tag:blogger.com,1999:blog-62296201243901997462024-03-19T11:00:22.171+01:00THE ANGLOGALICIAN CUPPorcos Bravos vs Sheffield Stags since 23/09/2007Willy S.http://www.blogger.com/profile/03850291965227328874noreply@blogger.comBlogger215125tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-26330822657037377062024-02-29T22:07:00.139+01:002024-03-12T10:20:52.488+01:00La Bestia Alude Al Abismo Mientras Elude La InclusividadLos conceptos sirven para caminar a través del abisal territorio anglogalicioso, pero no son la Anglogalician en sí misma. Pueden ser herramientas afiladas u oxidadas, al igual que los noúmenos huérfanos son astrolabios de navegación para los náufragos de la orfandad, y la teoría de categorías es la caja negra para la teorización de las heces, pero todos acaban a orillas del río Bann.
<br /><br />
Por tanatopraxia, las hiperzonas de exclusión del Porco Bravo purgado no son geotraumáticas sino cronotraumáticas: agujeros en el presente, cronozonas. Así, la cronozonificación de Galizalbion por el tecnocosmopolitismo pathomediático del Rodillarato es propulsada a su vez por el entorno tribal de imágenes y narraciones distópicas. No somos capaces de encontrar un burdel alternativo al que está regido por todas las megaestructuras contingentes, en el proceso de comprender el derrumbe del orden cérvido que se vive en las herrumbrosas lanzas de Sheffield.
<br />
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkG12CW8RG9yyAarqSeO800V39LI5Xw3bVBJQa46xZOtYwQyeluXO2B45I7qzA48-vroMWVAF8Ukor2dE-fS0DHC_AAQcibSMo2t6VtZU7QqhObxFD9CnDUoDJbGTOU5C-ElA5XAtysbxXxudIl9EJzSghgBlQOrAI1GNdIjC-s8VzAUEmTMghO6Ht5MY/s1148/tributo-expo1%20%281%29.webp" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="1053" data-original-width="1148" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkG12CW8RG9yyAarqSeO800V39LI5Xw3bVBJQa46xZOtYwQyeluXO2B45I7qzA48-vroMWVAF8Ukor2dE-fS0DHC_AAQcibSMo2t6VtZU7QqhObxFD9CnDUoDJbGTOU5C-ElA5XAtysbxXxudIl9EJzSghgBlQOrAI1GNdIjC-s8VzAUEmTMghO6Ht5MY/s600/tributo-expo1%20%281%29.webp" width="600" /></a></div>
<br />
Las cenizas de Yardley Gobion nos enseñaron que la metalepsis recontextualiza y describe de forma bella y radical la exaptación evolutiva, donde una vejiga natatoria puede llegar a ser un testículo sin intentar ser un pulmón ni tenerlo como objetivo o propósito de los viajes ingleses.
No fue lo unico que aprendimos. Con la lava de la volcánica Dùn Èideann supimos que cada erupción de la tricotomía es capaz de afirmarse como portavoz estándar de la posición desintegracionista de la cerveza tibia.
<br /><br />
La hiperstición es la auténtica verdad de la Anglogalician.
Los buenos druidas nos mostrarón en Gales que toda invocación requiere de un diagrama maligno.
La Bestia montaraz de la próxima corrida, cabalgará una nueva era de esta competición hacia cualquiera que sea el futuro retorcido que los remolinos de la supremacía hayan designado en su cladograma de reacción anastrófica.
<br /><br />
Nuestra lealtad a la Causa no es un tic psicológico, sino una obligación rigurosamente práctica. Se basa, ineludiblemente, en una ley de peltre histórica.<br />
Mirar al lado oscuro es el único modo de ver.
Andar por los puertos es una de la formas de pereza que enriquece máshttp://www.blogger.com/profile/01724430336736659462noreply@blogger.com160tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-10783060400694200382024-01-31T12:31:00.007+01:002024-02-04T12:15:18.129+01:00For A Young Stag Has Now Taken The Torch. (We Are Bladesmen)<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhcTS5rnR-WI4_3Wm9JMkLC_xQ5fxjMmzZOjEHydmkjQsqkaKwkSreGR_Bz9v2b8YikWREqBM5klvLwmKA080L0wFf32lmQtF_GTJWcAIRxDv-u1iyw9xDPvoT5FegroQuKPJrDEmAa74ee_re5_81Qvzyn2lq-DaEcpMJ721Um0O_iAo21lUroVSHAJ0/s1080/febreiro2024.jpg" style="display: block; padding: 1em 0; text-align: center; "><img alt="" border="0" width="400" data-original-height="1080" data-original-width="1080" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhcTS5rnR-WI4_3Wm9JMkLC_xQ5fxjMmzZOjEHydmkjQsqkaKwkSreGR_Bz9v2b8YikWREqBM5klvLwmKA080L0wFf32lmQtF_GTJWcAIRxDv-u1iyw9xDPvoT5FegroQuKPJrDEmAa74ee_re5_81Qvzyn2lq-DaEcpMJ721Um0O_iAo21lUroVSHAJ0/s400/febreiro2024.jpg"/></a></div>
<p style="text-align: right;"><span style="font-size: medium;"><i><span style="font-family: georgia;">"The next generation will always surpass the previous one. It's one of the never-ending cycles in life." Masashi Kishimoto
</span></i></span></p>
<br />
<p>So for the first time the next generation of Stags took to the field. Noah Ellis (Nunu) returned to the shores of Galiza for the first time in over ten years, the last time he was a 6 year old out there with his Dad (Shabba), Uncle David (Thomo) and Grandad (Homer) for a more sedated visit with the families. </p>
<p>Back now as a man, he becomes the first of hopefully many of the next generation to grace the squares and streets of Pontevedra. <br />
I (Shabba) his Father asked him a few questions on his time out there.</p>
<br />
<p>
<b>So Nunu, your second time on the Galician shores, but as you were 6 the first time, what was your initial reaction when we landed?</b>
<br />
Well at first I wondered why we'd let my Uncle David (Thomo) sort the transport from the airport as it was late. But I was excited to see what food and drink we were going to be eating. I also found it a lot different to the rest of Spain. (Spain is not Galiza)
The first meal was at a lovely restaurant and had the normal Galician family vibes to it, some lovely food and wine. What did you think of the afternoon?<br /><br />
Sitting with my Dad (Shabba) and Uncle Steve (Gallo) eased me in gently, but after a while it was great having a laugh with all the lads. The food was great and loved the local wine. It set up a great start to the weekend. Uncle Sergio turned up for a while as well which helped me settle in. <br /><br />
We hit some great bars that afternoon/evening as well, sitting in the squares was great and playing darts in a bar as well. Fran (The MAIN) took us to a great bar at the end with music on, that was a nice bar also had some nice looking ladies in there.
</p>
<br />
<p>
<b>Let's talk football, so it was your debut for the Stags, you were the youngest player in a very ageing team. How did you find it?
</b>
<br />
It was like playing with the cast of Dad's Army. I felt great until half time even though it was so warm, but after I'd left the pitch I needed to throw up several times. I went up front for the 2nd half when I came back on and think I showed man of the match qualities for the Stags. I'm looking forward to the next one with a few younger players so we can bring the cup home.</p>
<br />
<p>
<b>So Sunday afternoon meal and the Pontevedra game, we noticed you weren't drinking during the meal?
</b><br />
I was knackered, doing all the running for the old men on the field, I needed to get some water in me. The meal was great, I think I ate my body weight in ribs. Uncle Serg then took me to the club shop but it was closed. He seemed to know everyone on the way there and back, Thomo said it's from all the gay bars he goes in.<br />
Joking aside the game was great I managed to get to the shop and bought a shirt. Loved drinking at the match and watching the firework man do his impression and how the fans took us in. That led to a great evening finally ending up in the Grifon finally and seeing the Dirty Argie. We had a kebab as we left and it was like eating a dead cat, worst kebab ever, but was funny watching Gallo trying to talk to the guy behind the counter.</p>
<br />
<p>
<b>So onto the final day, the beach, the bars and me leaving you in the capable hands of Gallo and Thomo. What was I thinking!!!!!
</b>
<br />
The beach was beautiful, great driving over there and having a walk on sand. The place we went after was lovely as well the little bars and tapas was great. Gallo was funny getting the picture under the nob on the wall. The food was ok and when we got back it was good sitting in the square with all the lads and Fran. Then we went on to the bars, my best night, loved it, think it was because you weren't there. Thanks. The drinking was good and couldn't remember everything, but remember drinking Whisky outside the Grifon, not sure who bought it or how many I had. There is video evidence of me and Uncle Steve walking home, apparently PK had to bring us back in the end. </p>
<br />
<p>
<b>So to some up your weekend, did you enjoy it?</b>
<br />
God yeah, can't wait for the next one. Apart from the journey back and the airport as I was hanging and had to lay down a lot. The lads were great and had the best time. </p>
<br />
<p>
Just want to say thanks to Main, Serg, Fern, Manuel and all the rest of the guys who made the weekend for us old and new Stags. Everyone enjoyed it and all want to come again.<br />
<br />
Up the Stags!!!!!!!
</p>
Algernon Mousehttp://www.blogger.com/profile/16593805633476654570noreply@blogger.com254tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-10647256991298328022023-12-31T21:55:00.075+01:002024-01-11T23:43:20.967+01:00Los Montaraces De La Osa Mayor<p>
Hace ya mucho tiempo que camino hacia el Norte, entre tractores en llamas y
folerpas huérfanas. </p>
<p>Hace ya mucho tiempo que camino contra el Norte, como un viajero gris
confederado desafiante entre la niebla. </p>
<p>Una verdad cifrada en XVII ediciones dejé atrás: el humo de los brezos, el rojo
de los acebos, y la alegría fugaz de la cerveza, os la revelarán algún día.
</p>
<p>En el camino del Norte, sin embargo, sólo los más valientes me acompañan.</p>
<p>
Marchamos a la intemperie de las noches hiemales. </p>
<p>Les digo este relato para recordadles que su obligación es subir y combatir a
nuestro lado. </p>
<p>En nuestras cabezas braman los vendavales, en nuestros ojos juguetean los
relámpagos, bailan las nubes y se ríen las estrellas.</p>
<p>Malo será que no ganemos. </p>
<br />
<br />
<a
href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPfsTst8C90sX41LUWeU3ZKDGBdEv2Rl-FTSNGbG2CeNRC_1A75pT0Git35whvQq8vT88mXPK1FE6JgClJ1jXKbB4QBdEaETZ1ijarB3_7HVVmQmGGGiam9Jkx5EflxZP4S9IDpYBMfTZrQKAt9lEbR-rweBHbrBVfTR-dzqWOd5IlbvDt9Ek3nJIQ4Zg/s620/008-concept-art-mathieu-lauffray.webp"
><img
border="0"
src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPfsTst8C90sX41LUWeU3ZKDGBdEv2Rl-FTSNGbG2CeNRC_1A75pT0Git35whvQq8vT88mXPK1FE6JgClJ1jXKbB4QBdEaETZ1ijarB3_7HVVmQmGGGiam9Jkx5EflxZP4S9IDpYBMfTZrQKAt9lEbR-rweBHbrBVfTR-dzqWOd5IlbvDt9Ek3nJIQ4Zg/w640-h370/008-concept-art-mathieu-lauffray.webp"
/></a>
El Balón Perdido de Niveahttp://www.blogger.com/profile/01465199329222257708noreply@blogger.com331tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-18521859030182055482023-11-30T23:55:00.120+01:002023-12-15T09:44:19.128+01:00De La Matanza De Ciervos Como Trámite Administrativo. La Décima Cayó En Campañó.<div><p><i><span style="font-family: georgia; font-size: large;">La Anglogalician es un orgulloso vector temporal retorcido y críptico que avanza en espiral hacia el pasado y retrocede hacia el futuro.</span></i></p>
<br class="separator" div="" style="clear: both; text-align: center;" /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKpHVyGb28GVhthUNEo6iSmONJHWG3Eb4B_m51lc9c6zWPpbyJA4F7LkxldcabaIMamiUgVf4mimdY3PIworwqQvJgqnf7KcRXvlhFnALLon4l-q4WaA_L-zyyM4PCT7z-eXG0f6oPdHgxAhR3dm-V9wO7qYmnA2aU0DliswlV2Ve6_r7YakS_stUieYAB/s1024/396198655_828500445942597_19851857063118093_n.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="588" data-original-width="1024" height="230" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKpHVyGb28GVhthUNEo6iSmONJHWG3Eb4B_m51lc9c6zWPpbyJA4F7LkxldcabaIMamiUgVf4mimdY3PIworwqQvJgqnf7KcRXvlhFnALLon4l-q4WaA_L-zyyM4PCT7z-eXG0f6oPdHgxAhR3dm-V9wO7qYmnA2aU0DliswlV2Ve6_r7YakS_stUieYAB/w400-h230/396198655_828500445942597_19851857063118093_n.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: small;"><span style="color: #cc0000;"><i><span style="font-family: georgia;">¿No estaba prohibida la publicidad?</span></i></span></span></td></tr></tbody></table>
<p>Las piezas de caza se clasificarán en dos grupos: caza mayor y caza menor. Tendrán la consideración de piezas de caza mayor el stag, el ciervo, o cervo, el baldragas, el correveidile, el procrastinador, el tóxico, el pelador de camedrios y cuantas especies sean declaradas como tales por el Rodillarato.<br /><br />La otra crónica, la escrita según el tradicional método galeguidade ao pao, informa:<br /><br />
</p><blockquote>
<br />
Porcos Bravos 11 - Sheffield Stags 1<br /><br />Os Porcos Bravos: Manu Blondo (Gk); Frank (1); Nacho; Del Río; Sergio (3); Billy (2); Anxo; Xandre; Rivas (1); Pedrinho; Peter Rojo; Martín Fisher (1); Guille (2); David (1), J. Toti (1); Gael.<br /><br />The Sheffield Stags: Gallo (Gk);Thomo; Shabba; Nunu; Dick Walsall; Schofe; Machen; PK; Whysall; Pátraicc Úa Muirgheasa (1).<br /><br /><br />Venue: Estrenamos campo. Agüeiros, en Campañó. Merecía el Pritzker pero... 32º putos grados na Galiza que estrena outubro. Para que luego nieguen el cambio climático. Campo en perfectas condiciones.<br /><br /><br />Attendance: 400 privilegiados en las gradas. Willy Sifones asiste de incógnito. O eso cree él.<br /><br />Uniformes: Os Porcos Bravos visten de negro Nasa, con el jabalí blanco de Ricardo III como escudo. Un apaño que deviene en icono instantáneo.<br /><br />Los stags, que volvían a Galiza siete años después, visten un inclasificable uniforme con distintas tonalidades de verde. Ya saben que la esperanza es una puta vestida de ese color.<br /><br />El Laurence Bowles (o es ya el presente Colin Davies?) al mejor jugador porcobravo es ex aequo para Billy (Álvaro), Guille y Gael. Este último, cuando empezamos a disputar la Anglogalician, no había nacido. Cavilen sobre ello.<br /><br />El Derek Dooley's Left Leg al mejor jugador inglés, es para el gran Gallo. Ocupó la portería de forma accidental pero no se notó. Sin su buen quehacer, los stags se llevan 20 en un saco.<br /><br />Árbitro: Afortunadamente para los de negro, no fue Wayne Barnes que debe sufrir de melanofobia. Con este tipo al pito, igual el resultado hubiese variado en cantidad.<br /><br />El Dato: Se reanudó la Anglogalician Cup después de cuatro años de langosta. El virus chino, el diablo y el alcohol se llevaron al resto.<br /><br />Os Porcos Bravos se alejan. 10 triunfos a 7. Nunca habían tenido tres partidos de ventaja. Contando además con la particularidad que nueve ediciones se han disputado en Inglaterra por sólo 8 en Galiza. En la XVIII, buscarán lo nunca visto en la competición. Ganar 4 ediciones consecutivas.</blockquote>
<p><span style="font-family: georgia;"><b><i><span style="font-size: medium;">La AngloGalician no es un pasatiempo, es un Compromiso.</span></i></b></span></p>
<p>Os Porcos Bravos lo han entendido a la perfección en estos años de parón biológico, y han confeccionado la mejor plantilla de su historia. Lo tiene todo: veteranos curtidos, talento, juventud y temeridad.</p>
<p>El bando inglés, en cambio, ha pagado un alto precio por sus convulsiones internas. Ningún proyecto prospera en la tierra baldía del enfrentamiento cainita. Habían arreglado la parcela deportiva con Lee Gordon y sus gladiadores, pero no todo lo demás. Y así les fue. Cuanto antes empiecen su enésima reconstrucción, mejor para todos. El tema es que regresaron a Galiza por primera vez desde la década pasada, con uno de los equipos más flojos que se les recuerda. Recurrieron al comodín de un
puñado de valientes expats, que saltaron sobre Campañó como los paracas en Dien Bien Phu, y con igual suerte.</p>
<p>La XVII en esencia, ni tuvo épica ni fue disputada. La manada local jugó con la verticalidad sin freno del rayo. Asedió a los Stags desde el inicio, marcó 4 goles en la primera parte que pudieron ser una docena, y a pesar del alud de caras nuevas en su equipo de gala, se mostró muy cómodo en el agresivo planteamiento del 2-3-2 que ha diseñado el Main.</p>
<p>Los de verde, que apenas soportaron el tórrido clima, bastante hicieron con defender con cierta dignidad su portería y evitar males mayores más allá de la desgraciada lesión de Dick Walsall.</p>
<p>La segunda parte sirvió, entre otras muchas cosas, para:<br />
Que os Porcos Bravos exhibieran la profundidad de su banquillo, haciendo un siete.<br />
Un irlandés que es seguidor del Leeds United lograse el gol del honor de los ingleses.<br />
Sergio sacase un conejo de la chistera.<br />
Martín Fisher nos demostrase que va seguir goleando hasta los 80 años.</p>
<p>Ahora toca preparar la XVIII. La cábala nos dice que el Nordeste inglés es territorio comanche para os galegos. Tres viajes, tres derrotas.</p>
<p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b><i>Pero el relámpago, ¿Qué nos dice el relámpago?</i></b></span></p>Mike Barjahttp://www.blogger.com/profile/16197829484364884255noreply@blogger.com1245tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-48639696288286911472023-10-31T11:21:00.007+01:002023-10-31T11:28:26.178+01:00Wild Samhuinn In A Northern Sea Of Flickering Pumpkins<p><b><i><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: georgia;"></span></span></i></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><i><span style="font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIM6tbYCEXvFHsSxFmNgzn8nOKinVHtKU0AQyhZkj28uM610NtwEL8TvR1zgilMDyafyJ0XhyphenhyphenTwRGqwjZPSsbsOYRBl_7zbS-6-IlVJiClfFZkN1dos3gBMn6EDP8VmrJr_mzds7adBugLE6ZSk4gfX6U-TowYCd5RW2a2N-4Fw4nlZeJLNKjJRxWsoeo/s800/imaxe_01.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="800" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIM6tbYCEXvFHsSxFmNgzn8nOKinVHtKU0AQyhZkj28uM610NtwEL8TvR1zgilMDyafyJ0XhyphenhyphenTwRGqwjZPSsbsOYRBl_7zbS-6-IlVJiClfFZkN1dos3gBMn6EDP8VmrJr_mzds7adBugLE6ZSk4gfX6U-TowYCd5RW2a2N-4Fw4nlZeJLNKjJRxWsoeo/w400-h400/imaxe_01.jpg" width="400" /></a></span></i></b></div><p>
<p><b><i><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: georgia;">Mild Swimming</span></span></i></b> <br />
Immersing oneself in new pools or other water courses is part of an urban adventure designed to be somewhat exhilarating but not as outlandish or unrealisable as an advertisement of the same theme might suggest. A reasonable lack of concern over being an unofficial member of the misadventure club is an essential part of the freedom of the individual.
Going into public spaces wholly unfamiliar, excepting for the extant erudition and information of an Ordnance Survey map or Google Earth, can be frightening and exhilarating as long as you remember to remain aware of the possibilities of undercurrents, objets d'art and real sodden paraphernalia that may obstruct one's freestyle experience.
Watering holes can have hidden depths, so modest excitement can be gleaned from fathoming out just how many monkey wrenches might emerge to menacingly grip one's nuts and prompt one to bolt for the fire exit aflame with fear and smokey trauma.<br />
Moon-bathing is a romantic ideal, so midday sun-dipping is usually recommended for urban mild swimming in worlds where happiness can be all too virtual but anxiety and nervousness can be all too real.
So, despite the effects of a spectacularly classic modern summer's day wherein cat's and dog's tongues hang out like eager, flesh coloured washing, one can seek the cooling shade of a classic and/or modern watering hole, the likes of which may not have been fully discovered, except by its regular mappers.
In the modern British summers, it might merely be a desire to whet one's whistle to avoid getting one's whistle wet in a sudden, BBC-strength squall that has rain spitting through the winds at the earth at a belligerent forty-five degree angle. </p><p> </p>
<p>
<b>CASTLE & ANCHOR</b>, 2 Church Road, Stockton-on-Tees.<br />
A modestly sized establishment on a very busy corner where you can see important veins pumping on the roads of downtown Stockton. The furniture has been rearranged and there's still a feel of recent caulking intended to keep the place afloat in a sea of competitive modernisation. The internal views are enhanced by TVs displaying aspects of the world of sport, possibly to deflect from seeing the church across the road and any consequent contemplation of something more than sporting good and bad fortune. Archived and resolved contests of the beautiful game and current cards from the sport of Kings, Queens and still hopeful sections of the various British classes can be seen from every vantage point throughout the pub.<br />
The upgrade of the husk means the regular, common folk can continue their conversations from the past about the new, technological miasma of plasma that shows the outside from a very well established inside.
The pub also has a steady rhythm of humdrum popular music, which creates an ambivalent vibe. The prices are very reasonable in the current climate, and the staff are easily pleasant to all and sundry. This place is a solid house of commonplace affability in a Stockton currently in the eye of a storm of redevelopment.
</p>
<p>
<b>THE ROYAL OAK</b>, 20 High Street, Stockton-on-Tees. Just beyond the aforementioned Church Road in the heart of Stockton town.<br />
The previous theme of necessary rejuvenation is evident in this pub, upgrading having taken place from its former historical, somewhat vibrant character. The bar is bigger than most and has two guest ale pumps amongst a plethora of popular, everyday beers, lagers and ciders. The furniture is still very comfortable, combining old wood and more modern surfaces very well. This pub, again, has a notable number of TVs dotted around the dark wooden walls, and plays popular but not pop music at a level where you can still talk and listen to the exchanges of clearly frequent clientele. The atmosphere retains a feeling of enduring steadiness under the consistent shadow of economic pressures to evolve, to develop a sense of generic salubriousness. The prices are reasonably comparable to the Castle & Anchor. My visit saw me take up a welcoming window seat that enveloped me like a satiated Venus flytrap. I was able to see the local theatre The Globe from this vantage point whilst quietly quaffing a half of Birra Moretti.
</p>
<p>
<b>THE SUN INN</b>, Knowles Street, Stockton-on-Tees. Less than a stone’s throw from the Royal Oak.<br />
A small, cosy regular Cider With Rosie kitchen feel with obvious regulars already installed in their apparently appointed places, chatting about old world subjects whilst stealing a glance at the modestly sized TVs on the walls reliving moments of good and bad luck in repeats of already run races. The person serving at the small bar was very welcoming and greeted me as a stranger with a good-natured, cheeky ice breaker to put me at ease amongst the decorative red cross-hairs whose presence made an uncomfortable point of focus for anyone visiting from the not too distant future. The pub is well connected to community agencies and has music nights at weekends.<br />
There was an undercurrent of a group identity of somewhat parochial protective mien. The obvious regulars were very comfortable with their positions, and their long in the tooth easy habitual socialising. The primarily liquid victuals on offer were the nationally identifiable session drinks but there were bar snacks available to round off the experience. </p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbeH2B0aundPbeHOQZcryAYtQhFgnUOjR6X51u8qn1Jq0dEOm3RUxN9e3JZ_T1-LCGwIm_DQPSCTUr2hhv_-S8HMAJs4ox2H8TBTzjJ-TO4_niAb42NOrIrucQSvcFr1jZTB6QAiI80evXklt-LK6dbtMWW9lEZgcG1qmAe0t0HI2tDMN0AnJLFEelkko/s3000/imaxe_02.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="2250" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbeH2B0aundPbeHOQZcryAYtQhFgnUOjR6X51u8qn1Jq0dEOm3RUxN9e3JZ_T1-LCGwIm_DQPSCTUr2hhv_-S8HMAJs4ox2H8TBTzjJ-TO4_niAb42NOrIrucQSvcFr1jZTB6QAiI80evXklt-LK6dbtMWW9lEZgcG1qmAe0t0HI2tDMN0AnJLFEelkko/w300-h400/imaxe_02.jpg" width="300" /></a></div>
<p>The three Stockton-based mild swimming locations had a theme in common, that of being economically evolved to accommodate temporal compromise so as to appeal to visitors and indigenous alike. The first two particularly had necessary ambivalence to the common purpose of public places and coercive zeitgeist. All three shared an existentially lexically compromise to the point where community responsively shields itself from wider collective psychological tropes.<br /></p><p>All three had walls which, could they talk, would regale any listener with tales of yore that might encourage, through their vital, shared voice, fresh thought and more active cognition and comprehension of the existential experience of mild swimming.</p>
<p>
<b>THE STOCKTON</b>, 122 High Street, Redcar.<br />
This pub has grand old furniture, an old-style wooden bar, new TVs on a number of the wood panelling walls and good old fashioned prices.<br />
It has an appeal for regulars in its upgrading to visual information while retaining a tangible reminiscence of older and apparently simpler times.<br />
The pub also has a significant amount of natural light as the summer sun is welcomed in by windows which are on the generous side. Looking onto a small beer garden the large back window resembling a lazy eye – a very large TV half obscures it - allows enough light to read any racing card by. <br />
Although it has a couple of modern flashing-light gaming machines, one can still 'hear the gentle sound' of its regulars handing over their noiseless tenners to continue what are now seen as antiquated ways and wishes to maintain a slightly uneasy status quo. The limited, staple bar, however, means that only the diehard customers might get whatever they want, as there is no evidence of beautiful, mythical sirens pouring out their ambiguous promises from the mainstream pumps. Although I was satisfied by a high quality draught Guinness on offer.
