Mondoñedo medieval alleo ao século. O país románico, barroco e romántico que argumenta razonadamente Otero Pedrayo a través da cultura Cunqueiro sóñao. Un país soñado a través da literatura. Os seus personaxes nacidos da realidade transfórmanse en seres feéricos que se cruzan cos personaxes das máis antigas historias. Ensoñacións estáticas, na súa obra non hai conflitos, senón personaxes que cavilan incesantemente. Para dúas obras súas escolleu a personaxes de dilema terríbel, Hamlet e Orestes. Cunqueiro olla para eles con comprensión humana mais déixaos quedar inmobilizados nun éter de palabras. Sen executaren nunca o asasinato, nunha obra teatral de duración eterna. Curiosamente, quitándolles a acción, a violencia, inmobilizándoos, o que fai é deixar as súas historias sen sentido. É un posmoderno que aniquila a épica coa súa comprensión e ironía.

    Cunqueiro viviu a súa vida como literatura. Foi galeguista e fascista logo, foi un escritor de xornalismo incansábel e un pícaro, e todo parte do mesmo soño do meniño a ler nun cuarto de Mondoñedo. Énos imprescindíbel, proba de que a literatura en lingua galega pode e debe existir en por si, sen outra xustificación fóra de si mesma. Sen xustificación ningunha.

  97. Moncho Chao dixo...
  98. Entre decenas de otros, aparecían dos o tres veces por año en el hotel Álvaro Cunqueiro, Celso Emilio Ferreiro, Torrente Ballester y José María Castroviejo. Este gozaba de una reputación deleznable, simplemente porque una noche mi madre lo había sorprendido en calzoncillos al salir del WC, y porque en sus años anarquistas habría colocado una bomba debajo de la silla de su padre, catedrático en la Universidad de Compostela.

    Antes de saber que se trataba de literatos, estos clientes eran para mí rastreadores insaciables y gorrones.

    Cunqueiro vivía a treinta y cuatro kilometres de Vilalba, en Mondoñedo, ciudad «rica en pan, en aguas y en latín»- decía. Xoaquin Cunqueiro su padre, buen cazador, refinado gastrónomo y alcalde del pueblo, explotaba una farmacia en la que se liaban tertulias de médicos, canónigos, sacamuelas. Esta fue la academia de Alvariño. “Allí aprendí el nombre de todas las hierbas, y a distinguir los cantos de pájaros.” También escuchaba lances prodigiosos y cuentos de amoríos, leyendas artúricas, carolingias y viajes alucinantes. Todo eso sin menospreciar la barbería de “El pallarego”. “Él fue mi maestro. Me enseñó filosofía, música, geografía y literatura. Iba allí todos los días, a leer el periódico a los clientes. Inventaba la mitad de las noticias y las comentábamos. El barbero también disponía de tebeos para los niños. Alvariño les contaba la vida de Búffalo Bill, en la que los blancos hablaban castellano y los indios, gallego.

    Con veinticuatro años, allá por 1935, escribió una corta autobiografía en la que detalla que de niño “tenía pasión por los caballos y los encajes y que era poco xogantín, (socarrón) mentiroso y contemplativo”. Sus pillerías eran tolerables, como cuando en los años cuarenta en nombre del ayuntamiento de Mondoñedo compró un tiovivo de Feria, para que los niños se divirtieran en las fiestas de su patrón San Lucas. Nadie llegó a saber cómo se apropió de la chequera del alcalde, su padre, e imitó su firma, pero éste pagar pagó.

    Cunqueiro venía a menudo a Vilalba con el catalán Josep Pla, pues gustaba de mostrar nuestras reputadas ferias a sus amigos gastrónomos. Mi padre les ayudaba a elegir capones dorados de Tardad y quesos de San Simón, más célebres por sus formas tetudas que por su calidad. Era un espectáculo ver grandullón mindoniense, hacedor de historias de fantasmas, de tesoros guardados por moros y enanos, de sirenas durmientes en ciudades sumergidas, regateando por cinco pesetas. Yo era demasiado joven para comprender que el escritor estaba transformando en literatura nuestras tradiciones.

    La sublevación militar de 1936 le sorprende en Mondoñedo. Al poco se entera de los asesinatos de algunos amigos suyos por obra de los fascistas, como su impresor Ánxel Casal. En vistas de su pasado y militancia en el Partido Galeguista, le entra un lógico temor. Cualquier desliz podía costarle la vida. Así que modera sus veleidades nacionalistas. Un cura de Ortigueira le aconseja que escriba en la revista de la falange ‘Era azul’ y salude a lo fascista. Cunqueiro obedece, arrincona el gallego, adopta el castellano, y su meollo pergeña sonetos a José Antonio:



    SI por murallas, pasión nunca sabida,
    voces proclaman tu carne como escena,
    ¿qué tu boca sin sed, de tierra llena,
    responde a nuestro amor y enorme vida?

    ¿Escucharás siquiera la florida
    rama de encina, por siglos tan serena,
    o el vidrio que derrama en dura pena
    peña sufriendo ríos sin medida?

    Muerte cegó tus ojos y usó el frío
    hierro en tus pies, cadenas destinadas
    a privarte del aire y del rocío.

    José Antonio, señor, yacen desesperadas,
    olvido del invierno y del estío,
    las naves mozas por tu canto armadas.



    .

  99. Moncho Chao II dixo...
  100. Más tarde diría: «¡Ah, sí! ¡Eso sí que es un soneto de ocasión! ¡Un soneto muy malo! […] Me lo pidieron Luis Rosales y Laín Entralgo cuando murió José Antonio. Era un hombre joven muerto por sus ideas y escribí un soneto muy malo, porque nunca se me dio el soneto. No tengo por qué avergonzarme. Es algo que haría también por Lord Byron, porque siempre que un joven muere por sus ideas, por lo menos se merece un soneto ».

    En 1939 se afinca en Madrid para escribir en ‘ABC’. Disponía de un espacio reservado en el periódico; y si había que llenar huecos achacables a la censura, allí estaba él para inventar noticias, comentarios y fantásticas repercusiones.

    Por ejemplo, concibió y publicó la noticia, fechada en E.UU., de que la Universidad de Columbia había otorgado un premio de 20.000 dólares por una novela al escritor Alvaro Cunqueiro. Se fue a ver a todos sus conocidos con el recorte, consiguiendo anticipos a granel.

    Podríamos decir de la vastísima cultura de Cunqueiro que era casi toda inventada. Su Historia parece anterior a la propia Historia: no un territorio mítico, a lo García Márquez (cosa de una o de varias novelas fundidas en un barroquismo de selva frondosa), sino un espacio idealizado que se obstina en realizarse, y a fuerza de escritura lo consigue. El tiempo en cambio es un artificio innecesario (“La cronología, qué ordinariez”), decía Borges; tanto que el propio Cunqueiro unos días es cronista medieval y otros cartujo en una celda o escritor de provincias que sale a pasear, sabe los nombres de las hierbas y las setas y charla de literatura o de filosofía con los perros de su pueblo.

    En Madrid tuvo un percance con el embajador de Francia, al que logró embaucar para escribirle (con remuneración previa), una serie de reportajes sobre las regiones francesas – que no conocía. Cunqueiro cobró, y los artículos no aparecieron. Como el diplomático se quejara a las más altas instancias, la Dirección General de Prensa acordó desposeerle del carné profesional.
    Asqueado de la capital, defraudado por la ideología a la que había dedicado sus peores poemas, regresa a Mondoñedo sumido en una profunda depresión, agravada porque muchos de sus amigos se habían exiliado y otros le ignoraban debido a sus coqueteos falangistas. Casado y padre de dos hijos, se consagra a las leyendas artúricas, a los viajes de Ulises, a las anécdotas de curanderos. Sin camisa azul ni carnet de periodista, se dedica a comer y a leer. Vuelve a escribir en gallego, porque lo hablaba con todos en la calle y con los campesinos en las ferias.

    Paradojas de la vida, habiendo sido desterrado de su profesión, entre 1965 y 1970 llega a dirigir el ‘Faro de Vigo’. Editados en varios libros, sus artículos son una rara mezcla de cotidianidad y leyenda, con una prosa íntima y llana que parece salida de un medioevo futuro.

    Escribía yo en La Voz cuando fui a visitarlo a Galicia. «Tú vas a ser nuestro corresponsal en París», me dijo. «Álvaro, ya sabes que colaboro en la Voz ». « ¡Me es igual !». Y desde entonces, cada vez que llegaba una noticia de Francia, él se las arreglaba para añadir: «Como nos informa nuestro corresponsal en París, Ramón Chao…». El director de La Voz me lo reprochó, pero Francisco Pillado era tolerante. Después de mi explicación me dijo: ¡“Todos sabemos cómo es Cunqueiro”!

  101. Moncho Chao III dixo...
  102. «No, Moncho ; tienes que leer a Cunqueiro. Es uno de los mejores escritores del momento». Me puse a ello, empezando por las Crónicas del sochantre. “Había imaginado – dijo Cunqueiro en su presentación -, que este libro fuese iniciado con una carta dedicatoria al que allí, en el siglo XVI, fue obispo de Mondoñedo, Fray Antonio de Guevara. Y no solamente por lo que aprendí en él, aprendí a escribir, sino porque conforme van pasando los años, me encuentro muy fiel a él —como a Borges, por ejemplo— en la invención de erudiciones”.

    Quedé deslumbrado. Al fin descubrí el origen del realismo mágico y la presencia del espíritu gallego en Juan Rulfo, en Cien años de soledad…. Luego Álvaro Mutis y García Márquez me confirmaron su gusto por la obra de Cunqueiro, así como la influencia del mindoniense en sus obras. La realidad maravillosa, el realismo mágico lo teníamos en Galicia desde hacía años sin que nadie se enterase. Recuerdo que cuando estuve en Aracataca (el Macondo de García Márquez) con el Expreso del hielo, me encontré con muchos descendientes de gallegos. El propio García Márquez me confesó que todo lo que tiene de irracional Cien años de soledad, procede de leyendas gallegas: invenciones que le contaba cuando era niño su abuela (gallega) para dormirlo.

    Emprendí la lectura de toda su obra; con retraso y con fervor descubrí su prosa desenvuelta, su devoción por la sintaxis latinizante, por el vocablo culto, por la construcción neoclásica, el sabor arcaico del pretérito en lugar del pluscuamperfecto, escritura incorrecta según la gramática sólo permisible en Galicia. Pero “Yo no soy un erudito – repetía -; por eso pido perdón si alguna vez aparezco tal; a mí lo que me gusta es contar llano y seguido, fantástico y sentimental a la vez; lo que pasa es que a veces escribo entusiasmado y distraído.”

    De tanto empaparme, caí en sus redes delirantes. No es que Cunqueiro fuese solamente mi escritor de cabecera, sino que antes de ponerme a la máquina necesitaba leer algunas líneas suyas para tratar de situarme en estado de gracia. Con él aprendí que “toda reforma y toda primavera emanan del corazón, pues él elige las temporadas, las ardientes amistades, las canciones, los caminos, la esposa y la tumba…”

    https://ramonchao.wordpress.com/2014/05/18/alvaro-cunqueiro/

  103. La faceta de leñador del Barón Corvo Trelawny dixo...
  104. Hai un dato para a meditación no relativo aos mellores pasaxeiros que deu Galicia. Nin Blanco Amor nin Álvaro Cunqueiro tiñan autocarro propio… E aló van os pasaxeiros gozando na xanela dese filme de culto chamado Galicia. E onde ti ves un ceda o paso, eles reparan nun hermoso cruceiro. E mentras ti manobras para esquivar unha galiña, eles van vendo o solpor do Antigo Reino en pancolor

  105. The Blood of Ægir dixo...
  106. Yo no soy un erudito, por eso pido perdón si alguna vez aparezco tal; a mí lo que me gusta es contar llano y seguido, fantástico y sentimental a la vez; lo que pasa es que a veces escribo entusiasmado y distraído

  107. Orson (Falstaff at Midnight) dixo...
  108. Ha visto porque ha creído

  109. Epéntesis (Del lat. epenthĕsis, y este del gr. ἐπένθεσις, intercalación): 1. f. Fon. Figura de dicción que consiste en añadir algún sonido dentro de un vocablo; p. ej., en corónica por crónica y en tendré por tenré. dixo...
  110. ("oiga, ¿tiene Ud. algo de Álvaro Cunqueiro?" "¿Cómo quieres que lo sepa?: mira por ahí, a ver si encuentras algo")

  111. pensamiento único dixo...
  112. Cada ciudad tiene sus fundadores míticos, estén o no reconocidos en poemas épicos. Las nociones de mito y de historia antigua de una ciudad o región coincide para el porkobravismo feniano de la edad arcaica y aun la clásica. La lírica del buskerismo zanfogriento continuó difundiendo estos mitos: está llena de ellos. Incluso se escribieron algunos poemas históricos que, indudablemente, comenzaban con hechos de la edad mítica: así, la Fundación de Tractorville por Álvaro Cunqueiro y la Analesmorga de Blanco amor. Son, según pensamos, raros. Por fin, alguien se ha dado cuenta.

