Pasadas as 8 da noite os Macabros afinaban os
instrumentos. Na proba de son os ritmos motorfolk alternaran co punk de garaxe
de letras escatolóxicas. Os concorrentes ían enchendo o local. O Main,
no seu lugar reservado, contra a fiestra de vidreira de liñas góticas e debuxos
de corvos e lobos nórdicos. Apuraba de xeito viril, máis con aire trivial, case
descoidado, a súa terceira pinta. Ou sería a quinta?. Fora esmorecían os
derradeiros raios de sol. De costas á ventá, coa faciana apenas distinguible, aínda
que todos os presentes sabían que era Él. Quen ía ser? Ninguén máis ousaba
ocupar naquela mesa.
O balbordo habitual interrompeuse bruscamente
polos berros dos mozos peiteados, louros eunucos de camisa negra, marca no
peito bordada en vermello, pantalóns cinguidos e botas de montar. Os lapabroas
espetábanlle barbaridades a dúas raparigas que acababan de entrar no local e
que tomaron rapidamente o camiño de volta. Un vello de bigote cano, sentado nun
tallo canda a porta, ríalles as grazas, mentres a súa dona dáballe co cóbado
nas costas e pedíalle que calase.
Na taberna soaban os primeiros compases. Apenas
uns rasgueos de guitarra xunto o punteo do baixo. Ritmo lento, decaído.
Arrancaba un ostinato en D seguido de
A e Bm, F♯m, G, D, G, A, moi
recoñecible. Previsible. – “O puto canon”!!, marmurou alguén. E de seguido as
primeiras letras:
“Rematou
a miña espera, Maruxiña meu amor,
durou
demasiados meses, este estado de excepción,
vou
velar a miña espada, teño todo preparado,
a
doutrina da manada, a biblia do Porco Bravo”.
No
rostro do Main debuxábase un medio sorriso. Apurou o grolo e pediu outra.
Aquelas letras, noutrora improvisadas no Fat Cat, callaran nunha parte do
porcobravismo, converténdose en icónicas. Case un himno. O persoal anímase.
“Ao
abrente partiremos, a estrela do Main nos guía,
dende o
Teucro, ata o Berbés, co cheiro da marusía.
Imos
profana-la terra, da cidade ferralleira,
cantarase
nos furanchos, esta Noite das Fogueiras.”
Os
golpes de baqueta viran o ritmo da peza. Máis inconformista, rompe de xeito
violento a batería, chimpan os vasos nas mesas, soben os decibelios e o tempo. Estira as cordas o baixista. “Lumeeee!!! Berran dende algún
velador de mármore desvencellado. Arrufan ós músicos...
“Máis
se o cáliz non abonda, e so me estas preguntando,
polas
orfas, polas birras, se a volta me está matando?,
se
aparquei algún tractore, se fodín cunha malaia?,
se me
prestou, miña rula, que gañara o Lois Alfaia?”.
“Que
che dean Maruxiña, son un bébedo fervente,
enredei
na Anglogalician, levo os hábitos dun crente.
Son
así, estou prendido, nesta esmorga borracheira,
que
árbore que nace torta, tarde ou nunca se endereita”.
Ninguén
reparara de que a media brazada de muchachotes tomaran posicións diante do
estrado. A faciana seria. Aire insolente. Dentes e puños apertados e pose
marcial.
- “Eh
tu!, greñas!!!! -berrou un par de veces o mais rufo do grupete, mesmo por riba
do balbordo.
- A ver,
marica!!!
- Que
ostias es eso!!!? , “No sabeis nada en cristiano?!! Aquí se habla español
cagondiós!!
Non me
lembro moi ben do que aconteceu a continuación. Os músicos deixaron de tocar. O
local enmudeceu. Dende a mesa da ventá, o Main acenou livián. Alguén, coa
tatuaxe “O Burás” pechou a porta do local cun tremendo golpe de brazo. Os
ferros asomaron baixo os gabáns, canivetes e navallas saíron das chambras, do
interior dos petos, das mangas das camisas. O inferno abatéuselles sobre as
cabezas dos raparigos sen darlles tempo de se acovardar.... Alguén, no fondo,
comezou unha rexouba e todos os demais seguírono...