</p>
<p>
<b>PIG & WHISTLE</b>, 27 Station Road, Redcar.<br />
This pub is quietly confident of its particular and olde worlde feel: the furniture is unashamedly old and very comfortable for an extended stay. It resembles a museum with its different rooms and it has a double-faced bar to easily serve all of the various places a visitor can ensconce themselves. <br />
Two of the rooms are reminiscent of old 'snugs' and have many pictures of old Redcar and paintings and photos of local historical referents. Only one of the compact rooms has a discreet TV that can be turned on by request, so you don't need to evoke moving images of the outside world if not desired. The main bar room has an extended area where pool can be played without distraction. This bar space also has the locals who congregate during the day time even when visitors are scarce. One drawback with this pub might be identified by the limited range of drinks on offer but one could easily feel inclined to compromise in favour of spending time in the understated convivial atmosphere.
</p>
<p>
<b>O'GRADY'S</b>, 18-20 Queen Street, Redcar<br />
An Irish welcome to all-comers is offered by a well-appointed, tastefully furnished repro watering hole that serves an extensive menu of food at reasonable prices.<br />
It has two ale pumps living alongside the customary typicals, as well as a number of significant TVs informing of the outside world of sports. There's no music in the background as the TVs have low but audible sound for those interested in the various events covered.<br />
The layout is constituted of primarily restaurant style tables as it is also an active hotel which provides victuals for temporary residents visiting Redcar and the wider north east coast, and anyone wanting to go through an absurdist defamiliarisation of a place they live in. Its three-pronged character (pub/hotel/restaurant) means it can be confident of significant numbers of regular and irregular customers throughout the year.
This place has a certain charm about it with its nicely adorned decoration coupled with genial snippets of Irish-Gaelic wisdom on the walls, and it can boast a general sense of openness that means it can flourish in the present conditions without need for any further upgrades. </p>
<p><br />
The timings of visits to these urban mild swimming holes create a kind of Jekyll and Hyde character to proceedings. Afternoons would be the Dr Jekyll as chemical experimentation is sparsely undertaken by mostly economically inactive swimmers, treading water, still staring at a starless firmament. Evenings would be the Mr Hyde aspect as dilettante debaters might raise their lubricated volubility tussling over a chair whose status is worthy of scrutiny: one arguing that the chair is freer than they feel, the other countering with a form of quantum of solace view that although empty, the chair is not free but merely physically bound by well established rules of existence.<br />
Afternoons see somewhat tentative ripples of conversation between groups which are common to the place and are aware of the place being very common to them, without any accompanying Aaron Copland or ELP fanfare.<br />
Afternoons are for wandering anthropologists and unattached individuals sheltering from various existential climatic variations. Evenings are for the bravest of observers whose vitality of experience is more visceral than cerebral. These timid excerpts of mild swimming are from afternoons.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMO0jW1MN90gtIUC-eIBCuXIOLP1HmzhZMvmnsV5giuSm7tsmu-glD5CJG98Lu2qukebVOlUmPym5V5faeMGnoo0QeSLgKbqqio6pcwvZR7mhLc-Kc2jt50ObCWU1WGz-MxRLVwapvbp1tJR1pFjqHv0FapfWFbNaNMKPOr4JhFsjvR8eovJNvTNDwijU/s4946/imaxe_03.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3297" data-original-width="4946" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMO0jW1MN90gtIUC-eIBCuXIOLP1HmzhZMvmnsV5giuSm7tsmu-glD5CJG98Lu2qukebVOlUmPym5V5faeMGnoo0QeSLgKbqqio6pcwvZR7mhLc-Kc2jt50ObCWU1WGz-MxRLVwapvbp1tJR1pFjqHv0FapfWFbNaNMKPOr4JhFsjvR8eovJNvTNDwijU/w400-h266/imaxe_03.jpg" width="400" /></a></div><br />
Algernon Mousehttp://www.blogger.com/profile/16593805633476654570noreply@blogger.com414tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-30726560042629576812023-09-29T18:44:00.014+02:002023-09-30T07:15:28.866+02:00Algún Día Drenarán El Gafos. Lo Que Los Patos Sospechan Y Los Cisnes Callan.<p><span style="font-family: georgia;"><i><span style="font-size: large;">La adicción supone buscar consuelo en aquello que te destruye.</span></i></span></p>
<p><br /></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEik46mBos2SGGrUYzPyxJHfJrXKLCvk-xC8MS3kMmmc-3Lk6xfuPAKSJcTDHIbwNllpCve1bKM_SJmA5IoeO_3c6jmpYbANvqXmZuvxBfnAwIVENOp7H6BbVhlVNOVHxcc3qDTRs_x6AZT_XwUOaszlzcf5zyavf5xMC8Qh8K0fmFkl2tblRDJQ11M-99E/s1024/BLACK-WidowsAndOrphans-1024x473.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<img border="0" data-original-height="473" data-original-width="1024" height="185" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEik46mBos2SGGrUYzPyxJHfJrXKLCvk-xC8MS3kMmmc-3Lk6xfuPAKSJcTDHIbwNllpCve1bKM_SJmA5IoeO_3c6jmpYbANvqXmZuvxBfnAwIVENOp7H6BbVhlVNOVHxcc3qDTRs_x6AZT_XwUOaszlzcf5zyavf5xMC8Qh8K0fmFkl2tblRDJQ11M-99E/w400-h185/BLACK-WidowsAndOrphans-1024x473.jpg" width="400" /></a></div>
<br /><p><br /><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: large;"><b>
Programa Oficial de la XVII Edición.
</b></span></span></p><p><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia; font-size: large;">30 Setembro.</span></p>
<p><b>13.13</b> Comida enxebre pangalaica na Paloma (The Dove)</p>
<p><b>15.01</b> Primer Run Amok por las cenizas de lo que alguna vez fuimos. </p>
<p><b>19.06</b> Los supervivientes y las tropas de refresco se encuentran no SoulBeer.</p>
<p><b>20.27</b> Desalmados, nigromantes, pendencieros y náufragos, irán a cenar al Muelle.</p>
<p><b>21.38 </b>Segundo Run Amok por los clásicos de Loresgrado.</p>
<br />
<p><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia; font-size: large;">1 Outubro. Hoy es el Día que alimentamos a la Bestia.</span></p>
<p><b>12.03</b> Veteranos contra noveles. The Anglogalician se estrena en Agüeiros (Campañó). Alabado por sus indudables cualidades arquitectónicas, el campo será testigo de la eterna confrontación entre lo nuevo y lo viejo. Os Porcos Bravos buscan la Décima. Los casaca rojas, capitidisminuidos, el rayo verde. Hará calor y no tendrá nuestros ojos.</p>
<p><b>14.34</b> Tercer Tiempo Nasantiña. Si os suena el local, es que ya estuvimos aquí. Pero ahora tiene otro nombre y otras reglas.</p>
<p><b>17.00</b> Pontevedra-Guijuelo. Partido de Segunda Federación, que viene a ser la cuarta categoría del fútbol estatal. La ciudad del equipo visitante es famosa por su jamón. Pocas veces está mejor dicho eso del Hai Que Roelo.</p>
<p><b>19.29</b> Terceiro Run Amok polo lusco e fusco das nosas redencións.</p>
<br />
<p><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #2b00fe; font-size: large;">2 Outubro</span></span></p>
<p><b>11.07</b> Road to the Marcas Boniatas. <span face=""Google Sans", arial, sans-serif" style="background-color: white; color: #202124; font-size: 20px;">Ægir </span>nos regale 9 olas y ninguna situación embarazosa.</p>
<p><b>19.06</b> TaberNasa. Acústico de Arthur Thin, leyenda musical de la competición, y ceremonia oficial de clausura de la XVII.</p>
<br />
<p><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia; font-size: large;">3 Outubro</span></p>
<p><b>10.55</b> Desayuno cervecero en el Hotel Dabarca, que es el tradicional campamento base de los Stags de Sheffield cada vez que visitan la fermosa Pontevedra. Se hará balance, habrá promesas, se perdonarán 7 años de ausencia, y se avivará el fuego de la XVIII.</p>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiTGwhN6sX4Mgi5tN-aPafVLm24ZT0ZW4PmXMU4mkFQ4mT3uumSBTClbj26Y4jhXCia23ZbfjWHBdQUJ95_NHYCyl4XN8cesg1KlOSUkRmxvTAfNpJi0m4zMPCsEIOaZ6w7J96AZo9mLaE3Cxv2kz0l2Ynnct6NJtRIfqpG8mxDXkVgDTEy0gjNlsTnFE/s1024/IMG-20230925-WA0006.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="608" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiTGwhN6sX4Mgi5tN-aPafVLm24ZT0ZW4PmXMU4mkFQ4mT3uumSBTClbj26Y4jhXCia23ZbfjWHBdQUJ95_NHYCyl4XN8cesg1KlOSUkRmxvTAfNpJi0m4zMPCsEIOaZ6w7J96AZo9mLaE3Cxv2kz0l2Ynnct6NJtRIfqpG8mxDXkVgDTEy0gjNlsTnFE/w238-h400/IMG-20230925-WA0006.jpg" width="238" /></a></div><br /><span style="font-size: large;"><i><br /><span style="font-family: georgia;"> E coma sempre o de sempre, Galiza Über Alles.</span></i></span>La cosmovisión chamánica del orín de renos y del muscimolhttp://www.blogger.com/profile/18226628075581699995noreply@blogger.com270tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-91695500981919425662023-08-31T10:50:00.008+02:002023-09-05T08:45:57.624+02:00La Tradición Se Alimenta De Años<span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: large;"><i><b>Después de tanto silencio y barro en las estrellas del Norte
</b></i></span></span><br /><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixPTq-MMkaH-nlqUjD7BfD7Re663cV2bnwJri6_9j-18iRFQ7vbifuscIZvtQ2UElQkxloM7xF7ig_VpCtuJ68ZFcXXhnhbU8_jiv-hCb-408WjHh9OOJnKGL-Ez4DYpFoBhfwzRLELeij5vO_wd9OuegaarYOelgztQiJ_7xMfC31_cPmikqkLZfVT2c/s1000/Screenshot-2021-10-11-164757.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="327" data-original-width="1000" height="210" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixPTq-MMkaH-nlqUjD7BfD7Re663cV2bnwJri6_9j-18iRFQ7vbifuscIZvtQ2UElQkxloM7xF7ig_VpCtuJ68ZFcXXhnhbU8_jiv-hCb-408WjHh9OOJnKGL-Ez4DYpFoBhfwzRLELeij5vO_wd9OuegaarYOelgztQiJ_7xMfC31_cPmikqkLZfVT2c/w640-h210/Screenshot-2021-10-11-164757.webp" width="640" /></a></b></div>
<br />
<p>
Distancia: ¿kilómetros y kilómetros entre Sheffield y las Marcas Boniatas?<br />
Nos han dispersado, trasplantado, purgado, ahorcado, nos han pegado duro ¡y qué bien aún estamos en los lejanos horizontes teñidos de rojo!
<br /><br />
¿Distancia y lejanías? Mar mediante.<br />
<br />
Amputaron manos y pezuñas, lapidaron unicornios, sin saber lo que nunca destruirían: la Anglogalician.
<br /><br />
¿Conspiradores y lejanías? Ostracismo en Galizalbion.<br />
Nos sepultaron; nos perdieron por los tugurios de las latitudes: disgregados como huérfanas, conduciendo tractores en llamas. Del tiempo sin crepúsculo, la amenaza terrible.<br />
<br />
¿Cuál es, pero cuál es, el día de la XVII?<br />
<br />
Los Stags de Sheffield regresan a Galiza 7 años después.<br />
<br />
Este cabello gris confederado que exhibe la competición es victoria de las fuerzas inmortales.
</p>El Balón Perdido de Niveahttp://www.blogger.com/profile/01465199329222257708noreply@blogger.com307tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-58191503344169818252023-07-31T22:04:00.011+02:002023-08-01T00:56:12.869+02:00O Fútbol É A Guerra Por Outros Medios. De Berserkers, Nobres Franceses Psicópatas e Outras Especies (Bravas) <div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiawN1QUNFcDML_plOae7D1fkQl1t9hH-REj-SO1Cfq6XqtgYRPHD6cnT4PNtN9Ot-GA7wBVVShacpD9xyHBSYIUtkPBazk0IjBvYmBk1WqVcEP-fObld77CKNUZKpctlzIfW7NlUcpC8BIOjCfKB2kiIUQb5ogVEwH599Ibhxo8yHq-o243Q5vSqmDdXQ/s1408/Bronspla%CC%8At_pressbleck_O%CC%88land_vendeltid.jpg" style="display: block; padding: 1em 0; text-align: center; "><img alt="" border="0" width="400" data-original-height="1217" data-original-width="1408" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiawN1QUNFcDML_plOae7D1fkQl1t9hH-REj-SO1Cfq6XqtgYRPHD6cnT4PNtN9Ot-GA7wBVVShacpD9xyHBSYIUtkPBazk0IjBvYmBk1WqVcEP-fObld77CKNUZKpctlzIfW7NlUcpC8BIOjCfKB2kiIUQb5ogVEwH599Ibhxo8yHq-o243Q5vSqmDdXQ/s400/Bronspla%CC%8At_pressbleck_O%CC%88land_vendeltid.jpg"/></a></div>
<br />
En “Fanged Noumena” o libro que recopila en castelán parte dos escritos do filósofo inglés Nick Land (o pai do “aceleracionismo”), aparece un texto titulado “Despois da lei”, no cal o autor traza unha reflexión sobre os asasinatos atroces de Gilles de Rais durante o século XV. A partir dos escritos de Bataille -en especial os de “A parte maldita”-, Land traza un retrato moi atinado sobre as accións de Gilles de Rai e o seu significado no seu contexto histórico. Di Land: “co protestantismo histórico, as válvulas de escape transgresoras da sociedade son desritualizadas e expostas a unha condena efectiva, unha tendencia que culmina coas explosións de atrocidade asociada cos escritos do Marqués de Sade a finais do século XVIII e, case tres séculos antes, coa vida de Gilles de Rais”. Fillo dos nobles Guy de Laval e Marie de Craon, de Rais pasou a súa mocidade facendo o que se supón que debían facer os nobres da súa época: guerreando e dilapidando a inmensa fortuna herdada dos seus pais. Land, citando a Bataille di: “a traxedia de De Rais, que Bataille extende ao conxunto da nobreza, foi a de vivir a transición da sociedade suntuaria á racional; e dende o seu nacemento adicouse ao militarismo insensato da aristocracia frances que Bataiile resume coa seguinte fórmula: «Así como o home sen privilexios víase reducido á obriga de traballar, o privilexiado debía facer a guerra» […] Máis importante foi o fluxo e o refluxo incesante das confrontacións militares, nas que a vida e as riquezas podrían ser derrochadas sen límite. De Rais abrazou este escuro corazón do mundo feudal con peculiar ardor, sinalando Bataille: «…encarnou o espírito daquel feudalismo cuxa axitación procedía do xogo de Berserker: estaba unido á guerra por unha afinidade que era o último complemento ao seu gusto polas voluptuosidades crueis. Non tiña outro lugar no mundo que o que a guerra lle outorgaba».”
<br /><br />
Pero esa guerra que tanto lle gustaba a De Rais, en paralelo aos avances da tecnoloxía militar, foi convertíndose en algo cada vez máis racionalizado, máis científico e suxeito ao cálculo. Bataille, nun párrafo describe este momento así: “pero no instante no que as políticas reais ou a intelixencia impóñense, xa non estamos nun mundo feudal. A intelixencia ou o cálculo non son nobres. Non é nobre calcular ou reflexionar, e ningunha filosofía podería ser capaz de encarnar o que é esencial da nobreza”. Retirado dos combates, do derroche de medios materiais e humanos, do fragor das batallas nos que De Rais sentíase realmente vivo entre a sangue dos seus inimigos, rematou retirándose a unha das súas fortalezas. Dende ela puxo en marcha o asasinato sistemático de máis de douscentos nenos das aldeas veciñas, transformando a súa pulsión guerreira nun sucesión de actos absurdos de maldade indescritible. De novo, Bataille: «Os crimes de Gilles de Rais eran os do mundo onde os cometía. Os movementos convulsivos daquel mundo son os que explican aqueles estrangulamentos”. E Land ao final do seu texto: “O asasino psicópata é tanto a xustificación final da lei como punto de transición do mal á patoloxía, ou da alma criminal das sociedaddes políticas ao bug da xeración cibernética en fase-mercancía. […] O De Rais de Bataille é un fallo no control económico”.
<br /><br />
O contexto dos crimes raisianos dende esta perspectiva coloca a este na situación dunha especie de cristalización dos valores dunha época que estaba a esmorecer. O ardor guerreiro do nobre francés entregado ao derroche insensato no campo de batalla vai quedando sen material combustible a medida que avanza o século XV. O puro espírito berserker, cercado por unha sociedade que vai avanzando tecnolóxicamente e que vai racionalizando e centralizando a actividade económica, vai rematando sen espazo para dar saída ás súas manifestacións. Algo deste espírito residual correspondente a un cambio de época acontece dende fai un tempo nas sociedades occidentais. O proceso semella ter certo ar de familia co exposto por Bataille e Land: quen diría que, no noso tempo gobernado pola razón tecnocientífica e o egoísmo economicista iamos encontrar explosións de violencia berserker masivas desatadas polo planeta enteiro adiante?
<br /><br />
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgk1gWtVm77CTXK5f1s0A9BnrWPMGaHxs970aypx4xhCRKF6LZExyrlYAzcFESvmppMPbbAh_Rtz62zf5UH9czmIjMFtDguS2TNzfGRtN219h9ECc9VoxXxomB-8nKa7m9TUmaJbjN8NMDQefQSibrhN7btX2jgGiZo1ucLQe76P3rS-S6VUSLx5tl0ztU/s800/Berserk-en-Stamford-Bridge.png" style="display: block; padding: 1em 0; text-align: center; "><img alt="" border="0" width="400" data-original-height="498" data-original-width="800" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgk1gWtVm77CTXK5f1s0A9BnrWPMGaHxs970aypx4xhCRKF6LZExyrlYAzcFESvmppMPbbAh_Rtz62zf5UH9czmIjMFtDguS2TNzfGRtN219h9ECc9VoxXxomB-8nKa7m9TUmaJbjN8NMDQefQSibrhN7btX2jgGiZo1ucLQe76P3rS-S6VUSLx5tl0ztU/s400/Berserk-en-Stamford-Bridge.png"/></a></div>
<br /><br />
Quizais a forma (sublimada e ordeada) máis exitosa disto sexa o mundo do deporte contemporáneo. E, dentro deste, o mundo do fútbol. Pero as cousas non son tan simples. Temos así, por unha banda, aos equipos de fútbol profesional deseñados en laboratorios tecno-deportivos nos que se fan descricións estatísticas pormenorizadas do rendemento de cada xogador así como modelos matemáticos da súa productividade esperable ao longo dunha tempada. Non é casual que a rapazada que fai anos desfrutaba xogando nas consolas ao FIFA nas súas sucesivas versións agora mesmo estea máis atraída pola parte deste xogo adicada á xestión empresarial dun equipo de fútbol. O management resulta xa máis atractivo que o propio xogo. A xestión racional e utilitarista na cal os xogadores son figuras intercambiables nun mercado global parécelle, a moitos adolescentes, máis interesante que botar unha partida na Play cos colegas (como se isto xa fora cousa de trintañeiros oldskool). Dado que os equipos son sociedades anónimas, o seu obxectivo é a obtención de beneficios, e, a ser posible, que cada tempada estes presenten incrementos de dúas cifras con respecto aos de anos anteriores. O destilado final desta evolución é o proxecto -agora gardado nun caixón- da superligaeuropeademegacampións pomovida por empresarios da construción vidos a máis e multimillonarios petroleros desde os seus postos presidenciais. Porén, doutra banda, fronte a este fútbol profesionalizado, tecnificado, racionalizado e -nalgún momento do futuro- probablemente xogado por IAs en corpos robóticos, está o outro fútbol, o que Nick Land e Bataille chamarían fútbol medieval ou fútbol berserker. Os xogadores desde outro fútbol non están intersados nas follas de excel nin nas gráficas de rendemento nin nos parámetros biomédicos óptimos. Máis ben, certo espíritu militar combinado cunha sublimada paixón pola violencia controlada, parece posuir a estes practicantes. Como se foran herdeiros non declarados dos nobres medievais, o seu gusto non reside nas tácticas nin nas estratexias. O espírito é o da conquista e a destrución (simbólica) do rival. Unha especie de rebeldía non-irónica fronte a corrente dominante, un remanente de desenfreno vital sen sentido fronte aos esquematismos imperantes neste deporte.
<br /><br />
O paradigma deste fútbol medieval/berserker é, claro está, a nosa competición favorita. Ese derroche de recursos, de tempo e de enerxía sen outro obxecto que recuperar as vellas emocións da adolescencia. Lonxe de calquera utilitarismo ou de calquera pretensión de beneficio económico, os nosos xogadores saltan ao terreo de xogo posuidos polo espírito dos nobres do século XV. Como se nos seus corpos se adiviñaran as coordenadas vitais doutra época e os intereses persoais doutro momento das propias biografías. O remprazo do campo de batalla polo campo de fútbol e do armamento polas botas e o balón dá lugar a un resultado interesante: pode haber lesionados ou mesmo feridos, pero a cousa nunca irá máis alá no que a danos persoais se refire. A victoria/aniquilación do rival/inimigo sublímase no triunfo no marcador. Os berserkers non aspiran máis que a unha masacre simbólica regada pre e postpartido non co sangue do contrario senón coas cervexas que cada corpo sexa capaz de asimilar. O campo de batalla exténdese con amplitude mái alá do propio terreo de xogo, abarcando cidades e mesmo países enteiros. Detrás de todo o proceso atopamos un exemplo claro diso que Bataille chamaba a experiencia soberana. A competición asemellaríase así, tamén, á poesía -a cal Bataille incluiu entre as formas do gasto improdutivo, sen finalidade-, sendo por tanto paradigma do rexeitamento de calquera forma de utilitarismo e reducto dun grupo de seres a contracorrente fronte a comprensión xeralizada do ser humano como <i>homo economicus</i> (a persona racional, que maximiza a súa utilidade, tratando de obter os maiores beneficios cun esfuerzo mínimo).
<br /><br />
Os herdeiros dos berserkers e da nobreza guerreira están, por fin, de volta. A cabalo entre setembro e outubro asistiremos a un novo potlach de resultado incerto e consecuencias impredecibles. Entre o alento poético e a destrucción persoal, entre a sede de victoria e a sede a secas, entre a conquista do territorio alleo e o turismo low-cost, entre a defensa do propio e a benvida xenerosa ao invasor. Isto é a AGC. Gilles de Rais non acabaría como acabó de mal se tivera tido a oportunidade de xubilarse do seu -matar xente no campo de batalla- entregándose á Causa. Longa vida á competición. Longa vida ao porcobravismo rampante. Longa vida a todo o que é intempestivo, a todo o que carece de utilidade declarada, ás explosións irracionais de vitalidade desbordante, a todo o que signifique saírse do guión da previsibilidade, da utilidade e da maquinaria embrutecedora da racionalidade práctica. Longa vida ao todo o que nos fai humanos precisamente porque, como humanos, nos pon nunha situación que compromete tal condición. Longa vida.