  113. Main no castiga, él es todopoderoso y en su infinita sabiduria nos perdona. Gloria a Main, lleno sea de gracia. Deja que percibamos tu presencia los que somos imperfectos a diferencia de ti, muéstrate a tus fieles creyentes... dixo...
  114. Mis blogs

    GALPÓN DAS CHOIVAS
    Glub. Por Rodrigo Cota.
    PUERTO PÁJARO
    Blogs que sigo

    GALPÓN DAS CHOIVAS
    En Blogger desde diciembre de 2008
    Vistas del perfil - 2713

    Entradas na Anglogalician Cup: 2

  115. http://duartemanzalvos.com/2013/03/29/vertebras-e-lostregos/ dixo...
  116. En los tiempos que corren debemos defender el existencialismo. Aquí está la apuesta de Manuel P.Lourido, que mira al hombre, que habla consigo mismo («quien habla solo espera hablar a Dios un día»), que se explica el mundo y se explica la vida, y nos lo ofrece todo con la generosidad del poeta. El hombre son las vértebras que lo sustentan en su dimensión física, pero también los «lóstregos», los relámpagos, los fogonazos que lo hacen andar, que lo mantienen vivo sin que sepamos muy bien cómo. El hombre que nos muestra el autor es un ser lleno de dignidad. Lourido recupera esa dignidad que ha dejado olvidada el hombre en el sueño de los días y la despierta en la noche.

    Pérez Lourido, Manuel, Vértebras e lóstregos. Pontevedra. El Taller del Poeta. 2012

  117. Tengo envidia del lobo gris que se disimula en la lluvia. dixo...
  118. Blanco-Amor era un viejito lúcido y muy cordial (me parece que murió a fines de 1979) que conoció al Lorca de La Barraca. Les unió «el epentismo», más al pronto que la misma literatura… «Epentismo» y «epente» eran (según todos, pero yo lo supe primero por Aleixandre) términos inventados por Federico para aludir a la homosexualidad o a los homosexuales en contextos donde la palabra —en los años 30 y aún con la libertad de la República— era indecible. Por ejemplo, todos sabían (en intimidad) que el gran erudito José María de Cossío era homosexual, pero eso era secreto y nadie lo hablaba. Así en una comida Federico le decía a Vicente: «He oído que Cossío es un gran estudioso del epentismo. ¿Tú lo sabías?». Y Aleixandre contestaba: «Sí, lo sabía. Sé que lo ha estudiado mucho. Es un epente muy notable». (De este modo me lo narró una de tantas tardes en su casa Vicente Aleixandre). Curiosamente Lorca dejó un testimonio escrito de esa palabra en un soneto dedicado al modernista uruguayo Julio Herrera y Reissig, prototipo de alambicado simbolista, decadente y aún protosurrealista, pero no «epente», que sepamos. Como de 1934 (pero puede ser aún posterior) se fecha el soneto «En la tumba sin nombre de Herrera y Reissig en el cementerio de Montevideo» en la edición de Sonetos de Lorca que editó en 1996 la editorial Comares y la Fundación Federico García Lorca, en Granada. El primer endecasílabo del citado soneto (hecho como otros poemas al uruguayo para un número homenaje que le pensaba dedicar, pero no hubo tiempo para hacerlo, la revista de Neruda Caballo Verde para la Poesía) dice así: «Túmulo de esmeraldas y epentismo…». Ahí está el término y no lo conozco escrito en ningún otro sitio de la época. «Epéntico» (no epentismo) viene en el diccionario de la RAE, pero como adjetivo de «epéntesis», que es una figura de dicción, que consiste en añadir un sonido. Como se ve, nada que ver con «epentismo» (que no epéntesis) o «epente» que no «epéntico». No creo que los matices lingüísticos fueran a propósito, pero salieron bien.

    Unidos por el epentismo y la literatura, Blanco-Amor vio los amores de Lorca (ya en 1935) con un muchacho gallego que trabajaba en La Barraca. A ese chico Lorca le dedicó los «Seis poemas galegos» de ese mismo 1935, en los que Blanco-Amor hubo de ayudarle, pues Federico no sabía gallego…

  119. Indómito Pagano que apura la frenada en todas las mañanas del Mundo dixo...
  120. Nació para oscuro malabarista de la vida y desempeñó con valor e ironía el papel de esa aventura acrobática

  121. anomalías culturais de hoxe e de onte presentan dixo...
  122. Un post sobre Cunqueiro e Blanco Amor. Escrito en galego. Cunha presunta maioría de usuarios únicos galegos. O 99% dos comentarios están escritos na lingua de Jose Mª Aznar. País.

  123. Un Héroe Trapacero dixo...
  124. Bien. Aclaro. En su día, Cousas da Porcallada me pareció una mala copia en gallego de la infausta El sueño de Polífilo y los Porcos Bravos, por Rodrigo Cota.
    Cruz a MP L hasta hoy. Este post es excepcional. Un repaso malgré lui a las raíces pangalaicas del mito de Tractorville.
    Levantado el castigo.

  125. Hew Dalrymple dixo...
  126. Cuando escriben los post en inglés, el 90% de las piontas las hacemos en castellano y no he visto a ningún compatriota quejarse. ¡Qué complejo de inferioridad tiene el nacionalismo galego!

  127. Blas Trallero Lezo dixo...
  128. Por amor de Dios.
    Ustedes publican entradas en gallego, una lengua minoritaria que posiblemente imposibilita una mayor expansión de este soberano blog, y los lectores normales no nos quejamos.
    La de algunos es una postura bastante paleta, ¿verdad?

  129. Gloria Lago dixo...
  130. Mentira de las gordas
    en esta pe foliadalouriada hay más comentarios en gallego que en la lengua del Imperio.
    Voy a quejarme a Gaseosas

  131. Beatrice Lafoyet dixo...
  132. Rosebud era un clítoris

  133. Quiko Amiat dixo...
  134. Joder, un falangista y un maricón como padres intelectuales putativos de la cosa de Tractorville

  135. Centinela dixo...
  136. Northward incessantly, the flickering gunnery rumbles,
    Far off, like a dull rumour of some other war.
    What are we doing here?
    En el Norte, una tribu renovada ha trazado la línea de sangre y peltre: Stag and Fight.
    La XX Valeria Victrix vuelve a orillas del Mar Germano con el jabalí en la mirada.
    Pues antes de la Pax Cervecera, la tormenta y la oscuridad y el trueno y la lluvia.

  137. las coces del patético dixo...
  138. enésima polémica artificial. Comentarios en gaélico en la entrada en gaélico?. No way

  139. Vou ó Carniceiro dixo...
  140. Observando a palla, saberás como foi a espiga

  141. Las crónicas de un Sochantre armado con un sacho dixo...
  142. Aterido se sentía el señor sochantre de Tractorville al levantarse tan temprano, y más todavía en un tiempo como aquel, vestido de cierzos del Mar ao Norde, lluvias frías atlánticas y calladas y heladas nieblas del río Bann, que impedían que el sol brillase en el mundo. Sin salir de la cama, muy surtida de mantas, calzaba las medias de lana de Bradford, bien teñidas de morado con palo de North Fork; se ataba al cuello el babero planchado de almidón, arrojaba el gorro de dormir, se acomodaba el solideo, y aclarándose con el rapé matutito, saltaba del lecho estruendosamente, pateando el suelo, gritando en latín, estornudando, llamando a madame Carlota mientras se apretaba las cintas del calzón del delantal y abrochaba el chaleco de botonadura roja, y por si madame no le había oído, se ponía a repicar la campanilla como acólito de Pascua. Y entraba madame Carlota con sus rizadoras de boj puestas, palmeando como en el teatro porque el señor sochantre se había levantado temprano y tan valiente en aquella cruda mañana, y se arrodillaba para abrochar en la canilla los seis botoncitos de plata del calzón del sochantre, y mientras lo hacía, el sochantre apretaba las rizadoras de boj en la cabeza de madame Carlota, alias la ardilla, pues siempre se le antojaba que estaban algo flojas. Todas las mañanas se repetía esta fiesta. Luego, se la follaba por el culo.

  143. Cisco Miño dixo...
  144. Ahora una pesada. Cunqueiro y Blanco Amor, ¿son pareja artística al modo armario de Gilbert&George?

    Bouvard: Uyyyyyyyyyyyy
    Pécuchet : ¿Te refieres a Bouvard et Pécuchet ?

  145. Boceto de una imagen histórica del progreso del espíritu humano dixo...
  146. Dulcifica tu discurso y serás rebaño

  147. Ximena Quente de Quantrill dixo...
  148. Mientras la ironía surge de la perplejidad, la sátira es una forma de vindicación y de censura.
    MPL, el nuevo bardo de guardia del Rodillarato. A la derecha del Main, a la izquierda de la Verdad.

  149. polo grupo Galpón dixo...
  150. Confidencias, simposios, habladurías, la luz ofuscante de súbitas conversas, blablabá de allegados, el cuento y la nada, ceden bajo el peso de la losa que
    tapa al muerto y una misma sombra los confunde.

  151. Doctor Pyg dixo...
  152. 1- Título: La deliciosa variante K2 traída directamente de Afganistán… Mmmm… ¡Te hará volaaaaar! Cambiad K2 por Jenna Jameson y comprenderéis que el espíritu es el mismo.

    2- El artículo en sí: Nuestros corresponsales estuvieron probando la variante K2 en un viaje alucinante de quince días por las rocosas alrededor de Kabul. Allí, entre tribus primitivas, terroristas ocultos tras las piedras y alguna que otra bien merecida lapidación nuestros espúreos escritores dejaron volar sus mentes hacia el universo K2. Informa Martínez Prieto. ¿No es terriblemente parecido al discursito del encargadillo de turno que vuelve sin moreno de Tailandia? Se le pregunta: ¿qué tal por Tailandia? y él responde: Sí… Estuve visitando algunas ruinas… De civilizaciones perdidas… La gente allí vive con muy poco pero son felices… Es una cultura muy distina de la nuestra… Viven entre la mugre… ¡Bravo, Peláez! ¡Si no nos hubieses dicho que ibas a Tailandia hubiéramos pensado que pasaste quince días en Andalucía!

    – Psicólogos: A ver si me aclaro. Uno decide ir a un psicólogo. Mira en las páginas amarillas a ver cuáles tienen la consulta cerca de casa. Llama por teléfono y concerta una cita. Se presenta allí y le hacen esperar en una sala. Luego se abre una puerta y alguien le invita a entrar. Entra, le sugieren tomar asiento y a comentar su problema. El tipo comienza a cascar problemas que, ¡ojo! según la psicología, siempre están relacionados con follarse a su madre y matar a su padre. Se desahoga, termina, paga y se va. Vuelve durante varios años y, sin embargo, no soluciona nada, en vez de eso se convierte en una adicción. En el barrio no lo quiere ni mencionar por temor al que dirán. Salvando tecnicismos sin importancia, los psicólogos son lo mismo que ir a una casa de citas. Pornografía otra vez. Como este blog

  153. Doctor Pyg dixo...
  154. El otro día, pensando en los numerosos posibles orígenes de la existencia llegué a la conclusión de que las sociedades occidentales no tienen su raíces exclusivamente en las religiones, las conquistas a golpe de antorcha y frugalidades por el estilo sino en la pornografía de baja intensidad.

    Es importante aclarar este concepto. Antaño, en los discursos acerca del sexo, había una distinción clara entre el erotismo y la pornografía. El erotismo eran básicamente tetas y culos y la pornografía todo lo sucio y divertido que pudieran tener los menesteres de alcoba. Con la llegada de los nuevos tiempos el erotismo siguió siendo erotismo (tetas y culos siguen siendo los mismos, quizá un poco más siliconados o liposuccionados) pero la pornografía ha ampliado su campo de acción y ahora extiende sus tentáculos hacia campos que uno nunca habría imaginado. Y esa nueva pornografía es la pornografía de baja intensidad.

    La diferencia fundamental entre erotismo y pornografía, digamos en el cine, es lo implícito del primero y lo explícito del segundo. En cine, por ejemplo, el erotismo toma como elemento la participación activa del espectador; aclaremos, participación intelectual y no manual, en tanto que el visiona la Dolce Vita no sólo tiene que desnudar mentalmente a Anita Ekberg, sino también pensar el presupuesto para pagarle una cena en el Ritz, elegir el tipo de espumoso en la habitación, lencería a llevar, marca de cigarrillos a fumar después etcétera. Así dicho parece que estar casado es el novamás del erotismo.

