Detalles fundacionais
Unha formación típica dos primeiros birras estaba composta por cinco parellas de irmáns (os M., os V., os S., os G. e os C.) máis un misil teledirixido ao que lle asignaremos un H. por seguir co tema das iniciais. Unha auténtica bomba H, todo hai que dicilo. O detalle desta irmandade de irmáns (e de primos) non é menor. O feito de zouparse entre eles (cada irmán co seu) durante anos, -en especial no campo de fútbol- daba lugar, sobre o terreo de xogo, a un nexo estraño, ese que se establece como consecuencia de coñecerse demasiado ben e demasiado mal simultaneamente. Era o equipo de Caín e Abel multiplicado por cinco. Só que todos eramos Caíns e Abeles simultaneamente.
Unha consideración sobre un nome
Alguén falou aquí, nos comentarios da entrada anterior de "Cans e Birrias". Podo asumir que eu era a birria do equipo. Nalgún comentario máis, lembráronme a miña tendencia a deixar a miña banda lixeiramente descuberta (eehm). Se eu era o birria, os demáis serían os cans, e, podo garantilo, eses cans mordían. E de qué forma. Mordían na presión aos contrarios. Mordían nas combinacións diante da área rival. Mordían nos centros dende as bandas e nos pases en profundidade. Realmente o de "Cans e birria", se un o pensa é un afortunado acerto semántico.
Fútbol é fútbol
Como todo gran equipo, o birra´s tiña a súa némese: unha lexión de mozos altos e espigados patrocinados por unha panadería de Cangas cuxo nome non son capaz de lembrar. Como unha especie de sombra, aquel equipo remataba cruzándose co Birra´s en mundialitos e torneos 24 horas da época con regularidade. Representaban o cristiano-ronaldismo na era anterior a que a espuma do cabelo se puxera de moda entre os futbolistas. Eran o equipo mellor peinado do Morrazo. Vestían equipamentos impolutos combinando afortunados cores marelo-ovo con sutiles verdes-semáforo. Saían ao campo e un pensaba "hostia, 300, pero aínda Miller non fixo o comic". E todo aquel monte de saber estar, de presencia estética e imaxe construída con paciencia víñase abaixo (ás veces) ante a presenza da tribu de Adán, chegada de máis aló da terra de Nod. Na miña memoria, os enfrontamentos remataban sempre de mala maneira. Tanganas, agarradas, entradas rozando o ingreso na unidade de traumatoloxía do hospital máis cercano, e a bomba H, ríndose de todos eles na súa cara, correndo polo campo celebrando algún gol imposible que lle daba a victoria (non sempre) ao Birra´s. Era divertido xogar contra eles.
Unha historia de baños
Os partidos remataban de madrugada habitualmente. Este é un recordo que teño gravado. Tamén sospeito que eu ía só a altas horas da mañana a xogar porque sempre estaba sobrio. Iso facía de min un inútil necesario, en especial cando chegaban as primeiras rotacións e parte do banquillo estaba tratando de non quedar durmido no campo. Pero ao que ía. Os partidos remataban de madrugada habitualmente. Lembro varios baños na praia de Pinténs. Alí a auga sempre estaba boa (maldizione, isto parece xa un folleto turístico patrocinado por Turismo Rías Baixas), e segue a estalo hoxe en día. Sempre había lúa chea. E non sempre celebrábanse victorias. De feito, en ocasións non sei nin o que se celebraba, pero daba un pouco igual. O ritual dos partidos non estaba completo sen o baño posterior na praia. E iso era un tradición que traiamos da casa. Sempre me considerei un privilexiado por poder disfrutar de tal cousa con naturalidade, como se fora o máis corrente do mundo. Hoxe sei que non o é.
 |
Conclusión
Alguén dixo nun comentario anterior, "non tes datos, nin memoria". Lamentablemente é certo, pero malia non ter ningunha das dúas cousas, sei que precisaba facer esta homenaxe. Que non sería completa se non dixera, a Fran, a Santi, a Charlie, a Marcos, a Alber, a Pablo, a Jose, a Paco, a Javi, e á bomba H. Grazas por todos os bós ratos co Birra´s e por todos os veráns de case dúas décadas. E unha última cousa. Dende fora, vese nos porcos ese espíritu de irmandade de irmáns, de festa permanente, de perseguir o mar e a lúa chea nas crónicas deste blog das andainas polos campos de Sheffield e polos pubs de Inglaterra. Adiante porcos!
