O tipo aquel case que nin me mirou. “Noooon, si cando o demo non ten nada que fagueeer mata as moscas co raaabo”, dixo aquel petrucio chepudo sen erguer a vista do chan cando me dispuña comezar o meu primeiro ascenso a Pena Trevinca. Aquel vellote con acento oriental andaba a acomedar os porcos e quixo avisarme dun perigo mortal mais dun xeito sutil. Eu fixen que non escoitaba e teño que recoñecer que foi unha cagada boa porque case remato a miña historieta naquela subida invernal que mesmo chegou a ser infernal por momentos.
Unha inmensa praca de xeo baixo a neve fixo que andivera a escorregar coma unha cucaracha sobre un espello branco coas Trevincas ao fondo. Unha bimbarreira insondable turraba de min dende abaixo coa fodida dozura da vertixe que provocan a nada e os xistos de coitela. Un cumio branco e xeado, afiado coma una faca xitana de corte limpo, desafiaba calquera rastro de vida que puidera alviscar entre o medo dende o alto do ceo, coma unha anfetamina xigante de luz branca de charcuteiro. Non sei moi ben como nin por que carallo, mais o certo foi que demo quixo darme outra oportunidade.
Dende aquela aventura montañeira con final feliz trato de reservar o rabo do meu demo interior para actividades que non teñan nada que ver con iso de matar moscas que tan ben facedes por estes lares. E agora que o penso ben, revisando as entradas e as calvas deste blog anglogalaico, penso que aquela frase pronunciada polo sabio labrego de Prado resume ben o procobravismo ilustrado, vitalista, cervexeiro e futbolante que catacteriza ao fato de tolos que andades polas ribeiras desta nosa mar, onde conviven os deuses celtas co demo priscilianista que todos levamos na punta do nabo. E por iso cando o demo non atopa nada mellor que facer mata as moscas co rabo.
Pola vosa puta culpa galicialbiona andiven toda a noite polo faiado da casa dos vellos na procura da musa que se agochaba dentro do meu Spalding de rugby. A mesma pelota coirona que cruzou comigo a nosa mar no maleteiro do Seat 124, un coche coñecido na familia coma Pomba Branca e que tiña eu daquela. O moi atrevido mesmo chegou a escribir unhas memorias de ultratumba despois dun ano xogando o seu tipo latino por conducir pola outra beira da estrada cos tolos dos ingleses. E mira que estivemos con Chateaubriand e coa derradeira pita de monte de Anglesey, e choveu un mundo durante aquela viaxe de retorno ao principio do mundo, de Plymouth a Santander, con ondas de oito metros meneando o universo enteiro. E chove hoxe miudo nos prados galeses que percorro montado no google earth, dende onde vexo medrar a herba e os cogumelos e fago voo rasante sobre as agullas de Snowdonia onde se mataron os fodidos londoners por non facer caso dos sabios. E furo esta noite polas toxeiras da costa de granito de Pembrokshire e reviso os portos dos contrabandistas de Cornualles.
Onde cona van xa a miña pombiña branca, a xefa da ferralla, e a pelota dos domingos soleados de resaca que me dera o welsh thug vexetariano, o grande bimbas Watkins, canda unha camiseta dos all blacks cheirando a crica podre. E onde il vai xa a musa putona do noso barrio obreiro de Cardiff, e aquel waterfront oxidado que anos despois mercou un emigrante de Santa Comba, quen se fixo rico coa venda de viños a granel, para erguer o Millenium Stadium e a casa do fodido fodedor de mulleres e de ovellas, como lles din os ingleses, o gran Tom Jones de escrava, cruz e pelo en peito.
Xa non sei canto tempo hai que Dylan Thomas me deixou tirado no pub da aldea a cambio dunha manchea de berberecho podre e unha pinta de cervexa quente galesa?. E que ben fixo o marraxo. Mais foi demasiado tarde, galo, demasiado tarde... Xa non cantes que pasou a primavera e nin a cheiramos con aquelas cuncas de fungos disecados pola mesa adiante e o disimulo do meu escuro pasado como lateral dereito do Sporting de Celanova. E toda aquela montaxe para que me deixaran sentar arredor das do ganchillo das mesas camilla (ou debera dicir mesas padiola in enxebre style) desta incivilizada parroquia de canibalismo como Dior manda (con rotacirmo fashion).
Hai que dicir na miña defensa, se existise algunha defensa posible, que a amnesia foi aplicada a base de estadullazos sobre un pasado duro, violento, marxinal e perigoso. Penso que renunciei a facer memoria definitivamente cando voltei do meu retiro espiritual en Gales, xusto antes de deixar o opio e trasladarme a Madrid para coñecer ao futuro padriño do meu fillo, Luis Boullosa, que xa daquela estaba deixando de fumar e escribindo con moito xeito. Mais xa choveu tanto sobre os nosos mortos que a auga borrou ata a memoria das corridas de touros en Pontevedra. So escoito xa , moi de cando en vez, as voces ancestrais que turran de min coma o ouveo dun lobo dende o alto do Penagache.