    En el porno se eliminan todos estos engorros y los participantes son participantes activos a las primeras de cambio. El setup o, más bien excusa para ir al ajo es bastante directo: Blancanieves, una enfermera o una jefaza con minifalda y escotes exorbitados en el papel femenino; una especie de fusión de bakala, Vin Diesel y un mindundi con cara de pánfilo. Se montaba una oficina o una consulta, se inventaba un argumento trivial (estoy muy descontento con los resultados del último cuatrimestre o doctor, doctor tengo una molestia debajo de la espalda) y ya tenemos quince minutos más o menos de consabida mecanicidad cárnica. En el cine gay se trata de lo mismo pero con marineros, militares o mecánicos. Como en este blog

  155. He says prophetically dixo...
  156. Victims of his passions trudge on in mud and slime

  157. León Saint-Just dixo...
  158. He aguardado la vuelta de M.P. Lourido afilando la guillotina. En vano. Muy notable entrada con momentos de altura. Reconciliación total.
    Esperad, que ahora busco un traductor, y lo pongo también en gallego.

  159. el desgarrado aullido de un alma rota dixo...
  160. pues nada, a canonizarlo.

  161. Miley Cirus flota en una piscina de Toluca Lake. Y tú eres la mejor chica que he tenido nunca dixo...
  162. Hasta donde puedo alcanzar, poseo algo de megalomaníaco; pero un megalomaníaco con una autoestima extremadamente baja
    Pelouro y Willy Pol Pot pelean por el trono del nuevo Chesterton del Blog.
    Carlota, en tanto, lo traga todo.
    Miley Cirus flota en una piscina de Toluca Lake. Y tú eres la mejor chica que he tenido nunca
    Mentí.

  163. Inmuscusión Terrupta dixo...
  164. Señores y conciudadanos: El Blog en solemífados momentos me elijusna para directar sus destídalos y salvantiscar sus princimientos y legicipios sacropanzos. No me ofuspantan los bochingarios que parlantrigan y especusafian con el hambrurio de los hambrípedos.

  165. Unha cabicha atopada en haxix dixo...
  166. substantivo masculino
    1
    Pedra pequena que a erosión tornou lisa e arredondada.
    O fondo do río está cheo de pelouros. SINÓNIMOS bocha2, callao, canto2, cañó, coio, croio, riarengo, seixo, xoga
    2
    Pedra de tamaño considerable.
    Botaron uns pelouros no fondo da gabia para levantar o muro.

  167. Jean de Brissac de la Motte dixo...
  168. Por momentos apetece la idea de que el premio que engrandece la memoria del ILUSTRE MARICÓN Eduardo Blanco Amor sea itinerante para que por toda Galicia se le vaya rindiendo la “pleitesía” merecida pero……Luego llega el momento en que se pone de manifiesto el desinterés por el ILUSTRE MARICÓN y nos vemos en las que nos hemos visto.

    ¿La solución?

    ¿Quizás que una institución fuese la constante patrocinadora del premio (¿quizás Diputación de Ourense?) y que luego el mismo peregrine por los distintos concellos da nación Gallega para que nadie pueda “librarse” de tener que honrar al ILUSTRE MARICÓN? Bueno, Eduardo en todas partes no puede estar a la vez, pero seguro que ha tenido la desgracia de estar en “demasiadas” partes donde la homofobia, el desprecio a los homosexuales, fue constante.

    Se supone que Castelao sería de “los buenos de la película” pero, ¡ya te digo yo la película que le tocaba ver a Eduardo! ¡Cómo para no tener motivo de estar a mal tanto con fachas como con progres!

    Es incuestionable que en la historia narrada Eduardo, alguna simpatía debería sentir por la persona objeto de la burla de Castelao, como la siento yo mismo, por más que pueda discrepar de su posicionamiento ideológico.

  169. On a bender dixo...
  170. 12.04 Ourense.
    A Esmorga. Registro en el Hotel Irixo. Breve paseo cultural y primer run amok afilado por los vinos que definen el casco antiguo

    14.35 Comida copiosa en el Bar Melón. Café, puro y siesta para quien guste.

    17.50 O Moucho. La jornada alza el vuelo contemplando la huella de los astros.

    19.06 Segundo run amok cervecero por la ciudad de las Burgas. Lo mollar será hollar el mayor número de bares y tascas posibles.

    23.03 Café & Pop Torgal.
    Cando paramos de correr, aló pola praza do Corrixidor, ouvíronse no reló da catedral as badaladas de meia noite


    24 de Marzo de 2014. Primera aproximación del blog al mundo de Eddy White Love

  171. THE ANGLOGALICIAN CUP: I Have a Rendezvous with ... dixo...
  172. - ¿Van ustedes a Newcastle?
    - De ahí al Norte

  173. loyalist Stag dixo...
  174. People get more offended by a nutmeg than five bad tackles

  175. Che Adams: Who is Blades' double scorer? l. dixo...
  176. ManoloPeLouro, bad guy? and cult hero?
    the spat with Porquos was "absolutely accidental"

  177. Radical Porco Bravo dixo...
  178. Nos visitan guerreros de boquilla que no han llegado a combatir en el frente del Norte

  179. anon stag dixo...
  180. The soul has long since gone out of Stags, yanked out by a mountainous greed and a succession of catastrophic decisions by people in power. The gallery of the guilty is long and it's getting longer. Now, with Boroman, the comeback starts

  181. Yajirobe Inoshishi dixo...
  182. Eso sí, al menos tiene su… no sé…
    … ritmo y tensión va a ser que no…
    … subtexto interesante… amos, no me jodas…
    … bueno... se podría decir que hay una intensida lírica que...
    un puede leerlo...
    Probablemente emborrachándose de sake.

  183. A mamá mono no le vengas con bananas verdes dixo...
  184. la odiada meta de tanta energía no es sino un fantasma proyectado por la locura del conductor. El camino hacia la muerte del blog tiene raíles de peltre.

  185. Alexander Pearce dixo...
  186. Asian Cup final: Australia beat South Korea after extra time

    A James Troisi goal in extra time gave Australia a 2-1 victory over South Korea and their first Asian Cup success after a thrilling final in Sydney.
    A sharp turn and 25-yard shot from Swindon's Massimo Luongo put the hosts in front shortly before half-time.
    Son Heung-min grabbed a dramatic stoppage-time equaliser after a clever flick from captain Ki Sung-yueng.
    But Troisi struck just before the end of the first period of extra time after good work from substitute Tomi Juric. The Koreans, who beat Australia 1-0 in the group stage, dominated the opening 45 minutes at Stadium Australia before midfielder Luongo's brilliant finish.
    With Australia seconds from victory, Son struck, sparking wild celebrations among the 'Red Devils' fans behind the Australia goal.
    The decisive moment came with another half about to end as Juric held off Kim Jin-su and when his cross was pushed out by keeper Kim Jin-hyeon, fellow substitute Troisi belted the ball into the roof of the net.
    Despite their excellent record of qualifying for World Cups, South Korea are still waiting for their first Asian Cup title since 1960.

  187. Guadañas and Calabazas quema rastrojos en las Marcas rubras y ocres del Arcaísmo Yerto dixo...
  188. cansina me resulta la architextualidad del Vacuum Realism y de sus exégetas despóticos, oye.

  189. Orson (Falstaff at Midnight) dixo...
  190. Tanto Shakespeare como Cunqueiro son disidentes desde la pertenencia a su propio sistema. Ambos serían admirados y criticados por igual. Admirados por sus respectivas audiencias y criticados entre los sectores intelectuales de su tiempo en función de los mismos parámetros incongruentes. Pero las obras de Shakespeare, como los mitos a los que se refiere Cunqueiro, son fruto de la reflexión previa necesaria para expresar los problemas y las preocupaciones de todos. Por eso el autor gallego defendería siempre a Shakespeare, a quien define como autor universal en el que se resumen todas las filosofías dramáticas habidas y por haber.

    Su Don Hamlet llegó a representarse en muy contadas ocasiones a pesar de ser considerada la obra fundacional del teatro gallego del siglo XX, siendo además objeto de críticas negativas vertidas de forma anónima en algunos casos tales como la carta recibida en “El Correo de Pontevedra” en la que se decía que, si su intención era llevar a escena una obra de Shakepeare, Cunqueiro podía haberse limitado a traducir el original, sin necesidad de adaptar el texto a su voluntad. De éstas, y de otras muchas acusaciones tendrá Cunqueiro que defenderse a lo largo de su dilatada carrera profesional:

    He recibido una carta anónima, depositada en el Correo en Pontevedra, en la que se me dice que es estúpido que yo me ponga ahora a escribir una pieza dramática en gallego con las dudas y la muerte de Hamlet, príncipe de Dinamarca; que ya escribió una en inglés el señor Shakespeare, y que es inmensa vanidad por mi parte quererme codear con él; que si quería hacer teatro en gallego que buscase un tema de nuestra realidad cotidiana, y si me emperraba en sacar a Hamlet a tablas, con traducir a Shakespeare estaba al cabo de la calle. etc. etc. (Bueno: además me llama escritor vácuo y cursi el anónimo comunicante). Y termina advirtiéndome el oculto admonitor que voy a ser la rechilla del siglo con mi versión hamletiana…

    Escribo estas líneas no en respuesta al anónimo, que es una sarta de incoherencias e irrespetuoso; las escribo porque con él, son doce, precisa­mente doce, - las once anteriores a cara descubierta, es verdad -, las veces que se me ha dicho eso de un “Hamlet” ya lo escribió Shakespeare, y que basta, y pudiera emplear mis ocios con otros temas. Y digo ocios porque he aprendido que en este país se considera que el escritor es un ocioso que a las maneras de perder tiempo usuales en los vagos naturales, añade la de escribir. Algunos de los que me advierten, - he podido comprobarlo -, no han leído el “Hamlet” de Shakespeare; uno recordaba habérselo visto representar a Santacana vestido de smoking; algún otro lo había visto en cine, en la versión de Lawrence Olivier.

  191. Orson (Falstaff at Midnight) dixo...
  192. Y ninguno de ellos, es la verdad, sabía nada de las diversas versiones hamletianas desde la “Gesta Dano­rum” de Saxo Gramático y la “Amloda Saga”, a las “Histoires Tragiques” de Belleforest, pasando por la segunda parte de “Skjöldunga-bok”, la inclusion por Snorri Sturluson de Hamlet entre los incestuosos, etc., ni tampoco sabían que quizás, antes de la shakesperiana, haya habido, muy probablemente, dos versiones inglesas de la venganza y muerte de Hamlet, que hoy no conocemos. Yo pico siempre, y explico o discuto, y suelto esas noticias y todo lo que logro es pasar por pedantuelo. La verdad es que yo no quiero justificar mi “Hamlet” con esa variedad de versiones; confío en que se justifique por si mismo, por su veracidad humana y poética; creo haber entrevisto aspecto perdidos u olvidados del mito Hamlet, y haciéndoles salir a la luz, me obligan a un nudo y a un desenlace no usa­dos. Hamlet es una duda moral, y para sí mismo una sorpresa: yo le hago matar, y después morir, para que todos los hombres que en él anidaban, sean una sola conciencia, un único príncipe: Hamlet… Otro aspecto de la cuestión es que yo creo en los mitos, - Merlín, Hamlet, Ulises -, y sé que poseen todavía energía reveladora, y cada día dilucidan el hombre, “lo más extraño del cosmos”. No hay nada que tenga mayor actualidad que los mitos. Son siempre noticias de última hora.

    Quiero advertir también, antes de que mi “Don Hamlet, Príncipe de Dinamarca”, salga a la luz, que mi versión “suena” a Shakespeare. Yo no tenía ningún motivo para huirle a esa voz. Cocteau dijo una vez, modificando ligeramente una paradoja de Robert Browning, que “un es­critor verdaderamente original es incapaz de plagiar y; polo tanto puede plagiar impunemente”. Creo haber dado pruebas más que suficientes de mi capacidad de creación, personal y libre, para poder repetir la frase; todos mis amigos, y mis pocos lectores, saben además hasta qué punto soy asíduo lector de Shakespeare. Hago con él lo que hacen con Galicia las golondrinas, esas “aves semestrales” que dijo Plinio: cuando no voy a él, vengo de él… Y cuando en no alta leía a algún amigo mi “Hamlet” yo sabía que si ellos reconocían en mis palabras las voces shakesperianas, yo había acertado en la expresión trágica, y mi pieza era como Gracián dijo de las del Cisne de Avon: “salvaje, baja y desenfrenada”. Y eso quise. ¿Y qué mas quiero yo pedir que se vea ese enorme incendio que se llama Shakespeare a través de mi oscura voz provinciana?

  193. Orson (Falstaff at Midnight) dixo...
  194. Mentiría si dijera que no he escrito estas líneas con una cierta amargu­ra. Llego a pensar que el ser humano, humilde y cordial me pone ya, por anticipado, en derrota. Y tengo cada día la sensación de estar dando voces en el desierto, o a sordas. Y me encuentro en el coche de línea que me trae de La Coruña a Mondoñedo con un viajante de ferretería que me grita:

    ¿Qué, señor Cunqueiro, seguimos en la lucha con todas esas historias? ¡Hay que escribir de lo achuchada que está la vida!