<br /><br />
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqwKzBgLxCirigFcn6EEF-WsJ0FzB_ZgLcJiYwM6wOHBuiQ1-nRw9strRmC2bIkc_Cqbr0vBafVXI4HavvIZZXIir_b7kc257MAzJGXjOllxfJVnB3yeYZadcXf5aaEgAXmEtM4ftmeb2pxUDIJqj3uUgp_8dEnkW6d-X0nFuWNIlzu4GXscPVwPjpWYc/s550/vinheta_03.JPG" style="display: block; padding: 1em 0; text-align: center; "><img alt="" border="0" width="400" data-original-height="424" data-original-width="550" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqwKzBgLxCirigFcn6EEF-WsJ0FzB_ZgLcJiYwM6wOHBuiQ1-nRw9strRmC2bIkc_Cqbr0vBafVXI4HavvIZZXIir_b7kc257MAzJGXjOllxfJVnB3yeYZadcXf5aaEgAXmEtM4ftmeb2pxUDIJqj3uUgp_8dEnkW6d-X0nFuWNIlzu4GXscPVwPjpWYc/s400/vinheta_03.JPG"/></a></div>
Willy S.http://www.blogger.com/profile/03850291965227328874noreply@blogger.com261tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-33497821272427514742023-06-30T18:14:00.081+02:002023-07-18T11:19:50.433+02:00The Great Wen In The Reign Of Charles III. I Don't Take Whores In Pubs. A Heckler Shouts "Well Let's See 'em Then"<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6N7Xg_a8jV9hS2Cod5zQrIPryP8PJTxHmDMDtB4Kx92s11iB6qJLVMcr4AIYBt0HkH-yjDUlJY7-r2GvsOv_OgcokvA3q_W6dIu1_XW-i4pxlRNRPtRwe5J81sPYigKSzWsJtqcJRHtx4sP5zHccjVPBZbJ8iDdMnUcmPVQzRr058xE5M4wnWEcVB9v0/s450/2-1ci2sbn-450x254.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="254" data-original-width="450" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6N7Xg_a8jV9hS2Cod5zQrIPryP8PJTxHmDMDtB4Kx92s11iB6qJLVMcr4AIYBt0HkH-yjDUlJY7-r2GvsOv_OgcokvA3q_W6dIu1_XW-i4pxlRNRPtRwe5J81sPYigKSzWsJtqcJRHtx4sP5zHccjVPBZbJ8iDdMnUcmPVQzRr058xE5M4wnWEcVB9v0/s600/2-1ci2sbn-450x254.jpg" width="600" /></a></div><p>
Pasear y beber por Londres no es cosa menor, dicho de otra manera, es cosa mayor. Así que se impone desde hace un tiempo revisitar las arcaicas guías y recomendaciones que se hacen desde las páginas de este mainblog para aquellos que se acerquen a la gran Sodoma del espíritu anglogalicioso y pretendan disfrutar de la Gomorra de la cask ale, los pork pies y los sandwiches guarros con pepinillos.<br />
Muchas cosas han cambiado desde que esas viejas crónicas fueron escritas, Dios ya no salva a la Reina si no al Rey, hay que echar mano del pasaporte para pisar la isla, y los viejos billetes del tamaño de sábanas han sido sustituidos por pequeños billetes plastificados. Toda una revolución que puede confundir a los torpes y aturullados visitantes que no son porcobravos, y que se animen a cruzar el charco anglogalicioso.
<br /><br />
Para testear lo que sigue igual y lo que cambió en la capital del Imperio, hablamos con Nicholas Hawksmoor, viajero impenitente y arquitecto druídico, que llegó recientemente de una visita relámpago a la capital del Imperio más rápida que lo que tarda el Main en bajarse una pinta. Nos citamos en un pub de su elección. Acudimos a su encuentro y nos lo encontramos sentado a la barra, manteniendo una conversación con un interlocutor aparentemente ausente. Le interrumpimos, fija su mirada en su nueva compañía y nos concede audiencia. Empezamos por la galeguidade ó pau:
<br /><br />
- Nicholas... ¿qué?
<br /><br />
- Bueno, que te voy a contar, todo esto está muy bien, pero la fiesta nos la pueden quitar de los fuciños, como se suele decir.
<br /><br />
- ¿De que me estás hablando, Nicholas?
<br /><br />
-Ya sabes, hoy estás aquí, mañana allí,…, pero me estabas preguntando por Londres, ¿no? Pues eso, sigue igual pero distinto. El centro de Londres es un bloody parque de atracciones (ya lo era en realidad) para turistas, cada vez hay menos vida de gente normal en la calle, menos pequeños negocios, las franquicias y la gentrificación se lo comen todo, y en lo que a nosotros nos importa, las multinacionales de la cerveza se están comiendo a los free house pubs, ya se los han comido in fact, y la variedad de cervezas y cask ales distintas que puedes probar y descubrir es mucho menor que antes del Brexit, del virus chino y del fucking Charles III.
<br /><br />
- ¿Es esto el Ragnarök del british beer style entonces? tampoco será todo tan apocalíptico, Nicholas.
<br /><br />
- Los beerholes míticos siguen ahí y las breweries de toda la vida, Fuller's, Samuel Smith,… también, pero la impresión que te llevas es que se pierden cervezas y sitios a mayor velocidad del que surgen los nuevos, no hay cambio generacional, donde antes había un pub de Fuller's, por ejemplo el <b>Old Bank of England</b>, con su interior de madera tallada, sus tonos oscuros, sus parroquianos recien salidos de las oficinas de la City… se ha convertido en un pub de moda, con acabados en inox, clientes con pinta de instagramers y cerveza de, oh sorpresa, Asahi. Ahora pedir una pinta de bitter de cask se ha convertido en una rareza, un modo de resistencia.
<br /><br />
- Pero las catedrales del porcobravismo siguen ahí, ¿no?, las has vistado, supongo…
<br /><br />
- Por supuesto, cada viaje es una peregrinación y hay que rendir visita a los lugares de poder para recargar energias y llenar los chakras de cerveza templada y olor a meados. Llegué a Londres por Liverpool Street Station y la primera estación del Via Crucis fue el <b>Princess Louise</b>, el mejor sitio para reconciliarse con la city y el british style: madera, moqueta, reservados, urinario en el sotano y toda la Samuel Smith que puedas imaginar…, la primera en la frente, y a partir de ahí la búsqueda de los lugares ya conocidos, donde fuimos felices con una pìnta en la mano y un puñado de parroquianos locals borrachos compartiendo nuestro alcoholismo. <b>The Ship Tavern</b>, <b>Cittie of Yorke</b>, los “oldies”: <b>Ye Olde Mitre</b>, <b>Ye Olde Cheshire Cheese</b> (si por alguna extraña y siniestra razón sólo puedes ir a un único pub en Londres, que sea este), <b>Ye Olde Cock Tavern</b>, y creo recordar que ese día acabamos en <b>The Coal Hole</b>.
<br /><br />
- Ni tan mal entonces, ya me esperaba una relación de Costas, Nero's, Burguer Kings, Mc Donalds, Nandos y Pret a Mangers…
<br /><br />
- Siempre hay que tener a tu interlocutor en vilo, ponerle en lo peor y después ir abriendo un hueco a la esperanza, que las cosas vayan mejorando hasta el culmen final, el camino del héroe, desde la caída hasta la redención, es de primero de Oratoria, que yo me eduqué con los clásicos.
<br /><br />
- Continúa pues, oh Demóstenes de la Anglogalician, el relato épico de tu viaje por los rincones oscuros de la capital británica. ¿Donde os alojasteis? ¿Centro? O un poco alejados, ¿Camdem,Hyde Park, Victoria Station,...?
<br /><br />
- Los precios de alojamiento se han vuelto mas imposibles aún, pero por una casualidad del destino, encontramos un chollazo cerca de Covent Garden, así que allí nos dirigimos. Era en la zona que ahora se llama “The Seven Dials”, 7 calles que convergen en una pequeña plaza circular y que es el centro del hipsterismo londinense actual, un barrio en el que podrías vomitar arcoíris, no apto para rudos estibadores, de ahí el pesimismo de mi introducción. Pero nos permitía estar cerca de muchos pubs míticos sin estar en el subway metidos todo el día. Por ejemplo estábamos a 20 yardas de <b>The Cross Keys</b>, que visitamos esos dias con regularidad, todo un escondrijo de normalidad en medio de ese entorno surreal que es el centro de Londres, y al lado del mejor sitio de fish&chips de Londres: <b>The Rock&Sole Plaice</b>, donde puedes elegir hasta 4 tipos do peixe do bó para tu ración.<br />
Bueno, pues teníamos también a tiro de piedra mi favorito de la ciudad, <b>The Lamb&the Flag</b>, y a <b>The Harp y a The Coach&Horses</b>, not bad tampoco.
<br /><br />
- Esto va mejorando. Siga, siga, go on, please.
<br /><br />
- Ya puestos te contaré que también vistamos la orilla sur del Támesis. Cruzamos el London Bridge muy temprano en el día y nos dirigimos al Borough Market antes de que fuera asediado por los turistas. Ya lo sé, nosotros también somos turistas, pero nosotros somos los buenos y ellos los malos, como siempre, y de ahí no me bajo. Después de la pertinente visita al mercado continuamos con la obligada visita a <b>The Market Porter</b>, y luego visitamos a unas pocas yardas de distancia <b>The George Inn</b>, descubrimiento de este viaje para mi, un precioso pub situado en unas antiguas cuadras, con 2 pisos y un increible beer garden central. Después nos dirigimos a la beer mile.
<br /><br />
-¿Beer mile? ¿Eso que es? No figura en la sagrada lista-de-lugares-que-visitar-en-londres del porcobravismo...
<br /><br />
- Aquí entramos en el territorio del frikismo cervecero. Una vez que estás en el South Bank, tiras hacia el sureste siguiendo las vías del tren y llegas a una zona donde las vias van elevadas sobre un viaducto de ladrillo, debajo del cual siempre se han ubicado pequeñas industrias y almacenes. Ahora es el epicentro de las nuevas cervecerias londinenses, alguna tienen allí sus fábricas y otras, las mas grandes y exitosas, taprooms, sitios donde vender su cerveza directamente al consumidor. Sobre 15 breweries se pueden visitar allí a día de hoy. Desde algunas recien creadas (Mash Paddel Brewery, Southbank Brewery Co.) a otras ya consolidadas y conocidas como The Kernel, Gipsy Hill, Anspach&Hobday, Moor, Bianca Road, London Barrel Project…<br />
Entiendo que el porcobravismo se nutre de tradiciones y de cervezas tradicionales, pero como he dicho antes, tiene que llegar el relevo de lo que se está muriendo y estas new breweries lo son, también hay que señalar que además de las consabidas cervezas “modernas” ipas, sours, dipas, neipas, shitpas y similares, estas breweries siguen cultivando las bitters, porters, stouts, pale ales, etc, y por supuesto siguen produciendo en cask, así que la continuidad de la cerveza inglesa tradicional ale está garantizada.<br />
Una vez recorrida la milla verde cervecera, lo mejor es dirgirse al norte, volver a la orilla del Támesis y reencontrarse con la historia con el trío de ases de pubs ribereños por antonomasia: <b>The Angel</b>, <b>The Mayflower</b> y, cruzando el río en metro, <b>The Prospect of Whitby</b>. Sólo tengo que decir que yo en la terraza del Mayflower, con una pinta en la mano y contemplando la ciudad desde el dulce río soy feliz, en pocos sitios de esta manera.<br />
Para acabar el día, y mientras las sombras se van adueñando de la ciudad, volviendo de vuelta a nuestra guarida, paramos en <b>The Porterhouse</b>, pub sucursal de la cervecera dublinense de su mismo nombre. Es una mezcla de pub paddy, sala de conciertos y club. Tres pisos de distintos ambientes y conciertos en vivo todos los días. El final perfecto para los que se recogen pronto para dormir y el sitio perfecto para empalmar con el ambiente nocturno para los que trasnochan y se lanzan a la London by night. Pero eso es otra historia que merece otra conversación más sicalíptica.
<br /><br />
Toda la razón, Nicholas, eso merece otro interrogatorio y otra entrada, pero ni la haré yo ni lo responderás tú. Y con esto te dejamos a solas en la barra de <b>The Crazy Bird</b>, distante a un puñado de sacrificios humanos de tu obra más polémica, con tu pinta en la mano, mientras sigues hablando solo como si alguien te hiciera caso en el ocaso de una tradición de beber que fue modo de vida.</p><p>Y ahora, justo ahora, vuelves a ser un niño, mendigando para siempre en el umbral de la eternidad.
<br /><br />
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibD0_eH1sznHGoe-TcpVqlmaBlxvf9EVODUqO340RYxadmLPan-RjUj2KbHqVG8iBYsa5okER1jEVfKsKTnjx9rhf7t3OclYwuERQMC-_gl0TceZC-bhHxgIfQm7GMKbpR2Jjr_CgPp0BaPlFt06UrK94uz7kkmxdb2uUDKawTML_9N26iyapQJ4Gl2Cg/s599/5n3EWyn.jpeg" style="display: block; padding: 1em 0; text-align: center; "><img alt="" border="0" height="600" data-original-height="599" data-original-width="493" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibD0_eH1sznHGoe-TcpVqlmaBlxvf9EVODUqO340RYxadmLPan-RjUj2KbHqVG8iBYsa5okER1jEVfKsKTnjx9rhf7t3OclYwuERQMC-_gl0TceZC-bhHxgIfQm7GMKbpR2Jjr_CgPp0BaPlFt06UrK94uz7kkmxdb2uUDKawTML_9N26iyapQJ4Gl2Cg/s600/5n3EWyn.jpeg"/></a></div>Fosi Cloughhttp://www.blogger.com/profile/09373475580883786430noreply@blogger.com238tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-63533790969149429042023-05-31T23:27:00.033+02:002023-07-06T23:41:17.455+02:00En Los Trenes De Laminación Se Trabaja Con Hierro Incandescente<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEij5Nr7hr8PIUFpaicEHYAWGqe8qEFu1v7FWVjCoYpq8B9iMZO1T3roxqP-jP4-cBJyKShqeuAGo4B1ehlWggJpRnLOQ4SD8nvfbF2X1Z9Sgwqtdo0o5jfEJeqnwtKi7jbS8q80Kz7ftfpdbNJ3ckhZNX_joZb4YBF8DLSIWCKzCkNHLbiNd_qQSU6t/s750/img-0536.jpg!Large.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="562" data-original-width="750" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEij5Nr7hr8PIUFpaicEHYAWGqe8qEFu1v7FWVjCoYpq8B9iMZO1T3roxqP-jP4-cBJyKShqeuAGo4B1ehlWggJpRnLOQ4SD8nvfbF2X1Z9Sgwqtdo0o5jfEJeqnwtKi7jbS8q80Kz7ftfpdbNJ3ckhZNX_joZb4YBF8DLSIWCKzCkNHLbiNd_qQSU6t/w400-h300/img-0536.jpg!Large.jpg" width="400" /></a></div><br />
<p>
Somos monstruos que parten en dos una Anglogalician ebria y la dejan atrás, como si nada. Quedará la sangre sobre el suelo, porque lo mismo que nos mata nos sirve de alimento.
<br /><br />
Dos purgados por Edición y supimos entonces que el castigo era en realidad seguir jugando.
<br /><br />
Acaba con la herida para que la puta herida pueda volver a abrirse.
<br /><br />
Ah! Porco! Don't be talking! I was red mouldy for the want of that pint. Declare to Main I could hear it hit the pit of my bollocks with a storm.
<br /><br />
Este es el peaje draconiano que la Causa eligió para nosotros.El Balón Perdido de Niveahttp://www.blogger.com/profile/01465199329222257708noreply@blogger.com268tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-55703102122705757902023-04-30T20:36:00.056+02:002023-05-22T09:01:28.064+02:00Un Propugnáculo De Rima Fácil. Sieh Hin, Sieh Her! Der Mond-Scheint Hell.<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikrw-u603JuPGNBwuA6BpbyhKEd5KLY-1C3K3JL4IY1hVJLqmQHsrnFq_hZt3z0ze16oqrxRvuD5hdvH-Wh6RV_L2fvzTtLhZ3eQBQlAeI0qtel_iV0jRaRjuBNefUzVYdvroYAMtt19ODtXZuBQ1f69gvq0LhEMelUdSOqS-3Gz0zgSSShKR-UewZ/s1100/iLn0W5l9EP5iBi76OG3uoew3pOROhY4yPLk68L26.jpeg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="525" data-original-width="1100" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikrw-u603JuPGNBwuA6BpbyhKEd5KLY-1C3K3JL4IY1hVJLqmQHsrnFq_hZt3z0ze16oqrxRvuD5hdvH-Wh6RV_L2fvzTtLhZ3eQBQlAeI0qtel_iV0jRaRjuBNefUzVYdvroYAMtt19ODtXZuBQ1f69gvq0LhEMelUdSOqS-3Gz0zgSSShKR-UewZ/s600/iLn0W5l9EP5iBi76OG3uoew3pOROhY4yPLk68L26.jpeg" width="600" /></a></div>
<br />
<br />
Ha de llover en octubre sobre las cenizas de la Anglogalician<br />
<br />
Ha de llover.<br />
Ha de llover hasta que se levanten los maizales de Yardley Gobion y sean<br />
posibles las cosechas de las Purgas.<br />
<br />
Ha de llover sobre todas las estaciones por las que ya no pasa en tren anglogalicioso.<br />
En todos los ándenes de los que perdieron su oportunidad por ser muy malos o muy tontos.<br />
<br />
Ha de llover,<br />
ha de caer la lluvia ácida con dulzura sobre las huérfanas del primer rocío.<br />
<br />
Tiene que llover.<br />
Hostias, tiene que llover sobre todas las excusas de mierda.<br />
<br />
Tiene que llover con saña sobre los fantamas de las ediciones que no fueron.<br />
Sobre 4 años de mentiras y cancelaciones.<br />
Sobre los entrenamientos que fueron en vano,<br />
Sobre los programas oficiales que acabaron como papel higiénico.<br />
Sobre los toques a rebato que fueron ruido de cisterna.<br />
<br />
Tiene que llover sobre el burdel de los paraguas rotos.<br />
<br />
Ha de diluviar.<br />
Y aún y así avanzaremos a la intemperie.<br />
Por los que nos precedieron; por los que herederán la antorcha.<br />
Pero por encima de todo, por nosotros mismos.<br />
<br />
<br />
Esta lluvia es lo que somos: el orgulloso peltre que vinimos a mostrar a los salvajes.<br />
<br />
Andar por los puertos es una de la formas de pereza que enriquece máshttp://www.blogger.com/profile/01724430336736659462noreply@blogger.com232tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-40679170441858490852023-03-31T18:55:00.006+02:002023-04-01T23:39:46.809+02:00Imprecaciones Desde La Ergástula. El Noveno Advenimiento de Asclepio B. Taburdio<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq6ekR8SRoPAiROdljDo-aghACYcpr4IEX86p7tccldCtiW6HVm1sDyvZpZYR-mYYVxx_lqU9SxsVPLKPbF8GS--zQ9y2gNq3f33BccvYlnbaZwOtVecQJc25VMXgwsmcg2xkxizpCWqHd7uD-0_igDz_swtYmDZ06tLXnSf10MVkCz5rXMUuO22mp/s800/01-1920-on-the-road-small%20%281%29.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="460" data-original-width="800" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq6ekR8SRoPAiROdljDo-aghACYcpr4IEX86p7tccldCtiW6HVm1sDyvZpZYR-mYYVxx_lqU9SxsVPLKPbF8GS--zQ9y2gNq3f33BccvYlnbaZwOtVecQJc25VMXgwsmcg2xkxizpCWqHd7uD-0_igDz_swtYmDZ06tLXnSf10MVkCz5rXMUuO22mp/s400/01-1920-on-the-road-small%20%281%29.jpg" width="400" /></a></div>
En el nombre del Main, el Clamante, el Inmisericorde.<br />
<br />
Orate lector, aguda el olfato y no creas que mis palabras son hijas del descontento.<br />
<br />
Enemigo mortal, apresta el descabello y da forma en tu imaginación al momento en que exhibirás tus trofeos, mis atributos sangrantes: ya los he cortado para ti.<br />
<br />
Cardumen, mesnada, hato desaforado, niputas y adoradoras de Istar, que soportáis estoicamente las acometidas del Rodillo y los abusos de su Enorme Aparato Mediático.<br />
<br />
Que el Agón sea con todos vosotros. Y los cuervos os señalen.<br />
<br />
He percibido la necesidad que acucia, el hambre de fuego, y vengo en son de paz para avivar la llama. La muerte me ha hecho inmortal, la ignominia célebre y el pan de higo paciente y poderoso. Mi lengua no me pertenece, mis intestinos no me pertenecen. Soy la respuesta equivocada que se tiene por buena. No quieres leer lo que quiero no decirte, pero los dos lo hacemos. IMWT.<br />
<br />
<i>Imprecación Primera. Contra la vida.</i><br />
El trato a la servidumbre me ha parecido del todo inaceptable. Ayer a la hora de la cena, sin ir más lejos, una esclava añadió por caridad una cabeza de merluza cocida a mi menú. No pensó que la delataría devolviendo los restos con el plato. Esperé el sonido de la vara durante toda la noche, pero nada alteró la rutina de la Casa. Y tampoco a la mañana siguiente. Con el mendrugo y la leche aguada del desayuno, llegó una nota penosamente redactada que venía a decirme que fuera más cauto. A la sospecha de que no se hubiera castigado en modo alguno a la esclava, se unió la certidumbre de que, en su barbarie, ella aún confiaba en mi buena fe. El desorden moral provocado por la ausencia de castigo es el que produce el delirio de la liberalidad. Sin las premoniciones de la muerte grabadas en la propia carne, no se puede esperar de la mayoría que entiendan lo que implica vivir. Progresivamente, la vida se ha confundido con el yo, se ha vestido con guirnaldas celebratorias y desfila bajo el mimbre del conocimiento para éxtasis de la muchedumbre. Afuera, en las trincheras, los cultos a la muerte están en manos de sicópatas y adoradores de la codicia y el poder, que no celebran la vida pero viven y lo hacen solo para el mal.<br />
<br />
<i>Imprecación Segunda. Contra la verdad.</i><br />
Trasladaron mis restos desde Fouciño do Diaño a la fosa de Goli Otok, donde acaban los que no son llorados. La luna se reflejaba en el cristal de mis ojos muertos cuando el babalao empezó el ritual. Desperté entre aromas de tomillo y trompeta de ángel. Una mano cálida me alzó - ¿era Inle que me exigía penitencia? - me llevó hasta las puertas de la Casa. Unos enmascarados me arrastraron hasta el interior. Pude escuchar entre delirios febriles que alguien me asignaba la celda Valeriano Weyler, en la planta de los esclavos negros. En cuanto recobré el sentido, comprobé que aquella estancia había sido ya presidio. Había cadenas con grilletes ancladas a paredes y suelo, pero era evidente que estaban en desuso. Hacía mucho que no se torturaba a nadie allí. Empecé entonces a comprender el embuste. La propaganda de los grandes titulares. Supe que no me dejarían morir, que no sería tan fácil, y que tampoco querían matarme. Yo les había mentido y ellos me estaban mintiendo. Y así seguiremos. La mentira no es necesariamente falsedad, puede ser todo lo contrario. No es el reverso de la verdad, sino más bien su argamasa. Un hilo mágico que une las cuentas ... Yo, en congruencia con mis principios, siempre miento.<br />
<br /><i>
Imprecación Tercera. Contra el derecho.</i><br />
Los esclavos de la Casa creen que estoy aquí contra mi voluntad. He descubierto que ellos, por el contrario, creen que están al servicio de la Casa por voluntad propia. Pueden elegir en qué labor se adiestran, reciben un estipendio y pueden disfrutar con cierta libertad de los lujos que ofrece la Casa, permitiéndoseles incluso que simulen ser propietarios. Los amos han creado para ellos una cosa que llaman “tiempo libre”, que es un espacio infinito en el que se escenifica una opereta colectiva titulada “La búsqueda de la felicidad”. Todas las noches, los amos ceden el salón Schrödinger de la planta baja para que los esclavos representen la obra. El guión se reescribe cada noche, pero siempre hay desacuerdo sobre la resolución. Todos los espectadores se van a dormir mientras los involucrados en la producción discuten hasta el amanecer. Opina hasta el apuntador. Y nunca cae el telón. Pero existe un consenso tácito sobre la idea de que el virtuosismo que han alcanzado las representaciones compensa esa carencia. Poco a poco todas las palabras que refieran algo conclusivo se han vuelto tabú entre los esclavos. Así se les enseña a los niños: no se cierra, se desabre; no se termina, se reinicia; no se muere (un clásico): la conciencia cambia de plano. Hay una dejación de frustraciones. Un veto a la pena. La pregunta es: con qué derecho. ¿Hay telón, en verdad? Si no hay límite, todo es límite. Por las tardes, los amos se citan en el salón Schrödinger y reescriben para los esclavos a Molina, a Suárez, a Sánchez, que cerraba todos sus escritos a la gallega: quid?<br />
<br />
Afuera, el horizonte de Galizalbión es frontera, bruma y sangre.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQWiodCpqVw2I2ZMk99R445wknMglECJvMM_ohmRGKOqJx2EJkX7xk2ATIHuYSxb_75lEuGubW9WPFomlHgt-2ehyBzp7lxmiIa-9SfoVfIF8foKy3xKpdqfbU7qyNdsclf8rNEdvcMEs2xMHljdDUgF5WmlFL2JyHGdSOh0JrkZE7V65ldfud6yl3/s508/Delphine_LaLaurie.webp" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="508" data-original-width="391" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQWiodCpqVw2I2ZMk99R445wknMglECJvMM_ohmRGKOqJx2EJkX7xk2ATIHuYSxb_75lEuGubW9WPFomlHgt-2ehyBzp7lxmiIa-9SfoVfIF8foKy3xKpdqfbU7qyNdsclf8rNEdvcMEs2xMHljdDUgF5WmlFL2JyHGdSOh0JrkZE7V65ldfud6yl3/s400/Delphine_LaLaurie.webp" /></a></div>Asclepio Taburdiohttp://www.blogger.com/profile/09129661335847892209noreply@blogger.com239tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-12934210080026252762023-02-28T22:09:00.006+01:002023-02-28T23:43:41.428+01:00Gleam And Glow The Sea-Coloured Marsh-Mosses, Salt And Splendid From The Circling Brine. Watering Holes For The Milder Beast<p>
<span style="font-family: georgia;"><i>Whether it's to bring on or take us off<br />
we, despite string science will seek to quaff<br />
whether it's for one or one round for all<br />
we, despite evidence will make the call<br />
whether it's faux or real wind in the mill<br />
we, quixotics, take tilts at a swill</i></span><br />
<br />
Whether it's to get you out of the Mousetrap plot daily or away from the all-consuming orifice to take a liberty or for a walk to see if it still barks beyond a laptop dog. From the modern joy of The Craft Beer Shop to the ancient Ship Inn we sojourn and wander for something small to ask: fluid contentment.<br /><br />
We in inextinguishable hope still leave our duvets, TV box sets, sometimes even our mobile phones behind to take to the road to contradict those that say the journey is the thing and not the stay at the inn. I, being unexceptional, am a ready visitor to spaces that still have tangible social atmosphere and where talk of life is a little more immediate than the possibility of insect sweat being imagined on a rock too many light years away to be fully comprehended. Yes, seen from space, these boxes of delight might resemble modestly busy ant hills, but to some they might be a base camp at the foot of a mountain and, to some it may indeed be a point of refreshment and rest after a day in an urban jungle. For us milder beasts these watering holes are evidence of a human society and a mark of dignified progression. Ultimately, whatever level of evidence to consciousness, a significant proportion of us gravitate to these enclaves populated by characters who, like ourselves, want to: whet a piercing, dry whistle on Wednesday, thrum-a-throat on a Thursday, or freshen-the-fizzog on a weekending Friday.*<br />
Such watering holes can be a portal through which you can be in your own world and/or in theirs and happily get mortal, alive to those mundane comedic bedfellows of possibility and probability. We can have a rap in the likelihood of keeping our head strong and our bitter mild by being down amongst the vitally absurd.<br />
<br />
<i>*This is not ignorant of the many folks who partake of watering holes on any other days of the week, particularly soak-a-liver Saturday and saturate-a-soul Sunday, though Monday and Tuesday are mostly dried up of watering holes on this little coastal spit of the country.
