header-photo

DO LADO DE ACÓ:OS CHANGARROS DA ANGLOGALICIAN(I)

"Blues do Gregorio, pero non pa todos"

¿Fartos de oír falar de lontanos pubs con fedores de pis e english break-fast para fat-kats?

Afondamos para rematar o ano na vertente antropocultural da AGC, que non é só drinquear, lupandar e coucear esféricos, iniciando esta serie dos lugares que teñen sido abrigadoiro de porcos, cervos, corvos e resto da fauna da AGC nas sucesivas edicións, para que todos eses intres non se perdan no tempo como bágoas na chuvia de Xaneiro.

Falamos dos reductos da vella dieta atlantogaliciana de 4000 calorías, dieta de canteiros, lobishomes e homes de honesto laburar. Lugares que aparentemente os novos lerezanos desprezan, olvidando de onde veñen—e cara onde van. Sitios de hixiene dadaísta, paraíso do estafilococo, con música ocasional de cadea de retrete; cuncas de loza, viño espeso máis que xurro, recendos de serraduras e fondo de bocoi e soá de porco-non-bravo e honesta verza.

Recordade aquela canción que xa os britónicos cantaban no verán de 1937, entre balaceras e feixistas:

There’s a place in Spain called Pedreira,
It’s a place that we all know so well,
It is there that we gave of our manhood,
And so many of our brave comrades fell.

We are proud of the British Battalion,
And the stand for O Pino that they made,
For they fought like true sons of the soil.
As part of the Fifteenth Brigade.

Recordade: temos empanada, temos lacón, temos choletas pero non pa todos, not for everyone.