    ¡Bueno! Parece que aquí hemos de darlo todo los poetas: hasta las patatas.

    Cunqueiro refuerza el universo creado en sus tragedias entrelazando siempre tramas y personajes de mundos di­versos a modo de vasos comunicantes, superando todo tipo de convenciones, sin limitarse nunca. Esta intertextualidad, tanto como la recepción del autor inglés en Galicia, está íntimamente relacionada con la pasión que el gallego siente por el teatro, género que traspa­sa fácilmente los límites clásicos establecidos para acomodarse a otros formatos:

    Para finalizar […] só nos resta salientar outros aspectos, tal vez xa propriamente casos de intertextualidade, tal como a considera o crítico citado, Genette. Referimo-nos aos enclaves, aos engastes u incrustacións de outros diferentes textos: no Don Hamlet, o pranto de Melisenda en boca de Dona Guglielma; a cantiga de amor da autoria de Hamlet, en boca de Ofelia, e o relato dos amores florentinos de Escaramuza, aparte xa da carta de amor do estudante; na Función de Romeo e Xulieta, esa carta de amor de Romeo que, por certo, deu nome a unha moderna ópera da autoria de Manuel Balboa titulada Romeo ou a memoria do vento, que esperamos ter este ano ocasión de ouvir.

    Puede así Cunqueiro ir más allá y romper por ejemplo los muros del universo shakesperia­no para trasladarlo a la cultura gallega. Expande para ello los límites de ese mundo plasmando referencias intertextuales en otras novelas y relatos breves, o transportando el universo shakesperiano/cunqueirano a otras “realidades”:

    O teatro está moi presente na narrativa cunqueirana, formando parte visible dela, ou -como se dixo, parafraseando o do “teatro dentro do tea­tro”- sendo “teatro dentro da novela”. Xa na primeira edición castellana -non así na galega- da súa primeira novela, Merlín e familia, inclúese nun­has “Noticias varias de la vida de don Merlín, mago de Bretaña”, un “Auto de la mujer barbuda”. En As crónicas do sochantre recóllese a función de “Romeo y Julieta, famosos enamorados”, que os vagantes fantasmais representaron no adro de Confront, ata que a noite os volvera novamente esqueletes. En Las mocedades de Ulises fálase abondosamente do teatro, e o motivo de que o mozo Ulises quede en Camos, na última parte da novela, é por ver unha representación do Rey Lear.

    De un modo similar, si tomamos como ejemplo de la intertextualidad mencionada una de las novelas con mayor éxito del mindoniense, Merlín e familia (1955), podemos comprobar que Ofelia verá su muerte cual espectro futuro reflejada en un espejo que plasma las convenciones clásicas establecidas por el famoso cuadro de la muerte de Ofelia del pintor J.R. Millais.

  195. Tristan Corbière Calvados dixo...
  196. Nas mouras augas, onde as estrelas dormen,
    a branca Ofelia flota, coma un Inmenso lirio.
    De vagariño vai, en longos veos envolta.

    -No bosque lonxano escóitase o halalí das cazas.
    Xa fai mil anos que a tristísima Ofelia
    pasa, fantasma branco, no longo río mouro.

    Mil anos, mil, que a sua doce loucura
    Marmuria a sua historia á brisa da serán.

    O vento bica os seus peitiños, i-abre coma unha flor
    os veos que a i-auga anaina suavemente.
    Os salgueiros choran tremando sober dela,
    e sober da sua fronte soñadora incrínanse as roseiras.
    Salaian os nenúfares a seu carón;
    en un ameneiro que dorme, de vez en cando esperta
    un niño, do que xurde un lixeiro rumor de azas.
    - Un canto misterioso cai dende os astros de ouro.

  197. John Doe pierde el último tren de la noche en la estación Mike Barja dixo...
  198. Inteligente y necesaria aproximación al mito fundacional de Tractorville sin abuso de alharacas ni ladridos de confrontación. Si la primera entrada suele marcar el devenir ideológico del año, vamos por buen camino.

  199. Prisciliano dixo...
  200. Hai que ser valente. Os erros atopados poden canxearse por unha cervexa na vindeira viaxe dos bravos porcos celtas a terras dos nosos antepasados. Xa sabedes que cando o demo non atopa nada que facer, mata as moscas do rabo.

  201. 101st Airborne Division dixo...
  202. the Roman numeral of the game below the phrase "Super Bowl".
    Día de super tazón o super bowles. En números romanos, ¿tendrá que ver con la anglopalizan kop? ¿plagio u homenaje?
    De quién va el Main? ¿nos debe gustar el football americano?
    ¿Nolo Pelouro é agora golfiño?
    new profile para contestar-castigar el chorromoco?
    Porqué decir Garth y Hughes cuando aquí solo hablan de Celsos, Eduardos, Cunqueiros y Valle-Inclanes?
    plastic galician?????????????????????????

  203. Jay Ray Barriga dixo...
  204. Escrutados los 100 primeros comentarios, me sale que 20 están escritos en galego, 14 en inglés y el resto, en castellano-español.
    Esta es mi aportación desinteresada al tonto debate de las lenguas

  205. Gattuso dixo...
  206. Sempre caro mi fu quest'ermo colle

  207. Polichinela Rujú Sahib dixo...
  208. Tamén se lamenta de que varios amigos ourensáns parecen telo esquecido.
    O moucho no penedo, e a esmorga agardando no Mar ao Norde

  209. Segismundo Malatesta dixo...
  210. Unha, dúas, tres: As dornas enchen de sombras, áxiles e nítidas.
    Sob de ti voan: craras, navegantes, tibias. Catro, cinco, seis. Gaivotas. Olla a choiva pola rúa laio de pedra e cristal. Olla no vento esvaído soma de cinza do teu mar ao Norde, porco bravo.

  211. Alberto Olmos dixo...
  212. Es indiscutible que los mejores escritores del siglo XX en castellano son gallegos: Cunqueiro, Valle-Inclán, Torrente Ballester.
    CJC no, está sobrevalorado.
    Es evidente que la correspondencia epistolar entre Cunqueiro, Risco y Blanco Amor, la escribían en castellano. Buscad en google y en wikipedia.
    Es conocido que el realismo mágico de las colonias bebe en la narrativa galega y en Faulkner.
    Hala, id a misa, motherfuckers, que es domingo

  213. Papillon Grey dixo...
  214. Anglogalician Cup igual a doping demagógico. Sucedáneo de ideología. Tribalismo.

  215. Josedebon dixo...
  216. otra vez yo?

  217. pailaroko mencey dixo...
  218. 1. Cunqueiro sempre foi mais de taberna de Eligio que de outras tascas viguesas.
    2. Cunqueiro foi un fascista de primeira hora, un dos primeiros camisas negras de Hespaña xunto a Ledesma Ramos e outros parecidos.
    3. Unha das suas receitas preferidas era o xabariño ou porco bravo.
    4.Cunqueiro, como tal taberneiro, fascista, cuentista, comellán e chaqueteiro tería, de seren hoxe vivo, plena cabida na caterva da AGC.

  219. como hemos caído dixo...
  220. La Taberna de Eligio como elegía de la decadencia. Ha pasado de tener clientes de la talla de Cunqueiro a ser famosa por Domingo Villar. Uffffffffffffff

  221. Ronnie Farras dixo...
  222. Otra vez soy protagonista de las ilustraciones. Oiga, se están sobrando, No cobro tantos derechos de imagen. Psicopatología de la viñeta cotidiana (Catecismo laico para mamones y neoinfantes)

  223. Diario de un Porco Bravo dixo...
  224. 2 de Febrero de 2.015 (I)

    Ya estamos en Febrero. ¿Os daís cuenta? ¡¡Para el mes que viene nos vamos de viaje!!

    Vengo a hablaros hoy de un encuentro que tuve hace un par de días con la persona que da nombre al prestigioso trofeo que voy a ganar el próximo mes.
    Estaba en el templo tomando un par de pintas para celebrar que la báscula ese día me había dado un maravilloso +10.9 kgs. cuando entró el señor L.B.

    Lo saludé y comenzamos a hablar un poco de todo, del tiempo, de la política, de la economía, de la liga de fives...vámos de lo típico
    Al poco la conversación cambia y sale el tema del viaje, Hablamos sobre la copa, sobre las posibilidades de unos Porcos dominados por la casta y el amiguismo pero con la fuerza que da siempre la figura del MAIN, frente a un renovado equipo de los Stags que tendrá además la ventaja de jugar como local.

    En ese punto, es cuando saco el tema de mi preparación física y de que mi objetivo es llevarme a casa ese preciado galardon que lleva su nombre.

    - Bueno pues suerte- me dice-no será fácil que lo ganes. Hay candidatos serios para llevarselo y además cada año depende de diferentes factores y los candidatos van aumentando. No es como esa mierda del balón de oro que siempre está entre dos solos jugadores, lograr este trofeo es mucho más complicado.

    - Ya- asentí-pero de verdad que me siento plenamente preparado. ¿cuales son los elementos principales en los que te basas para que otorgar el premio?

    - No, si yo no lo doy. Yo solo pongo el nombre. En teoría el premio L. B lo conceden los Stags.

    - Oh, vaya, dije sonrojandome. Realmente creía que el trofeo l.B lo otorgaba el señor L.B. Esta claro que aún hay pequeñas cosas de la AGCUP que se me escapan.

    - Es que si yo lo otorgase-prosiguió- no lo habría ganado ninguno de los que lo han logrado. A ver, déjame hacer memoria:

    En la VII, como los Porcos se lo dieron a su jugador con más futuro, ellos respondieron dándole el trofeo al que ellos consideraban con más potencial. Poca vista tuvieron. Les engañó que era su primer partido
    En la VIII, se lo otorgaron a otro debutante por el simple hecho de estar de cumpleaños
    En la IX...puro Benny Hill show por parte inglesa
    En la X, se lo dan al porco que no toma cervezas, wtf, y otro debutante más, estos tios que pasa ¿eligen al nuevo y ya está?
    En la XI, quizás el más merecido hasta ahora, aunque yo me quedaría con otros candidatos. Además los ingleses siguen defendiendose diciendo que ellos no se lo dieron.

    Y digo yo, en esa lista me faltan gente muy importante en el equipo, por ejemplo el Killer, ¿el máximo goleador histórico de la competición no merece este galardón?

  225. Diario de un Porco Bravo dixo...
  226. 2 de Febrero de 2.015 (II)

    - Y el MAIN-grito yo- que pasa con el MAIN, que no está encabezando esa lista con al menos dos ó tres trofeos.
    - ¡Ese mádito traidor!-espetó L.B.-ese me amenaza con cambiar el nombre al trofeo. Así no lo gane nunca.

    Apuramos en silencio nuestras pintas y pedimos otra ronda.

    - Otra cosa- me dice nuevamente L.B-me llena de orgullo que alguien tenga tanto interes en ganar el premio que lleva mi nombre, pero te darás cuenta que para ganarlo primero tienes que jugar. Y circulan rumores que el mister solo te pone de titular si eres de sus amiguitos o si le pagas unas pintas.

    - Ya, eso he escuchado en más de una ocasión. Pero aún tengo la esperanza de que Barrileche no tome las pintas de San Patricio como entrenador de los Porcos. Las tres derrotas en la Folerpa lo tienen en la cuerda floja. Ahí está Capitán Grosella que no ha perdido ninguna. Además hay mucha gente que consideran que no tendrá tanta suerte como para ganar una cuarta AGCUP consecutiva.
    En todo caso me estoy preparando muy duro fisica y mentalmente para la ocasión y a pesar de todas las dificultades que se interponen, estoy seguro de lograr mi objetivo. ganaremos la XII y yo me llevaré el trofeo L.B.
    Por otra parte, esa extraña querencia de los Stags de darle el premio a los debutantes me hace ganar muchos puntos.

    - A ver si es verdad-me contestó- ya sería hora que lo ganara una persona que se lo mereciese y que se hubiese preparado para ello.

    Nos despedimos y me marcho para casa. Por el camino paso por delante del Kebab. Mis pies intentan entrar en el, pero mi cerebro se impone. NO, NO y NO. Estoy a dieta rigurosa y además me espera una dura sesión de bici estática de 40 minutos.

  227. Porcobravos 'Til I die dixo...
  228. ¡só mula!
    @ 109, vale que hay de todo en la viña del Main, PERO chaqueteros NO.
    ¡Viva Cunqueiro! ¡ Viva el MAIN!

  229. Eurídice Blasco dixo...
  230. Mi canción favorita de Querido Trasno es esa balada " La monogamia es para los cisnes"
    De Nolo Pelouro, decir que su poemario "Nenúfar espectral que arraigas salvaje en todas las retaguardias" es uno de mis libros de cabecera.
    Tan gran entrada tiene una víctima colateral. El trono Vacuum Realism de W. Salmodías se tambalea.