</i><br /><br /><br />
<b><i><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: large;">
The Ship Inn – At the sea's edge in Saltburn by the sea.</span></span></i></b><br />
</p><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdWaNru-7twfXEdn495WAOvoguzsyXZ-zBOKN0atwkBW_NMC2exiROJXIqRJMJZMmFIaKKAmF1mg5k00oJI9_eySdDdHUDCBMC97OvpN1Z7mMNQoaf8oEGa-Xhnbikwf_NpIH8MWvGLse_Jk6s13R5r9t_76GB-OXEVgEW1IcWdCmC-h_JRXoEV1ws/s810/the_ship_inn.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="539" data-original-width="810" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdWaNru-7twfXEdn495WAOvoguzsyXZ-zBOKN0atwkBW_NMC2exiROJXIqRJMJZMmFIaKKAmF1mg5k00oJI9_eySdDdHUDCBMC97OvpN1Z7mMNQoaf8oEGa-Xhnbikwf_NpIH8MWvGLse_Jk6s13R5r9t_76GB-OXEVgEW1IcWdCmC-h_JRXoEV1ws/s400/the_ship_inn.jpg" width="400" /></a></div>
A pub dating back to the 1500s cheek by jowl with a sea dating back even further.<br />
A pub to be sat outside of as it's on the very edge of the North Sea. Only a sea wall stops a pinch of salt and water diluting its victuals. It offers a stunning and visceral vista on the moods of the sea and the wonderful palette of the sky.<br /> Although on very wintry days, inside is as snug as a smuggler in a safe cove. The heavy beams and thick walls ghostly whisper of a long time ago when entrepreneurship was more ship than internet. There's a weight, but not wait, to its atmosphere that chills and warms simultaneously.<br />
There are three ale pumps, often of local cask ales, and three delineated areas inside. There are two dining areas, separated by an open doorway, and a smaller bar area where it feels like you might be asked to sing authentic sea shanties as an introduction to the community therein, which is warmed by the good ale and open fire. From the cosiness of inside you can still hear the sea's cautionary tales of derring-don't commingling with the punters' gentle chatter.<br />
There is a generous outside seating area that enjoys a one hundred and eighty degree view taking in Saltburn Pier, the cliffs and a hefty expanse of the western reaches of The North sea.<br /><br /><br />
<b><i><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: large;">
The Guns Bar – Milton Street, Saltburn by the sea.</span></span></i></b><br />
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCa80jzNluCD5nWtSI0aceiptLPJV0K2M1flHqsnZhzygdaq-i934MxIZXEC_p8ErO1k6u_NMZaYDU3K1_brQQj2YKJ5txWPTr6MIlwGoXphacXlsUJ3OESoSmBkwcTRXFzB_8SbyGLmch3dtz5SGWlFLT9KgbcAdCSHA86a5ojD_p7fDn8wMSfBGq/s680/the_guns_bar.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="510" data-original-width="680" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCa80jzNluCD5nWtSI0aceiptLPJV0K2M1flHqsnZhzygdaq-i934MxIZXEC_p8ErO1k6u_NMZaYDU3K1_brQQj2YKJ5txWPTr6MIlwGoXphacXlsUJ3OESoSmBkwcTRXFzB_8SbyGLmch3dtz5SGWlFLT9KgbcAdCSHA86a5ojD_p7fDn8wMSfBGq/s400/the_guns_bar.jpg" width="400" /></a></div>
This place has three very different spaces on three levels. The bar area is very familiar in a modern pub organising its space carefully to wlecome its punters with an immediate ale as they come through the door, as an introduction to the other spaces in the place where you can take your drink. At the back of the bar there's a sort of mezzanine lounge with very homely furniture for those suspended between being and somethingness. It is comfortable and somewhere between here and there. Its piece de resistance is the cellar area that throbs with hidden, social atmosphere. It's impossible to be in the cellar without being filled with a sense of plotting or overtaken by conspiritorial alcohol drinking that has aspirations to change the world, if it weren't for CCTV and Saltburn being firmly in the hands of the Tories.<br />
A punter can take to these different spaces a very good choice of craft beers on tap but its drawback is its wholesale – or should that be retail – support for the cashless societal mindset as no dubloons of any denomination are acceptable. I still prefer choice of the polymer that never lies about how much money you have to hand and can proffer as exchange for a pub experience. I still remember little buff envelopes with your weekly earnings held within with a brief explanation of your value to society.<br /><br /><br />
<span style="font-family: georgia;"><b><i><span style="font-size: large;">
The Marine – The Esplanade, Saltburn by the sea.</span></i></b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRLYMptwdlXeECrkCJYfPE2SxbyNXwJ--MxY44TzZ4lzjb1X3Vz4_3kF93AsHpZ9r8EyejqKsSAgo4frYcVtkRYQKbnsFBra4MMqfAyC2q9jJlgl8d-5lkvHNDFFjNhJZ_p4u6tNHM4Cfjr-FyTYuJc4cfR4AiJ5VYxOjypIElWroCZKSdW3FW_HFH/s800/the_marine.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="600" data-original-width="800" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRLYMptwdlXeECrkCJYfPE2SxbyNXwJ--MxY44TzZ4lzjb1X3Vz4_3kF93AsHpZ9r8EyejqKsSAgo4frYcVtkRYQKbnsFBra4MMqfAyC2q9jJlgl8d-5lkvHNDFFjNhJZ_p4u6tNHM4Cfjr-FyTYuJc4cfR4AiJ5VYxOjypIElWroCZKSdW3FW_HFH/s400/the_marine.jpg" width="400" /></a></div>
Ideally situated it stares at the sea from its high spot overlooking the promenade and beach. It is a reserved place where a quiet pint is easily taken in the lounge where It offers good earnest scran complimented by two real ale pumps. There's also a bigger bar area where there's a collection of TV screens dedicated to sport, a pool table and a velveteen shelf reserved for musical performers at weekends. Though the bar during the idle day is as quiet as the sea in summer as its visitors are hungry and tired locals dotted around a small number of walkers or brave car drivers who have traversed the thirty yards from vehicle to pub.<br />
The pub also has an upstairs bar and generously appointed room that can be hired for social functions.
The pub has Victorian cornices atop Elizabethan-style panelling contrasting the North sea on the horizon when it is as placid as a receded negotiating table shouting out just how far is this politically septic isle from Europe and its scurvy social justice. It's lounge and bar are soft places where a soul can drown any sorrows of burnished golden hindsight induced by that regressive, regrettable referendum reflex, to repel an armada of human rights treasures, which, like a servant's tears, can turn 568.261 ml of mild into an imperious pint of bitter.<br />
The Marine can make you feel like you belong to a community of not-in-work crowd of lotus eaters and it is Thomas Moreish and something of a pub for all seasons.<br /><br /><br />
<i><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: georgia;">
The Clarendon, aka The Middle House – High Street, Marske by the sea.</span></span></b></i><br />
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIyFROKBBw05axMR5Cq1IR4Y5caS1vFYMN-gr_5iMZjS4raq5P-0zDIuLrnGD5xHYsgSqJLlByTQLlk5p6YEI3mkpIBi0tVCSq90MjmsDbOCnutC7mjpmgMZZgvRA65Ji2cKtRh3bUSPawmIpPcRySFFuVBO9GP1p_8fKUKLlQh0gMDcCA0bgRUvGf/s800/the_clarendon.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="600" data-original-width="800" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIyFROKBBw05axMR5Cq1IR4Y5caS1vFYMN-gr_5iMZjS4raq5P-0zDIuLrnGD5xHYsgSqJLlByTQLlk5p6YEI3mkpIBi0tVCSq90MjmsDbOCnutC7mjpmgMZZgvRA65Ji2cKtRh3bUSPawmIpPcRySFFuVBO9GP1p_8fKUKLlQh0gMDcCA0bgRUvGf/s400/the_clarendon.jpg" width="400" /></a></div>
This place feels historic and if its wallpaper could talk, on some days the pattern morphs into demonic heads, would be a feature on any commercial TV channel all ears to stories of the old seaside north.<br />
It is a kind of audio library wherein you find regulars of the clock poring over betting slips in those who are very interested in the running skills of equine strangers and friends alike. Their bookies' runner has only twenty or so yards to go to deliver on their hopes.<br />
The audio library has its fiction and non-fiction sections, as well as economics, history and ontological narratives to prickle the brown air. And their prices put up their dukes in good old pugilistic style to challenge the crash airbags of inflation. Also, the ethos is stoic tolerance of plastic but they more easily accept shrapnel as currency in this endearing temporal capsule.<br />
The place is served by a Cheers-like bar which serves as a panopticon making redundant any thoughts of CCTV. You can sit in quite ornate chairs of not quite royalty status that show clear evidence of generational human sandpaper elbows and knees gladly patronising the place throughout its long history. They are upholstered by the resilient fabric of this English Oakish wooden universe.<br />
It's the kind of place the sun would go to sit, resting after getting up too early to find it was outdone by a scandinavian frieze that wouldn't give it a look in all the day through. To me it is an Old Peculier place, where I go to meet on old friend whose opinion and taste has somewhat diluted almost to the same degree as the regulars' opinions and tastes have hardened.<br />
Black and white pictures of old Marske adorn the walls and conjure up the notion that the dun dim décor is evidence of the whole place being recently colourised as a nod to modern technological progression. It has what looks like the oldest one-armed bandit in Christendom on which the punters spend time and money shaking archaic hands with the coin of disadvantage. They line up in a kind of ceremony they hope will be accompanied by brass.
The gaslight-like candelabra hang from the ceiling to illuminate an inebriate light-bulb moment that ferments in a glass forever half full.<br /><br /><br />
<i><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: georgia;">
The Wynd Craft Beer Shop – The Wynd, Marske by the sea.</span></span></b></i><br /><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJFxaqF0RJVsqKjGVefRlLi5Gbc3BEIDbsIndGsMdP4g64MpXScVe_XrqsWRBPH6YpWFayd2f67PqwI2hun3QP7610VKkJ-xmLJDdDyUglnD3wEUzRoFo4PlFUNK_WBCfcn5gEwwDFic2gyMpiQ5ZoaZzUZ7USPUB8nLdqS8tzB3_PIvTPkyrO3Rou/s720/the_wynd.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="405" data-original-width="720" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJFxaqF0RJVsqKjGVefRlLi5Gbc3BEIDbsIndGsMdP4g64MpXScVe_XrqsWRBPH6YpWFayd2f67PqwI2hun3QP7610VKkJ-xmLJDdDyUglnD3wEUzRoFo4PlFUNK_WBCfcn5gEwwDFic2gyMpiQ5ZoaZzUZ7USPUB8nLdqS8tzB3_PIvTPkyrO3Rou/s400/the_wynd.jpg" width="400" /></a></div>
It might be an ex-travel agent's shop front but it's clear from the fairy lights hanging down merrily drunk that the place has the means to facilitate flights of fancy and journeys to places within the brain not always accessible to the stone cold sober.<br />
The door pops a threshold and you are greeted by a welcoming smile and a host who has encyclopaedic knowledge of the victuals therein. After your eyes are drawn to the myriad cans in the fridges on display, there's a tasteful board to surf as you ride the waves of consciousness until sand is obscured by the tide gratefully accepting her invite to take shelter from the norm.
The on-tap drinks board is a treasure map offering the chance to play happy families and just friendly acquaintances, dealing the cards in a nine card flush, as the owner imparts her wisdom so we can be drink and gambol aware in a welcoming, comforting space.<br />
She can shepherd the Hamlets and guide the generally unsure, in separating the wheat from the hop and can do an admirable Ginger Rogers tap dance, caring for her clientele sour by sour, ensuring good beer always chimes with good cheer.
There's always fecund talk of the subjectivity of taste to break any ice a traveller to the seaside town of Marske might bring in from a bleak midwinter day. The place also offers a haven for dogs that receive special treatment in the shape of treats, behind the bar, from the generous owner.<br /><br /><br />
<span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: large;"><b><i>
Golden Smog – Hambletonian Yard, Stockton.</i></b></span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOl_bISRv9InP1HfYRjxqw0yPfkA6DO0LIY0u3rZZUENuxZHwo3UtCq0uVtVbSdw3pJ8kedibXDy34fCdnOEaWG-YEljFuK6BkqVw_wwCgNUGlknOr2ooMNd8JkMaKuCyCGp_m0vkLDBAo9AcR6vFdksp5ohOmpWQ9FSqzix0ZqZaVW3505NPUZSrd/s960/the_golden_smog.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="960" data-original-width="720" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOl_bISRv9InP1HfYRjxqw0yPfkA6DO0LIY0u3rZZUENuxZHwo3UtCq0uVtVbSdw3pJ8kedibXDy34fCdnOEaWG-YEljFuK6BkqVw_wwCgNUGlknOr2ooMNd8JkMaKuCyCGp_m0vkLDBAo9AcR6vFdksp5ohOmpWQ9FSqzix0ZqZaVW3505NPUZSrd/s400/the_golden_smog.jpg" /></a></div>
Stockton's first micropub opened in 2014 and has progressively formed very dynamic links with local causes and communities and its ethos has always been a regenerated community-ism without any party political yolk. The owner's quote at the time of opening, to 'be a haven for nice, decent people who appreciate good quality drinks,' has been actively preserved throughout its span. It has created a vibrant space wherein social beings can imbibe the quirkily exotic and the taste-laden everyday in an atmosphere of genuine bonhomie.<br />
The place is decorated with eclectic narratives: from a pictorial history of Tees industries and housing to nostalgia from the Stockton 60s music scene and political commentary, with well-known music posters being altered to voice a witty and rebellious perspective that epitomises the pub's positive sense of self and society's meeting points. It also has a significant dog clientele as visitors are welcome to bring in their furry friends to share the convivial atmosphere.<br />
It occupies a small physical space - the alleyway entrance leading to the place is easily overlooked from the high street - but is vast once inside as its earnestness and thoughtfulness of social dynamics encourages an expansion of consciousness even before you partake of the varied and delectable victuals. There's a choice of five pumps of regularly different small brewery ales and the pickled eggs are to die for. There is a wide range of continental tipples, from the ecclesiastical Belgian brews that include the soul seducing Delirium trilogy, to the tasty, persuasive German Rauchbier, a rich, smoky beer that beautifully finishes off any deeply pleasing session in the Smog, which can begin at 2pm and end at 10pm every day of the week.<br /><br />
Drinking places, or watering holes, often reflect attitudes or moods of its punters,:whether it's drinking to forget - but never forgetting to drink; drinking to remember; drinking in the social space to while away an hour or two; to meet with some kind of destiny or other; or to meet a familiar or reasonably talkative stranger, there's a shared sense of freedom afforded by circumstance, happenstance or wilful contrivance. Whatever the motivation, the hole will provide succour, solace, affirmation and/or stimuli of existence and persistence.<br /><br />
Another key factor in any experience of any watering hole is the chemical poison on offer. Will it be a staple, traditional, conventional, dependable, totally familiar drug of choice, or might it be a swig of wonder, a deep draw of chemical adventure opening doors of perception? Will there be drug induced swimming or floating in a psycho-amorphous primordial swamp, or merely a treading water in a familiar and comforting pool, or will it be a popcorn process from seeded thought, ideas puffed up to fully form sugar-coated drama unfit for human consumption? Will the string taste of candyfloss or of hemp or be a tasteless hank to tie and bloat with unsuspecting melancholy?<br /><br />
Who knows, except the traveller who gets up off their remote to make the necessary small steps or pliant leaps for humankind in order to moisten feet of clay so as to mould a social singularity loosely referred to as personal life. Do watering holes appeal on the basis they provide visceral, real spaces encouraging us to hold up a mirror in order to meet our maker?
What's your poison?
Algernon Mousehttp://www.blogger.com/profile/16593805633476654570noreply@blogger.com243tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-16212236171045814492023-01-31T22:35:00.208+01:002023-02-12T20:00:53.553+01:00La Peregrinación Salvaje De Stroll Northwood. Una Distopía Flâneur En Las Trazas De La Psicogeografía.El frío nórdico es leyenda. Le Main afirmó en Yardley Gobion que el frío puede tener valores morales. Le creímos. Sólo tres regresamos a Galiza. Y no podemos contar lo que pasó. Pero podemos vengarnos. En la sociedad postmoderna, la tribu es el medio hooligan de comunicación, la pantalla para comunicarnos con este mundo agonizante y combatir la basura de albañal que nos amenaza. Por tanto, debemos convertirnos en minoría étnica con conciencia de sí misma, y luego seremos una minoría cultural. Se globalizarán los objetos, los ordenadores, los móviles, las putas redes sociales, los programas de la tele, y demás embudos de pastoreo ideológico. Pero nosotros, en cambio, nos tribalizaremos en las aceras y en los pubs. Seremos tribu. La tribu es la posibilidad, es una estética y un destino en lo bestial. Lo folk inviste lo urbano desde adentro y le vuela la cabeza.<br /><br />
Los calendarios de los antiguos nórdicos eran nocturnos: contaban el tiempo por noches. Ellos eran sabios. Nosotros pagaremos gustosos nuestras cuotas de sangre, gelidez y oscuridad. El hombre moderno está buscando ahora un alma, en un viaje introspectivo, ante su naturaleza neurótica y dividida. Odio eterno a ese hombre blandengue y al fútbol moderno.
<br />
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqI5s6zqMrncT1juCC-sESoQGs9ZotYWavCXixgbNPDhrBxIN3lVyhKVT--Tkl5yEh86-BIxpoHRUHcoGDTYYisgtQaPOmqiuYH4pAyyEL-70P1HR7v4moYd5OK_GOVRAkJUIjx2Eo-ViEMwLESPegk_GI1PbWk-z0t_bflMMzXyjNLpJN8pxIElxJ/s800/19-thelittlemermaidgabrielpacheco04.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="528" data-original-width="800" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqI5s6zqMrncT1juCC-sESoQGs9ZotYWavCXixgbNPDhrBxIN3lVyhKVT--Tkl5yEh86-BIxpoHRUHcoGDTYYisgtQaPOmqiuYH4pAyyEL-70P1HR7v4moYd5OK_GOVRAkJUIjx2Eo-ViEMwLESPegk_GI1PbWk-z0t_bflMMzXyjNLpJN8pxIElxJ/s600/19-thelittlemermaidgabrielpacheco04.jpg" width="600" /></a></div>
<br />
Cada distancia tiene su silencio.<br />
<br />
Trafagar por la ciudad. Pasar cerca de un cementerio, cruzar un puente. Olvidarse de contar concellos o de medir cantidades de cerveza. Ser un enunciatario lúdico. Un arrogante privilegiado encantado de conocerse. Y de repente, un flâneur engendra una criatura ctónica en el burdel de la psicogeografía. Tanto ocio acarrea vicio. El tráfago en las ciudades brumosas es un vasto depósito de historias que pueden ser leídas como un mal libro si se afronta con la conducta apropiada; como esos sueños colectivos cuyo contenido latente no se debe descifrar. Y así nace otro mito del folclore anglogalicioso.
<br /><br />
<b>Escenario:</b> Ciudades galegas o británicas que tengan entre 25.000 y 460.000 habitantes.<br />
<b>Duración: </b>Comprendida de sol a sol. De orto a ocaso.<br />
<b>Distancia:</b> 13 kilómetros mínimo de displicente paseo. Nada de emplear bestias mecánicas.<br />
<b>Abrevaderos:</b> Con 8 basta. Pero pueden y deben ser más. Mejor que sea la primera vez.<br />
<b>Brebajes:</b> Alcohólicos de cualquier pelaje. Sin más especificación.<br />
<b>Imprescindible:</b> Alcanzar al menos una de las fronteras donde muere la ciudad.<br />
<b>Número</b>: 1 es soledad y 3 es vicio.<br />
<b>Obligatoriedad</b>: Un Porco Bravo debe praticar el Weer Balking. Esto es sólo optativo.<br />
<b>Denominación de orina:</b> Stroll Northwood.<br />
<br />
No hay erección en los residuos de la ira. Este nuevo vagar no fue abrasado por un viento, no fue raído por un rebaño.<br />
Cada distancia tiene su descanso.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY-9C6HHktmXfPLZ9ZnDBIXIr7JOTfLt61t10ufe7kXfXvGlPuKcHG5K_ci3_Pb7TLdwnuNYiMzo6BSANNUHYYwEgmgyBKf8ZWQjerhWrn7kJe5S6gT984q7lWJGBA0Ultj9Z4ZXb4zacLvOViKFSDSuVc9VFnxWuIxmmTKREPeSawtC6KT4QCBMJS/s4000/20230128_191334.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="4000" data-original-width="1800" height="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY-9C6HHktmXfPLZ9ZnDBIXIr7JOTfLt61t10ufe7kXfXvGlPuKcHG5K_ci3_Pb7TLdwnuNYiMzo6BSANNUHYYwEgmgyBKf8ZWQjerhWrn7kJe5S6gT984q7lWJGBA0Ultj9Z4ZXb4zacLvOViKFSDSuVc9VFnxWuIxmmTKREPeSawtC6KT4QCBMJS/s600/20230128_191334.jpg" /></a></div>
<br />
Permitámosle a Stroll Northwood que comience a vagar no más nacer, y a regresar no más partir. Démosle fecundos días, poblados de anécdotas, amores fugaces, camaradas, fuego y sed. Y que nos devuelva una traza de la infancia, y con ella el bello rostro de la eterna nostalgia. Toda vuelta a casa es otra creación del mundo.<br />
<br />
Donde acaban todas las calles, el camino de un Porco Bravo nunca termina.