- “Eu
son, eu son, Maruxiña, eu son, si
son, eu son, Porco Bravo son!!!”
O cántico prolongouse durante un bo rato. De
seguido Os Macabros, indiferentes á masacre que tivera lugar diante do
escenario, comezaran a rañar as cordas co preludio de "Buena Fortuna",
o seu post-retranqueiro comentario, aferrollado no hieratismo habitual da banda.
O teclado deixou paso aos ouveos de saúda da banda. O respectable volveu aos
seus asentos, atrapados uns nunhas nasas alegóricas e os máis, noutras máis
reais. Daquela masa sanguenta que quedara diante do escenario, ergueuse un
corpo aterrecido, que, tras tres segundos de dúbidas abateu cun ruído xordo. A
fotocopia dun espectro, se é que estes tiveran a posibilidade de que lles
fixeran tal cousa. O corpo comezou a cobrear polo chan tratando de apartar o
que quedaba dos que foran, había cinco minutos, os seus amigos.
Os Macabros retornaron ao seu disco aquel de 2012, atacando
cun tempo por riba do normal, "El fantasma de la botella".
Dende o seu posto o Main reparou unha centésima de segundo na
esnaquizada figura que trataba de achegarse á barra entre laios apenas perceptibles.
Apartou do seu pensamento algunhas das ideas asasinas habituais naquelas horas,
mentres a súa cabeza facía contas dos adestramentos que ía perder o
porcobravismo de seguir así a historia do coronavirus ese que estaba arrasando
a capital da Meseta. Algúns miraban de esguello co sorriso de quen agarda a segunda
parte co partido nove a cero en The Pines. Porcos Bravos orixinais e
boniatos de toda a vida mesturados nese momento con veteranos de Yardley
Gobion atrapados no seu bucle dende facía tanto. O corpo gabeou como puido
ata a barra e deitouse sobre ela. O Main mirou de novo a escena e algo
parecido a algo que semellaba un sorriso agromou brevemente na súa faciana.
Porén, non moveu ningún músculo agás os necesarios para rematar a súa pinta e retornar
aos seus pensamentos. O último raio de sol do día reflectiu na súa xerra.
Os restos carnosos da barra trataban de barallar
algo. Un esputo de sangue competía por saír dende os seus beizos hinchados coas
palabras.
-
u-uu-u-na cvezaa prrrr babbbbbor
O “barman” mirou con xesto escéptico cara a ventá
de vidreira de liñas góticas. Cun imperceptible aceno de cellas, o Main cuspiu:
- tonto do cú, dise "unha nasa"
Empezou a soar "Na mesma pedra"
- u-uu-n-a qué
- unha
nasa, burrán!!!
A masa viscosa miraba espantado co que lle quedaba
do ollo esquerdo. O “barman” tirou unha caña perfecta trala cal limpou a barra
de restos orgánicos co xesto mesmo aburrido de quen fai esa clase de cousas a miúdo.
O tipo levou a cervexa á boca e deu un grolo prolongado. "Ostia",
escapóuselle alto e claro atraendo de miradas dalgúns parroquianos. Agardando outra
malleira, mantivo en tensión a ciclópea mirada. Daquela non chegou a
producirse. A música seguía soando. Pasados varios minutos de encollemento
progresivo, consagrouse a inspeccionar con calma e discretamente a rateira na
que se meteran el e os seus desafortunados colegas. Entre o milleiro de
obxectos que había no local chamoulle a atención unha vitrina dedicada en
exclusiva a conter unha xerra de cervexa chea de inscricións. O “ghicho” soltou
outro "ostia" pero ben baixiño, non era cuestión de tentar máis o que
lle quedaba de fortuna. A xerra non tiña característica singular ningunha pero
irradiaba un algo que non era capaz de identificar. "Algún tipo de fetiche
colectivo?", pensou, mentres o único ollo deambulaba polos debuxos de
corvos e lobos nórdicos da vidreira da entrada. A figura da mesa do recanto
devolveu a mirada obrigando ao espectro a humillar a vista de contado. Un
pánico de orde superior á dor física anterior agromaba baixo os incipientes
coágulos. O tipo tiña o pulso a mil. "Joder, que ostia pasa aquí?",
pensou brevemente.