  231. Jacobo Maíz dixo...
  232. Cómo ser un porco bravo, he ahí la cuestión. Cómo explicar en unas pocas líneas la Anglogalician Cup, esa competición que ha dado a Pontevedra su único título internacional en el mundo del fútbol. Complicado. En fin, allá vamos. Escribimos con el casco puesto.
    Podríamos hablar de la indumentaria, de ese polo de edición limitada que se puede ver por Pontevedra de vez en cuando, como una marca aclaratoria de que se pertenece a un club selecto. Pero corremos el riesgo de encontrar los 37 que hay por la ciudad desperdigados, que nos nieguen el derecho a poseer uno de ellos y que, acto seguido, descubramos que el alcalde Lores lleva uno puesto.
    O podríamos hablar de la cerveza, de esa devoción enfermiza que lleva a los porcos a visitar fábricas de elaboración en sus viajes al extranjero. Pero corremos el riesgo de discutir porque Sergio hablará de marcas raras y aquí siempre hemos sido mucho de Hijos de Rivera.
    También podríamos hablar de deporte, de la Anglogalician Cup en sí misma, el torneo que enfrenta al equipo de los porcos bravos con los ‘stags’, una pandilla de Sheffield a cuyo líder conocieron hace años en una despedida de soltero en Pontevedra, y que ha ido creciendo y cogiendo importancia hasta unos extremos insospechados, partidos a uno y otro lado del Canal y recepciones de alcaldes incluidos. Pero corremos el riesgo de confundirlos con un equipo de rugby, como mucha otra gente, y liarla parda, porque la Anglogalician Cup es una cosa muy seria, ya lo dijo Bill Shankly con otras palabras, y por eso se le dan patadas a un balón.
    Incluso podríamos hablar de música, de tractores, de viajes de ida y vuelta a Inglaterra, de cultura y de despedidas de soltero. Pero corremos el riesgo de meternos en un jardín del que será muy difícil sacar los pies y nuestra integridad física está por encima de todo.
    Como ven, analizar a los porcos bravos es una profesión de riesgo. Les contaré mi experiencia. Hace un año y medio escribí un reportaje sobre ellos que ocupó dos páginas en la revista del fin de semana. Quedé contento. Los periodistas tenemos un punto muy vanidoso y cuando vemos impreso un texto del que nos sentimos orgullosos lo miramos con ganas de enviarlo por correo a Estocolmo y esperar con paciencia junto al teléfono.
    La sorpresa llegó el día de la publicación, cuando los ecos de las críticas galoparon en manada. Dije en tres ocasiones que eran blancos, heterosexuales y cerveceros en un juego de palabras inocente con los americanos WASP (White, anglo-saxon, protestant) y no cité una de las sedes del movimiento, O Grifón. No gustó demasiado. Yo esperaba un aluvión de palmaditas en la espalda y por poco me tiran al Lérez a base de golpes. Lo mejor que me llamaron fue ‘aprendiz de Hunter S. Thompson’, creador del periodismo gonzo. Afortunadamente luego llegaron mis compañeras Cuca y Clara Aldán y con unas reseñas reconciliaron al porcobravismo con Diario de Pontevedra. Hasta hoy, supongo.
    La moraleja es que con los porcos bravos uno nunca puede estar seguro de nada. Ni siquiera de cuál es su local de referencia. Pueden decir ustedes que O Grifón, O Milano o The Basset. Acertarán siempre y no acertarán nunca. Da un poco igual. A golpe de bromas privadas, de barriles y de referencias culturales que a veces obligan a consultar la enciclopedia, se ha ido escribiendo la historia de los porcos y la Anglogalician Cup. Conviene tenerlo presente ahora que llega marzo, el mes decisivo en las eliminatorias europeas. Porque para Pontevedra también es crucial: el día 22 se juega la doudécima edición de la Anglo en Sheffield. Vayan a ver a estos pontevedreses. Son nuestra bandera más allá de Calais y juegan al fútbol razonablemente bien. Ojo, usan balón redondo, no ovalado. Pero no teman: el tercer tiempo, siempre, siempre, está asegurado.

    Fuente: Como ser un porco bravo de Pontevedreando

  233. Aleister Saint Germain dixo...
  234. Y ahora, cuando oigáis una palmada volveréis a la puta realidad...¡CLAP!

  235. Salmón Enfurruñado dixo...
  236. Y la pionta 29.000 goes to ...pailaroko mencey.
    Su premio es un ejemplar firmado del poemario "Nenúfar espectral que arraigas salvaje en todas las retaguardias"


    Para no perder las malas mañas y las buenas costumbres:
    La pionta 28.000 fue de Barrabás Balarrasa
    La pionta 27.000 ha sido para Vincent Vega
    La 26.000 fue a Pordiosero Metafísico.
    25.000 pionta es de Mr Brimstone.


    Vadío da Brétema hizo la pionta 24.000

    El Fulano Ulano Ufano se llevó la 23.000.

    "Rudolph the Red-Nosed Reindeer y los dos patitos en millares" se come la pionta 22.000

    La pionta 21.000 va para "21.000 y tomate frito. No quiero el libro."


    - Piranha (making friends since 1973) tiene 7 muescas: 1000, 3000, 9000, 10.000 , 14.000 , 18.000 y 20.000.

    - El Abu ha escrito los comentarios número 12.000 y 17.000

    Réjean Ducharme escribió el comentario 16.000.

    - O Fento Fedorento fue el autor de la pionta 15.000.

    Díotima firmó las 7.000, 8.000 y 13.000


    Thomo fue el autor de la pionta 11.000 y de la 6.000

    "Call Me Tider" escribió la 2.000.

    Sergio Vidal es el autor de la 4.000


    De tejón-teixugo es la 5.000.

    De Anonymous fue la 19.000. Aún le espera su premio en "La Valquiria Ctónica".

    Todas las piontas son importantes

  237. Colin Frasca Reyerta conocido como Connor O' Farrell dixo...
  238. Una gran tragicomedia de la que el artífice no está excluido. Enhebra tropos y párrafos e insinúa con deliberación mascaradas sangrientas que terminan poseyéndolo. En todas sus caricaturas hay guiños de autorretrato. Su razón está mojada de sueños; sus sueños son tan racionales que se contrabandean como enfáticos delirios.Y nenúfares.

  239. Cabalgando con el Diablo dixo...
  240. Quizás, dicen unos, se trate de una denuncia del diablo. De una sociedad demonizada, con tanta bruja, tanta wet orphan, tanto Rodillarato, tanto noble, mandarín, lansquenete, funcionario y letrado corruptos. No, dicen otros: se trata de una denuncia contra el Main: ¡miren la competición “perfecta” que hizo!
    Lo importante es pasarlo bien. Ja, ja.

  241. Necesitamos un Mistagogo que aleccione al Cardumen y adoctrine al Hato dixo...
  242. La verdadera erudición es mucho más rara que el genio poético

  243. Sasquatch. En una orange plank road entre el estar Delfín y el ser Fiera Corrupia dixo...
  244. Una capital inexistente que ni siquiera el sagrado Cunqueiro, ese Chateubriand algo funcionarial, fue capaz de salvar, y a la que consagró algunas de sus líneas más cursis:

    -“Sea (esta ciudad) por siempre para la primavera –pero ¿por qué no hacer más sutil el calendario?- para la primavera romántica”.

    -La primavera, ¿sabes?...

    -¿Eh?

    -…te la puedes meter por el culo. Con el blog

  245. Quantrell Bunch forever dixo...
  246. Nolo Pelouro, va a ser la portada del mes de Marzo de la revista De Lirios y Nenúfares.
    Preguntado Willy Pol Pot por la recién y creciente fama de Pelouro, mordió el labio y musito un
    "- Me alegro por él"
    Mismo camino que Larry Bowles lleva Willy letanías. Mismo
    Le Vacuum Realism en llamas

  247. Jack Tar dixo...
  248. The retelling of a fateful few days in the life of a raucous group of Galician men hellbent on a drinking session. I Have a Rendezvous with Tractorville. A Esmorga Do Mar Ao Norde By Manuel P. Lourido is a legendary piece of Galician writing, and when it first appeared helped to consolidate Galician prose during a crucial period of cultural struggle and linguistic resistance against the Anglogalician Cup Blog and his castelanian "pionteros"

  249. Charles Ardant Dupiq B'Auverville dixo...
  250. El título. a caballo entre el homenaje alanssegeriano y la evocación francesa tan próxima al Rodillo, es espectacular. Contra pronóstico, el texto es bueno.
    Un 2015 para la esperanza.

  251. Cisco Miño dixo...
  252. Bar Lourido en Marín. Enxebre, kabuki, huraños, de toda la puta vida.
    Nos lo agradecerán

  253. Centinela dixo...
  254. Álvaro Cunqueiro y Julián Ríos trotan calle abajo cogidos de la mano. Se detienen al llegar a la altura de Joyce. Cunqueiro: “No has abierto todavía”. Joyce: “Hemos perdido el Morrazo. Solo sirvo cerveza de importación”. Ríos: “Miente, Don Álvaro, solo quiere confundirnos”. Cunqueiro: “A mí me gustan grandes”. Valle-Inclán, uniéndose al grupo desde el interior del local: “Tenemos una derrota que celebrar. Entren o váyanse al infierno”. Ríos: “Con usted quería yo hablar. Explíqueme qué hago aquí”, y entra. Cunqueiro: “¿Non ten sede, James?”. Joyce: “Teño, mais vacía”. Cunqueiro: “Haberá que enchela, logo”.
    Ah, la Cup, que encantadora, con su diletantismo casto dado a la cerveza, con su burgués juego joyceano de nombres y de números, creando una ciudad bajo la ciudad. Una más divertida. Una más aceptable. La Cup, brote esquizoide inesperado por el que los tontos te odian, hermoso intento coral de convertir la vida en un momento contemplativo de Peckinpah, pandilla de guerrilleros de Quantrill con el tractor mal aparcado, ente medio ciego que sabe que entre vida y literatura nunca hubo diferencia esencial y que, a su modo –al de Dylan Thomas- supera las dos líneas principales de la literatura nuestra, que son, a saber: la literatura de pérdida y la de reivindicación. Ambas literaturas de lamento, excepto cuando por arte de Cunqueiro (esta vez sí) bucean tan profundo que olvidan que huyen de algo y terminan viviendo para siempre a la solana de la tarde, en una Magna Grecia de tascas mindonienses.

  255. El rostro gótico, glabro dixo...
  256. los animales saben por instinto a qué deben temer pero un animal que no tiene instinto - o sea, el hombre- no tiene miedos programados y aún no sabemos si es una ventaja o no.

  257. Las tres plumas del Vacuum Realism dixo...
  258. Eduardo Blanco-Amor contó en una entrevista a Carlos Casares que Serafín estaba en la tertulia de Lorca un día que un gallego recitó poemas de Pondal ante el andaluz, para admiración de este, que quedó entusiasmado. ¿Qué relación tuvieron Lorca y Serafín? Según Montero, «foron amantes, quizais circunstanciais». Ernesto Guerra da Cal y Serafín llevaron muchas veces a Lorca a la tertulia galleguista del Café Regina, en la calle de Alcalá, por donde pasaban Otero Pedrayo, Castelao, Antón Vilar Ponte, Suárez Picallo, Eduardo Blanco-Amor y Ramón Cabanillas. Guerra da Cal lo recordó muchos años después «pequeño y fuerte y de una gran valentía moral y física, no sin cierta agresividad, que a veces no conseguía dominar». También refiere que componía frecuentemente versos, siempre en gallego, que rara vez ponía por escrito, y cuando esto hacía los garabateaba en papeles que luego ineludiblemente perdía. «De gracioso gesto y voz dulce», lo describió Lorca, que también señaló su «sonrisa leonardesca». Y a propósito de este calificativo: Blanco-Amor, que como Cernuda estuvo enamorado de Serafín (al que le llevaba diecisiete años), narra cómo un día hablando con Guerra da Cal sobre la futura representación de Así que pasen cinco años, de Lorca, Mete baza serafín Ferro: veinte años, coruñés, menudo, belleza popular, golfantillo intelectualizado con aire de elfo rizado y moreno, cuyo breviario eran los Cantos de Maldoror de Léautremont; de relación honda y contrariada con Luis Cernuda, en la que uno figuró sospechado de interpósito y celos del aire, sin comerlo ni beberlo, lo juro… Serafín, que era hombre de «salidas» y de abruptas conclusiones, como todo lector de un único libro, va y dice como razón última: «Lo definitivo que tienes para hacer ese papel es la sonrisa leonardesca». Alarmadísimo (estábamos en un bar de juntanza que se llamaba La Ballena Alegre), me fui al excusado para comprobar la sonrisa en el espejo, y no me salió, y así se lo dije. Serafín se metió en una de esas explicaciones laberínticas, propias de gallegos, para ilustrarme sobre que ese tipo de sonrisas no se pueden provocar si no obedecen a «estados de alma»; y que un retrete público no era lugar adecuado, y que si lo era, la morbosidad del sujeto quedaba patente y en una sola dirección por tratarse de un sitio para hombres y de uso simultáneo, con hedores turbios, sus incitaciones pintadas o escritas y sus tentaciones de voyeurisme propias de todo varón.