Andar por los puertos es una de la formas de pereza que enriquece máshttp://www.blogger.com/profile/01724430336736659462noreply@blogger.com322tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-67779404115300108902022-12-31T20:45:00.133+01:002023-01-10T17:54:40.983+01:00Bait The Creel In Na Tithe Uaimh. <p> <br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxNlv9xd2kZjVRol8v6_Fqyy6I-x4LrvLGdQ0o4DTIhl3Lr8cAnmiPhpgK5PiJsGrqVYH3HE7SLua-yPkpe4RBgH2s80E5Jp-RexL4PU37-XArlNVVy6IqzxclTjZOfqV8gCF5PA3_hMTrk6MpPBieya51YXhgwFlgnidVU6HZP9k4oXvIzKr-ciXS/s1023/2029804645_539d79e0bf_b.jpg"><img border="0" height="482" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxNlv9xd2kZjVRol8v6_Fqyy6I-x4LrvLGdQ0o4DTIhl3Lr8cAnmiPhpgK5PiJsGrqVYH3HE7SLua-yPkpe4RBgH2s80E5Jp-RexL4PU37-XArlNVVy6IqzxclTjZOfqV8gCF5PA3_hMTrk6MpPBieya51YXhgwFlgnidVU6HZP9k4oXvIzKr-ciXS/w640-h482/2029804645_539d79e0bf_b.jpg" width="640" /></a><br /><br />
Empecemos con una obviedad. Vivimos en una sociedad global, ya sea en el decadente mundo occidental, en las megalópolis asiáticas, africanas o americanas o en la última esquina planetaria a la que llegue una conexión a Internet, y los espectáculos, atracciones y demás parafernalia, llamémosle ocio, cultura o divertimento, son comunes a todo el planeta. Es una mancha de aceite que lo invade todo, en cada instante, el trending topic en Tokio llega en minutos a Nicaragua, y en pocos días, una persona anónima puede pasar a ser conocida por millones de desconocidos espectadores por todo el planeta.</p>
<p>Uno de los protagonistas indiscutibles de este circo global hunde sus raices en la evolución histórica desde hace cientos de años: la monarquía británica. Cualquier cotilleo, cualquier foto, noticia, vídeo, filtración de la vida de Charles, Camilla, William, Harry, …, se trasmite al momento como si fuera un folletín en vivo, con guionistas inventándose tramas y diálogos en tiempo real sobre la marcha para el consumo de la masa global, ávida de nuevos episodios de su serie favorita. Pero, ¿de dónde viene esta familia, de donde viene su poder, cual es su origen? Todo comenzó en Wessex.</p>
<p> Poco podía imaginar Cerdic el sajón la que iba a liar cuando en el siglo V cruzó el mar del Norte con sus huestes desde la costa de los Paises Bajos hasta la parte inglesa de la Isla para fundar lo que acabaría siendo esa misma monarquía británica. Estableció su dominio al paso de oca sobre lo que se llamó a partir de ahí la “tierra de los sajones del oeste”, Wessex, y esas tierras han sido desde entonces el germen germano y el núcleo del surgimiento de un reino y una nación. Aunque a pesar de vaivenes históricos ni siquiera albergan a la capital, toda la herencia legendaria del reino de los sajones primero y después de los ingleses, reside en estas tierras, entre sus lugares míticos, leyendas y catedrales.</p>
<p> Mucho antes de la llegada de Cerdic y sus sajones, los romanos ya tenían en estas tierras uno de sus lugares favoritos, con sus villas, sus anfiteatros, sus templos y sus termas: Bath. Hoy en día podemos sentirnos como un tribuno del Senado romano disfrutando y bañándonos en la reconstrucción de sus termas por el módico precio de 24 pounds, y si preferimos algo más contemporáneo podemos sentirnos un noble georgiano del siglo XVIII paseando por el Royal Crescent de manera totalmente gratuita. Pero ya que hemos llegado hasta aquí, más nos vale hacer como poco un trío de pubs. Es imprescindible visitar “<b>The Old Green Tree</b>”, situado en un pequeño local con 2 estancias, totalmente tradicional, tanto la decoración como los parroquianos, y pedir alguna “cask ale” o alguna sidra de producción local. Seguramente el landlord o cualquiera de los “locals” situados estratégicamente en la barra nos aconsejarán cual pedir. Pasear por la calles victorianas de Bath es como ser un extra de “Downtown Abbey” paseando por un catálogo de joyerías y tiendas de anticuarios que seguramente no podemos permitirnos. Si queremos comer algo, callejeamos hasta <b>“The Raven”</b>, un nombre tan anglogalicioso, y nos pedimos una pinta de bitter y un “pie” de stag. Para rematar ensayamos en el <b>"Coeur de Lion"</b>, el pub más pequeño en tamaño de la ciudad, y que encantó al Porcobravismo rampante en 2013.
Después de disfrutar de la suntuosidad imperial romana y de los Tudor, nos vamos de ruta de catedrales medievales: Salisbury, Wells y Glastonbury.</p>
<p> En Salisbury tenemos la más grande de las catedrales medievales inglesas, y en esta catedral guardan una copia de la Carta Magna, una de las piedras fundacionales del sistema político que acabaría dando lugar al parlamentarismo inglés en el siglo XVII y que es un tratado entre Juan I y sus barones en el siglo XIII. Este tratado fue refrendado por todos los reyes ingleses hasta la aparición de las leyes y disposiciones modernas del XVII. La ciudad se asienta sobre varios ríos, uno de ellos el Avon, y bien merece un paseo y una visita a su mercado. Pub local recomendado: <b>“</b><b>Wyndham Arms</b><b>”</b>. Si estamos en Salisbury, hay que ir hasta Stonehenge, aunque no nos guste el tema de las piedras antiguas y todo eso. Te cuentan que hay algo especial, aquí, donde las corrientes telúricas y los 7 chakras planetarios organizan una orgía, y al final tienes que creértelo. Tú llegas al círculo y troquelas un pugilato de piedras. Las piedras no ofenden, nada codician.</p>
<p> Wells es un pueblo pequeño con una catedral enorme. El pueblo es una especie de parque de atracciones medieval lleno de anticuarios (otra vez) y “charitys” de segunda mano. La población local se compone básicamente de jubilados, turistas accidentales y colegialas uniformadas. Todos los pubs van a cumplir con un nivel medio de satisfacción, pero a ninguno lo vas a recordar la semana siguiente. Un vistazo como una catedral y rumbo a Glastonbury.</p>
<p> Y finalizamos la ruta de las catedrales con una trampa, Glastonbury no tiene catedral, tuvo una abadía, pero la tiraron cuando todo aquello del follón de Enrique VIII con Roma y que yo me monto mi Iglesia propia. Lugar de culto desde los celtas, con los romanos, con los sajones y con los normandos, y bonus track, lugar de reposo de los restos del rey Arturo y Ginebra. Y en las inmediaciones del pueblo tenemos una colina cónica, el Tor, que según la mitología celta es Ávalon, la entrada al mundo de las hadas, coronada por una torre medieval donde se ejecutaba a los reos. Jackpot, aquí tenemos a toda la mitología inglesa metida y mezclada. A todo esto añádele el mayor festival de música británico en verano, no va más. Con todo este background, Glastonbury está lleno de hippies, místicos y fumados varios, a los que hay que añadir a los visitantes rezagados del festival, lo que nos resulta el vecindario más variopinto y random de aquí a Londres. Este espíritu entre místico, mitológico y new age está perfectamente representado en el <b>“The George and the Pilgrims”</b> donde tomarse unas pintas entre tableros pintados con guerreros cruzados e imaginería mística celta es obligado al pasar por este epicentro del imaginario inglés. De Cerdic a Charles III pasando por Brideshead Revisited, y los iracundos Gallagher cantando Wonderwall encima de la tumba del rey Arturo. Not bad.</p>
<p></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2b8YsMRpEPKh8_nHJPlcW7mu9L71MjnGYL3stpHUnHcd_9_i4bqfVlaa6fH8LNvs8LI4WdQQBXU3Olu0U7pEIpucEKd6MhVr0ihW77AKgPYar7BuzY0ro6cUrlplQ6LuLs0AhzBX3tcisGird7Y58D6MMFQcjc2IbztizAmxpvlcUM-y_0RKZFETP/s745/vinheta01.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="745" height="323" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2b8YsMRpEPKh8_nHJPlcW7mu9L71MjnGYL3stpHUnHcd_9_i4bqfVlaa6fH8LNvs8LI4WdQQBXU3Olu0U7pEIpucEKd6MhVr0ihW77AKgPYar7BuzY0ro6cUrlplQ6LuLs0AhzBX3tcisGird7Y58D6MMFQcjc2IbztizAmxpvlcUM-y_0RKZFETP/w400-h323/vinheta01.jpg" width="400" /></a></div> <p></p>
<p>Al llegar a este punto, muchos estáis ya pensando que sí, mucho folclore, pero aquí se viene a escribir y leer de cervezas y de pubs (y alguna vez de football), y por ahora en esta entrada hay demasiada historia y poco pub, pues vamos a hablar de pubs con historia, de los que podrían ser los más antiguos de Inglaterra, y tenemos 3 candidatos en uno de los 5 burgos, en las Midlands orientales, en una ciudad llamada Nottingham. Pasamos pues del país de los sajones al país de los vikingos, de Wessex al Danelaw. Como en Inglaterra es imperativo moverse en tren, subimos hasta Bristol y nos dirigimos a la estación de Temple Meads, parando antes en el <b>“Knights Templar”</b> para la consabida pinta previa. Salimos de Bristol dirección Birmingham. La estacion de Birmingham es una aberración postmoderna parecida a un aeropuerto plantado en el centro de la ciudad rodeada del consabido centro comercial. Nada que ver aquí, lo mejor es embarcar rapidamente camino al norte del centro. Nos recibe la estación de Nottingham. La estación es un edificio clásico recientemente (bien) restaurado y como toda estación inglesa que se precie, con su pub adosado, el <b>“BeerheadZ</b>”, que está situado justo junto a la puerta de salida, y ocupa una sala en la que antiguamente los conductores de carruajes podían descansar sin tener que, irónicamente, meterse en ningún pub, para no pasar frío. Pequeño pero matón, 3 o 4 grifos de cask ale y otros tantos de breweries locales.</p>
<p> Nos dirigimos entonces al triángulo de la discordia, los tres pubs que proclaman ser el más antiguo de Inglaterra. Primera parada en el city centre, en el mismo Old Market Square desde donde nos vigila el City Hall y la estatua del más grande, Brian Clough. Allí se sitúa el <b>“Bell Inn”</b>. El pub consta de una gran estancia principal, y 2 más pequeñas, la Isabelina y la estilo Tudor. A pesar de pertenecer al grupo de Greene King tiene una amplia oferta de cervezas locales y cask ales, y su situación en el cogollo de la ciudad le proporciona un ambiente animado durante todo el día. Sus dueños reclaman el título de más antiguo por tener las referencias escritas y documentadas de haber estado en funcionamiento ininterrumpido desde 1437.</p>
<p> Ya que estamos en el centro de Nottingham, hay que recomendar la visita a un pequeño pub muy cerca del <b>“Bell Inn”</b>, salimos y cogemos la primera calle a mano izquierda y llegamos a <b>“The Dragon”</b>, un pub alargado y estrecho con un patio al fondo, con buena cerveza y muy buena música, pinchada en vinilo por las noches y fines de semana. Si echas de menos O'Grifón y estás por estas tierras, este es tu sitio. </p>
<p> Los otros dos contendientes se encuentran en las cercanías del Castillo de Nottingham. Hay que aclarar primero que no busqueis un castillo porque no lo hay, en su sitio se construyó una mansión y sus jardines y es lo que hoy se puede visitar, pero esa zona de la ciudad se sigue conociendo como The Castle, pues así son los ingleses</p>
<p>Casi llegando al Castle el primer pub al que llegamos es “<b>Ye Olde Salutation Inn”</b>, en medio de unos feos edificios de hace 40 o 50 años vemos una edificación pseudomedieval, de estilo mock-tudor (ya que es de principios del siglo XX) y que nos promete ser el pub más antiguo de Inglaterra, WTF! En su interior y en los sótanos sí que tiene partes de construcción medieval, del siglo XIII, y a eso es lo que se agarran para mantener su candidatura a pub más antiguo. Además está construido sobre unas cuevas datadas en el siglo noveno que ya se usaban como graneros cuando los vikingos pasaron por aquí para clavar el estandarte del Cuervo. El pub presenta la típica y tradicional decoración inglesa y es conocido también por pinchar rock clásico y ser punto de encuentro de moteros. Saliendo del <b>“</b><b>Salutation</b><b>”</b> casi de frente nos tropezamos con la consabida estatua de Robin Hood (otro asunto polémico) rodeada de turistas haciéndose selfis, y un poco más abajo, el más famoso de los 3 pubs en discordia: <b>“Ye Old Trip to Jerusalem”</b>.</p>
<p> Se sitúa encima de la roca sobre la que se alzaba el castillo normando y encima también de una serie de cuevas (cellars) que forman parte del pub. Consta de una serie de estancias, pasadizos y cuevas donde se van situando las mesas y las barras del pub. A pesar de ser también de la cadena de Greene King suele contar con varios tiradores de cask ale locales, alguno con cerveza hecha expresamente para ellos. El ambiente suele ser la peor parte del pub, de nuevo mucho puto turista haciendo fotos, revolviendo y molestando por todas partes y esa decoración que no te acaba de convencer que sea todo un fake atrapa-pardillos. La mejor opción suele ser pedir tu pinta y salirte con ella a las mesas de fuera si el tiempo te lo permite. Ellos establecen su fundación en tiempos de la tercera Cruzada, con Ricardo Corazón de León, allá por 1189, pero tampoco hay documentación que lo avale, ni siquiera minimamente. No es cuestión de cruzarse con el tema de cual es el pub más antiguo de Inglaterra. Sólo el giste de los siglos, los cuervos de la Torre y los anillos de Saturno conocen la verdad. Lo nuestro es ir y beber.</p>
<p><br /></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFxiCMulcEzEkVBBHTauZje68t-QF92dcEEbLHTbgWmmRD3rKWQBrF1F2cevV7p_-uybbuQrQWM1y8E6E_I0hg7fQMkk3NtDw7kF72M3LCtK4XAJeHbiEwYJ_hg6MrWO4vkP_2E1lkgx49ZK8eFUq725W11JhYEhVr23rkymn1E3UoUcxkCNbap-1B/s744/vinheta02.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="744" data-original-width="481" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFxiCMulcEzEkVBBHTauZje68t-QF92dcEEbLHTbgWmmRD3rKWQBrF1F2cevV7p_-uybbuQrQWM1y8E6E_I0hg7fQMkk3NtDw7kF72M3LCtK4XAJeHbiEwYJ_hg6MrWO4vkP_2E1lkgx49ZK8eFUq725W11JhYEhVr23rkymn1E3UoUcxkCNbap-1B/w414-h640/vinheta02.webp" width="414" /></a></div><br />
A veces no nos dan a escoger entre la risa y las lágrimas, sino sólo entre las risas, y entonces hay que saberse decidir por las más hermosas y las más sinceras.Fosi Cloughhttp://www.blogger.com/profile/09373475580883786430noreply@blogger.com330tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-16065354012149429462022-11-30T21:57:00.114+01:002023-01-22T14:18:19.426+01:00200 Veces Esputando En El Giste
Somos la suma de nuestras contradicciones y la sustracción de vuestras adiciones.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJ7Uc6VPjqC3FKec2WfKU52ufuVPPyf9dJ5nI2b5TvTU_3WHxZiHta57I0sZoJyEzozy-OgnWtvVJgoojtRItvsoPPI8aTebGAocxeLsg_q1OuVk7yWbOBRuK4ze7yOmTeREiKG56DhIRmYaeodXdwBhwEIsDFlqIhrbX1b3S5j9t6JCetZ60kRXec/s570/4dd70b96-876f-4455-a315-159a9f087872_570.webp" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="447" data-original-width="570" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJ7Uc6VPjqC3FKec2WfKU52ufuVPPyf9dJ5nI2b5TvTU_3WHxZiHta57I0sZoJyEzozy-OgnWtvVJgoojtRItvsoPPI8aTebGAocxeLsg_q1OuVk7yWbOBRuK4ze7yOmTeREiKG56DhIRmYaeodXdwBhwEIsDFlqIhrbX1b3S5j9t6JCetZ60kRXec/s600/4dd70b96-876f-4455-a315-159a9f087872_570.webp" width="600" /></a></div>
<p>
Desde aquella primeriza e hiberniza vez en febrero de 2008.<br />
Lo que está bajo la cáscara roja y rígida de los datos fehacientes.<br />
Encontramos mucho tres. Nordismo Trismegisto.<br />
123 entradas en castellano, 33 en galego, 40 en inglés, 1 en gaélico irlandés y 3 sin texto.<br />
92 de ellas guarecidas en 8 etiquetas.<br />
68.467 comentarios mientras lacro este texto. Una media al alza de 343 por entrada.<br />
13 millones de visitas. Me parecen pocas.<br />
23 autores. Algunos se columpian ahora a orillas del río Bann.<br />
513 colonos en Galizalbion. Fundada con o sin acento.<br />
La enumeración, insiste en las marcas de lo abyecto, lo ridículo, lo salvaje, lo curioso, lo inhumano. No es que solo llegue a lo espeluznante o que se atreva a decir lo indecible o lo ominoso junto a lo chistoso, sino de la precisión de un registro elemental a orillas de un mar brumoso. Cantar en el infierno, follar en el Valhalla. Beber en Galizalbion. <br />
El apunte y el azar, cómo sachar, la recolección y la articulación y el adoctrinamiento, llevan por los ejes del caos y la Anglogalician se lleva repitiendo 200 veces como un orden improbable de lo malo aspirando a lo peor.<br />
</p>
<br />
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio8ePSBTe40TbUgzrhCgKN9LONMSwqm8rtnSdE_xA1lpkrHY9cpAVM9I7OINOOKD0hl4Ql9DGq4AvnabVS8x5Bgx5HqwmB4VuZY-Trq8xkALuxZkY45qkjFNvK3JDdOXg12kvKNPXhztJXzoHtgSWOOdo7B59qM4e6udjPRsX0RlmP24-sTKMq1nwF/s1000/img-lea-and-adele-1_115939511549.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio8ePSBTe40TbUgzrhCgKN9LONMSwqm8rtnSdE_xA1lpkrHY9cpAVM9I7OINOOKD0hl4Ql9DGq4AvnabVS8x5Bgx5HqwmB4VuZY-Trq8xkALuxZkY45qkjFNvK3JDdOXg12kvKNPXhztJXzoHtgSWOOdo7B59qM4e6udjPRsX0RlmP24-sTKMq1nwF/s600/img-lea-and-adele-1_115939511549.jpg" width="600" /></a></div>
La Anglogalician es la celebración, la única celebración posible, de que entregándonos al nihilismo, seamos redimidos.