Cando chove miudo nos Mociños, por baixo da Coriscada, na faldra do Leboreiro, no mesmo principio do mundo, lembro de onde son os antergos e recoñezo na intimidade do cemiterio que os mellores anos da miña vida xuvenil paseinos fuxindo de Compostela, de Celanova e de Cardiff. As tres ces que me deixaron eivado e me levaron a Swansea, Cardigan e Llareggub, onde cheguei sen saber moi ben que carallo andaba a procurar. Atopei a Dylan Thomas unha noite nun andel cunha folla medio abterta e xogando ao snoocker. Intimamos unha tarde gris nadando arredor da Boathouse do artista maldito, onde mataba de fame aos pequenos. Xa lle dixen eu que non se liara con Stravinsky pero non fixo caso. As anfetas e a noite neoiorquina fixeron o resto. E no derradeiro taxi da esmorga ficou esquecida aquela obra mestra titulada Baixo o Bosque de Leite, escrita para a BBC e que despois recuperamos porque o taxista era de Celanova, capital Newark, e adaptamos ao teatro aquel fermoso texto na sala Nasa de Compostela. Ata Vidal Bolaño veu presenciar aquel atentado feito para esquecer.
Cando podo deito no esquecemento aquel pastilleo de Bristol, o house e os viños malos e as nenas con cara de vella que pululaban por aquela cidade de triquinose e purgatorio victoriano, onde os contrabandistas sempre nos sentimos coma na casa, arrolados polo mar e pola raia invisible que cruzaba o seu porto pirata a altas horas da madrugada. Sempre aquela raia e outra irrepetible cruzando a circunferencia infinda da rosa dos ventos. Aquela raia seca e branca que marcaba os lindeiros do lateral dereito, arrepentido crebanoces da rexional preferente grupo sur do norte. A sempre lonxana raia da liña de gol trala que agardaba aquela moza a xogar coa cometa azul celeste en Castro Baroña, agardando a chegada da novena onda e unha pinadela de rabo de demo ipso facto. Porque na raia onde se xuntan a terra e o mar sempre acontecen cousas interesantes.
Son arraiano porque me peta e dame a gana, dende as raigames do tempo. Habito a mesma raia onde o demo xoga a matar moscas co rabo e onde o rabo do demo mosquea ao destino xogando coa vida e coa morte de xeito circular. Debeu ser aquela a derradeira raia que quixemos cruzar cando fundamos en Malasaña o mesmo destino daquela banda de rock chamada os Porcos Celtas, o desgrazado grupo terrorista que nunca deu ensaiado porque Shane MacGowan sempre deixaba os dentes na casa e porque Luis Boullosa non confiaba no ritmo tribal deste menda, que proviña do interior da terra, da gran cona santa de Pena de Numao. E cantos mortos aforramos grazas a iso...
Lembro que deixamos Vilanova dos Infantes a rolos. Ficamos derrotados definitivamente no Cristal e collimos monte arriba pola congostra que leva a Castromao, con corenta quilos de metralla ao lombo e unha botella de augardente de herbas. Vimos Celanova ao fondo dende aquel outeiro, coma unha raqueta de tenis, e deixamos a San Rosendo facendo o peixe grellado na Chaira de Amoroce mentres as vacas andaban a pacer tranquilas e os lobos fozaban polos carreiros dos contrabandistas na procura dos mellores poemas de Curros e Celso Emilio Ferreiro e algunhas pedras de chisqueiro coas que prender o derradeiro xaruto da noite.
Dende Penagache ao Castro Leboreiro fomos perseguidos pola terrible besta do Castelo das Poulas, onde fomos finalmente esmagados baixo as grandes gadoupas peludas e sepultados nas pedras inmensas das motas, os mesmos megalitos onde xa foran soterrados os nosos antepasados e os antergos da outra ribeira do mesmo mar. Son as mesmas penedas onde estivemos a comer enormes bocadillos de chourizo con pan de broa e onde a graxa e o pemento ficaron gravados coma unha pintura rupestre e unha marca do noso sangue porqueiro galaicoalbionante. E xogamos despois unha pachanga no mato entre as carqueixas e as torgeuiras, chegando xa de paso ao remate deste singular exercicio de onanismo inocuo do que debedes procurar aos reponsables entre as vosas bancadas.
Eu non sei escribir ben. Iso ficou claro dende sempre, mais seino facer sen utilizar nin un til en todo o texto. Heivos confesar que non foi unha licencia. Simplemente o feito de que este teclado andara tan mal coma min, desconfigurado, e non soubera onde carallo andaban os putos tiles. Desconfiado, agora ben podes comprobalo. Hai que ser valente. Os erros atopados poden canxearse por unha cervexa na vindeira viaxe dos bravos porcos celtas a terras dos nosos antepasados. Xa sabedes que cando o demo non atopa nada que facer, mata as moscas do rabo. Se non os houber, vou a gastos pagos, como quedou acordado en Ribadumia. Que demos e rabos habelo hainos. E de demos anglogalaicos imos sobrados, como se pode comprobar nesta poza sen fondo onde nos emborcamos de cando en vez co xabaril que todos levamos dentro, para fozar nos baixos da fochanca.