  259. Letty Shores dixo...
  260. -¿Alude dalgunha maneira a Blanco Amor no chorromoco anglofaccioso?
    -Eu pídolle contas e lle digo o que non lle dixen en vida.
    -¿A que se refire?
    -Ao seu comportamento como homosexual.
    -¿Por non falar abertamente da súa condición?
    -Si, a homosexualidade marcou a súa vida, incluso tivo que marcharse de Ourense. Eu vivín o regreso de Blanco Amor a Galicia, coñecino cando xa era moi maior e puiden comprobar, e estiven en conversas con outros persoeiros galegos do seu tempo, como era o trato, como o feito de ser homosexual lle dificultaba moitas cousas. Moita xente falaba moi ben del pero logo non eran amigos como podían ser entre eles. Sempre estaba presente aquel estigma. El viviu iso con moita dor. A pesar de que era un home moi orgulloso non fixo o que eu penso que debería ter feito.

  261. Moskar Wylde dixo...
  262. -¿Como lle vai co seu blog?
    -A verdade é que non me entero, son un desastre. Todo o tempo me é pouco para escribir ou para ler aquilo que necesito e por iso desatendo bastante as cuestións sociais. Non estou ao loro. A min encántame a opinión, encántame a comunicación. Se ti les e reflexionas sobre as cousas podes dicilas para o seu debate. Eu estou moi metida na comunicación e non ter onde comunicar séntame fatal.
    -¿E non podía suplilo co blog?
    -No blog non me enteiro que pasa.

  263. Barrabás Balarrasa dixo...
  264. Algún día sabremos si el hecho de que el blog viva al costado del mainstream se considera justicia poética o broma macabra del Destino

  265. Albion KillFoes dixo...
  266. Unfortunately, our hands are tied

  267. Depressed Groundhog Sees Shadow Of Rodent He Once Was dixo...
  268. According to sources, clinically depressed groundhog and weather prognosticator Punxsutawney Phil awoke from his slumber this early morning, peered directly into his soul, and saw but a mere pathetic shadow of the rodent he once was. “My God, is this who I am now? Is this what I’ve become?” the melancholy animal told reporters, staring hopelessly out onto the pale morning light outside his pen. “There was a time when my world was spring eternal, bright and without gloom. But that was a lifetime ago, I’m afraid.” The downcast rodent then sighed, lifted himself from his urine-soaked confines, and mustered the strength to perform his “little song and dance” for excited local

  269. Lee Flash Gordon dixo...
  270. Its times like these Bill where music (& ale) can inspire a resurgence of the stags! I thought long and hard about what music could inspire us, as well as all us stags relate to and came to this conclusion;



    Pissing the night away, Pissing the night away, He drinks a whiskey drink, He drinks a vodka drink, He drinks a lager drink, He drinks a cider drink, He sings the songs that remind him of the good times, He sings the songs that remind him of the better times.



    Oh, Danny Boy, Danny Boy



    I get knocked down, But I get up again, You're never gonna keep me down

    I get knocked down, But I get up again, You're never gonna keep me down



    chumbawamba - tubthumping (Aug 1997)

    Roll on March!

  271. Don Ron Mr Clayton dixo...
  272. battle of bunker hill

    See https://www.youtube.com/watch?v=m7wEUlpaYjY
    Those were the days!

  273. A fiery horse with the speed of light, a cloud of dust, and a hearty “Hi-yo, Silver!”, The Lone Ranger! dixo...
  274. The Battle of Bunker Hill, Howard Pyle, 1897. Showing the second British charge up Breed's hill.
    Mezclado con Barry Lyndon.
    Si te has perdido, vete al blog underground

  275. El Grito de Gypo Nolan dixo...

  276. Otra característica de Tractorville es su efervescencia cultural. Se puede tomar un café con Lope de Vega en el Ateneo Hog Libérrimo o charlar con John Ford a la sombra del Monumento al Atormentado Catador de Coños, obra contemporánea de reciente inauguración que atestigua el gusto por el arte de la población local. Son costumbre los soliloquios más extravagantes improvisados en cualquier parte por sus histriónicos habitantes y siempre es posible encontrar música en directo en los alrededores de Boroman Circus, donde también se concentran los mejores pubs de la ciudad.

    Ciudad extemporánea, Tractorville es además una de esas villas divididas por una ancestral rivalidad entre facciones. La Orange Plank Road, su arteria principal, la secciona de este a oeste separando los territorios de Stags y Porcos Bravos. El viajero que guste de empaparse en las tradiciones locales podrá disfrutar de los constantes eventos deportivos que enfrentan a unos y otros en los poéticos campos Wyler y Kitchener, donde el dudoso valor intrínseco del acontecimiento carece de importancia ante la incomparable belleza del entorno. Del Kitchener, ubicado en lo alto de la misteriosa isla de Crom, se dice que se yergue sobre el lugar donde los habitantes originarios de Tractorville ofrecían sacrificios humanos a los dioses, aunque nunca se ha hallado constancia arqueológica de este hecho. Mucho más podría contarse sobre pasado, presente y futuro de este emplazamiento viril y romántico, posiblemente el último reducto atlántico de un algo que no es fácil de definir pero que, en cualquier caso, desaparecerá como lágrimas nocturnas en la rompiente de un farallón acosado por la tempestad.

  277. Ferrotiño dixo...
  278. First Punt
    Captain Clough’s idea to set up a Football League in Tractorville was an instant success especially with the local guttersnipes, tavern trash and wharf rats who all fancied giving the new game a go and getting a chance to “put the boot in”. Some order was needed so the first six teams were aligned to local Taverns in the area of Boroman Circus. This gave them an instant allegiance that would quickly become an obsession nay religion. Each team nominated a Captain and chose a badge and kit colours. They were:

    Celtic Cross Corinthians (Celtic Cross)
    Captain Francisco Benitez. A draconian taskmaster, whose commitment to the game was total. Once had a player keel-hauled for a misplaced back pass. Their rugged playing style was a reflection of their Celtic roots as were their drunken celebrations after the game. No sheep was safe when the Celtics won a match I can tell you. True to their roots they also included many a bard and philosopher in their ranks, the most famous of this period being Michael O’Barja, who on most nights would regale the Celtic Cross patrons with wild tales and intellectual conundrums until he fell over pissed. Shirt: Sky Blue, Badge: Bagpipes on a Celtic Cross.

    Hand of Crom Casuals (The Invisible Hand)
    Captain Martin Striker. He was know as the Gaol Machine as he was always getting arrested, spending many a post match in the drunk tank. In their first match a deliberate handball by their opponents resulted in the offending hand being cut off and pinned to the ball. Martin himself then curled the resultant free kick into to top corner thus earning them their badge. The team’s approach echoed their Captains name and they often played with four men up front, which made their matches something of a goal feast, though their notoriously weak defence, made up of ex-jockeys, meant goals flew in at both ends. The team was known as the “Beast with no-backs” Shirt: Black and White stripes. Badge: Bloody hand with index finger rampant.

    The Horny Devil’s (Devil’s Hornpipe)
    Captain Serge Pantaloon. It was rumoured he sold his soul to Satan in return for his many talents. A landlord, who owned the Devil’s Hornpipe, he was also an accomplished raconteur, culinary expert, troubadour and master of the lute. His only weakness was the inability to score on the pitch or as the local Sports Paper “Tractors for Goalposts” quoted “He couldn’t hit a cow’s arse with a banjo”. They played in Blood Red and were very successful early on helped by the fact that many close decisions seemed to favour them and extra time was consistently played until they secured a winner. This tempted many punters to suggest they had the referees family held to ransom but the team’s owner and Head of Referees, Jock McGlasgow, begged to differ. Shirt: Red. Badge: Naughty Devil

  279. O Vadío Da Brétema dixo...
  280. Estes duros outeiros que fixeron meu corpo e o abanean con tantos recordos, desfecharon o prodixiode aquela que non sabe que a vivo, e non chego a entendela. Atopeime coela, unha noite: unha mancha máis clara
    sobre as incertas estrelas, no fusco do verán. Arrodeábanos a fragrancia destes outeiros máis profunda que a sombra, e súpeta sonou coma se saíse destes altos, unha voz máis limpa e áspera á vez, unha voz de tempos idos.
    Algunha vez a vexo, e revive diante de min definida, inmutable, coma unha lembranza. Nunca puiden asila: a súa realidade cada vez se me esguíe, e lévame máis lonxe.
    Sea fermosa ou non, non o sei. Entre as mulleres, moza é:
    solpréndeme, ó imaxinala, un lonxano recordo
    da miña infancia, vivida nestes outeiros, tan noviña é. Semella á mañá. Amósame nos ollos tódolos ceos lonxanos daquelas mañás remotas. E ten nos ollos un propósito firme: a luz máis limpa que endexamais a ialba tivo sober destes outeiros. Eu creeina do fundo de tódalas cousas que me son máis queridas, e non chego a entendela.

  281. Leticia no bebe en vuestra fuente dixo...
  282. Como dijo f.m: “No me corresponde a mí juzgar la magnitud inabarcable de mi obra”
    Ahora resulta que Bouvard et Pécuchet ya no son casta

  283. Valerio Catulo Marco Tulio Lépido Diocleciano dixo...
  284. Ahora que de todo ha pasado tanto tiempo, aquel fabulista que alguna se inventó a sí mismo vuelve a decir desde su distancia borgiana cuál es el horizonte herido de los gallegos. Los dramas siempre tuvieron antes sus palabras, es eterno el sufrimiento del hombre, el marinero lo sabe, y su barca que no regresa jamás, la misma que ha visto en su camino lo que fue de los otros, es la prehistoria que regresa. Lo decía Cunqueiro: "Los gallegos estábamos tan tranquilos en vecindad y amistad con el océano, recogiendo en él cosechas de los tiempos más antiguos, y probablemente no supimos que estas oscuras rocas eran el Finisterre, el final de la tierra conocida, hasta que llegó el legionario latino con su pesado paso y vio, con 'religioso terror', hundirse el sol en el mar, allá donde los abismos del Tenebroso se poblaban de enormes bestias". Dijo más; también dijo aquello: "Y ya pueden las notas oficiales y oficiosas decir lo que quieran...". Siempre los poetas lo dijeron antes.

  285. por todo aquello que ya un palmo fuera de Galicia es exactamente lo gallego. dixo...
  286. Como ustedes saben, los kuanga son una de las tribus más importantes de la orilla izquierda del río Níger y apoyan a los stags de Sheffield

  287. su famosa universidad no ha estorbado el latido agropecuario que impregnaba toda la vida gallega de entonces, tan católica como pagana, tan de curas y canónigos como de meigas y curanderos dixo...
  288. Todo pende en que ún esteña morto /perguntando póla herba que nasce derriba/coma por un novo corpo máis levián/abaneado pólo vento/que trae e que leva a semente/Herba no monte ou nas rúas da cidade/aquí podían ser os pés dos vagabundos/que ún se soñara nús unha mañán de cedo/Cando vai de memoria á herba/por onde terreas pensativas azas/ caladamente te recomendan.
    Cunqueiro es más carne del corta y pega. Tedy White Love es más, o te entra por esa parte o no. Álvaro Patricio Cunqueiro Mora, uno de nuestros iconos.
    Tedy White Love, pensar que England Have My Bones y te vas a morir a Grecia

  289. Psicopompos Somormujos dixo...
  290. Tomaste mis consejos demasiado al pie de la letra, Main. Dejar de creer en el pecado original no equivale a creer en la virtud original. Lo único que eso significa es que debes dejar de pensar que toda la gente es absolutamente malvada. La gente es malvada, pero no absolutamente. Si fuera así, yo también diría que no vale la pena probar.

  291. The Blood of Ægir dixo...
  292. ...que había visto sobre el tocadiscos de Nolo Pelouro, todavía abierto

  293. Quiza todos demos lo mejor de nuestro corazon sin discriminacion, a aquellos que apenas piensan en nosotros a cambi dixo...
  294. Por lo expuesto, Blanco Amor podría haber sido inglés

  295. Penny Wise Usuario Único dixo...
  296. En el blog undergound los stags amenazan con comportarse con los porcos bravos como el ISIS ante una convención de periodistas nipones y, aquí, en el main blog, mientras tanto, la peña fabulando sobre Blanco Amor y Cunqueiro.

    Como si en vez de ir a batirse a Inglaterra estuvieran a punto dar salida a una nueva edición de los juegos florales del Vacuum Realism.