Andar por los puertos es una de la formas de pereza que enriquece máshttp://www.blogger.com/profile/01724430336736659462noreply@blogger.com301tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-70772523377967775992022-10-31T17:41:00.041+01:002022-11-13T21:42:27.638+01:00World Cup Is The Straw That Breaks The Camel's Back. Willies And Poppies En Las Catárticas Arenas Del Destino.<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfeTYguKW4zaQQqGh-qGlw3oQeImZqe_MHDnbo8RBgQAqDCccdXrUCU47XXPi-jpLYJdayI_yfdUDLEYOrLCur8H4uI_6v2DMbpgAiG755EI4R5SEKP1LJJhlGwx4pk300ashrLU40FHtOo0Vkk7wPMI-VU9RqxvzHdCU8EzO-aOfCLtxyjkJRIsER/s630/Imperial-Camel-Corps.-Lawrence-of-Arabia.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="400" data-original-width="630" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfeTYguKW4zaQQqGh-qGlw3oQeImZqe_MHDnbo8RBgQAqDCccdXrUCU47XXPi-jpLYJdayI_yfdUDLEYOrLCur8H4uI_6v2DMbpgAiG755EI4R5SEKP1LJJhlGwx4pk300ashrLU40FHtOo0Vkk7wPMI-VU9RqxvzHdCU8EzO-aOfCLtxyjkJRIsER/s600/Imperial-Camel-Corps.-Lawrence-of-Arabia.jpg" width="600" /></a></div><p></p>
<p>I have to admit I’m finding it hard to get excited about this one for a number of reasons. Qatar. For Fuck's Sake, what were FIFA thinking? Many a palm has been greased to take the competition to a country with no football footprint quite apart from the appalling human rights record. I’m sure the strict rules on alcohol consumption will not go down well with the average footie supporter. How can you watch England without being pissed? “He likes your lemonade” Fuck off. Next. Too many shit teams manage to qualify. I remember when World Cups were contested by Western European Teams, all our natural enemies, like France and Germany. Easter European Teams hade up of hard men in short back and sides who looked like they had just finished a shift at the local tractor factory. Then there were the South American teams a mixture of dirty bastards and sublime football artists who always blew it if the competition was in Europe. Finally why hold it in the middle of a football season? Complete bollocks. Cash is king. I’m gonna be more worried about Boro avoiding relegation then who wins this farce. Whatever, this will be a nice diversion rather than worrying if I can afford to put the heating on I suppose. Of course the winners will come from one of the top sides but let’s hope for some great football, lots of goals and anyone but Germany lifting the cup. I’ll set out how I think each group will finish. Once we get to the knockout round I’ll give my predictions for that stage. <br /> <br /><br /><i><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: large;">Group A </span></span></i><br /><br /><b>Netherlands.</b> No longer the home of Total Football in fact they are bang average but will top a shit group, Johann Cruyff will be spinning in his grave. Before nutmegging the defender of course. <br /><br /><b>Senegal.</b> The best of the African nations but that’s not saying much. Their football is still ponderous, but they have real problems to scoring goals. Big bastards bit no subtlety.Like the English rugby front row.<br /><br /><b>Ecuador.</b> Young and freescoring in the qualifiers they will find the step up in quality too much. Most of these lads have probably never flown on a plane before too so I don’t expect them to provide any shocks. <br /><br /><b>Qatar.</b> For Fuck's Sake. What can I say? I would expect my local Sunday morning pub team to beat this lot. If it wasn’t in their home country most of these lads would be parking your car at the hotel <br /><br />Qatar 0-0 Ecuador <br />Senegal 1-2 <b><span style="color: #6aa84f;">Netherlands</span></b> <br />Qatar 0-2 <span style="color: #6aa84f;"><b>Senegal </b></span><br />Netherlands 1-1 Ecuador <br />Ecuador 1-2 <b><span style="color: #6aa84f;">Senegal </span></b><br /><span style="color: #6aa84f;"><b>Netherlands</b></span> 3-0 Qatar <br /><br /> <br /><i><span style="font-size: large;"><span style="font-family: georgia;">Group B </span></span></i><br /><br /><b>England.</b> I genuinely believe we have the players to go a long way in this competition but we seem to get all defensive the further we go. More of that later. We’ll win the group with Sir Harry Kane getting off the mark. <br /><br /><b>Wales.</b> A combination of experienced players, some indeed well past pension age, and pure old Welsh passion should see the sheep shaggers get into the next round. Gareth Bale will make an impact at this stage. <br /><br /><b>USA.</b> They have a half decent side but won’t worry the big boys. Their fans can then get back to watching rounders and pigskinball and not mispronouncing “soccer” <br /><br /><b>Iran.</b> Pure makeweights. Theyn will have to continue to dream of the Peacock Throne and the last time they were great which is before they got their arses kicked by Alexander the Great <br /><br /><span style="color: #6aa84f;"><b>England</b></span> 3-0 Iran <br />USA 1-1 Wales <br /><b><span style="color: #6aa84f;">Wales</span></b> 2-0 Iran <br />USA 0-3 <span style="color: #6aa84f;"><b>England </b></span><br />Wales 1-1 England <br /><span style="color: #6aa84f;"><b>USA</b></span> 1-0 Iran <br /> <br /><br /><i><span style="font-size: large;"><span style="font-family: georgia;">Group C </span></span></i><br /><br /><b>Argentina.</b> One of the favourites. It will be Messi’s last World Cup, will he finally be a winner? It’s not the most talented squad but will top this group so let’s see how they are playing. <br /><br /><b>Poland.</b> Robert Lewandowski. Enough said……. <br /><br /><b>Mexico.</b> The Taco munchers are usually entertaining but just not good enough to beat the bigger sides. It will be more Day of the Dead than Carnival. <br /><br /><b>Saudi Arabia.</b> Oil money still doesn’t buy a decent national side. Should have sent Man City reserves, a pointless draw against Mexico is all they will get. <br /><br /><span style="color: #6aa84f;"><b>Argentina</b></span> 3-0 Saudi Arabia <br />Mexico 0-1 <span style="color: #6aa84f;"><b>Poland </b></span><br /><span style="color: #6aa84f;"><b>Poland</b></span> 2-0 Saudi Arabia <br /><span style="color: #6aa84f;"><b>Argentina</b></span> 2-1 Mexico <br />Poland 0-2 <span style="color: #6aa84f;"><b>Argentina </b></span><br />Saudi Arabia 1-1 Mexico <br /></p><p><br /><span style="font-size: large;"><i><span style="font-family: georgia;">Group D </span></i></span><br /><br /><b>France.</b> Those damn Frenchies are another of the favourites. They should qualify easily from another weak group. They too have an ageing squad but will be tough to beat. We’ll get their measure after they have can-caned through <br /><br /><b>Denmark.</b> Now Erikson is fit and well (why the hell did he go to United? Did his collapse effect his brain?) We can concentrate on the footie. The Danes are always dangerous opponents and will run the Frenchies close <br /><br /><b>Tunisia.</b> Another Arab side who may flatter to deceive but will ultimately come up short. They will be out muscled by the two big boys when the chips are down and disappear like the drifting sands. <br /><br /><b>Australia.</b> Jeez Louise cobber it’s the wrong shaped bloody ball mate. Stick to sledging and ball tampering at the Gabba. They shouldn’t be anywhere near a major footie competition, <br /><br /><span style="color: #6aa84f;"><b>Denmark</b></span> 2-0 Tunisia <br /><span style="color: #6aa84f;"><b>France</b></span> 2-0 Australia <br /><span style="color: #6aa84f;"><b>Tunisia</b></span> 1-0 Australia <br /><b><span style="color: #6aa84f;">France</span></b> 2-1 Denmark <br />Australia 0-3 <span style="color: #6aa84f;"><b>Denmark </b></span><br />Tunisia 0-2 <b><span style="color: #6aa84f;">France </span></b><br /></p><p></p><p></p><p><br /><i><span style="font-size: large;"><span style="font-family: georgia;">Group E </span></span></i><br /><br /><b>Spain.</b> Do they still play the tiki Taka? I hope not. They are usually as exciting to watch as Hartlepool Reserves but are always very difficult to beat, with their defenders well versed in the dark arts. That means dirty bastards who get away with murder. <br /><br /><b>Germany.</b> They don’t seem to be the power they once were but we thought that after WW1 didn’t we. They somehow always seem to do well even with an average squad. Let’s hope qualification from the group is as far as they go. Anyone but Germany <br /><br /><b>Japan.</b> Now they have more players playing in Europe, albeit in the Dagenham and District Second Division, they should be better placed to give it a go in a major tournament. But like a Kamikaze pilot at Midway they will fall short. <br /><br /><b>Costa Rica.</b> The South American minnows will struggle in this group bigs tyle. Costa Brava would have a better chance. Still, nice coffee. Cheers. <br /><br /><span style="color: #6aa84f;"><b>Germany</b></span> 2-0 Japan <br /><span style="color: #6aa84f;"><b>Spain</b></span> 2-0 Costa Rica <br /><b><span style="color: #6aa84f;">Japan</span></b> 1-0 Costa Rica <br /><span style="color: #6aa84f;"><b>Spain</b></span> 3-2 Germany <br />Japan 0-1 <b><span style="color: #6aa84f;">Spain </span></b><br />Costa Rica 0-3 <span style="color: #6aa84f;"><b>Germany</b></span> </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJ9LKV8PwqqvBUdPUhqj3zGykArr9cmhkoFL7ypADInh6CtO-uBqUcExYIjU0RSBv8-bJfnO-pz6GnCtkKRJpjl3d2ptnHeTQPtuxYGHSCDizmEhR_vrNZUhiOazEd8v97bOSSMt2YCo96pbnk0YdFZUR3-kdC_9fN8TaFQq0i0R0lDN0HnZ69xZyC/s938/vinheta_dulac.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="938" data-original-width="736" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJ9LKV8PwqqvBUdPUhqj3zGykArr9cmhkoFL7ypADInh6CtO-uBqUcExYIjU0RSBv8-bJfnO-pz6GnCtkKRJpjl3d2ptnHeTQPtuxYGHSCDizmEhR_vrNZUhiOazEd8v97bOSSMt2YCo96pbnk0YdFZUR3-kdC_9fN8TaFQq0i0R0lDN0HnZ69xZyC/w314-h400/vinheta_dulac.jpeg" width="314" /></a></div><br /><p><br /><i><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: large;">Group F </span></span></i><br /><br /><b>Croatia.</b> These lads always play with a mixture of sublime skill and extreme violence so are very tough opponents. I fancy them to win the group though expect a few bookings along the way. <br /><br /><b>Morocco.</b> This will be the major shock in the first round. These Riffs will qualify ahead of the Belgians. <br /><br /><b>Belgium.</b> Is there anyone under 30 in this squad? Fucking Dad’s Army and no mistake. Yes they have World Class players but they will need a mug of Horlicks at half time to get them through to the 70th minute when they run out of steam. In a major upset these old farts will not get past this stage. <br /><br /><b>Canada.</b> Wow I didn’t think the Cannuks had a footie team. They will disappear like a snowman in Ibiza. <br /><br />Morocco 1-1 Croatia <br /><span style="color: #6aa84f;"><b>Belgium</b></span> 2-0 Canada <br />Belgium 1-1 Morocco <br /><span style="color: #6aa84f;"><b>Croatia</b></span> 2-0 Canada <br /><span style="color: #6aa84f;"><b>Croatia</b></span> 1-0 Belgium <br /><span style="color: #6aa84f;"><b>Morocco</b></span> 3-1 Canada <br /></p><p><br /><i><span style="font-size: large;"><span style="font-family: georgia;">Group G </span></span></i><br /><br /><b>Brazil.</b> The Samba boys are well fancied to go all the way. Maybe not the magicians of past World Cups but they will stride through this group. Lets hope for some entertainment along the way. More difficult tests await. <br /><br /><b>Serbia.</b> Another functional side, about as exciting as a night out in Barnsley but difficult to beat. They will be too strong for the other teams in this group apart from the winners. <br /><br /><b>Cameroon.</b> Oh for the days of the 100 year old Roger Milla and his gang of smiling assassins. These lions are more like pussy cats in comparison. Expect some fireworks along the way though. <br /><br /><b>Switzerland.</b> Is this the World Cup for old codgers or what? Some of these lads have been around since William Tell was a nipper. As dull as Swiss Roll no one will remember they even played in this one. <br /><br />Switzerland 1-2 <span style="color: #6aa84f;"><b>Cameroon </b></span><br /><span style="color: #6aa84f;"><b>Brazil</b></span> 2-0 Serbia <br />Cameroon 0-1 <span style="color: #6aa84f;"><b>Serbia </b></span><br /><span style="color: #6aa84f;"><b>Brazil</b></span> 3-0 Switzerland <br /><span style="color: #6aa84f;"><b>Serbia</b></span> 2-1 Switzerland <br />Cameroon 0-2 <span style="color: #6aa84f;"><b>Brazil </b></span><br /></p><p><br /><i><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: large;">Group H </span></span></i><br /><br /><b>Uruguay.</b> Tough as nails no nonsense side with a dash of quality, certainly enough to progress in this group. The game with Portugal will feature more diving than the Olympic Games high board and cards a plenty. <br /><br /><b>Portugal.</b> Another legend seeing his last World Cup, will we see Ronnie Ronaldo the football genius or the petulant man child. I hope for the former but expect the latter. If he scores it will be a penalty and a dodgy one at that. <br /><br /><b>Ghana.</b> I have to say I know nothing about these lads. They will be a footballing breath of fresh air or crock of shit. You decide. I know what my moneys on. <br /><br /><b>South Korea.</b> I always expect these lads to be better than they turn out to be. Without Tottenham's Son they are royally fucked. <br /><br /><span style="color: #6aa84f;"><b>Uruguay</b></span> 1-0 South Korea <br />Portugal 1-1 Ghana <br />South Korea 1-1 Ghana <br />Portugal 0-1 <span style="color: #6aa84f;"><b>Uruguay </b></span><br />Ghana 0-1 <span style="color: #6aa84f;"><b>Uruguay </b></span><br />South Korea 0-1 <span style="color: #6aa84f;"><b>Portugal </b></span><br /></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><span lang="EN-GB"> </span></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJa98r2bRtSTGy6qxht68UVndUBTJulvY2Ev3OCdTIS2WWAW7eqk-rk83vzGZD9Cx6V8nBcbg3K7XL-tHuiL5ReLWtqxmCo9WKN14Icxwmfbl0v-p39Xuy8_4PR2j9LNureum4VkUklG9lu6G7O-bZghgz6FkS7VU-lS8os-5Se2DGtigIUOm9dFoB/s500/1-iznogud.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="346" data-original-width="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJa98r2bRtSTGy6qxht68UVndUBTJulvY2Ev3OCdTIS2WWAW7eqk-rk83vzGZD9Cx6V8nBcbg3K7XL-tHuiL5ReLWtqxmCo9WKN14Icxwmfbl0v-p39Xuy8_4PR2j9LNureum4VkUklG9lu6G7O-bZghgz6FkS7VU-lS8os-5Se2DGtigIUOm9dFoB/s600/1-iznogud.jpg" width="600" /></a></div>Boromanhttp://www.blogger.com/profile/11083760924183482639noreply@blogger.com418tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-25110964669738375492022-09-30T19:21:00.006+02:002022-10-02T18:19:25.378+02:00No Fue Un Sueño: Quince Años Pateando, Escupiendo, Sudando, Bebiendo Y Muriendo Por La Causa<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2lvywelGHYVGacfHFNW7VUq_LVqlHhz-Ye6RHt8pUCw5LbMMZOorR8433XTcnB0d9KhBrmnE-OpkiBPYTIts4wjgINaimGMDslG5GPWxWdxp6mPyt1iiIRAZjjGe58qUlBGyP742jIcJsitMjkF8wiBu_wlYJqmXSuKmA2CPYzoWqRAriItpEp8UQ/s1041/NIET.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1041" data-original-width="682" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2lvywelGHYVGacfHFNW7VUq_LVqlHhz-Ye6RHt8pUCw5LbMMZOorR8433XTcnB0d9KhBrmnE-OpkiBPYTIts4wjgINaimGMDslG5GPWxWdxp6mPyt1iiIRAZjjGe58qUlBGyP742jIcJsitMjkF8wiBu_wlYJqmXSuKmA2CPYzoWqRAriItpEp8UQ/w263-h400/NIET.jpeg" width="263" /></a></div><p>
<br /><br />
Dicen los psicólogos que la adolescencia es una enfermedad transitoria que dura lo que duran las falsas ilusiones que uno se hace sobre sí mismo. El umbral que marca la frontera con la era de la decepción. la línea imaginaria que determina la quiebra del entusiasmo y la aceptación del horizonte adulto predeterminado como futuro más probable. la evidencia científica dice que sobre los quince años de edad, el cuerpo de una hombre es un cóctel hormonal en el que niveles ultrabajos de dopamina se combinan con máximos de testosterona dando lugar a una mezcla de desidia extrema y explosiones hiperenergéticas de actividad. la Competición, entendida como un organismo vivo con autonomía y libre albedrío indiscutibles, cumple década y media. Atravesado el período mágico de la infancia, esta permanece a la espera de experiencias nuevas en un momento anímico de bajón emocional. También parece someter a sus seguidores a una montaña rusa de sensaciones: tan pronto se coloca de forma sorpresiva a a las puertas de la desaparición como, a la semana siguiente, parece ser un Space-X listo para salir disparado hacia Marte, o, al cabo de un mes, asimilarse a un ascensor con paradas en los círculos II, III, IV y V del infierno. Si bien a veces uno tiene la tentación de alinearse con George Trakl cuando afirmaba "qué enfermo parece todo lo que nace", la vitalidad exhuberante del invento siempre reconduce la sensación por el camino de la afirmación positiva de lo existente.
<br /><br />
Un leiv motiv bastante extendido podría aplicarse a estos quince años: "Dios (entendamos: el Main) le da sus peores batallas a sus mejores guerreros". Peores batallas. Uno emplea esta frase y automáticamente en su cabeza suenan Yardley Gobion o similares. Los lugares imaginarios o reales que han cultivado la mística heroica de la Anglogalician no forman parte de las peores batallas. Todo lo contrario. Aquí, como decía el sabio gallego, "cuanto peor mejor para todos y cuanto peor para todos mejor, mejor para mí el suyo beneficio político". Cuanto peor el campo, mejor para todos, cuando peor la comida mejor para la mesnada, cuanto peor las noches postpartido mejor para el suyo beneficio político, y así hasta el infinito. las peores batallas y los mejores guerreros. Algunos escépticos del asunto -no daré nombres- parecen dudar de este axioma, pretendiendo vaciar la competición de su dimensión heroica y de las tragedias que le son inherentes a base de comentarios mordaces sobre la pericia futbolística de los contendientes.
<br /><br />
Pero en fin. Recordemos una vez más la crónica fundacional original. Era 2007 y había un pub llamado The Fat Cat en una ciudad en el centro de Inglaterra y había un grupo de amigos gallegos e ingleses y había un campo de fútbol y había ganas y hambre y furia y sed y fuerzas imparables en marcha. Era 2007 y el parto fue rápido, limpio, sencillo y la criatura pesó bastantes kilos (según las malas lenguas) y gritaba con energía suficiente para ser escuchada en bastantes kilómetros a la redonda. Y la criatura pasó sus primeros años aprendiendo a andar y a moverse. Al principio, pasos pequeños y temblorosos pero decididos. Al poco, zancadas impetuosas impregnadas de furia y amor por lo salvaje. Parecía que la Competición iba a limpiar el arrastrado nombre del fútbol, a devolver parte de su dignidad a este deporte elevándose por encima del tráfico de jugadores y de los intereses creados alrededor de los florentinatos europeos. Parecía. las crónicas oficiales se vuelven brumosas desde 2019, como si el foco se hubiera perdido de la mano del silencio inglés y la energía infantil hubiera entrado en un complicado proceso de disipación con la consecuencia de que el paso firme anterior hubiera perdido el suelo bajo sus pies. Una especie de empantanamiento parece haberse apropia del evento, como si unas arenas movedizas anímicas hubieran tomado el control de la criatura. Resultado? Adolescencia problemática. Rechazo de la autoridad adulta. Cuestionamiento de sí mismo y del mundo al completo. Los quince años como una explosión nuclear en un recinto cerrado. la épica devorada por la burocracia. El mito reducido a textos sobre el agotamiento de los héroes. El cansancio y la dejación de funciones como excusas repetitivas. </p><p></p><p></p><p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjk83IxFnChXydTiSl1bnu3YowjT82ldSx_14KQliOnGOKdCWU2Oy5mbQ5HOjmkPNDJOZWcwkyrQtfcISbv_uXeohb1zBv4rfM9z934H0f8eRkBHHkjwLsa--oLfPHYzThYnhwtjwr2rCxD8TXi1aExE2KaplA6GFm-0osbjCZKMiLnLRs2XnHZrJ65/s696/despedida%20de%20un%20porco%20bravo.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="696" data-original-width="526" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjk83IxFnChXydTiSl1bnu3YowjT82ldSx_14KQliOnGOKdCWU2Oy5mbQ5HOjmkPNDJOZWcwkyrQtfcISbv_uXeohb1zBv4rfM9z934H0f8eRkBHHkjwLsa--oLfPHYzThYnhwtjwr2rCxD8TXi1aExE2KaplA6GFm-0osbjCZKMiLnLRs2XnHZrJ65/w303-h400/despedida%20de%20un%20porco%20bravo.jpeg" width="303" /></a></div><br /><p></p><p>Los últimos meses del 2022 han visto varios posts en este blog dedicados al autoanálisis de esta situación bajo distintas claves. Como si se tratara de un mecanismo averiado, varios expertos han examinado las variables y estudiado los parámetros con el detenimiento ensimismado de los forenses y los entomólogos. En las cajas de comentarios de dichas entradas un verdadero ejército de las tinieblas ha dictado sentencias totalizantes y ha encontrado culpables y ejecutado simbólicamente a todo aquel que se ha desviado de la ortodoxia a la hora de elaborar sus conclusiones. Al margen de sus razones más o menos razonables hay que reconocer que la competición tiene un lado oscuro que ama las purgas tanto como las victorias, que se entrega a las listas negras y a la marginalización con siniestra alegría. El rodillarato, esa entidad aparentemente espectral, es algo más que un rumor o una sospecha fúnebre que ronda al porcobravismo como si fuera un fantasma metálico. Tiene una realidad material que funciona de forma implacable. Es otra criatura que, al modo del Kuato de Desafío Total vive como un feto exterior adherido al cuerpo de la Anglogalician. Sus decisiones tienen una lógica implacable. Su disciplina no es discutible. Sus métodos son limpios pero no precisamente indoloros. Una venenosa voluntad de poder late bajo cada una de sus acciones. Fuera de la luz apolínea de la competición un flash estroboscópico de luz diosnísiaca señala a sus desafortunados elegidos con exactitud matemática cuando las condiciones lo requieren.
<br /><br />
Han pasado quince años. En 2007 lo imposible se abrió paso en una época en la que solo parece haber lugar para lo probable. Y, dentro de lo probable, solo lo económicamente rentable parece tener garantizada su aparición. En un tiempo de fenómenos estandarizados y predecibles, de productos manufacturados pensados para la aceptación de las grandes mayorías, a veces -y solo a veces- la libertad, esa combinación frágil de lo bello y lo salvaje, da lugar a frutos extraños, a anomalías vigorizantes que nos recuerdan la dimensión impredecible de todo lo existente. El camino de la competición, como cualquiera que lleve a algún lugar interesante, puede estar sembrado de obstáculos u ocultar dificultades que nunca estarán en la agenda de la previsibilidad. Incluso, en momentos especialmente complicados pueden llegar a sembrarse dudas de mucho peso sobre la propia viabilidad de la criatura. Sin embargo, la misma raíz de esta, su núcleo incandescente, genera a su alrededor una atmósfera autoreparadora, un entorno que funciona al modo de una tela de araña capaz de capturar energías y afectos pacientemente para, a partir de ellos recomponerse y relanzarse. Mientras soplamos las velas cantamos no el cumpleaños feliz, sino una repetición en bucle del “We few, we happy few, we band of brothers” esperando por la siguiente patada adelante, por la siguiente birra en algún pub británico o incluso por la próxima victoria porcobrava en algún campo de alguna ciudad allá al Norte, donde la bruma siempre envuelve los corazones de los hombres mientras estos se reunen alrededor de un fuego con algo de beber en las manos.</p><p> </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibWLBOtJ_3TPf4q2hnkRhJ2CTmciliK45-eqBNqRtArXMwpYKTmGq4VDlHvI4a8EWMPhprGyTWf-1_wL6jzf00JycXriLBVEa7-QP5iFwC_kvMtRxxaIueAluuvfDFzjEk9cL-oGl2ngnXRhFZ_qYm8kcxu_ufCirRUJ1PEKPYOIWY0A7zqrYAz5FI/s1600/Mainland.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1600" height="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibWLBOtJ_3TPf4q2hnkRhJ2CTmciliK45-eqBNqRtArXMwpYKTmGq4VDlHvI4a8EWMPhprGyTWf-1_wL6jzf00JycXriLBVEa7-QP5iFwC_kvMtRxxaIueAluuvfDFzjEk9cL-oGl2ngnXRhFZ_qYm8kcxu_ufCirRUJ1PEKPYOIWY0A7zqrYAz5FI/w640-h288/Mainland.jpeg" width="640" /></a></div><br /> <p></p>Alan Miller-Gaimanhttp://www.blogger.com/profile/01606457872318050944noreply@blogger.com273tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-63397260926693000612022-08-31T22:27:00.014+02:002022-09-15T18:48:53.861+02:00Stags To Stoenixes – A Story Born From An Apology To A Rebirth<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgw8zS2AtLzKPLtdsMcVQqmsXQVN2wlgGPp9CwL_T4-LSLZi7Ypi0wB-IqgC2opwstktJFLOVkMTdoH77k0jXmO97sKUgBJQ13ZtwSH6oIBxpIb6MyrJLnHLVnQCEBGoTBdOavdzvhwf6IYmNPPf_4TYZsVtJn6Zw104d831LW7uENaYYTYrUwRrrjO/s1600/vinheta01.jpeg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="544" data-original-width="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgw8zS2AtLzKPLtdsMcVQqmsXQVN2wlgGPp9CwL_T4-LSLZi7Ypi0wB-IqgC2opwstktJFLOVkMTdoH77k0jXmO97sKUgBJQ13ZtwSH6oIBxpIb6MyrJLnHLVnQCEBGoTBdOavdzvhwf6IYmNPPf_4TYZsVtJn6Zw104d831LW7uENaYYTYrUwRrrjO/s1600/vinheta01.jpeg" /></a></div>
<p>
So how did the Stags get to their current position? A position where the Stags couldn’t put together a suitable touring party to Galiza; a touring party of sufficient numbers to allow some kind of challenge on the AG Cup battlefield, and to provide the camaraderie between the battling foes away from the football pitch and into the bars, restaurants, gigs, prazas, praias and whorehouses. A position worsened by the creeping numbers against the ages of the Stags (without bringing through the ‘Stags Youth’). A position requiring a heartfelt apology from the Stags and an understanding, however reluctant/unsure, from the Porcos.
<br /><br />
This hasn’t been the first Stags’ set back in being able to tour the second home of the AG Cup – Galiza. Previously ‘life’ had provided several stumbling blocks; Covid; finances; serious illnesses to key Stags, to name a few. Before that in the early/mid 2010s, my ventures into Arabia created a little uncertainty for some Stags in continuing to participate and resulted in a ‘New Stags’ on the football pitch with only a smattering of the ‘Old Stags’ turning out for the game. Whilst the ‘New Stags’ ensured AG Cup matches were played, some of the ‘Old Stags’ slowly drifted into the background. Despite this the ‘Muso Stags’ continued to heavily participate within the AG ‘Scene’ and ties between both sides of the musos strengthen all the time.
<br /><br />
This is no reason or excuse for any of the above but a suitable opportunity to remember the memory of two great Stags, lost far too early; Julian (Batty Boy) and Steve (John Terry). Two Stags enjoying football and beer from another place and reasons why the AG Cup cannot end and why more memories and friendships need to be built.
<br /><br />
So, can the Stags rebuild sufficiently to tour in 2023? Of course they can and of course they will. Already four, maybe five, new players have ‘signed’ for the Stags. Some Stags have also started playing football with other groups of friends; groups from which it is likely other Stags will be signed from. In addition, there are six sons of Stags, new and old, that will form the ‘Stags Youth’ (not all have blond hair and blue eyes) who are currently aged between 14 and 16. It’s likely that 2023 will be too soon especially for the younger Stags Youth but they will all be available for the next time the Porcos travel to the first home of the AG Cup – Sheffield.
<br /><br />
The fact that the next tour will be also part of my 50th birthday celebrations will ensure not only new Stags will travel but will also hopefully bring back a few of the older Stags into the AG-fold, as well as other friends wishing to celebrate in the disbelief that I’ll be turning 50.
<br /><br />
This is not RIP Stags, this is time for the Stags to rebuild and to rise like ‘Stoenixes’ (a creature sired by a Stag and born from a phoenix*), from the mythical ashes of the AG ashes…
<br /><br />
Our sincere Stags’ apology!!
<br /><br />
Thomo
<br /><br />
*Phags – a creature sired by a phoenix and born from a stag. We are not Sheffield ‘Phags’ – ha ha ha.