Recollido coma un repolo, unicamente concentrado en
contar os segundos que pasaban infinitamente lentos, non foi quen de escoitar
os pasos ás costas. Os Turbios, en pleno frenesí wall-of-sound, cunha
combinación de ouvidos i electricidade, tampouco axudaban moito a escoitar ningunha
outra cousa. Catro brazos levantárono no ar sen dificultade e levárono cara a
mesa onde a figura silenciosa continuaba concentrada nos seus pensamentos. Guindárono
sobre unha cadeira rectangular e chea de arestas que se lle fenderon nas costas
abertas. A madeira estaba fría e fora xa esmoreceran os derradeiros raios de
sol. De esguello, ollou o montón de carne amontoada como unha ofrenda aos pes dos
músicos. Tivo un segundo de arcada que reprimiu nos beizos. O seu interlocutor
comezou a miralo co interese que acostumaba amosar nas moscas que ás veces
voaban cerca da súa mesa. Transcorridos algúns minutos interminables, escoitou
como o home dirixíase a el en ton calmo, máis aburrido que outra cousa.
- Home, mírate, vaia pintas traes
- ...
- Entras
na miña taberna cos teus amigos berrando como tolos. Molestades a esta humilde
xente cos vosos comentarios e o voso aspecto ridículo e, finalmente, deixádesme
todo cheo de merda.
- ...
- Non,
non, non. Isto non está ben.
- ...
- Teño
que esixirte unha compensación, non? Un quid pro quo, se a túa ignorancia
permíteche saber de que
falo.
- ...
- Estás moi falador, por certo
- ...
A música detívose. Algúns aplausos febles saudaron
o set de temas que acababan de soar e o fungar habitual da parroquia comezou a inundar
o local. Naquel momento o sitio parecía estar ocupado moi por riba do seu aforo
real. A xente amoreábase e facía brincadeiras ao tempo que se baleiraban as
pintas. Alguén arrincouse a tocar "Relouca Petote" mentres escoitábase
o soar dunha gaita e un tamboril. O motor-folk deixou paso ao folk a secas. O
rebumbio aumentou o seu volume.
- Puedo explicarlo todo.- A voz emerxeu
entre a boca fanada. O seu castelán soaba máis raro do que el mesmo esperaba.
- Non me interesan as túas explicacións.- O Main
levantara inusitadamente o seu habitual ton de voz. Varias cabezas xiraron na
súa dirección e a música baixou automaticamente de volume. O antigo propietario
dunha dentadura completa baixou a cabeza de novo e preparouse para o peor.
- Ves de interromper a miña quinta pinta coa túa
aldraxante presenza. Por non falar da planificación do meu estrito calendario
de adestramentos da AGC...
- de que? -outra interrupción, pero disto
non foi consciente
O silencio impúxose no local. Agora moitos dos
tallos xiraron na mesma dirección que o fixeran as cabezas.
O Main pechou os ollos.
Un sorriso como unha coitelada atravesou a súa
faciana. As súas pupilas contraéronse ata converterse en dúas cabezas de alfinete. O suspiro reflectía
unha especie de cansazo cósmico. Aínda así, con voz grave e pedagóxico
ademán, comezou o seu relato:
- a AGC é a competición balompédica máis
importante de Europa. Cada ano - cada seis meses nos mellores tempos- unha
selección de futbolistas galegos auto-nomeada "Porcos Bravos"
enfróntase con outra selección de ingleses que se fan chamar "Stags".