    Mal vamos.

  297. RODILLO dixo...
  298. Cada uno de los perfiles de escritores es diseñado para que muestren todas las posibles caras del ser humano. En concreto, esa doble moral tan características de este blog. Personas con doble moral que aunque persigan nobles valores, siempre sacan ese lado oscuro y turbio, ya sea manipulando a los demás o sin importarles golpear con fuerza los cuerpos ajenos.

  299. O viene Grosella o nos follan en la XII dixo...
  300. Os porkos en pijama cual belenes estebán de periferia. Los stags entrenando y fichando new blood.
    ¿La culpa?
    - Es muy fea.
    ¿La culpa?
    - De Barry Milk, entrenador buenrollista y acomodaticio que pone solo a sus amigos y al sudaca tuercebotas. Entrenador para el que los méritos deportivos no cuentan nada.
    ¿palmeros?
    - Los galician mouchos, esos que hace 20 años jugaban bien al football...

  301. Barrilete Kampora dixo...
  302. A las porkas bravas les va a quedar el culo como un Blanco Amor deturpado y psicopompo. En la XII, morder bordillo y lamer bota inglesa. Puestos, ponen de capitán a pichichinabo y acaban antes. La XII va a ser un cruce entre carnaval y carnicería.
    Sobre la entrada. Nolo Pelouro se aleja de la cota y gana en calidad. Debe reflexionar sobre ello.

  303. Querido Extraño dixo...
  304. Gran texto camaradas !!! Noraboa . Y por supuesto un recuerdo para Julian , D.E.P.

  305. Alfonso Merlos hace 'fav' a una foto de un pene en Twitter (LOL) pero todo fue un burdo hackeo (WTF) dixo...
  306. La XII es stag.
    La autodestrucción del tejido emocional de los porcos, ahora que son Reyes de la nada infinita, es de manual.
    Pelouro

  307. Dave Axcha dixo...
  308. Na ambientación non falta detalle: cantís, portos, paseos marítimos, Estrella Galicia, as tabernas típicas de Galizalbión e pintadas de Main Rules

  309. Malaquías Malagrowther dixo...
  310. El genio es un rayo cuyo trueno se prolonga durante siglos....algún día caerá uno en este blog

  311. Por min, que chova dixo...
  312. E se hai algún lugar no mundo onde esta frase teña total sentido, onde se poida comprobar o profundo desta verdade, onde a literatura esvare en brazos da maxia, ese sitio é Galicia.

  313. Søren Schopenhauer dixo...
  314. Renegar de las propias experiencias es poner una mentira en los labios de la propia vida. Los filisteos ahítos que se revuelcan en su mediocridad. Lo leí por aquí y lo incorporo. Necesitamos un flautista en Tractorville.

  315. I am a tiny Canadian. dixo...
  316. "Eso es antinatural, como el amor entre maricas". "Golpear a un marica hasta que deje de ser un jodido gay". "Yo civilizo a los salvajes, mientras tu apoyas el matrimonio homosexual". "Demasiados negros maricas fichando mis gastos, / ejercitando vuestras mentes gays". "Hombres con hombres / no sé si puede. / Hasta donde yo sé / las piezas no encajan". Estos versos forman parte del amplísimo repertorio de rimas homófobas del hip hop, que han practicado desde Jedi Mind Tricks a Public Enemy, pasando por Eminem, Raekwon, Mos Def, Ice Cube y el propio Jay-Z, marido de Beyoncé y sonrisa buenista del rap actual.
    Ah, uff, ¿en qué quedamos? jodido planeta Obamamón...

  317. Indómito Pagano que apura la frenada en todas las mañanas del Mundo dixo...
  318. El escritor elige, en primer lugar, ser inútil, y cuántas veces se le ha encarado la antigua insolencia de los hombres inútiles...

  319. Galician Patriot dixo...
  320. Unfinished Business

  321. de cigarras y hormigas dixo...
  322. Llega little stag de Serkland con los petrodólares y los Stagjos van a hacer un equipazo. No arriendo la ganancia al porkobravismo, que ha caído en uno de los fin de ciclo más cantados de los últimos años.

  323. El Pollas dixo...
  324. Blanco Amor tiene que estar en todos los Anales de la literatura universal

  325. Don Celta de Estorde dixo...
  326. Pero un día -¡ay, mísero de mí; ay, infelice!- descubrí el caldillo de congrio. Insensatamente despistado por el diminutivo, representémelo como un inocente jigote adecuado para puérperas, como algún transparente consomé de enfermo, donde el congrio sería apenas una delicada y lejana alusión al caldo de pescado. Y lo pedí ...


    ¿Por qué en su lugar y en aquel mismo instante, no pedí la cicuta? ¿Qué destino me espera ahora tras un régimen de dos caldillos de congrio diarios y a veces, ¡oh, espanto!, con una repetición tras cada uno? ¿Quién fue el enemigo que inventó el sublime equilibrio de esta síntesis de chapines, caldeiradas y buillabesas? ¿Quién tradujo al lenguaje del Pacífico la antigua sabiduría ictiofágica de Atlánticos, Cantábricos y Mediterráneos, sometiéndola a nuevos desgloses de gustos y subgustos? ¿Cómo iba a hacer yo para evitar el sabrosísimo nepente oculto en el diminutivo? ¿Quién me reconocerá, a mi regreso, tras estos mofletes y papadas, tras estos rollos y envolturas? Fieles a los usos geológicos de estas partes del mundo, los restos de mi silueta quedarán aquí no enterrados, como en las viejas arqueologías europeas, sino sumergidos, como en las nuevas geografías americanas, junto con las secuencias australes y los continentes pascuenses. Sumergidos en caldillo de congrio ¡Ay, dolor!

  327. Reverendo Hunter dixo...
  328. Del monte a nuestro techo esta dichosa caza traemos…

  329. Jean de Brissac de la Motte dixo...
  330. Queda señalado como escritor adicto al régimen. Y así lo están transmitiendo de crítica en crítica muchos de los estudiosos de su obra. Acusándolo, unos, de artista no comprometido, y otros de artista vendido al régimen.

  331. Selecto y Desopilante Batidor de Conejos Muertos dixo...
  332. Anus
    The round opening at the rearmost area of the rabbit, on the belly side, next to the tail. Its purpose is to eliminate solid waste from the body. In other words, it's where the poop comes out. It is an unsanitary hole. It can carry many types of germs.

    Buck
    The male Rabbit.

    Doe
    The female Rabbit.

    Penis
    The male's sexual organ. It is located next to the anus, a little further away from the tail. It is cylindrical in shape coming to a rounded point at the end. It has a dual purpose. It eliminates liquid waste from the body. In other words, it's where the pee (urine) comes out. The urine is normally sanitary, without germs. The penis has another purpose. That purpose is to release sperm into the doe's vagina so that the doe can produce baby bunnies.

    Testicles
    A male's sperm and hormone producing organs. These are elongated pink sacks on either side of the penis that descend from within the buck as he gets older. Normally the testicles are not visible until about 2 or more months of age. Their first appearance may vary, depending on the sexual maturity of the buck and the temperature.

    Vagina
    The female's sexual organ. It is somewhat like a slit and looks similar to the penis when you push down to identify it, but it can be easily distinguished from the penis because a penis does not normally have a slit (except in rare circumstances). The vagina also normally has visible blood vessels running down each side of the inside of the slit. The purpose of the vagina is to receive the sperm from the buck so that she can have bunnies. The vagina acts as the birth canal from which the babies are born and houses her urinary tract opening toward the front of the slit which allows her to urinate (pee).

    Vent Area
    The general area that includes the sex organs and anus.

  333. Gary Oh ¡¡ Maynard dixo...
  334. Non sabía saír do patio nin irme pró leito por ver en que paraba aquela audiencia, e senteime cabo da figueira a alcender os mistos portugueses que me quedaran, cando saíu o enano do castelo a mandarme que trouxera unhas roscas i un bico de tostado.

    No sabía salir del patio ni irme al lecho por ver en que quedaba aquella audiencia, y me senté junto a la higuera a encender las cerillas portuguesas que me habían quedado, cuando salió el enano del castillo a mandarme que trajera unas roscas y un poco de tostado.

  335. Mayo del 68 dixo...
  336. “Un buen cocido lleva muchas cosas: lleva jamón y lacón, lleva carne fresca, lleva tocino y chorizos, lleva verdura -que pueden ser grelos pero puede ser también repollo-, y lleva gallina, y también lleva garbanzos. Y las patatas por descontado. Y a la carne de cerdo que va en el cocido aún se le puede añadir la oreja, y si hay costilla salpresa, pues costilla. Y en el agua en la que se coció la carne, y pinchando en ella un par de chorizos, se hace una buena sopa, que puede ser de fideo o de arroz”.

    Un buen cocido lo que nos describe el mindoniense, pero hoy en día no se entiende el plato sin la cabeza del cerdo, nuestra señora de los mil sabores. Y, según la zona del país por la que nos movamos, habrá más cosas: que sí un botillo o androlla, o las manos del cerdo, la lengua salada, el corazón, igualmente salado, el bolo do pote, las alubias junto con los garbanzos o sustituyéndolos, las filloas de caldo, el espinazo… no se extrañe nadie que ya Picadillo, hace más de un siglo, hubiera dicho que el gallego era de los cocidos alegres, por la alegría que a la mesa llevaba la carne, frente a los de otras zonas de la península, tristes en su opinión por basarse en las legumbres y hortalizas.

    Claro que en los tiempos de Picadillo la mayor parte de los gallegos tendrían que conformarse con un caldo de berzas, seguramente más triste aún. Ya entonces dijo la Marquesa de Pardo Bazán que el labrador gallego era vegetariano… a la fuerza.

    Así es este blog: Un cocido en todos los aspectos.

  337. Galician Patriot dixo...
  338. En víspera de un nuevo 6 Naciones, recuerdo un texto del gran Boroman que viene como patacas ao polbo:
    6 Nations Rugby
    I still have problems with this 6 Nations thing, to be honest. I think it was only extended so the lads could get their hands on some duty free at Calais. Anyway have supported England through some spectacular highs – who can forget Johnny’s drop goal to beat the Aussies and win the World Cup – actually the lads got so drunk afterwards they had to ask the missus to buy a DVD of the game so they could remember it - and some crushing lows. Gareth Chilcott in a tutu anyone?? We have a new manger and some younger players in the side this year but as always expectations are high and we expect England to win. To that end this is the new England Mangers assessment of the opposition.
    Scotland – “Flower of Scotland”, that must be a pansy then. Don’t get me started on Andy “Mac” Robinson. He’s as Scottish as Mel Gibson’s arse. He thought the Calcutta Cup was an Indian restaurant in Richmond.
    Wales – A team full of Celebrity Come Dancing Contestants and Charlotte Church’s ex’s. They can take that saucepan and shove it. We’ll beat ‘em just to shut Jonathon Davies up. And while I’m on about Rugby Commentators you can forget about “Jerry” Guscott. That namby pamby ¾ only got his shirt dirty when Fran Cotton spilled some aftershave he was guzzling, on it.
    Ireland – We’ve bailed out their banks. The charity stops there. Just ‘cos I’ve got a bit of Daniel O’Donnell on my 8-track doesn’t mean I like ‘em. I’ve told the lads to take out Ronan O’Gara. He’s got a kick like Paddy McGinty’s goat but he’s twice as thick. Thinking of playing Cromwell at Centre just to wind them up.
    France – We’ve got ‘em at Twickers this time. They don’t respond well to facing a few English heroes in a muddy field. Remember Agincourt? I do. They probably won’t turn up ‘cos they’ll be on strike. Bloody Socialists.
    Italy – What are they doing in this competition anyway? Lot of pretty boys in Armani suits. Nothing wrong with Man at C&A as far as I’m concerned. Better suited to rolling around a football pitch with the other girls than getting involved in this man’s game.
    If we don’t win I’ll be following Martin Johnson and Danny Cipriati into exile.
    England Expects………….

  339. Waiting for Grosella dixo...
  340. Fair Play. Para igualar la XII dos cosas:
    1- Que barrilete siga de entrenador
    2- Que solo jueguen porkos owls.
    Les regalo las ideas gratis.

  341. Enrique Mortaleña dixo...
  342. Cuando ruge la baja estrofa y se vende al Sistema
    Planeta R.
    Preciso escafandra.

  343. Museo de lo inútil: dixo...
  344. El jabalí desproporcionado. No soy el jabalí con que sueña Dios. Doy fe de que no soy como el jabalí con que sueña Dios. Yo mato solo por hambre. Tal vez el jabalí con que sueña Dios apoye a los stags. Tal vez.

