Xenealoxía Dunha Nortada

The Anglogalician en verso

A presenza da traizón

Hai quen saíu da casa na procura dunha canción sen importarlle moito a posibilidade ou non do regreso, sen comprender moi ben os efectos que se presentarán no futuro, de golpe, coa contundencia do peso dunha lousa. Quizais para poder labrar aí mesmo o seu nome, desfalecido pero tranquilo a piques de dar o último alento ao carón dunhas brañas acabadas de coñecer. Seguro que é por isto que ultimamente sinto unha atracción desmesurada por ciceis, punteiros e mazos. Xa que logo, non é que perdese a memoria do camiño, trátase de fe e de construír unha narrativa histórica para min mesmo, explicalo todo en base á procura dunha eternidade no oeste e non no leste, na verticalidade e non na horizontalidade, no balbordo da Anglogalician e non no frémito dos nugalláns.

Non hai moito que explicar, xa reneguei algunha vez de todo, estou sen remedio ao outro lado do muro. Trátase do feito de reparar dunha vez por todas no feito de que aínda non é tarde para pedirme explicacións a min mesmo e moito menos a calquera outro co que me teña cruzado no camiño. E isto, malia que semelle contraditorio, é polo que eu só miro cara adiante, agora só se trata de trazar unha liña divisoria que non deixe lugar a dúbidas e que o xuízo sexa o máis xusto posible, discriminar entre o chumbo e a palla. Porque o neno que fun un día, tantas veces infeliz por mor de teimar no erro que é confundir o amor por si mesmo coas ganas de ser amado, ten moitísimas ganas de saldar as contas sinaladas no seu memorial de agravios.

 A fe e o odio, a vinganza, o fraterno amor incondicional, e outras ideas politicamente incorrectas como a consciencia de que a meirande parte da xente non é quen de facer algo ben na súa vida, son combustibles que me fan continuar avanzando, traducindo, continuar con esta procura contraditoria de desexar ser un espectro e manter a calidade correcta no uso do subxuntivo. Hai ocasións en que pecho os ollos e case sempre imaxino que son o protagonista dunha canción, mariñeiro, músico, viúva ou soldado. Ás veces acontece que é verdade e outras veces resulta que podo atravesar o muro e escribo.

Xenealoxía dun intruso, Isaac Xubín

Editorial Galaxia

FACHADAS DE PEDRA

CISNES

ESTUDANTES abandonando as súas casas,

cruzando pontes ignorando o fuxidío que é

o alento a café das súas bocas

cada mañá sobre os pupitres,

o efémero da textura dos seus incendios e tamén dicir

que o whiskey semella leite porque a herba,

de xeito ideal ás veces,

responde á mecánica de fluídos,

coma as dunas e o deserto,

o gran concepto transversal.

Aprender a vestir as sombras é unha tarefa

imprescindible para quen queira

manterse san neste bosque de fachadas de pedra

que o tempo, a humedén e a flora balorenta

non dan esfarelado dunha vez por todas,

saber que a reacción se agocha entre as nosas filas

facendo paisaxe coa incrustación

de excesos gráficos sobre a superficie dos golpes de voz:

mátanse a verdadeira fame e o exceso de conflito.

Penso na forza de traballo a disiparse

sen proveito nos nosos risos ao acabarmos,

é un erro común pensar

que ao volver todo seguirá do mesmo xeito,

nada acontece así na natureza:

bícame malia que non teñas motivos,

dixeches que as razóns son reaccionarias.

Tamén,

quizais,

pensarse cisne que volve.

A PRESENZA DA TRAIZÓN

O BALEIRO

LEMBRAREI unha cidade do cinto vermello de Inglaterra

e aparecerá un lixeiro recendo a sindicato poderoso,

malia que se sinta a presenza da traizón,

o río que soborda o seu curso asolagando as fábricas,

o manancial que se rebela empurrando

os refugallos da mina que caen ladeira abaixo.

Ás veces teño frío e boto de menos un coitelo,

esta teima en conservar a capacidade de ver o gume

como epicentro de conversas e bailes,

quen se exercita sabe que éxtase e corpo son

nocións irrenunciables,

calquera cousa que naza da ledicia,

a porfía dos luceiros,

contrabandista.

Róuballe as letras ao invasor,

impídelle que escriba a historia,

rebélate contra o bouciño ao que hai que mastigarlle

as papas para evitar que se atragoen

as súas diminutas pelotiñas de impostor.

Pois claro que o baleiro existe

acubillado aquí entre nós,

hemisferios impulsados a comprobar

que a forza fría non nos pode en Magdeburgo

cando estamos xuntos,

amalloados no espazo que define a aberración

do nada.

Xúrocho,

estas lembranzas nosas

nunca serán cadáver.

O BAILE ENRIBA DA CAIXA

XÚPITER

A CONDUCIÓN chegou co tacto e a ansia

de que a máquina recoñecese

a situación concreta do que fatiga significa,

busqueiche coa lingua o azucre

que sei que levas entre as dedas,

ocupei o espazo da incerteza e souben

que nada tes que ver coa alba.

Esnaquizar as naves de Tárxix,

desaparecer para despois aparecer,

obedecer para despois saber negarme,

crer que os libros que escribo

non son outra cousa que recipientes ocos, caixas:

difícil distinguir entre as que gardan a lei e aquelas

en que repousarán os corpos,

difícil manter o equilibrio do baile sobre calquera delas.

Agora sei que a idade é unha narración como o é

comer coas mans o peixe,

a carne entre as espiñas e pensar ao mesmo tempo

no xeito de remexerse

contra o imperio da lei estranxeira.

Non te engane o cheiro a suor da miña presenza,

non se che ocorra compararme endexamais

con aquel que chegou até aquí

sen cruzar a pé o deserto.