Viaxamos ao país dos outros, bebemos cervexas, algún aparca tractores, organizamos
concertos ad hoc, xogamos, bebemos máis cervexas e emprazámonos para o seguinte
“match”. Iso que ves alí -sinalando con xesto fatigado a vitrina que o
visitante examinara antes- é o noso trofeo. Máis dunha década de enfrontamentos
a cara de can saúdan a nosa copa, símbolo da afouteza, do valor, da coraxe e da
forza de todo un pobo. Nin ouses mirar para el!!!.
O tipo baixou a cabeza instintivamente. Había un
punto místico no discurso que acababa de escoitar que non lle cadraba co
ambiente eminentemente tabernario do local.
- puedo hacer una pregunta?-, dixo sen
levantar a cabeza
- unha nada máis!!!
- toda esta gente, tiene algo que ver con lo que
me acabas de contar?
O Main sorriu de novo. Pechou os ollos un intre,
sorteando o fastío.
- por suposto que si, estamos en pleno corazón
do territorio coñecido como Galizalbion. Somos habitantes dun país máis real
que o teu.
O tipo pensou "¿qué?" pero prudentemente
quedou calado. A historia que acababa de escoitar non tiña pes nin cabeza. O
torneo futbolístico máis importante de Europa? Pero de que falaba este pavo, se
ese torneo era a “Champions”, competición que gañaba puntualmente o Glorioso, o
“Noble y bélico adalid,” (“tres en cinco anos, “tres de cinco” lembraba ao
tempo que se deixaba levar por aquela húmida onírica sensación, a imaxe de S.R. o “Apolo de Camas”, recen saído
da perruquería, alzando o trofeo unha vez máis... si..., tres de cinco) .
Porén, o conto estaba comezando a gustarlle e decidiu arriscarse....
-
¿puedo preguntar otra cosa?
En silencio, a faciana del Main mantívose inexpresiva.
Alzou levemente as cenllas, o que o seu interlocutor interpretou coma unha
invitación...
-
¿cualquiera puede unirse a los Porcos Bravos esos? Soy un buen lateral derecho.
Defiendo duro, como un argentino de la vieja escuela, y subo con alegría pero
no descuido la posición. Me gusta el plan que me has contado. Inglaterra, cervezas,
tractores -¿de que ostia falaría
o pavo aquel cando se refería aos tractores? pensou-, fiesta, trofeos, fama!
Creo que encajaría bastante bien. Soy buena compañía viajando, me adapto
facilmente a todo.
A inicial mirada acovardada deu paso a outra máis
confiada, ansiosa, se cadra lixeiramente retadora, se non fora polas
circunstancias, a boca fanada, a cabeza do tamaño e a forma dunha cabaza de
xenerosas dimensións, o corpo esbandallado. Sorprendentemente asomou un leve
sorriso.
O Main ollou para o fulano de novo. Cunha
mestura de curiosidade non exenta de impaciencia.
- Por
suposto, para ser Porco Bravo so hai que cumprir o que din os estatutos. Non é
difícil.
O tipo mirou ao Main . Estaba claro, -os
estatutos, velaí está, hai normas nesta movida, matinou!"
- Vale,
¿dónde encuentro los estatutos esos? ¡Quiero presentar mi candidatura a Porco
Bravo!
Unha xerra bateu co chan, se cadra varias. E un
silencio perfectamente sincronizado instalouse nas gorxas de todos os presentes
na cantina. Un silencio profundo, coma ese que se escoita cando tiras unha moeda
a un pozo sen fondo. A puta mosca que andara amolando ao Main dende ben
cedo, deu dúas voltas arredor da cabeza do aspirante a Porco Bravo. Naquel
calamento o seu zunzún soaba coma un rosario de lóstregos. Unha pingadeira de suor
esvararou pola fronte do aspirante. -"Merda, algo fixen mal, pero
¿qué?", pensou-.
O Main examinouno detidamente. Estaba terriblemente
concentrado no seu calendario de adestramentos e aquel puto pesado impedíalle
pechalo tranquilamente. Con xesto preguiceiro ergueu a xerra e logo
incorporouse ceremoniosamente.
-
Cabaleiro, déame un minuto. Prométolle que en breve resolverei todas as súas
dúbidas.