<br /><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6YTnjtUUFeZQ0zAk8MxXgR4jk37gDfSA41Ag3IfY0Mcr-7PCScBPKeDbEJ4W1kUdgxyhKvFb7aQ99IpAMZIyXMJoUOujpHlC6Iv-XC575FioK6IQ52PWSf-NubN4TJQCRIR85H8Hv87vFOLRbFrCGL8Smztq0S1vaP-AwmFvaQK8AYBvAjJ3lsaxK/s800/martin_simmonds.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="566" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6YTnjtUUFeZQ0zAk8MxXgR4jk37gDfSA41Ag3IfY0Mcr-7PCScBPKeDbEJ4W1kUdgxyhKvFb7aQ99IpAMZIyXMJoUOujpHlC6Iv-XC575FioK6IQ52PWSf-NubN4TJQCRIR85H8Hv87vFOLRbFrCGL8Smztq0S1vaP-AwmFvaQK8AYBvAjJ3lsaxK/s16000/martin_simmonds.jpg" /></a></p><br />
Willy S.http://www.blogger.com/profile/03850291965227328874noreply@blogger.com279tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-68258497892708302122022-07-31T23:30:00.001+02:002022-08-01T00:26:16.591+02:00Reflexións Veraniegas Intempestivas. Unha Ollada ao Pasado Glorioso, Unha Pregunta Sobre o Presente Desolador e Unha Proposta Para o Futuro Próximo<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiqWsu9nCezrecgHayxbRMEqx_1BDtqsFeCUls8go53gJ0su238uf5t2CryGqTVG8vr0PKcg6WvjxcU0y2MOl_tM1UZcCl7HGr1iwdCwSMheFtT4Gu04I8L9QqxhBlVnGXHRyc6fFsXtq6Sv6SDwYvU0JDT2A-5v5RiaaDlrRtnrfkUiRGQDfnyEX-/s1280/xullo2022_01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="1093" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiqWsu9nCezrecgHayxbRMEqx_1BDtqsFeCUls8go53gJ0su238uf5t2CryGqTVG8vr0PKcg6WvjxcU0y2MOl_tM1UZcCl7HGr1iwdCwSMheFtT4Gu04I8L9QqxhBlVnGXHRyc6fFsXtq6Sv6SDwYvU0JDT2A-5v5RiaaDlrRtnrfkUiRGQDfnyEX-/w341-h400/xullo2022_01.jpg" width="341" /></a></div><br /><p></p><p>Dicía Manuel Rivas que "o pasado só é o tempo que nos chega dende atrás". Lembreime desa frase cando, nun correo do Main (ou foi un whatsapp?), fun consciente dos catorce anos deste blog. Dos quince da competición. E de como o mundo de 2007 e de 2008 de súpeto, chegoume dende lonxe, como unha onda gravitatoria, perturbando o meu espazo-tempo e proporciondo así unha luz diferente ao que entón tiña o brillo deslumbrante da novidade. Visto dende 2022, 2007 aparece como un tempo case alucinatorio no cal resulta difícil pensar que vivimos algunha vez. O marco estrutural das nosas existencias mutou de forma substancial, conservando moitos hábitos e formalismos anteriores pero tendo dado paso a unha época diferente (peor). Un non sabe se botar man do apestado Vargas Llosa para preguntarnos con el "en que momento se fodeu o Perú, Zavalita?". En que momento se fodeu todo?
<br /><br />
Eu, que tendo a idealizar o pasado por defecto e mesmo a vivir nel mentalmente durante algunhas tempadas máis ou menos longas, observo con certa sorpresa (non moita) o cambio de enfoque neste blog. O pasado, entendido como obxecto de celebración esporádica, como repositorio de eventos futbolísticos memorables e mesmo como material para entradas puntuais máis ou menos melancólicas relacionadas coa perda da mocidade, está a converterse en materia principal dos seus posts (valga este mesmo de exemplo: viva a recursividade). En árbore do que sacar combustible nunha operación moi semellante a aquela dos irmáns Marx en "Os irmáns Marx no Oeste", cando Groucho, encaramado á locomotora non deixaba de berrar "traede madeira!" mentras os seus irmáns ían esfarelando o tren para manter o tolo percorrido da locomotora. Neste sentido, un podería pensar en comparar ao Main con Groucho, ámbolos dous dispostos a todo para conseguir que a locomotora siga movéndose aínda que iso implique desmantelar por completo o tren do que vai tirando. Non serei eu quen faga semellante comparación. Gosto do Bann, pero xa van demasiadas veces observándoo dende o alto en movemento pendular sentindo unha sensación desagradable no pescozo.
No seu libro "Teleoplexia. Ensayos sobre aceleracionismo y horror", escribía o filósofo inglés Nick Land: "Un anhelo polo mar aberto róenos, como a terra é roída polo mar. Unha escura fluidez na raíz da nosa natureza rebélase contra a seguridade da terra firme, provocando unha oleada de ansiedade na que quedamos mergullados, ata sentirnos afogados, mentras toda representación esvaece. Nihil ulterius". É nese anhelo polo mar aberto onde reside gran parte do pulo simbólico da competición. O motor da locomotora que xustifica o proceso de reciclaxe do tren anglogalicioso en combustible para seguir impulsándose cara adiante. O mar aberto que nas mitoloxías clásicas sempre recolle a necesidade de fuxir da seguridade e o confort seguindo a chamada do lonxano, a busca do destino que agarda ignorado máis alá das rutinas familiares e da fábrica de neuroses da nosa cotidianeidade. </p><p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7-l6by_7yMMgnZDsOBW0cwEv7Jmlkd1JsnM3M2TauVSib5WnLOkksZPRRZY4xZNqF0e7Zz_zA_diDVTmH9RXmIf1OgJMmTI8AywGzt_1dwWISxnRFFblvCFJUVu3UMMWWYTba6VAAUybWaLP-25Xd3iRwoVltgBnVIGO5sYSB670oDfdj9i02pvY6/s1280/xullo2022_02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="928" data-original-width="1280" height="290" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7-l6by_7yMMgnZDsOBW0cwEv7Jmlkd1JsnM3M2TauVSib5WnLOkksZPRRZY4xZNqF0e7Zz_zA_diDVTmH9RXmIf1OgJMmTI8AywGzt_1dwWISxnRFFblvCFJUVu3UMMWWYTba6VAAUybWaLP-25Xd3iRwoVltgBnVIGO5sYSB670oDfdj9i02pvY6/w400-h290/xullo2022_02.jpg" width="400" /></a></div><p><br />
Este pulo, agora mesmo, convertido en mero material para tratar de manter prendido o lume competitivo está moi necesitado dun encontro real, dun confrontamento que poña a proba a fortaleza das falanxes porcobravas. Sen embargo, malia os esforzos para que a creatura olle cara o futuro, a entropía da propia competición semella estar convertindo ao futuro, ao tempo por vir, nun espectro, nunha pantasma, nunha imaxe que vai esvaecendo a medida que avanzamos polo interior do século XXI. A competición, alimentada compulsivamente do seu pasado, dos seus logros e fitos, dos momentos de gloria e das derrotas innombrables, parece presa dunha especie de bulimia autofáxica incontrolable que so fala do baleiro brutal no que se converteu o presente. A pregunta, chegados a este punto é obvia: que está a pasar coa facción británica da competición? Por que esta deixación de funcións (tan boris johnsoniana, por certo)? Gastouselles o amor de tanto usalo? Os interrogantes son moitos e, cando chega unha nova suspensión do anunciado partido anual (lembro os bós tempos prepandémicos cos dous encontros reglamentarios, dando sentido aos toques a rebato, ás crónicas oficiais e mesmo a miles de comentarios escritos coa intención clara de non deixar vivo a ninguén)
<br /><br />
Era costume entre os nativos americanos sioux cambiar o seu nome varias veces durante a vida. A explicación era moi sinxela: a persoa que emerxe despois de cada etapa vital ten que diferenciarse da que que quedou atrás. O meu "eu" de hoxe, depositario dunha biografía chea de erros e contradicións, recoñécelles aos "eus" anteriores o traballo feito para chegar ata onde está pero reclama tamén a capacidade de autonomearse de forma coherente coas circunstancias actuais. A miña proposta, neste momento de disolución transitoria, de estado suspendido inducido pola deserción stag é "Algogalician cup". Xa que do lado galego persiste a vontade férrea de continuar asaltando terras estranxeiras pola vía futbolística, xa que no fogar de Breogán continúa moi viva a necesidade do mar aberto e de deixar atrás o que é familiar e coñecido para tomar ao asalto os campos de alá fora, deixemos no nome da competición o prefixo "-galician". Pero, xa que do outro lado non se sabe o que queda daquel espírito de 2007 -non está nada claro que o "Anglo-" non sexa algo máis que un recordo ou a fotocopia dunha fotocopia esvaída- igual toca retirarlles a parte do nome da competición que un día engrandeceron e ennobreceron nos campos de Pontevedra e Sheffield. Propoño degradar o "Anglo-" a un temporal "Algo-", etiqueta máis acaída e coherente co momento actual. </p><p>Polo tanto, dada a incapacidade de resolver a cuestión de se os fillos de Albion voltarán algún día ás terras do Reino da Galiza (e viceversa), quizais unha opción pode ser comezar a pensar en novos contrincantes, en ampliar o campo de batalla xeográfico e en darse á tarefa de barallar nomes máis alá desta etapa transitoria de indefinición: Galogalician cup? Lusogalician cup? Deutschgalician cup? Despregar un mapa de Europa e lanzar o desafío da orejona a quen estea disposto a recollelo semella unha opción a considerar nestas circunstancias. Que quedaría así do espírito orixinal da competición? Perdida a referencia británica hai que dar un paso adiante para conservar o devandito espírito. Mutar para continuar coa odisea. Transformarse para perdurar. Bataille falaba sobre o "incesante esvaramento de todo cara a nada". A competición pode encarar este esvaramento con audacia e sobrepoñerse a el. Tomar o pasado como panca e o presente como auténtico toque a rebato para conxurar a pantasma dun futuro en permanente suspensión e así resolver a indefinición cun xesto decidido. A urxencia de recuperar a tensións dos enfrontamentos e a electricidade que rodeaba a liturxia anglogaliciosa esixe medidas contundentes. En certa forma, un renacer da competición, un retorno en espiral aos seus tempos iniciais, coa ilusión do que é novo e está cheo de potencialidades e de promesas. Coa certeza de que haberá aventura, de que haberá drama, de que haberá a posibilidade de voltar a casa -quizais coa dignidade ferida- co vello orgullo de quen o deu todo no campo de combate.</p><p></p><p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkgLixAex7TE38MFJqt2gyB4lIKetj3fAoduTYuLwXgv_EmMLEv6eveLIqnrNM07CYSCQEJg4AHWFJVE9wo6h-se5RO3P18WU-w7YOWl108G_ohruLtFuZDVAHnYpRDK_O8kCs-66D2MmvZGcNTt9F48rsK9DDsExhiAPwl_amOAertAGuPWY10Jg8/s1280/xullo2022_04.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="974" data-original-width="1280" height="305" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkgLixAex7TE38MFJqt2gyB4lIKetj3fAoduTYuLwXgv_EmMLEv6eveLIqnrNM07CYSCQEJg4AHWFJVE9wo6h-se5RO3P18WU-w7YOWl108G_ohruLtFuZDVAHnYpRDK_O8kCs-66D2MmvZGcNTt9F48rsK9DDsExhiAPwl_amOAertAGuPWY10Jg8/w400-h305/xullo2022_04.jpg" width="400" /></a></div><br /> <p></p>Willy S.http://www.blogger.com/profile/03850291965227328874noreply@blogger.com250tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-16867591356559799992022-06-30T21:43:00.285+02:002022-07-23T09:59:06.264+02:00Como Un Conejo Blanco Drogado En Medio De Una Tormenta De Nieve. Hanging On The Old Barbed Wire<div><i><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: georgia;">No me despertéis, hostia, puercos, no me despertéis, cuidado que muerdo lo veo todo rojo. Iba a ser un tetraplete y quedó a medias. Qué horror otra vez el día de la marmota otra vez la perrera la inestabilidad la acritud. Quiero volver a entrar en el mar ciego basta de relámpagos qué significan esas tormentas continuas quieren hacerme vivir la vida del trueno han cambiado mis orejas por bayonetas hay explosiones de grisú en cada respiración de mi masculinidad tumescente las ovejas mineras galesas huyen hacia las galerías de cerveza estalla estalla más y mejor. Pero no es la claridad es la dinamita. Atraviesan con espadas mis párpados hunden dedos en mi garganta frotan mi piel con la grava del empapado despertar. No arranquéis mis uñas sumidas en el lodo de las pesadillas mi piel se pega a la sombra la perpetua noche lobuna de la Anglogalician está en mi boca mi sangre no quiere fluir. Duermo por la demencial Gloria du Main duermo. Y vuelvo y devuelvo una y otra vez a esa pajiza mañana de septiembre del 2007 en Sheffield.
</span></span></i><br /><br /><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFhs3mlew4k-RzSQj4sa7OofETeERvk4VXNmXAmXG8hs59FakrlypYp9UQgWknDpgYV4504QIoAx0YGyL7SgVIiOYMyNA110r0eug5mP-9DJ34Qg4VZjZZzvTkANctX_lWSM2MbWZ3_w38cqOERtJLXbXdOK_YeZ5aBqM7QvvSdOzW321zl_giZ1Uo/s1000/-liverpool-2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="590" data-original-width="1000" height="378" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFhs3mlew4k-RzSQj4sa7OofETeERvk4VXNmXAmXG8hs59FakrlypYp9UQgWknDpgYV4504QIoAx0YGyL7SgVIiOYMyNA110r0eug5mP-9DJ34Qg4VZjZZzvTkANctX_lWSM2MbWZ3_w38cqOERtJLXbXdOK_YeZ5aBqM7QvvSdOzW321zl_giZ1Uo/w640-h378/-liverpool-2.jpg" width="590" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div>
<br />
<i><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: georgia;">Si fuese esto una crónica refutable de la II. Si lo fuera:<br /><br /></span></span></i></div><div style="text-align: center;"><i><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: georgia;"><b>
Sheffield Stags 16 - Porcos Bravos 9
</b><br /></span></span></i></div><div><br />
<blockquote>
<br /><br />
The Sheffield Stags: Dave Moxon (Gk); Thomo; Shabba; Sniper (16*); Snake; Fenners; Oates; Scott; Wilson; Whaley, Gallo; Bowers; Evans y Cundy.<br /><br />
Os Porcos Bravos: Barry Milk (Gk); Le Main (7*); The Killer (2*); Godspeed You! Black Emperor; Cobblepot y Suárez Miramontes.
<br /><br />
Venue: Moreton Drax Plunkett Ground en Buckfastleigh, un villorrio en las afueras orientales de Sheffield. Se respira Merry Old England en cada una de las colinas que flanquean el campo. Un aciago día vendrá Netflix, o alguna mierda de plataforma del estilo, a hacer una serie sobre la Anglogalician y lo joderá todo. Cantemos y holguemos mientras podamos. ¡Detente instante, eres tan grasiento!
<br /><br />
Attendance: 1280 almas y un violinista en el tejado.
<br /><br />
Uniformes: Los stags visten de blanco sucio Leeds United.
<br /><br />
Os Porcos Bravos, de azul celeste brewer. A orillas del Trent dejé mi hígado.
<br /><br />
Árbitro: Alan Moore. Cuando las barbas de tu vecino veas pelar, hechiza un pajar. Actuó con sigilo, como era de esperar.
<br /><br />
El Dato: Os Porcos Bravos mutagénicos se pegan la gran hostia en su debut inglés. Los Stags de Sheffield, con un equipo nada del otro mundo, ya llevan dos de dos. O espabila el equipo celta o esto va ser un monólogo sajón.
<br /><br />
</blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEishzjxhVjcw-IOikP-G1cBDWr9o4twHxUX9QK0WirnJmGTsqk_i5pbXW9KsGkPHLQxggwGwXaOaXIp0-wKqEHbG6EZV0aE3Bc202TKKEJrssBFFW8J4Kq7lQPLD0QN9QHEBwLZ1IxXU5G_85qgS9HwHyHEJ28tZirID87hdRrCoBR-doDWpjc_u7WY/s900/before-the-fallen-titan-wayne-adams.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="686" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEishzjxhVjcw-IOikP-G1cBDWr9o4twHxUX9QK0WirnJmGTsqk_i5pbXW9KsGkPHLQxggwGwXaOaXIp0-wKqEHbG6EZV0aE3Bc202TKKEJrssBFFW8J4Kq7lQPLD0QN9QHEBwLZ1IxXU5G_85qgS9HwHyHEJ28tZirID87hdRrCoBR-doDWpjc_u7WY/w305-h400/before-the-fallen-titan-wayne-adams.jpg" width="305" /></a></div>
<br /><br />
Y en el pitido final quedaba yo, testigo de la gesta de mis valientes. Podría lavarlos de las calumnias de adversarios insensibles al heroísmo; decir lo que fue su cabalgata suicida contra los cañones ingleses. Y ahogar a nuestros millones de lectores en un pozo fecal de datos y tecnicismos. O narrar como nunca perder la cara a un partido pese a la abrumadora suma de las inferioridades.
<br /><br />
Pero esta no es una de esas crónicas para onanistas. Ni voy a subrayar que nos regalaron los hados un inesperado momento de quien marque, gana. Baste con saber que un día se repetirían con orgullo los nombres sagrados de nuestros derrotados. Nuestra tribu, al escuchar esa historia de gloria, sentiría hervir su sangre y reconocería a sus hijos. Y se apuntaría en masa para próximas expediciones.
<br /><br />
Sí, materialmente habíamos perdido. Y de paliza. Malleira que non ven.<br />
Dispersos, resacosos, volvimos a casa perseguidos por la prensa canallesca y las escolopendras de guardia.<br /><br />
Pero podíamos mirar al porvenir con la frente alta. La semilla plantada, la tormenta convocada. La Historia pesa los méritos de los hombres. Por encima de la abyección de la tierra baldía habíamos tendido nuestras articulaciones, alcanzando los extremos de la sinceridad y del sacrificio.
<br /><br />
Tarde o temprano, el mundo del fútbol tendría que reconocer lo justo de nuestra Causa y la pureza de nuestra entrega.
<br /><br />
Nunca fue vana la grandeza; quien no se expone no se impone.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>Que aquellos que buscan su alimento dejen de importunarme con su cuchicheo.</div><div><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /><br /></div>El Balón Perdido de Niveahttp://www.blogger.com/profile/01465199329222257708noreply@blogger.com357tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-7544075217368088082022-05-31T23:21:00.146+02:002022-06-08T09:42:59.084+02:00Con Los Años Se Aprende A Despreciar La Huida Fácil Y Aceptar La Victoria.<i><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: large;">Panegírica lisonja sin recelo de alguna corrubescencia.
</span></span></i><br /><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPQg-lel7oD6kFIYqd1NF3Ibtlt51ObSLtpDZI5-wfmjzVF253Fd3SFRqLeeQ2FS1l9DW2nxTEwk-Ueu3iNVwAURvlwNEod2eW4O5obt6WP3y6u_HaiXg4xCd62MyQTxeNdHBfMLy2s4c0f8NyDP-kSb_4g1YXnx4OZme7BHM02xwTI7phTUJa8frB/s900/FT8fEgBWAAABxN5.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="675" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPQg-lel7oD6kFIYqd1NF3Ibtlt51ObSLtpDZI5-wfmjzVF253Fd3SFRqLeeQ2FS1l9DW2nxTEwk-Ueu3iNVwAURvlwNEod2eW4O5obt6WP3y6u_HaiXg4xCd62MyQTxeNdHBfMLy2s4c0f8NyDP-kSb_4g1YXnx4OZme7BHM02xwTI7phTUJa8frB/w300-h400/FT8fEgBWAAABxN5.jpg" width="300" /></a></div>
<br /><br />
No llegó la ignavia de los mortales a ser letálica culpa, pero se arrimó a ser borrón nigricante de su nívea candidez primeva. A la argentada estación sucedió el século ferrugíneo de la insania. Sabe el discreto que de los corderos se hacen los carneros y de los Porcos un puñado de Bravos. La ilación es innegable. Pero aún no lo he dicho todo. Oíd al sapientísimo mitólogo: los vagos de los astados han multiplicado las nequicias pues no hay fatuidad que no tenga sus protectores. Los mádidos colonos paralogizan la corrección, espontanean las fruges y todo los provoca a vómito. Les damos un viaje de cortesía antes de cavar la zanja.
<br /><br />
Tenemos haters, los tenemos. Y tres años sin partido devino en un trienio de heces pustulosas. Todo lo que no les huele a futuro arcoíris les ofende, y ellos nos apestan a los demás con sus pavadas. Luego están aquellos que conocieron una Anglogalician que les purgó, y dádoles ha que se ha de mantener el torneo como ellos no quieren, sin hacerse cargo de que la bola da vueltas, y que por eso vamos a nuestra puta bola. Como ya no pueden lucir, rabian cuando otros lo lucen; a manera de aquellos árboles secos de puro carcuezos, que en tiempo de la prima vera, al llenarse los otros de flores y de celtas verdes hojas, ellos parece que se secan más de pura envidia expresada en siriaco. La pachanga, en todos estos ramalazos, siempre fue presta en clowns.
<br /><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgODwi8c3KIZ0b70egic3d9cyXQd8yzoqpARA3Ilw-M942gRsLBQf3R4JXqjK1bMXvtYbAo2yrA40aBazLBDAlv3jAovnBYt-Y87hsQ79Nwg6X_doYhgaXBOc35-D9ruz_s-lW3YKwkdimQs7CEmaEXasEaeMcKz5V8m54SGdsjnsYDKshGmmim3BdJ/s864/712cb9380d1946d6b0eed8ff15f18d9d.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="864" data-original-width="628" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgODwi8c3KIZ0b70egic3d9cyXQd8yzoqpARA3Ilw-M942gRsLBQf3R4JXqjK1bMXvtYbAo2yrA40aBazLBDAlv3jAovnBYt-Y87hsQ79Nwg6X_doYhgaXBOc35-D9ruz_s-lW3YKwkdimQs7CEmaEXasEaeMcKz5V8m54SGdsjnsYDKshGmmim3BdJ/w291-h400/712cb9380d1946d6b0eed8ff15f18d9d.jpg" width="291" /></a></div><br /><br />
(Patulea lisérgica con soga ad hoc en vísperas de un nuevo aplazamiento inglés).<br /><br />
- ¿Os llovía cuando habéis leído el nuevo emain?<br />
- Como si le Main hubiese confundido Yardley Gobion con un orinal.
Wystan Evelyn Parsnip Pimpernellhttp://www.blogger.com/profile/02478930167214671362noreply@blogger.com228tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-79714323298628294372022-04-30T19:19:00.021+02:002022-05-10T10:00:13.092+02:00Middlesbroughnacht. Die Porcos Bravos Reiten Schnell<i><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: large;">Living For The City
</span></span></i><br /><br />
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjweC8z-ULAZkYfetG5vqwYpv8rsE0wxs9j0CAfdKDMDOWdLB7LOPbOajwhqmdEQKbvEoOf8FvHDtM9gkF_zablPPdtK1hjzZIIdC-O04N6-UYktBq2yEW4z87qzRa84R1oDZskDlZWCp_0jLeCIiLgbmrVQmiEraVB3lMQbDtPL2ip2NxMxZdaq6bB/s875/redlion.jpeg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="623" data-original-width="875" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjweC8z-ULAZkYfetG5vqwYpv8rsE0wxs9j0CAfdKDMDOWdLB7LOPbOajwhqmdEQKbvEoOf8FvHDtM9gkF_zablPPdtK1hjzZIIdC-O04N6-UYktBq2yEW4z87qzRa84R1oDZskDlZWCp_0jLeCIiLgbmrVQmiEraVB3lMQbDtPL2ip2NxMxZdaq6bB/s400/redlion.jpeg" width="400" /></a></div>
<br /><br />
Welcome back gentle reader. In the last episode I had just moved to London to work in Westminster with the Overseas Labour Service, the Government Department responsible for issuing Work Permits to foreign nations to work in UK. My team was the Sports and Entertainment Unit considering applications for any sportsperson or entertainer, that is every musician, band with a gig in the UK or actor playing in the theatre or shooting a movie. As you can imagine is was an amazing job for me with my keen interest in all sport, music, theatre and movies. I knew my stay in London would be limited as the Department intended to relocate to Sheffield in the near future. I was determined to make the most of this opportunity. I quickly settled into my lodgings, a Hotel just 20 minutes walk to the office in Tothill Street Just next to Westminster Abbey. As a regular visitor to the smoke I knew the area well so was surprised that the vast majority of my colleagues knew nest to nothing about the history of the area and none of them had actually visited the Abbey even though it was something they saw every day. I have to say most of them lived on the outskirts of London as our poor salary didn’t allow them to afford accommodation anywhere closer. Most of their money went on travelling into work. As I was deemed to be on “detached duty” I was given a significant allowance which meant I had more spare cash than at any other time. The landlords of Old London Town were delighted. I had been used to being skint after the first week of the month and struggling on for the next 3 weeks until payday. For the first month I did not even touch my salary being able to live comfortably on the allowance. It got to the point where my Bank, in Redcar phoned me at work to check if I was still alive as I had not emptied my bank account in the first few days after payday, So I took to showing my new friends the sights of London, especially the boozers, naturally. It was my civic duty.