  345. y tiene un toque de cerdería convencional que le aparta de su intención sublimadora y terciopelista dixo...
  346. Somos galegos / só con velocidade alta / e non con alta velocidade. / Non é peor que sexamos / xente pobre / ca pobre xente
    Bouvard y Pécuchet han roto. Nuestra historia no ha sido más que un incendio continuado, que nadie ha visto ni entendido

  347. The Carteiro dixo...
  348. No futuro, mesmo o carteiro ha asubiar as miñas melodía de chuvia

  349. Los cosacos zapórogos no aplazan felonías. dixo...
  350. El Rodillarato estratégico gira sobre miles de inocentes. Los ojos miran fijamente a las tinieblas. El cielo nocturno está lleno de cifras romanas, y con ellas se alimenta un armario en llamas, en un granero que contiene la energía de una nube de años de la Langosta que deja peladas hectáreas al oeste del Ocaso en media hora de trote cochinero, horario inglés.

    Churrasco de delfín. El pez que es el sapo que quiso ser mariposa y lo consiguió en un tercio, se esconde entre la maleza del mar pero lo sacan en la red, prendido en ella con sus púas y verrugas –cuando se le libera de la red quedan las manos brillantes con sus viscosidades ctónicas.
    A veces uno se despierta por la noche y garabatea rápido unas palabras en el papel higiénico que más a mano tiene, en el margen de un periódico local (¡las palabras nunca irradian significado!), pero por la mañana: esas mismas palabras siguen sin decir mierdas, lapsus linguae. ¿O fragmentos del gran estilo nocturno que pasó de largo después de haber sido follado duro y seco? La huérfana está cansada. Mediocridades consuetudinarias.
    No sé si estamos en el principio o llegando al estadio final de la AngloGalician Cosa. No se puede hacer el resumen, el resumen es imposible. El resumen es la mandrágora–(consulten la enciclopedia de creencias germanas y nórdicas de la foresta: La mandrágora Bardot que lanzaba un grito tan terrible cuando la arrancaban de la tierra que el que lo había hecho caía muerto. Tenía que hacerlo el perro negro que llevamos dentro…).
    El viento que ha soplado con tanta meticulosidad todo el día –en los arrecifes más lejanos están contadas todas las briznas de hierba que hemos fumado– ha amainado en el interior de Galizalbion. La llama de la antorcha se yergue vertical. La pintura marina y la pintura del bosque lóbrego oscurecen juntas. Ya no quedan entradas con etiqueta Lesende Lege. Grandes ilustradores e ilustradoras tiene la Anglogalician Chorromoco. Tenemos a Cisco&Miño, entre otros forajidos. Tenemos a los ahorcados a orillas del Bann: W.Pol Pot, Orto, LBQ?, Barry Milk. También el follaje de los arces y carballos de cinco pisos se vuelve negro. De un negro Ronnie Farras «Cada edición es la última». Palabras vacías, sin sentido para los seres que viven en la media noche de finales de cualquier estación cuando los porcos bravos montan tractores como desesperados y el Atlántico está cerca y el solitario grifo de lefa se levanta entre el rosal silvestre como una estatua ecuestre a cuatro patas. Como un último Hildisvíni. La cerveza sabe a hierro. En la penumbra de un rincón de un pub de North Fork, en una luz natural de suave moho, hay una lista grabada en piedra arenisca –siglo secular– que aún esputa los nombres de nuestros héroes. Y sobre las escamas de dragón de las fauces de las alcantarillas resuenan los huidizos pasos de los stags (Imágenes rubras más fuertes en el recuerdo que cuando se ven directamente, alcanzan su mayor intensidad cuando los polvos culpables giran en la memoria como un lento y ruidoso carrusel.) En ninguna parte refugio. Por todas partes peligro.

    Así ha sido. Así es.
    El combate del Porco Bravo.
    La necesaria violencia de la Anglogalician Cup.

  351. Malek Deva dixo...
  352. el coito anula el ayuno, incluso si el pene no penetra la vagina hasta el anillo de la circuncisión y aunque no se produzca la eyaculación.

  353. O Swine-Herd de Galizalbión dixo...
  354. Cojones. Ahora resulta que lo heavy está en los otros blogs y aquí quedamos para apacentar a la nada.

    En chorromos y los que descarrilan que ya cut-up el @ 175 reflejan
    ¡Cosacos zapórogos al sultán turco!

    Oh sultán, demonio turco, hermano maldito del demonio, amigo y secretario del mismo Lucifer. ¿Qué clase de caballero del demonio eres que no puedes matar un erizo con tu culo desnudo?. El demonio caga, y tu ejército lo come. Jamás podrás, hijo de perra, hacer presa a hijos cristianos; no tememos a tu ejército, te combatiremos por tierra y por mar, púdrete.

    ¡Despojo babilónico, loco macedónico, copero de Jerusalén, follador de cabras de Alejandría, porquero del alto y bajo Egipto, cerdo armenio, ladrón de Podolia, catamita tártaro, verdugo de Kamyanets, tonto de todo el mundo y el submundo, idiota ante nuestro Dios, nieto de la serpiente y calambre en nuestros penes. Morro de cerdo, culo de yegua, perro de matadero, rostro del anticristianismo, folla a tu propia madre!

    ¡Por esto los zapórogos declaran, basura de bajo fondo, que nunca podrás apacentar ni a los cerdos de cristianos. Concluímos, como no sabemos la fecha ni poseemos calendario; la luna está en el cielo, es el año del Señor, el mismo día es aquí que allá, así que bésanos el culo!
    se la dedico a @ 176.

  355. Beatrice Lafoyet dixo...
  356. Y sin duda nuestro tiempo... prefiere la imagen a la cosa, la copia al original, la representación a la realidad, la apariencia al ser... lo que es 'sagrado' para él no es sino la ilusión, pero lo que es profano es la verdad. Mejor aún: lo sagrado aumenta a sus ojos a medida que disminuye la verdad y crece la ilusión, hasta el punto de que el colmo de la ilusión es también para él el colmo de lo sagrado

  357. Beber como un cosaco dixo...
  358. lo que faltaba al circo: el porkobravismo zapórogo en la pista 108

  359. Sláine dixo...
  360. En el mundo realmente invertido lo verdadero es un momento de lo falso.

    El origen del espectáculo es la pérdida de unidad del mundo, y la expansión gigantesca del espectáculo moderno expresa la totalidad de esta pérdida: la abstracción de todo trabajo particular y la abstracción general del conjunto de la producción se traducen perfectamente en el espectáculo, cuyo modo de ser concreto es justamente la abstracción. En el espectáculo una parte del mundo se representa ante el mundo y le es superior. El espectáculo no es más que el lenguaje común de esta separación. Lo que liga a los espectadores no es sino un vínculo irreversible con el mismo centro que sostiene su separación. El espectáculo reúne lo separado, pero lo reúne en tanto que separado.

    Leer a Pecuchét sin Bouvar es el gran espectáculo del momento. En dos días, será otro.

  361. RAF Birras dixo...
  362. ¡Así que escúchenme! ¡Escúchenme! Este Blog no es la verdad. La anglogalician es un maldito parque de atracciones. La anglogalician es un circo, un carnaval, una trouppe itinerante de acróbatas, cuentistas, bailarines, juglares, monstruos de barraca de feria, domadores de leones y jugadores de fútbol. Estamos en el negocio de matar el aburrimiento. Si quieren saber la verdad, acudan a Dios, acudan a sus gurús, búsquenla en ustedes mismos porque es en el único lugar donde van a encontrar la auténtica verdad.

  363. Colin Frasca Reyerta conocido como Connor O' Farrell dixo...
  364. folk criminal que da la nota. Del weirdo canadiense a lo capital. Uno va de cara. A White-Love el talento le viene de atrás

  365. odríamos considerar esta obra como el Ulises gallego, una crónica de borrachera, locura y camaradería en tiempos de represión dixo...
  366. Blanco del amor masculino le llama la colectividad

  367. Benito Vicetto Monforte dixo...
  368. Preciso rescatar mi idioma, logrando una integración entre dos situaciones límite: el gallego como lengua de necesidad, popular y cotidiana, y esa otra lengua intelectual, por tanto, minoritaria, clasista, que predominó en los creadores literarios

  369. en los umbrales dixo...
  370. Un escritor tan viajero ha de tener un taxi por ataúd
    O un tractor

  371. Un edelweiss en la solapa dixo...
  372. ¿Qué sentido tiene correr cuando estamos en la carretera equivocada?
    la historia de un rendez-vous en el infierno donde el “copia y pega ” se transformará en la próximas semanas en matraz para lo repugnante, para lo abominable.

  373. El piontante enmascarado ha de ocultarse tras un disfraz porque guarda un secreto, huye o se esconde. En su anonimato reside el poder, en la posibilidad de ser un espíritu inmaterial, un viejo decrépito o un brillante héroe reside su fama y también su punto débil. dixo...
  374. La nada contiene infinitas posibilidades, anuncia el parto de todos los prodigios. Tan sólo espera que soltemos amarras y nos lancemos a la aventura. La huella del trineo en la nieve dibuja la primera dimensión de un nuevo mundo. Vamos a explorarlo.

  375. ¿No hay ayuda para el hijo de la viuda? dixo...
  376. ¡Como viajar a Carcasona! si no está purgado Yardley Gobion
    Cuán poco tiempo habla el hombre y cuán vanamente además. Y cuánto tiempo calla

  377. Otro Profeta Preußisch Blau dixo...
  378. MP Pelouro labra con certeza la imagen de un Tractorville destrozado por sus propias referencias, del porco bravo como un Dios infante que por primera vez puede alterar el paisaje con sus berrinches. Y de dos espíritus monstruosos: el del vasallaje al Main que sobrevive por la inercia de los años y el del progreso más abyecto, nacido de la explosión de un obús de piontas perdido en las cloacas de la competición.

  379. Centinela dixo...
  380. Hoy comienza la 16 edición del 6 Naciones, que es la 121th en total, contando los anteriores formatos. Ahora un ejercicio de memoria. El 30 de Enero de 2012 hicimos una encuesta sobre las querencias de nuestros lectores en materia del 6 Naciones. Ganó País de Gales con escaso margen sobre Escocia. Por lo tanto, la elección musical es obvia. Pero antes de dejarles con uno de los himnos más hermosos del mundo, recuperamos las palabras del gran Boroman de hace unos pocos años acerca de esta competición (no tienen porque estar de acuerdo) :
    [ver @169 que fue de profeta]

  381. Del «Sinbad» de Cunqueiro a «A esmorga» de Blanco Amor dixo...
  382. O blog está igual ca sempre

  383. Thomas Trashfaquer dixo...
  384. Elementos tales como la invención de un lenguaje elegante, buen manejo de la metáfora, exactitud sensorial, sensibilidad, constante referencia hacia la naturaleza…Hacen de la poesía en prosa pelouriana una isla obligada a encallar por todos nosotros. O a callar con admiración

  385. John Bull dixo...
  386. Ante el arranque sheepshaggariano del e.a.m de hoxe, escoitemos la voz de la cordura:
    We can trace almost all the disasters of English history to the influence of Wales

    Aunque nací en el País de Gales, no me considero galés. Mis padres estuvieron de paso y tres días después de nacer, estuvimos en Reading, donde viví toda mi infancia. No tengo nada en contra de Gales; sólo hay que mirar lo que han dado al mundo: el rugby moderno, Shirley Bassey, los coros masculinos, los Jones (Tom y Catherine Zeta), Anthony Hopkins y la piedra angular de la cocina británica: el puerro. En mi pasaporte pone británico. Dejémoslo así.

  387. PORCOMAN dixo...
  388. Me encontré por rutas Calchaquíes con un localhero. kollagüinoenllamas! Un osado que lo mismo descubre sapos en el fondo del Titicaca con Cousteau, que se bebe dos litros de chicha caliente subiendo el Huayna.
    Una experiencia de altura qué nació en el Acay y terminó abruptamente con una pelea en el Cordano.
    Lo que no te mata...

  389. PORCOMAN dixo...
  390. ...brindamos por Smoking.

  391. Ernest Christopher Dowson dixo...
  392. You are a full panel of nitwits. We are stained the rug

  393. Jack Wilson dixo...
  394. Prefiero al western a ésto ya que su sistema de redención masculina lo encuentro más valioso, menos egoísta, más épico y más inspirador, por más ficticio que sea; pues establece el perdón como un acontecimiento de redención, una relación personal con alguien más (distinto de sí mismo) y además lo prefigura como un don, como un regalo que se ofrenda. Por supuesto, es mi género favorito y puede que la comparación sea injusta como todas, pero necesaria para hacer visible mi punto.

  395. Glen Wertheimer dixo...
  396. Cada uno de nosotros fracasó por una razón opuesta.

  397. Anónimo dixo...
  398. Fuck the Porcos. Fuck them in their Spanish asses.

  399. Human Guinea Pigs dixo...
  400. Cuando la multitud de lectores hoy muda, resuene como océano.

«A máis antiga ‹Máis antiga   1 – 200 de 429   Máis recente › A máis nova»

Publicar un comentario