Camiño da barra as voces eleváronse ao unísono. O barman
agardou coma sempre a que o Main aloumiñara o mármore da barra e
levantase e xerra como tiña feito centos, tal vez, milleiros de veces. Arrimou
a cambota de onde penduraba o candil de carburo e o rostro do Main
iluminouse cunha cor dourada. O sorriso, xovial, como a piques de asubiar unha
melodía. Os Turbios regresaron ao escenario. Pasaron por riba dos restos
dos mozos que estaban esparexidos polo chan. Conectaron as guitarras e
escoitáronse os engastes habituais. Estaban listos para atacar a segunda parte
do set.
A cervexa do Main estaba lista. Coa xerra na
man regresou perezosamente á súa mesa. Ficou de pé xunto ao aspirante a Porco
Bravo, o cal para miralo precisaba facer un escorzo que o rebentaba coa dor.
-
Cabaleiro, -dixo cun ton cerimonioso- ser Porco Bravo non é igual que xogar
nalgún equipo deses nos que seguramente xogue vostede. Non é "facer
deporte" coa intención de coidar a liña -escoitáronse algunhas risas
afogadas- ou estar san. Tampouco é facer “pachangas” cos colegas. Ser Porco
Bravo é unha chamada do destino. Unha que poucos escoitan e menos aínda están
en condicións de responder. É unirse a un exército para o que nunca hai batalla final, agás a que
vai xusto antes da cruz de ferro. É estar listo a invadir un país e a defender
o propio. É ter Fe nos designios do Main e saber que Él sempre ten a razón. Ser
un Porco Bravo non é unha elección, é a competición a que te escolle a ti...
O Main deulle un grolo á súa nasa. Soou, unha vez
máis o ostinato en D seguido de toda a secuencia (A e Bm, F♯m, G, D, G, A), co que arrincara
a tarde noite. O paifoco trataba de sorrir despois do discurso do Main, o cal
resultoulle incomprensible. Un terror incontrolable comezaba a gabear polas
súas costas. Algo non ía ben.
- Cabaleiro, debe saber que en cada despedida hai unha imaxe
de morte. Brindemos por iso!!. Non vos aconsello o traballo senón a loita. Non
vos aconsello a paz senón a vitoria. Sexa voso traballo unha loita, sexa vosa
paz unha vitoria!
Dun
segundo grolo a pinta esfumouse completamente. O lapabroas estaba petrificado
nun xiro imposible mirando como os ollos do Main
entraban en combustión espontánea.
- Vouche dicir algo. Será Porco Bravo quen decida o Main que
o sexa. Esa é a doutrina.
"El Main??? De que ostia fala este
pavo???"-, o pensamento pasou fugazmente pola súa cabeza mentres aquel
papán contemplaba como, ao ralentí, a xerra valeira batía no que quedaba
do seu ollo menos fodido unha, dúas, tres e ata catro veces. O arrepiante
alarido apareceu acender os ánimos de non menos dez persoas que arrodearon ao infeliz. Erguérono
entre todos, deitárono sobre o mármore do mesado da barra, e lentamente, con
exquisita e cirúrxica destreza, comezaron a relevarse na dura tarefa de
comunicarlle ao tipo que non, que non podía ser Porco Bravo. Tampouco ia ser
nada máis nos minutos que lle quedaban de vida. O Main, no seu estilo
teatral que tan ben controlaba, botaba máis leña ao lume: "quid pro
quo, quid pro quo!!!!". Os Turbios, nese momento, atacaron o retrouso
unha vez máis, coa súa fodida mestría :
“Eu
son, eu son, Maruxiña, eu son, si
son, eu son, Porco Bravo son!!!”
“Eu
son, eu son, Maruxiña, eu son, si
son, eu son, Porco Bravo son!!!”
“Eu
son, eu son, Maruxiña, eu son, si
son, eu son, Porco Bravo son!!!”
“Eu
son, eu son, Maruxiña, eu son, si
son, eu son, Porco Bravo son!!!”