<br /><br />
I settled into a weekly routine of going to the pub or a gig after work and exploring more widely at the weekend usually with my mate Putney Jim. If Jim was not available I would usually wander to the end of the road and visit the Orange pub. Which has its own brewery. The SW5 bitter was particularly fine then walk on to Sloane Square and the Kings Road, Chelsea with the occasional pint in the <b><span style="color: red;">Chelsea Potter</span></b>. I was in my element. Doing a great job, getting paid a reasonable salary and living in my favourite city. It was Boroman, the Golden Years. I have literally hundreds of stories about going to gigs, and the wonderful pubs of London and meetings with famous sportspeople, actors and musicians as a normal part of my job. To give a flavour I will relate a couple of examples.
<br /><br />
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-Vot9uUaTCKETjWwMU3il6wGGHlnPebzq7oyU5kkvkibr61yFFOFYJkag1JCDeBoBsXR_U_BpXE6YTJPWMq9DYLK4Kn5bFttlrw9pHfwzbbYtzkmD40LYHKrQ4awwGuNUIEHKHdh8bszHFiHwp_ZIHBOhRCVs84o6Ir87Tafsgp3nv5Tm87uVinjc/s640/redl_lion_pub.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-Vot9uUaTCKETjWwMU3il6wGGHlnPebzq7oyU5kkvkibr61yFFOFYJkag1JCDeBoBsXR_U_BpXE6YTJPWMq9DYLK4Kn5bFttlrw9pHfwzbbYtzkmD40LYHKrQ4awwGuNUIEHKHdh8bszHFiHwp_ZIHBOhRCVs84o6Ir87Tafsgp3nv5Tm87uVinjc/s400/redl_lion_pub.jpg" width="400" /></a></div>
<br /><br />
I had just approved a Work Permit for BB King to perform at the Royal Albert Hall. The promoter knew I was a fan and asked if I would like to go to the gig with a friend as guest. Oh go on then. After a couple of pints in the <span style="color: red;"><b>Feathers</b></span> we got a cab to Kensington High Street for a couple in the <span style="color: red;"><b>Goat</b></span>. A boozer I had first encountered in the late 70s. The beer had improved from the war London fog served up on my first visit. It was a short walk to the gig from there. I had been to the Albert previously to see one of Eric Claptons Blues Nights with Robert Cray and Buddie Guy. Tickets were very expensive and I was sat way back in the depths of the Hall. I expected something similar for tonights affair.
I picked up the tickets from the Box Office and they were in a presentation wallet. That’s odd I thought. We entered and it was to my surprise/shock that it appeared we were in one of the executive boxes on the first floor. The box seated about 15 but was empty. A table at the back held various items of food plus wine/beer. Result. We got stuck into the freebies like it was the Last Supper as we were joined by two of the promoters. After the support band finished their set we were ushered into a small conference room for cajun food and more free drinks. On returning to the box the goodies had been restocked. Nice. It was more noticeable. However. That the box next door was occupied by none other than the erstwhile guitar god of Led Zeppelin, Mr James Page. “Oy Pagey keep it down, some of us are trying to listen to the music” I suspect his table of goodies include a few white lines, some pills and a groupie or three. Good on yer Jimmy. Anyway listening to BB King with a full orchestra is heaven to me and he did not disappoint. As the last blue notes floated into the rafters of the Albert we were invited to a reception in a large room at the top of the building. There were about 100 people there and we were offered more excellent food, drinks and copies of BB Kings latest cd. The room then went silent as the Blues Master entered the room and proceeded to glad hand the crowd then set up to sign the cds. I stood in line and faced with one of my musical heroes was dumbstruck when he signed the album. When I recovered my equilibrium I thought this is too good an opportunity to miss so I rejoined the queue. As I presented BB my programme for signing he said haven’t I seen you somewhere before, with a massive smile. What a legend.
<br /><br />
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_bBm0RRSHELJQc8y5fDUvz2aOAs8RqtBbaieCU3c3y2Wlj32y_XbCpH8yQeuE9VW9I0Tegsb7A_T1k2csdFhGfQu0AAEFwZDpF0onApB899wWiOGTIC9Pi0yszDkUlCTX3pEPUAgeu6Qw-eFM8oXqJGRhU1hh3VXk9rPAIZxK7MDp0_sIR02JlMig/s768/The-Goat.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="605" data-original-width="768" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_bBm0RRSHELJQc8y5fDUvz2aOAs8RqtBbaieCU3c3y2Wlj32y_XbCpH8yQeuE9VW9I0Tegsb7A_T1k2csdFhGfQu0AAEFwZDpF0onApB899wWiOGTIC9Pi0yszDkUlCTX3pEPUAgeu6Qw-eFM8oXqJGRhU1hh3VXk9rPAIZxK7MDp0_sIR02JlMig/s400/The-Goat.jpg" width="400" /></a></div>
<br /><br />
As well as the Entertainment field we considered applications for Sportspersons to play in the UK. We would meet with each sports Governing bodies to agree the level of player to be allowed to play here. This was often quite contentious as different bodies had different ideas of the appropriate level to allow the best internationals to play whilst still allowing development of home grown talent. A meeting at Twickenham proved to be particularly tricky. At the time to English Rugby Football Union were determined to prepare for a serious tilt at the upcoming World Cup so didn’t want any foreign players in the English League. The Irish, Scots and Welsh were keen to develop their own leagues so wanted foreign internationals to help achieve that. There was a Mexican standoff and things got a bit heated. These were all ex players an some of them were big lads. I genuinely thought it would kick off. Thankfully, after a time out they agreed to compromise and the rules were set. Phew. One of the first permits we issued was to an All Black to play for a London Club. He actually came to the office to pick up his permit and when I handed it to him he was so huge he blocked out the light. What a unit. Anyway 10 minutes into his debut he punched the opposition Number 8, was sent off and never played in UK again.
<br /><br />
We were invited to a matinee performance of the Elixir of Love at the Royal Opera House. It was a pre tour show which allowed the press to post reviews before the run started so no paying customers just press and invited guests. So I turned up for work in a rented tux and bow tie. Me and colleagues Remi and Marcus took full advantage of the free drinks and canapes before watching the performance. I’m not a massive fan of Opera but it was impressive to hear the female lead, a tiny Korean lady blast out her songs with a voice that could strip wallpaper from 300 yards. On the way back from the Opera Hose we stopped at a few pubs on the Mall, the<b> <span style="color: red;">Old Shades</span></b>, the <b><span style="color: red;">Admiralty</span> </b>and the <span style="color: red;"><b>Red Lion</b></span> amongst them. We got back to work in our finery just in time to go to the works bar over the road. Not a bad day at work.
<br /><br />
After more than two years in London a date was agreed for the Department to move permanently to Sheffield (cradle of the Anglogalician) and leave the smoke. Very few of the Londoners wanted to relocate to the grim North (none of them had actually been North of Watford of course) so we started recruiting Sheffielders for sort terms to allow for a smoother transition. A couple of the lads asked if I wanted to share a flat with them for the couple of months before the move, to save costs on accommodation. Typical Yorkies. I agreed somewhat reluctantly leaving the uptown Sloane Square area for Penge. Yes Penge, full of porcos bravos. Situated next to Crystal Palace on the edge of deepest South London it was, to be honest, a shit hole. The locals didn’t like anyone North of the river Thames so you can imagine what they though of someone from the North East. It was like being an alien so after trying out the local pubs, all warm beer and knuckle scraping neanderthal locals I tended to continue to go into the City for a pint. I could write a book on the pubs I have visited in London but some of them are ones I still visit today like the <span style="color: red;"><b>Museum Tavern</b></span>, opposite the British Museum, the <span style="color: red;"><b>Princess Lousie</b></span>, Holburn, the <span style="color: red;"><b>Citte of Yorke</b></span> and the <span style="color: red;"><b>Porcupine</b></span> on Charing Cross Road being a few.
<br /><br />
On the last day in London one of our friends, a major music promoter, wanted to thank us for our work so brought three boxes of fine wines to the office. Of course our management said we couldn’t accept the gift as Civil Servants were not allowed to do so. That seemed a bit rich being three hundred yards from the House of Parliament
Where of course no one accepts any handouts!?! Anyway we simply took the boxes of wine to the bar opposite the office and broke them open. We then moved to a friends flat in North London and I ended the night/morning smashed and playing air guitar to Otis Rush. I prepared to leave then next day nursing an almighty hangover but feeling great which just about summed up my time there. So me my friends Juremi and Marcus wedged into his Citroen tin Lizzy and set off North to the Steel City. More of that in the next instalment.
<br /><br />
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4sQbk8tdXNfSMSHuOJ6_7sU1jkMlghYb9pchXeE1AkRyfh6-sWhfoiuFNZHVlksJ57aYvtev-VPebcslH9qvqPervC_9ArxXIPETYiJuoCDgXrnn9sZEB-GK8ijGxM--1JT1fTgdOLye8ahsK1vXcrwkIniGeLsBwpV8AIJbEdC8fT3_prkZBioaz/s1600/night.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4sQbk8tdXNfSMSHuOJ6_7sU1jkMlghYb9pchXeE1AkRyfh6-sWhfoiuFNZHVlksJ57aYvtev-VPebcslH9qvqPervC_9ArxXIPETYiJuoCDgXrnn9sZEB-GK8ijGxM--1JT1fTgdOLye8ahsK1vXcrwkIniGeLsBwpV8AIJbEdC8fT3_prkZBioaz/s400/night.jpg" width="400" /></a></div>
Andar por los puertos es una de la formas de pereza que enriquece máshttp://www.blogger.com/profile/01724430336736659462noreply@blogger.com232tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-23610583706948131392022-03-31T22:12:00.063+02:002022-04-07T08:56:00.617+02:00Del Cerdo Al Infinito. Una Sombra Ya Pronto Serás<div style="text-align: center;">
<i
><span style="font-size: medium;"
><span style="font-family: georgia;"
>Navegamos sin lastre moral </span
></span
></i
>
</div>
<div style="text-align: center;">
<i
><span style="font-size: medium;"
><span style="font-family: georgia;"> </span></span
></i
>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a
href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_lRlqbyI9vAZBv4r8Ql3xtt6y3Z5YUuOcgSRQyLooP6ItUs7TJAzYg6DFJL0rBTLO7hdSjXDpkYvisWN5sFiJEDVT5t7qoaazUaAo7FJR_VifvVLpsjCBtK4-x5spVZ53YY6bFeIDrDTT7Wdd10rtOff3V5QmSLrtMLlwQKedB7x380_RXFJuqRhP/s500/ldiers-Morrison-c.jpg"
style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"
><img
border="0"
data-original-height="445"
data-original-width="500"
height="356"
src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_lRlqbyI9vAZBv4r8Ql3xtt6y3Z5YUuOcgSRQyLooP6ItUs7TJAzYg6DFJL0rBTLO7hdSjXDpkYvisWN5sFiJEDVT5t7qoaazUaAo7FJR_VifvVLpsjCBtK4-x5spVZ53YY6bFeIDrDTT7Wdd10rtOff3V5QmSLrtMLlwQKedB7x380_RXFJuqRhP/w400-h356/ldiers-Morrison-c.jpg"
width="400"
/></a>
</div>
<p>
<br />
De la niebla emergió el recinto del Tártaro Laszlo Toth: filas de alambradas
tendidas entre postes de hormigón armado. Los barracones alineados formaban
calles largas y rectilíneas. Aquella uniformidad expresaba el carácter
inhumano del lugar. En la gélida penumbra, bajo la nieve, dormía la
Anglogalician pasada: la felicidad de los primeros viajes ingleses, la
charlatanería incierta de los pájaros en abril, el primer contacto con los
stags al principio extraños, luego familiares. Anónimo Porco Bravo suspiró al
entrar en su celda. "La vieja guardia ha muerto —se decía a sí mismo—;
somos los últimos que molestan y vamos a ser purgados".
</p>
<p> </p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a
href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBPlU18WRbGSxrM5Ybc_SHMBnmK0AYradtXKGLfl6iZrrF9UuSVfi3XNaFFoaaExClFqd9ldl6neu8cDaMN0SReuViBCnp9e9pcpXbf_7xDOzu8IKjeoC10AFLO8uAZ3nKvupuZRcyVTNRZl9fvLeHrT8s3OfSfYIP2tRDkJQxH3GvHn62G-Ci0Ao1/s450/youre-next-horror-movie-masks.jpg"
style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"
><img
border="0"
data-original-height="350"
data-original-width="450"
height="311"
src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBPlU18WRbGSxrM5Ybc_SHMBnmK0AYradtXKGLfl6iZrrF9UuSVfi3XNaFFoaaExClFqd9ldl6neu8cDaMN0SReuViBCnp9e9pcpXbf_7xDOzu8IKjeoC10AFLO8uAZ3nKvupuZRcyVTNRZl9fvLeHrT8s3OfSfYIP2tRDkJQxH3GvHn62G-Ci0Ao1/w400-h311/youre-next-horror-movie-masks.jpg"
width="400"
/></a>
</div>
<br />
<br />
— El Main no puede equivocarse nunca —afirmó el supuesto fiscal —. Si
usted o yo podemos equivocarnos, el Main no. El Main, camarada Anónimo Porco
Bravo, es más que usted y que yo, y que miles de otros como usted o como yo.
El Main es la encarnación de la Anglogalician en la historia, y la historia no
sabe de escrúpulos ni de vacilaciones. Inerte e infalible, continúa su camino
hacia la meta, y en cada vuelta de su órbita suelta el fango que ha recogido y
los cuerpos de los ahogados y los facciosos. La historia conoce su destino y
nunca se equivoca, y el que no tiene absoluta fe en la Causa no pertenece a la
Manada.
<br /><br />
"Ahora voy a pagar por aquella entrevista", pensó Anónimo Porco
Bravo con una sonrisa desmañada. El cigarrillo estaba llegando a
su fin. Le quemaba ya las puntas de los dedos y lo dejó caer al suelo.
<br /><br />
- ¿Desde cuándo has pertenecido a la oposición de gusanos organizada contra le
Main?
<br /><br />
Sabes tan bien como yo que nunca he pertenecido a ninguna organización de
oposición. In Main I Trust, eso también lo sabes.
<br /><br />
— Como quieras —siguió el fiscal supuesto—; me pones en la desagradable
obligación de tener que actuar como un burócrata . O un andamio en la
estructura —Y abrió un cajón, del que sacó un legajo de papeles ordenados en
carpetas—. Empecemos con el año 2008 —dijo, esparciendo los papeles delante de
él—. Segundo partido en Sheffield. Te jactaste de no haber leído el Programa
Oficial...
<br /><br />
Anónimo se había acomodado en la silla, mientras escuchaba su biografía.
Menuda mierda de cargos me espera, pensó.
<br /><br />
- En 2014, en la Victoria del "Con Ocho Basta", no le pasaste al Main que
estaba desmarcado, un par de veces...
<br /><br />
Anónimo miró a la mancha en la pared roja, única señal que habían dejado los
hombres con la cabeza numerada.
<br /><br />
También sabía cuál había sido su destino. Por una sola vez, la Anglogalician
había tomado un curso que, al menos, prometía una forma de competición más
digna para el fútbol; ahora todo se había acabado.
<br /><br />
- En 2015, borracho en Newcastle, te equivocaste de puente a la hora de
regresar a Gateshead... en 2016 en Bueu te quejaste de un presunto arbitraje a
nuestro favor...repito, a nuestro favor
<br /><br />
Permíteme hacerte una pregunta a mi vez —digo—. ¿Crees verdaderamente esas
estupideces, o sólo aparentas creerlas?
<br /><br />
- En 2017, en el Captain's Bar, gritaste que Edimburgo te parecía una ciudad
del montón...
<br /><br />
Se acordó de sus manías de no pisar sobre las losetas negras, de frotar
la ceniza en la manga de un viejo... y vio que lo estaba haciendo otra vez.
<br /><br />
- En 2019 te hiciste unas autofotos con un reputado traidor en la ciudad
de...
<br /><br />
Estoy cansado, y no tengo ganas de seguir este juego más tiempo. Hazme el
favor de ordenar que me conduzcan a mi celda.
<br /><br />
- Mira. Yo tengo necesidad de demostrar que existe una cierta voluntad de tu
parte de reconocer que estuviste equivocado. Es para eso que necesito tu
declaración en la que incluyas una confesión parcial. Si actúas como héroe, e
insistes en dar la impresión de que no se puede conseguir nada de ti, serás
liquidado sobre la base de lo que nos salga de los cojones. Por el contrario,
si haces una confesión parcial, hay una base para continuar el examen de tu
conducta pasada y hacerla más honorable. Aun así, no esperes sacar menos
de veinte años de expulsión de la Manada, pero eso significa, de hecho, dos o
tres años y luego una amnistía. De modo que en cinco años, estarás otra vez en
la palestra. Ahora, ten la bondad de meditar con calma antes de contestarme.
<br /><br />
La última verdad ha sido siempre la penúltima falsedad. Aquel que demuestra
tener razón al final, parece equivocado y dañino al principio.
<br /><br />
Acepto. Confieso lo que me piden. Volveré a ser titular en 2027. Y estoy salvado.
<br /><br />
</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a
href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4e24CZDCvbQDpK7X5RhkWz2P_dngsee9xxZpnfC5Fb5Z6mS_fMWbiYkQTk_XUJZjCRfpDBaFOl-VangOdXZfItZ_uTJ0aobsj0ER8pu-4SbuTzvK1ALRmCUvKahvBqn3HMQlRuiCA5XWWLwjPDupopHwzndaIocO2OG5kQHaIdLW2vWJiuuTLlTvP/s750/dd870-slingshot.webp"
style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"
><img
border="0"
data-original-height="750"
data-original-width="750"
height="400"
src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4e24CZDCvbQDpK7X5RhkWz2P_dngsee9xxZpnfC5Fb5Z6mS_fMWbiYkQTk_XUJZjCRfpDBaFOl-VangOdXZfItZ_uTJ0aobsj0ER8pu-4SbuTzvK1ALRmCUvKahvBqn3HMQlRuiCA5XWWLwjPDupopHwzndaIocO2OG5kQHaIdLW2vWJiuuTLlTvP/w400-h400/dd870-slingshot.webp"
width="400"
/></a>
</div>
<br /><br />
Cuando la unidad es el fin, todos los medios están rúnicos: irascibilidad,
malleira, violencia, purga, prisión y muerte. Porque el orden es para el bien
del Clan, y el individuo debe ser sacrificado al bien común.
<br /><br />
No veía casi nada, pero tenía terreno sólido bajo los pies. Empezó a andar a lo
largo de un corredor de paredes borrosas, cuyo fin no podía ver. Ya no
habría más Weer Balkings, ni huérfanas ni tractores. El Lansquenete
se mantenía a tres pasos de distancia. Anónimo Porco Bravo sentía su mirada fija
en la nuca, pero no volvió la cabeza. Tenía que poner con precaución un pie
delante de otro.
<br /><br />
Le parecía que llevaban andando por el pasillo de ladrillos amarillos 90
minutos, y nada sucedía aún.
<br /><br />
Probablemente oiría cuando el Pretoriano de la Cerilla sacase el revólver de la funda;
así que hasta entonces estaba seguro. ¿O es que el camelot du Main procedería como el
mago, que oculta sus conejos en la chistera, mientras engatusa al respetable? Anónimo Porco Bravo procuraba pensar en otra cosa, pero tenía
que concentrar toda su voluntad en no volver la cabeza para no convertirse en
estatua de sal.
<br /><br />
Un golpe sordo le hirió detrás de la cabeza, pero a pesar de que había estado
esperándolo, lo tomó desprevenido. Sintió, vagamente, cómo las rodillas se le
doblaban debajo del cuerpo, en tanto que éste giraba dando una media vuelta.
"Qué teatral —pensó mientras caía—, espero que piten penalti." Quedó
contraído en el suelo, con la mejilla apoyada en las frías losas. Lo rodeó la
oscuridad, como si el mar del Norte se lo llevase meciéndolo en su superficie
nocturna. Los recuerdos de lustros de servicio al porcobravismo pasaron a través de él como los jirones de niebla sobre
el agua. Le vino a la memoria, por fin, el nombre del fiscal. Era el famoso
F.U.C.K.
<br /><br />
¿De quién era el retrato en colores que colgaba encima de su cama en la celda, y
lo miraba condescendiente? ¿Era el Main impío de Yardley Gobion, o era el Main feliz
de cuando está en Liverpool? ¿El de la sonrisa irónica o el de la camiseta roja?
<br /><br />
Una figura familiar se inclinó sobre él, y percibió el olor a cuero fresco de la
cartuchera; pero ¿Por qué llevaba el emblema de Ronnie Farras en las mangas y
las hombreras del uniforme? y, ¿Por qué le susurraba Main Vindice cuándo
levantaba otra vez el negro cañón de la pistola?
<br /><br />
Recibió en la oreja izquierda un segundo golpe, aplastante. Entonces todo quedó
en silencio. Allí estaba el mar otra vez con sus resonancias. La novena ola lo
elevó lentamente. Avanzaba desde lejos, subiendo y bajando sosegadamente, como
un encogimiento de hombros de la eternidad celtoatlántica en las costas de
Galizalbion.
Asclepio Taburdiohttp://www.blogger.com/profile/09129661335847892209noreply@blogger.com454tag:blogger.com,1999:blog-6229620124390199746.post-40325613399642573052022-02-28T23:12:00.035+01:002022-03-04T20:10:46.766+01:00Turn The Field Red With Stag Blood And Flesh!. Un Destino Manifiesto Puño A Otoño<p><i><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: georgia;">Nada de piedad. Después de la matanza todavía nos quedará la esperanza de una Anglogalician purificada. Yo hablo siempre de mí porque no quiero convencer sino vencer. Tengo derecho a arrastrar a los traidores y a los vagos al río Bann y colgarlos, yo no obligo a nadie a que me siga, pero purgaré a quien no lo haga. </span></span></i></p>
<br /><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjrO6zTHqdpTu6OgZd3tZg1vTzcp1ewCNeI6oP7kyZ5xZkFYN6H5MXcDKNijnuuaeacq1lMtxQAVFX-5pgtaYGnUqj8FQE-f0PW-Gi7YQibGBPE8tXQcucGB2k6qznY8LVb1afjA1JuxI0mizDLxlJoW0KZhoPcm99RJXNasasyb-8FHQoXVfzEvJ96=s980" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="653" data-original-width="980" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjrO6zTHqdpTu6OgZd3tZg1vTzcp1ewCNeI6oP7kyZ5xZkFYN6H5MXcDKNijnuuaeacq1lMtxQAVFX-5pgtaYGnUqj8FQE-f0PW-Gi7YQibGBPE8tXQcucGB2k6qznY8LVb1afjA1JuxI0mizDLxlJoW0KZhoPcm99RJXNasasyb-8FHQoXVfzEvJ96=w400-h266" width="400" /></a></div>
<br />
<p>No hay belleza sino en la lucha. Ninguna edición sin carácter agresivo puede ser considerada una obra maestra. Nada que no sea ganar en octubre se tendrá en consideración. Nada que no sea útil para la Causa mantendrá sus hojas.
<br /><br />
¡Estamos sobre el promontorio más elevado de los siglos! ¿Por qué deberíamos protegernos si pretendemos derribar las misteriosas puertas del Imposible? El Tiempo y el Espacio y el Futuro no caerán este otoño. Vivimos ya en lo absoluto porque ya hemos creado la eterna victoria omnipresente.
<br /><br />
Van a pagar caros los 6 años de espera, su media docena de excusas y las tres nuestras, su falta de seriedad. Van a pagar mientras les pegamos. Un repaso. Van a perder mientras les perdemos. Podemos prometer y metemos. La lealtad al compromiso desde la serenidad del honor a la Idea. </p><p><br />
A los que no nos comprendieran bien… les decimos con un irreductible desprecio: os Porcos Bravos, de quienes os creéis jueces, os juzgarán un día u otro, convertidos en vuestros verdugos. Os esperamos en el cambio de sentido que es la inevitable liquidación del mundo de la dejadez en todas sus formas. Estos son nuestros objetivos, y serán los futuros objetivos de la Anglogalician, con estos ingleses o contra otros.
<br /><br />
<i><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: georgia;">
El que mira el mar ve a Inglaterra.
<br /><br />
Pero los que defienden la corona sólo ven a Galiza.
</span></span>
</i></p>Wystan Evelyn Parsnip Pimpernellhttp://www.blogger.com/profile/02478930167214671362noreply@blogger.com215